Molly's voortgang

Het gaat steeds beter met Molly en ook met ons gaat het weer een beetje. Wat vreet zo'n hond energie zeg. Continu moet je alert zijn: op blaffen, op grommen, op uitvallen naar onze manne! Dat kost bergen energie! Maar ............ dan heb je ook wat.

Na slapeloze en korte nachten begint Molly de goede kant op te gaan. Blaffen doet ze nagenoeg niet meer. Ja natuurlijk, als er een andere hond langskomt die ze niet eerder gezien heeft, dan laat ze horen dat ze er is. Maar daarvoor ben je hond. Toch? Een van onze buurtgenoten denkt daar anders over, maar die denken dat het gezegde 'geven en nemen' voor hen geldt als 'nemen en nemen'. Daar schrijf ik nog wel eens wat over. Maar nu even niet: we houden het gezellig.

Molly heeft na haar slechte start van alles meegemaakt en kennisgemaakt met Nederland-waterland. Gisteren zijn we met haar het bos in geweest, samen met onze honden en Breezer, een collega-hond, en zijn baasjes. Na de wandeling hebben we met z'n zessen een behoorlijke tijd op een terras gezeten en dit ging erg goed. Hoewel het opletten blijft heeft Molly zich bijna als een dame gedragen. Ook laat ze zich voorzichtig door anderen aaien en begint te snappen dat bezoek bij ons thuis best leuk kan zijn: meestal zit er namelijk kaas of worst aan vast! Niet slecht voor een hond ............ Aan het eind van de dag verslikte Boca zich en begon fors te hoesten. Molly kwam aangesneld en legde heel lief haar poot op zijn schouder: om te zeggen 'rustig blijven Boca, het komt goed'. Wie had dat 3 weken geleden durven dromen?

Ondanks al dit positieve is er nog altijd werk aan de winkel. Zoals ik al schreef, het blijft continu opletten. Ook valt ze af en toe nog uit naar Chico en Boca en dat moet toch nog anders. Ze snappen er niets van: het ene moment wil ze spelen en dan ineens ......... foute boel. Wat met name jammer is, is dat Chico en Boca daardoor soms niets van haar willen weten. Dat is spijtig voor Molly want het zijn twee toffe kerels. Maar ook ons steekt dat af en toe. Normaliter zijn onze honden altijd daar waar wij ook zijn. Madam verziekt dat nu op sommige momenten en dat is niet leuk: voor ons niet maar zeker ook voor de jongens niet. Juist omdat Boca al zoveel meegemaakt heeft, is rust, veiligheid en liefde hetgeen hij zo verdient! En dat wordt af en toe wreed verstoort. Maar ook daaraan blijven we werken.

Molly in hydrotherapie

Zoals ik al schreef: het gaat beter met Molly. Maar er blijft nog meer dan genoeg over om aan te werken. Om te beginnen bleef Molly toch nog wel veel blaffen. Hoewel ze gewend was aan de geluiden in en om huis, bleef ze alert. Alles werd gevolgd en in de gaten gehouden. Ook bezoek vond ze niet echt wenselijk of leuk!

Op enig moment liep haar geblaf weer de spuigaten uit. "Tom Poes, verzin een lis" zou heer Bommel geroepen hebben. Onze listen waren echter op: meer dan op. De spanning die we de hele week al hadden gevoeld, geproefd en doorleefd bereikte haar climax. Als de nood het hoogst is, komt de oplossing via de mail. Molly heeft een grondige hekel aan water. Dat bracht Jacky op het idee van hydrotherapie.

Hydrotherapie? Ja, hydrotherapie. Hoe dat werkt, is aan de hand van een paar voorbeelden te beschrijven:

1. ongewenst blaffen: water
2. uitvallen naar Chico of Boca: water
3. grommen en grauwen naar voorbijgangers: water
4. andere ongewenste '"omgangsvormen": water

Voor dit alles geldt: zo nodig herhalen!

