Een kleine wereld, en toch.......... EEN WERELD VAN VERSCHIL!!

Hoe klein de wereld eigenlijk is.

Vandaag de 4th of july, terwijl aan de andere kant van deze wereld heel Amerika zich opmaakt om bij familie aan te schuiven aan tafel om independence day te vieren, arriveer ik om 5 uur op schiphol.

Op de schiphol web-site stond geschreven, arriveer ruim op tijd, dit ivm. verwachte vakantie drukte. Auto parkeren, inchecken, paspoortcontrole alles in razend tempo en nergens oponthoud of ook maar de geringste drukte. Maw, daar zat ik dan om 5:30 te kijken hoe de HV6115 werd afgetankt. Een uurtje langer in bed snurken zag er toch een stuk aantrekkelijker uit. Maar goed ik zat er nou eenmaal, wachtende op wat komen gaat, en één schrale troost.....Terwijl de klok onherroepelijk door tikt, is altijd wel ergens koffie in de buurt.

Enfin 2 uur en twee koppen later klinkt eindelijk het belletje, Boarding please.

De lieftallige dames van Transavia dirigeerden mij netjes naar mijn plaats. Gezeten boven de vleugel en bij het raam, gewapend met een goed boek, is het om 10:30 "fasten your seatbelt" tijd om de landing in te zetten en als enkele minuten later de hv 6115 de bodem van Aeropuerto De Malaga raakt, hebben we dat ook weer gehad. De lezers deze, die in het bezit zijn van enige vorm van vliegangst, zullen het niet met me eens zijn, maar vliegen is eigenlijk maar een saaie bezigheid, maar wel lekker snel..

En nu eerst maar weer eens een kop koffie scoren

Via de mail had ik van Jane en Brian nog een aantal opdrachten mee gekregen, dus deze ten uitvoer gebracht en de gevraagde informatie ingewonnen.

En ja wat doet een vrijwilliger in Spanje als deze zit te wachten op dat wat komen gaat ?????

Hard werken...... en KOFFIE

Om 14:00 is het dan zover de rode Ford Focus van Jane en Brian rijdt de luchthaven op. Vanaf dat moment is het hectiek alom. Na een kort hallo en hoe is het, heb ik ineens 4 honden in mijn handen en terwijl Brian de kooien tevoorschijn tovert komt ook Jane uit de auto tesamen met Gaby. Weer een kort "Nice to meet you" en Brian heeft in een flits de auto geparkeerd en de tocht gaat de luchthaven op. Terwijl Jane en Brian de tijdelijke huisvesting van Ben, Kate, Bonnie en Harry in elkaar zetten, ga ik inchecken. Na een paar gezellige gespreken met medereizigers is het eindelijk zo ver, ik ben aan de beurt.

6 paspoorten, 5 medische verklaringen en 2 kooien, probeer dit maar eens uit te leggen aan een spaanse dame, die godzijdank wel Engels sprak, dat ene paspoort meer hé, maar ja ook ik wou ook graag terug! Zo ziet u maar blond is blond ook in Spanje. Ook moest ze de kooien nog even zien en die stonden midden in de hal. Dus de dame in questie liep gewoon op haar gemak met me mee, stickertje plakken en op haar gemak weer terug.

Bij deze meteen mijn excuses aan mijn medepassagiers.

Toen moesten er nog papieren in orde gemaakt worden in een ander kantoortje op de luchthaven, en als Jane niet in haar vloeiendste Spaans één van de balie medewerkers tot enige actie had aangezet , had ik waarschijnlijk nu nog staan te wachten (mañana, mañana).

Met Jane haar doortastendheid zijn de papieren in no time geregeld, en ondertussen is Brian al in de weer met de mensen van de X-ray machine, Honden uit de kooi, kooi door machine, honden in de kooi, en weg zijn de kooien. Uw verslaggever heeft toen nog even op zijn gemak afscheid kunnen nemen en nu brak de rust aan voor Jane en Brian en gingen zij genieten van hun welverdiende .