Wat we dus gingen doen, was Molly een straal water toedienen elke keer als ze iets deed waarvan wij vonden dat dit niet door de beugel kon. Deze straal ging vergezeld van het woord NEE. Als ze goed reageerde op het water, kreeg ze direct een "goed zo" in ruil voor haar positieve gedrag. Water was dus de oplossing. Omdat water niet echt interessant klinkt, hebben we deze behandeling hydrotherapie genoemd! Deze therapie heeft zelfs geleid tot een volledige kentering in haar gedrag. Op dit moment gedraagt ze zich goed, blaft nagenoeg niet meer, reageert op NEE zonder dat we water toevoegen! Ze speelt zelfs met Chico en daagt Boca uit. Boca is echter niet zo'n speelbeest, maar ook zijn schrik voor deze tante is momenteel nagenoeg verdwenen. Een voorbeeldje van de huidige Molly kan je hier vinden.

Nu moet ik heel eerlijk zijn dat de hydrotherapie van Molly ook nog wat leuks voor mij gebracht heeft. Omdat je altijd en overal water bij de hand moet hebben, was dit dé gelegenheid om twee waterpistooltjes te kopen! Onder het motto "voor Molly" hebben Jacky en ik nu beiden een eigen wapen. Met de temperaturen van de afgelopen en de komende dagen een aanrader voor iedereen .................

De volgende stap met Molly wordt nu haar weer laten wennen aan mensen die op bezoek komen, langslopen of gewoon op straat zijn. Ook dat gaat ons en haar lukken!

Molly - deel 8

Vanaf vandaag zal het dagboek van Molly niet meer dagelijks worden bijgewerkt. De reden hiervoor is dat het eigenlijk best aardig gaat met deze dame. Niet dat we er nu al zijn hoor: zeker niet want er valt nog een hoop te leren. Maar de positieve lijn zet zich langzaam voort.

Waar ze eerst nog continu liep te blaffen, raakt ze nu langzamerhand een beetje gewend aan de geluiden in en rondom ons huis. Ook neemt het aantal confrontaties met onze manne af. Vandaag was er regelmatig geblaf en gegrom te horen, maar tot een echt handgemeen is het niet meer gekomen. Uiteraard zijn haren regelmatig overeind gezet en zijn de bijtspijkers en het tandvlees goed te zien geweest. Maar daar bleef het dan ook bij.

Voor Jacky en mij zijn het vermoeiende dagen. Continu alert zijn op wat er gebeurt en wat het zwaarste is: je eigen honden negeren! Onze Chico en Boca zijn echt gouden beestjes, maar om Molly als hond te behandelen (negeren voor nu, tenzij ........) is het nodig om ook onze eigen honden eventjes links te laten liggen. Belonen doen we alleen als ze met z'n 3-en samen zijn. Knuffel je Chico toevallig (per ongeluk) of zit Boca wat te dicht bij me, dan wil Molly uitvallen. Maar ook dat tij is snel gekeerd.

Vandaag zijn ze zelfs even alleen geweest gedurende een ruim half uur. Het was namelijk tijd voor onze weekend-boodschappen. Toen we terug kwamen, zaten Boca en Chico zoals altijd voor het hek op ons te wachten: staarten heen en weer als propellers! Molly lag ergens haar schoonheidsslaapje te doen. Zij kwam pas opdagen toen ze de poort open hoorde gaan. Op zich een goed teken: ze voelt zich dus veilig, op haar gemak en ze weet nu dat er echt meer bewoners in Tegelen leven dan alleen deze grote kleine Mastino. Groot van postuur, mond, tanden en poten, maar klein van hart: zeker als je haar op het veld ziet rennen.

Deel 9 komt er dus zeker: wees niet bevreesd. Maar of dat dit weekend nog zal gebeuren ............. we zullen zien.

Molly - deel 7

Wat Molly betreft gaat het goed, maar wel een puist werk. De eerste nacht (10-11 april) heb ik zelf beneden in de huiskamer geslapen met Molly. Jacky sliep gewoon boven met onze honden: die slapen altijd boven in een mand of op een stretcher. Na het ontwaken gisteren (11-04) zijn we er direct uitgegaan met hen en na de wandeling hebben ze hun voer gekregen. Dat verliep goed, waarna we in tuin ff een kop koffie gedronken hebben.

Daarna botste het gigantisch tussen met name Molly en Chico. Resultaat was een drietal echte confrontaties, waar Chico een gekneusde voorpoot aan overgehouden heeft. Buiten ons domein doet ze het fantastisch met andere honden : 8 los op een veld, van pup tot 9 jaar oud en alles was in orde. Rennen, spelen, springen etc. Eenmaal in onze tuin terug begon het weer van voor af aan. Van Li hadden we het advies gekregen om onze honden en Molly samen wat lekkers te geven: dan gaat Molly onze honden met lekker(s) en leuk associëren. Verder alles negeren en da's moeilijk! Heb maar eens twee van die gouden honden en je mag niet met ze knuffelen omdat zo'n nieuwe, grote, jaloerse kip dat niet goed vindt. Dat is geen eenvoudige opgave, zeker niet als die 'kip' ze af en toe aanvalt.

Op enig moment zat Boca onder de eetkamertafel rustig te zitten. Molly kwam grommend naar hem toe en wat er toen gebeurde ................ Boca blaft nooit: ook nu niet. Het enige dat Boca deed was z'n oren recht overeind zetten, hij strekte z'n nek maximaal uit en al zittend trok hij zijn bovenlip op. Het leek wel alsof deze over z'n neus heen ging, zo hoog! Zo bleef Boca zitten en na ongeveer 30 seconden droop Molly af. Ze ging een meter bij hem vandaag met de rug naar Boca toe liggen en gaf geen kik meer. Waanzinnig: dit had ik nog nooit gezien van Boca. Als er één conflictvermijdend gedrag heeft, is het Boca wel. Bij wat herrie loopt meneer weg en gaat ergens op een rustig plekkje zitten.

Alles wat zich in de omgeving van onze tuin beweegt wordt geobserveerd en waar nodig aan- of afgeblaft. Op enig moment stonden we aan het hek te praten, eerst met kennissen uit de buurt en later met onze buren. In het begin bleef Molly allert, defensief en blafferig. Later nam dat wat af. De rest van de avond verliep rustig: Boca lekker op de bank, Molly naast mij op de grond en Chico voor het dressoir.

Omdat ook Willemsens slaap nodig hebben, besloten we om het deze nacht anders te doen. Na 'de laatste ronde' zijn wij naar bed gegaan en hebben Chico en Boca meegenomen. Molly is in de woonkamer blijven slapen. We hebben haar de hele nacht niet gehoord en toen we vanochtend (12-04) opstonden, ging haar staart vrolijk tekeer. Bakkie koffie en weer eruit met het trio! Daarna hebben ze hun brokken gekregen en het spul ligt nu verdeelt over woonkamer en tuin in de zon. Niewe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Molly - deel 6

Vandaag was het dan zo ver. We zouden met Chico en Boca, onze eigen honden, bij Molly op bezoek gaan. Het plan was gemaakt. Eerst zouden we met Molly aan de wandel gaan om vervolgens onze eigen honden erbij te halen. Met Theo, de eigenaar van het pension in Baarlo, hadden we afgesproken dat we de uitrenwei mochten gebruiken om de honden met elkaar in contact te brengen.