Voor mij ging de hectiek gewoon door, tesamen met Gaby ging de maraton gewoon verder, door de douane, ijzerwaren in een bakje, hond uit de tas, x-ray, hond in tas en weer aankleden. Ondertussen moesten we met spoed naar de gate want boarding was al begonnen, gelukkig waren er een paar behulpzame Nederlanders die mij via de korste route naar de gate wisten te dirigeren. Alleen jammer dat het toen nog een uurtje duurde voor we echt aan boord konden.

Eenmaal aan boord ging het weer voorspoedig en dankzij de medewerking van de Transavia

steward(essen) hadden Gaby en ik drie stoelen voor onszelf, Gaby had een relaxte vlucht (voornamlijk geslapen) en de vrijwilliger had het ook niet slecht (eten, drinken en goede service genoeg aan boord).

Mijn complimenten aan Transavia, en haar personeel, en ondanks dat er een rare snuiter zijn vliegtuig had geparkeerd aan onze gate, waren we redelijk op tijd.

Wel heel apart om nu eens aan de andere kant van dat irritante raam te staan. In de aankomst hal (aan de andere kant van het raam) stonden de lichtelijk nerveuse adoptanten te wachten. Gaby heeft zich ondertussen van haar mooiste kant laten zien en enige tijd later werden we herenigd met Ben, Kate, Bonnie en Harry.

Hierna ging het weer als een speer, tesamen met Mona hebben we de honden uit de kooien gelaten en aan hun nieuwe zeer gelukkige baasjes overhandigd.

Meer foto's op http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis of

http://cas-nerja.blogspot.com/

Al met al een hectische dag, en gek toch eigenlijk, terwijl 16 uur vliegen de meeste Amerikanen nog steeds feestend de dag door brengen om hun vrijheid en geluk te vieren, heb ik in 16 uur 2x gevlogen om voor 5 honden hun vrijheid en geluk te realiseren.

En dan pas realiseer je je dat de wereld toch eigenlijk klein is, maar voor Gaby,Ben, Kate, Bonnie en Harry en hun nieuwe baasjes.....

.................EEN WERELD VAN VERSCHIL

Memoires van een echte "nr 14"

Lieve mensen, luister naar mijn verhaal.
Ik ga u vertellen wat mij allemaal is overkomen.
Zo stond ik een paar weken geleden in een lekker zacht

zonnetje in Spanje, lekker te staan zonder beslommeringen of verplichtingen.

Toen op een weergaloze dag het hectische leven begon, een man genaamd Expedito, van professie dierenarts, moest mijn rustige leven totaal om gooien.
Oké zoals belooft, hier mijn memoires van deze tijd.
Deze Expedito nam mij mee naar de Costa Animal Society, een stichting die Spaanse zwerf honden opvangt en deze elders weer probeert te huisvesten.
Mooi werk vond ik, maar tegelijker tijd toen ik begon te begrijpen wat mijn rol in deze zou worden werd een onaangenaam gevoel in mij aangewakkerd.
Een gevoel van vieze honden, vlooien, poep en pies, !!

Natuurlijk wist ik dat ik ontworpen en gebouwd was voor dit zware werk, maar toch, als je met z’n twintigen in zo’n lekker Spaans zonnetje buiten staat te genieten, mag er ook wel een ander uitgekozen worden, en mogen ze mijn mooie nieuwe interieur gerust met rust laten, hoor , die vlooienbalen!
Maar goed, geen vrije keuze, ik was aan de beurt.
En hoe nu verder, hoe zou mijn mooie rustige leven als (IATA goedgekeurde reiskooi) er vanaf nu uit gaan zien.
Er werden mij reizen beloofd, Ja Ja, en daar ging ik dan van mijn veilige plekkie, met een auto op weg naar een nieuwe baas.