Goed en wel met Molly op pad heeft Jacky haar overgenomen en ben ik onze eigen mannen gaan halen. Toen we dichterbij kwamen, werd Molly wat nerveus. Ik heb onze eigen honden vastgelegd en heb daarna Molly overgenomen waarna ik doorgelopen ben naar de uitrenwei.
Jacky heeft Chico en Boca opgepakten volgde naar de wei, waarna we ze alledrie losgelaten hebben. Wat er toen gebeurde: ..................................... niets! De honden liepen rustig heen en weer, om elkaar heen, piesten wat, poepten in een hoekje en verder niets. Geen slechte start dus en door naar fase 2: in de auto.
Omdat we niet weten hoe Molly zich bij haar volle bewustzijn in de auto gedraagd (de vorige keer was ze volledig knock-out), heb ik haar lijn gezekerd aan een oog in de achterbak. Chico en Boca op de achterbank, Jacky voorin en gaan met die banaan. Bij ons thuis aangekomen hebben we de honden in de tuin gelaten. Deze is omheind tot 2 meter hoogte, dus kom daar maar eens overheen! Na nog een wandeling in de buurt kon het feest beginnen. Tot op dat moment was er nog geen 'onvertogen woord' gevallen tussen het trio. Maar daar kwam snel verandering in.

Op enig moment besloot Molly dat Chico en Boca niet te dicht bij ons mochten komen. Omgekeerd was Chico er van overtuigd dat Jacky toch echt zijn vrouwtje is: hij zorgt voor haar, beschermt haar en neemt haar knuffels in ontvangst. Boca, de rust zelve, gaat altijd alle tumult uit de weg, maar ook hij kreeg een snauw van madam. Boca gromde even terug en liep vervolgens gewoon naar binnen: zoek het lekker uit, zal hij gedacht hebben. Chico en Molly echter bleven om elkaar heen draaien: grommend, blaffend, snauwend en af en toe met opgetrokken lip. Twee keer is het tot een confrontatie gekomen: de eerste werd door Molly gewonnen. Niet logisch voor een puber van deze leefijd, maar deze dame zit natuurlijk nog boordevol stress, onzekerheid en wantrouwen jegens alles en iedereen. De tweede keer gaf Chico het niet zo snel op. Hij stond daarna met een poot op haar, z'n tanden bloot, grommend en klaar om toe te happen. Molly had ook haar lip naar boven, gromde in een andere toonsoort, maar liet het er vervolgens bij zitten. De rest van de avond is tot op heden (21.48u) rustig verlopen. Hoe zal dit morgen weer verder gaan? We zullen zien en hopen van ganzer harte dat ze aan elkaar zullen wennen. Dit kan nog wel eventjes duren maar opgeven doen we niet: zeker niet na een paar uurtjes al. We hebben de eerdere stormen doorstaan dus komen we deze ook wel door. Dat het nog flink zal gaan waaien, staat voor ons al wel als een paal boven water. We wachten af!

Molly, deel 5

Vandaag zijn Jacky, mijn vrouw, en ik bij haar geweest. Ik ben eerst alleen naar haar toegelopen en voor haar gaan zitten: laag op m'n hurken heb ik wat tegen haar zitten praten. Ze blafte maar gromde niet, ook niet toen ik opstond. Wel gromde ze op het moment dat Theo, de eigenaar van het pension, bij me in de buurt kwam. Toen ik wegging en Jacky mijn plaats overnam, werd ze wel wat feller. Ze gromde wat en dit werd sterker toen Jacky opstond.

Vervolgens heb ik wat blikvoer uit de auto gepakt en ben weer naar Molly toegegaan. Ze accepteerde dit voer van me: eerst vanaf een lepel en daarna uit m'n hand! Daarna is Jacky weer rustig achter mij komen staan: dit ging goed en er volgde géén gegrom of wat dan ook. Ook Jacky kon, in mijn aanwezigheid, Molly voeren: eerst weer van de lepel en daarna uit haar hand. Ze bleef rustig, weliswaar met de staart laag en de oren half naar achteren, maar rustig. Later begon haar staart voorzichtig wat te zwaaien (maar bleef laag: 30 graden of zo). We konden gewoon bij haar zitten of staan en toen ik bukte kreeg ik een lik over m'n kale kop! Ook stond ze op en krabte met haar voorpoot naar ons: ze wilde aandacht en het voelde alsof ze om hulp vroeg om verder te gaan. Jacky is vervolgens weggelopen en ik ben bij Molly in het hok gegaan. Hierop volgde geen reactie van angst of dreiging. Ik kon haar rustig aaien over haar kop en hals: het leek alsof ze met me mee wilde: snel weg daar. Na nog wat tegen haar gesproken te hebben onder gekroel over haar koppie, ben ik gegaan.

Wat ik nu eigenlijk wilde, was vanavond teruggaan en haar aanlijnen om wat met Molly te stappen. Aldus geschiedde en vol goede moed gingen we weer naar Baarlo. Daar aangekomen stapte ik haar kooi in, lijnde haar aan en voor Jacky het goed en wel in de gaten had, was ik al weg met haar. Vol verbazing keek ze ons na! Na een kort stukje riep ik Jacky en ze kwam langzaam naar me toe: ook dat accepteerde Molly. Vervolgens zijn we samen op pad gegaan en hebben een half uurtje met haar gelopen. Nu eens Jacky aan de lijn, dan weer ik en onderwijl samen tegen haar praten en haar knuffelen. Jacky heeft toen ook nog een liedje voor Molly gezongen en dat maakte haar rustiger dan ze al was. Het was een grote beer aan een lijntje: een brok energie en kracht. Nog een pup maar zo sterk als een reus!

Na deze wandeling moest Molly toch weer terug in haar kennel. Dat was dus niet zo makkelijk. Ze keek ons vertederend aan en smeekte bijna haar niet weer daar te laten: alleen in dat koude Nederland, weg van alle vastigheid en een ieder die van haar houdt. Toch kon het niet anders: we moesten wel naar huis gaan. Onderweg was de volgende stap ook al bepaald. Morgen, dinsdag, zouden we terug gaan maar ditmaal met onze eigen mannen erbij. We wilden Chico en Boca meenemen om te zien wat er zou gebeuren als dit drietal met elkaar in contact zou komen. Als dit goed zou gaan .................... heel misschien ............ Dan zouden wij haar wellicht op kunnen vangen tot ze weer helemaal de oude Molly is. Een ding was voor ons wel helder: de oude Molly was zeker nog niet verloren gegaan. En die willen we weer zien. Op dus naar het verhaal van Molly deel 6.

Molly - deel 4

Ik heb net (8 april, 1e Paasdag) nog telefonisch contact gehad met het pension in Baarlo. Molly zit daar momenteel rustig en heeft wat gegeten. Als men langsloopt begint ze wel wat te blaffen, maar gromt niet en valt zeker niet uit.

Gisteren was Molly bang (informatie uit het asiel in R'dam) om over een gootje te stappen. Nu loopt ze gewoon van haar binnenverblijf naar buiten en omgekeerd. Vandaag gunnen we haar volledige rust. Het komt goed uit dat we nu 2 zondagen achter elkaar hebben: dan is het pension ook zeer beperkt open en is er minder activiteit én minder volk aanwezig.

Morgen gaan Jacky en ik bij Molly op bezoek. Wordt dus vervolgd.

Molly - deel 3

Vandaag (7 april 2007) zijn Jeroen, Evert-Jan en ik naar het asiel in Rotterdam gereden. Toen we daar om 09 uur aan kwamen rijden, zagen we haar al in haar wei zitten. Nadat we de auto's geparkeerd hadden, liep ik rustig naar haar toe. Ze reageerde niet echt heftig, maar was wel alert. Toen Jeroen en Evert-Jan erbij kwamen, raakte ze echt geïrriteerd. Jeroen is nog even bij haar gebleven, en toen hij ging zitten bedaarde Molly. Ze ging op een bepaald moment zelfs liggen.