Hier aangekomen kon ik meteen aan de bak.
Eerst werd mijn mooie strakke interieur, compleet verbouwd. Iemand die als een gek ouwe kranten verscheurde en die bij mij naar binnen gooide, ik riep nog “niet doen”maar er werd niet naar mij geluisterd.
En toen, toen gebeurde het. Vier natte, zweterige poten, zo te voelen net terug van een fikse uitlaat beurt langs een van onze Spaanse stranden en warmte voelde ik, warmte van een vacht en net toen ik me begon te verzetten voelde ik iets of eerlijk gezegd niets. In plaats van vlooien, losse haren en een smerige huid, bemerkte ik dat mijn nieuwe bewoner schoon, fris en er goed verzorgt uit zag.
Toen mijn nieuwe bewoner er ook nog eens op zijn gemak bij ging liggen, had ik iets van grappig en eigenlijk ook wel stiekem kreeg ik iets van “gezellig”.
Toen werd ik tezamen met mijn nieuwe bewoner getransporteerd naar de luchthaven.

Via een scanner, een balie en een trolley kwam ik in een raar apparaat terecht , groot lomp en best wel een beangstigend moment, kan ik u vertellen.
Gelukkig was mijn nieuwe bewoner een hond en daar kan je veel over zeggen, maar zo’n hond heeft van huis uit meegekregen dat ie huis en haard moet beschermen. Dus daar heb ik als angstig, voor het eerst alleen zijnde kooi op een paar honderd meter boven de vaste grond, maar even dankbaar gebruik van gemaakt.
Gezellig ben ik tegen hem aan gaan liggen, Of liever gezegd , hij kwam tegen mij aan liggen. Hij had ook iets van (bleek later) wat gebeurt er allemaal met mij. Ook mijn nieuwe bewoner wist niet precies wat er van hem verlangt werd.
Hij zou naar een nieuw baasje gaan, een baasje die goed voor hem zou gaan zorgen. Een baasje ook, die hem iedere dag WEL te eten zou geven. Een baasje die hem WEL uit zou gaan laten, misschien, zo vertelde hij mij, wel een paar keer per dag. Een baasje die gescreend was door iemand van Stichting Hond zoekt Huis. Een stichting die voor hem een beter leven in Nederland ging verzorgen. Het was deze stichting die hem de inentingen gaf die hij zo hard nodig had. De stichting ook die voor hem (en mij) de overtocht regelde.

En toch was hij bang . Desondanks had hij wel het idee dat het beter zou worden, beter als het leven wat hij gewend was. Een leven die hij als pup begonnen was in een leuk gezin in Spanje, een gezin met een kindje, al waarvoor hij super geschikt was. Als speelkameraadje en vriendje. En in het begin was het ook heel leuk.
Maar toen zijn vriendje groter werd en begon te kruipen, en hij zelf groter werd toen, zo vertrouwde hij mij toe, toen moest hij naar buiten toe. Iedere dag nog wel eten, maar aandacht, nee dat was er niet meer bij, enne, !!
Op een dag zelfs, toen zijn vriendje naar buiten kwam om te spelen en hij hem uiteraard vrolijk begon te begroeten, kwamen zijn baasjes schreeuwend en tierend naar buiten. Ze begonnen hem uit te schelden en gooide hem in een hok, alléén omdat ie z’n vriendje begroette!?

Hij eindigde uiteindelijk in het asiel bij de vrijwilligers van CAS, en zo zei hij mij, hij had nog geluk gehad, want er waren hondenvrienden van hem in het asiel die gewoon op straat waren gezet.
Nou ja zeg, ik kreeg het er even zwaar van kan ik u vertellen. Dat doe je toch niet.