Vervolgens zijn we naar binnen gegaan: hier was Sanne aanwezig Sanne is een medewerker van het asiel die de afgelopen 2 dagen contact heeft gehad met Molly. Op mijn verzoek had men Molly vanaf gistermiddag 17 uur geen voer meer gegeven. Sanne heeft Molly vervolgens een klein beetje voer gegeven, met daarin vetranquil-acepromazine. Dit ging om 09.15 uur naar 'binnen'. Drie kwartier later was Molly behoorlijk duf geworden, waarna Sanne haar uit haar wei gehaald heeft. De medicatie sloeg zo goed in/aan dat we Molly op een deken gelegd hebben en gedragen hebben: ze stond niet meer echt vast op haar poten! Na overleg met Sanne hadden we besloten Molly niet in de bench te vervoeren, maar gewoon achterin de auto te leggen.

Zo gingen we naar Baarlo. Jeroen bij mij op de achterbank zodat hij over de achterbank heen Molly kon blijven aaien en kalmeren tot we in Baarlo aan zouden komen. Evert-Jan reed achter ons aan. De hele weg heeft Molly zich perfect gedragen: in het begin ademde ze nog oppervlakkig en snel, maar dit werd naderhand rustig en diep! Dit hield ze vol tot in Baarlo. Toen de auto geparkeerd was, hebben we eerst de weg naar haar nieuwe, tijdelijke verblijf gezocht om eventuele obstakels uit de weg te halen. Omdat Jeroen de gehele reis contact met haar had gehad en gehouden, leek het ons het meest-handige dat Jeroen haar naar haar nieuwe onderkomen zou brengen. Aldus gedaan. Na een korte wandeling op eigen kracht, Molly was inmiddels weer redelijk bij haar positieven, kwam zij hier aan. Na een aai van een ieder van ons en een dikke knuffel van Jeroen hebben we haar daar gelaten.

Voor nu was dat het wat ons betreft: we laten Molly eerst even lekker een paar dagen tot rust komen. Daarna gaan we verder met haar aan de slag. Een ding is ons, Evert-Jan, Jeroen en mijzelf, wel helder: Molly is een fantastische hond! Daar schuilt echt geen kwaad in. We gaan er dan ook voor zorgen dat ze herstelt van haar vervelende ervaring en een nieuw, veilig en liefdevol thuis gaat vinden.

Met dank aan een ieder van jullie, die dit mede mogelijk gemaakt heeft! Jullie zijn kanjers!

Molly - deel 2

Na alle commotie woensdag op Rotterdam Airport, is Ezra samen met een van onze andere vrijwilligers vandaag (donderdag 5 april) in het asiel van Rotterdam bij Molly op bezoek gegaan. De algemene adviezen die haar gegeven werden luidden unaniem: inslapen!

Daarvoor echter hebben we Molly niet naar Nederland gehaald. Er is die dag veel gebeld, gesproken en gemaild. Wat een dilema zeg. Mijn situatie als voorzitter was dat ik die dag op werkbezoek was bij een collega-gemeente en ruim 150 km van Rotterdam vandaan zat. De situatie ter plekke beoordelen was dus uit den boze. Na wat heen-en-weer bellen met Ezra en haar collega, Spanje en thuis (waar Jacky, mijn vrouw alle pensions al aan het bellen was om te zien waar Molly welkom was) werd mijn besluit steeds helderder: ze mag niet worden ingeslapen!!! Dit oordeel werd 100% onderschreven door mijn medebestuurslid van NoKill Europe. Inslapen is te eenvoudig: dat kan altijd nog, maar een hond van 8-9 maanden die nooit iets fouts gedaan heeft verdient een tweede kans. In dit geval betekende dit voor Molly dus een derde kans: de 2e was voor haar neus weggevaagd op Rotterdam Airport.

Onderwijl hadden onze mensen het in Rotterdam zo ver voor elkaar dat Molly daar tot uiterlijk zaterdag 12 uur kon blijven. Dat gaf lucht! Lucht om rustig te overleggen en een goed plan te maken. Immers het belang van Molly stond voorop en meer stress of trauma dan ze al had opgelopen, wilden we koste-wat-het-kost voorkomen. Met die gedachte ging ik donderdagavond m'n bed in. Een geluk had ik als ambtenaar: morgen was het goede vrijdag en dus alle tijd om de boel goed voor te bereiden.

Nog nooit heb ik in zo'n korte tijd zoveel mensen gesproken, zoveel nieuwe mailadressen en telefoonnummers ontvangen én gebruikt als vrijdag 6 april. Begonnen bij Kyra, een van onze eigen vrijwilligers en paraveterinair (dierenartsassistente met medische bevoegdheden). Zij heeft direct weer contact gehad met 2 dierenartsen. Vervolgens gebeld met Wilma, collega-voorzitter van SDH, die op haar beurt weer met haar paraveterinair heeft overlegd. Gesproken en gemaild met gedragstherapeuten, dierenartsen, Jeanette en later met Jeroen: hij had al aangeboden om zaterdag mee op missie te gaan. Vervolgens naar de dierenarts om wat medicatie te halen. Het plan was om Molly te sederen (met een kalmeringsmiddel) om haar daarna kalm naar een pension te brengen. Doel was en is om haar hier even op rust te laten komen om vervolgens weer met haar aan het werk te gaan. De reden dat we voor een pension gekozen hebben is dat we zelf geen noodopvang beschikbaar hadden waar Molly in haar actuele conditie (onvoorspelbaar, defensief en bere-sterk) op dat moment direct terecht kon. Bovendien willen we Molly niet meer dan nodig verplaatsen: van hieruit gaat ze dus naar een plaats waar met haar gewerkt kan worden. Liefst een plaats waar ze kan blijven: ten minste tot ze weer volledig de oude Molly is, maar nog liever gewoon voor de rest van haar leven.

's Avonds nog contact gehad met Evert-Jan: hij zou ook meegaan om Molly veilig en rustig naar haar pension te brengen. We hadden alles redelijk op een rijtje, maar het blijft altijd een avontuur. Je weet niet wat Molly gaat doen, maar hoewel we met drie stoere kerels op pad zouden gaan, waren het vooral drie rustige kerels die maar een belang kenden: Molly's belang!!! Evert-Jan had op de valreep nog wat informatie verzameld, wat therapeuten en andere bekenden benaderd en noem maar op: een echte netwerker dus.

Moe maar vreselijk voldaan ging ik die avond naar bed. Moe van de hektiek en drukte van die dag. Vreselijk voldaan omdat ik die dag zo veel lieve, goede en oprechte mensen had gesproken en mocht leren kennen. Samenwerking is wel degelijk mogelijk, ook in de dogrescue. Het is alleen zaak om de juiste mensen te kennen die de ene met de andere in contact brengen. Een ieder zette zich in: niet voor eigen zaak of organisatie maar voor Molly. Wat heel erg duidelijk werd is dat iedereen bereid was mee te denken, z'n netwerk in te schakelen en kennis en ervaringen wilde delen.

Dat is ook een van de redenen dat wij vanuit HzH zo uitgebreid over Molly willen vertellen. We willen deze kennis en ervaring delen, een ieder bedanken die ons geholpen heeft en nog zal helpen maar bovenal laten zien dat een dergelijk probleem samen goed op te lossen is. Ook is dit nu net waar NoKill om gaat: het niet inslapen van gezonde, te behandelen of plaatsbare dieren. Wij zijn trots op het feit dat we hieraan mee mogen werken en dat we de 'goedbedoelde' adviezen niet opvolgen en zeker niet kiezen voor de meest-eenvoudige weg. Wij zien goede kanzen voor Molly en in dat belang handelen we. Niet voor ons eigen belang of ego, want dat kennen we niet (en zeker niet in deze situatie).