Ineens werd ik van zielig hoopje ellende, weer een stoere fiere kooi met een zeer mooie missie.
Zo eentje waar de mensheid op kan bouwen, ja hoppa, zo eentje, tsakka, dat ben ik.
Zelfs toen mijn bewoner onder weg een kleinigheid liet lopen, en daar zijn verontschuldiging voor aanbood, bleef ik groots en zei hem dat dit mij niet boeide. Ik kon het hebben, ik, kooi 14 van stichting HzH en CAS, ik kon de wereld aan, HAHA, mij krijgen ze niet gek.
Zelf toen het vliegtuig met een heleboel herrie en schudden landde, bleef ik recht op staan.

Hierna werd ik en mijn bewoner samen met onze buren, die overigens van de zelfde stichting bleken af te komen, op een karretje gezet en via op en afritten, tunnels en gangen belandde we in de armen van een aardige mevrouw die zich over ons ontfermde. Deze mevrouw kende ik nog uit Spanje. Zij was er namelijk ook bij toen we in Spanje door de vertrek hal werden geduwd. Zij heeft ons door de douane geloodst, zowel in Spanje als in Nederland.
Deze mevrouw heeft ons daarna weer over gedragen aan een andere koppel.
En toen ging het in ene snel hoor. We gingen via een snelle uitgang naar buiten terwijl er om ons heen allemaal mensen met vochtige ogen naar ons stonden te kijken, ook werden er van mij en mijn bewoner foto´s gemaakt, voor even voelde ik me een filmster.

Buiten aangekomen werden de vergrendelingen van mijn deur er afgenomen en was het tijd om afscheid te nemen van mijn tijdelijke bewoner. Na een korte “bon voyage en auf wiedersehn en we bellen nog”, stapte mijn bewoner uit en verdween in de armen van zijn nieuwe en zeer blijde baas.
Mijn tocht was geslaagd, restte mij nog een kleine poets beurt op de luchthaven zelf alwaar de toch nog ietwat bevochtigde snippers in een vuilnisbak achter werden gelaten.
Ook de buren uit het vliegtuig ondergingen dezelfde prettige ervaring.
Na verloop van tijd werden ik en mijn collega (kooi Nr 15) in elkaar gestapeld en met de vluchtbegeleiders mee naar huis genomen.

Hier stonden nog 12 collega kooien, en kregen we te horen dat we weer terug moesten om nieuwe bewoners op te halen. Een kleine vreugde kreet kon ik toen nog net onderdrukken, want stond ik nog in het begin die “vlooienbalen” te vervloeken, na mijn ontmoeting met mijn tijdelijke bewoner, kreeg ik er toch een hele andere kijk op.

Gelukkig is er via de firma Grayvis, die heel goed en betrouwbaar is in transporten naar Spanje, iets geregeld en werden wij met zijn veertienen eerst in een Meco Busje (dit is een electrotechnisch bedrijf in Almere, die door heel Nederland werkt) naar Waalwijk gebracht. Hier werden wij achter gelaten en door een vrachtwagen geregeld door Grayvis, naar Spanje gebracht.

De laatste fase werd ingeluid toen we met een heftruck in de aanhanger van Herbert werden gezet.






En nu terwijl de Spaanse zon, mijn kunststof koppie weer staat bij te kleuren, zit ik te wachten op een nieuwe bewoner.
Nadat ik hoorde dat er weer nieuwe vluchten stonden te wachten heb ik me als eerste vrijwilliger aangemeld, en wat denken jullie, BINGO!!
Zaterdag 16 mei sta ik met een nieuwe (gedoneerde) collega en mijn nieuwe bewoner in alle vroegte op Malaga Ready for take off.
Tegen alle vrijwilligers en bestuursleden in Spanje (CAS) en Nederland (HzH), opvanggezinnen en adoptanten, sponsoren, Gravis, en Meco wil ik dan ook dank zeggen voor jullie goede werkzaamheden en ik zou willen besluiten met;
CAGE NUMBER 14,

.......AT YOUR SERVICE!!!!