Het verhaal van Molly: deel 1

Eerder was te lezen over de komst van Molly, onze Mastino Español. Helaas is dit allemaal iets anders (en helaas minder voorspoedig) gelopen dan gepland. Toch willen we niemand het verhaal van Molly onthouden. Ten eerste gewoonweg op open en eerlijk te zijn. Ten tweede om te laten zien hoe wij als stichting hiermee omgaan. Maar bovenal om te laten zien dat samenwerking in de dogrescue mogelijk is en zelfs tot succes kan leiden!

Hieronder staat deel 1: geschreven door Ezra Kempen, onze adoptieconsulente. Zij was bij de aankomst van Molly op de luchthaven aanwezig. Dit simpelweg omdat wij altijd iemand van onze organisatie bij aankomst op de luchthaven hebben. Hier haar verhaal.

4 april 2007
Aangekomen op Rotterdam Airport ben ik met Davy, mijn zoontje, wat gaan drinken. Vol spanning hebben we samen zitten wachten op de adoptanten van Molly en Sandy. De adoptanten van Molly waren er: wat een lieve mensen, bloednerveus en helemaal dol-enthousiast over haar komst.Toen kwam het nieuwe gezin van Sandy: ook geweldige lieve mensen die het helemaal zagen zitten. Ook zij waren blij met haar komst!

Het vliegtuig landde en dat konden we heel duidelijk zien. Superleuk en de adoptanten waren er erg emotioneel onder.De eerste die we uit het vliegtuig zagen komen waren Sandy en Nicole (de vluchtbegeleider). Sandy was in de cabine meegevlogen. Wat een leuk beestje. Vol energie en in afwachting wat er komen ging, liep ze vrolijk mee met Nicole. Beneden gekomen kregen de mensen Sandy van haar in de armen. Wat waren ze blij en wat was Sandy dolgelukkig. Een geweldig gezicht dat ik ook nooit meer zal vergeten!

Vervolgens was het wachten op Molly en ja hoor, daar kwam ze. De spanning was op de gezichten van haar nieuwe baasje en haar vriendin af te lezen.Daar lag ze in haar transportbench: die grote lobbes waar ze zich zo op verheugd hadden eindelijk in levende lijve. Ze hebben haar gelijk uit de kooi gehaald en aangelijnd. We werden vriendelijk verzocht dit buiten te doen dus namen we haar wandelend mee naar buiten.

Buiten aangekomen zagen we dat Molly meer gestrest was dan we verwachten. Haar eerste reactie was grommen naar iedereen die haar ook maar aan wilde raken. Toen Martine, de vriendin van Carlijn haar een koekje wou geven, beet Molly haar ook meteen in haar hand, met als gevolg een lelijk wondje. We waren even in shock en ontzettend verbaasd. En natuurlijk kwam de gedachte "Wat nu??? Is dit normaal? Is dit de stress? Was het even teveel voor haar geworden?". We wisten het niet: op dat moment niet en nu nog steeds niet.

We hebben toen besloten om naar de auto te gaan en haar daar terug in de transportkooi te doen of in de achterbak te zetten (die was afgesloten). Maar bij de auto aangekomen vond Molly dat ook niet echt een strak plan en dreigde weer te gaan happen. Martine is toen een stuk met haar gaan wandelen. Op het eerste gezicht was ze daarna wat blijer en rustiger maar dat was gauw over. Alles wat Molly zag en wat ook maar in de buurt van Martine kwam, wilde ze pakken! Haren overeind, tanden bloot en grommen met die handel! Die arme Carlijn zag het niet meer zitten en vertelde mij toen dat ze 3 maanden zwanger was. Ik begrijp dan ook dat je dit niet zo prettig meer vind en het vertrouwen in de hond even ver te zoeken is!

Martine, wat een kanjer die vriendin, heeft flink met Molly doorgelopen en haar tot rust gebracht. Op hetzelfde moment heb ik allerlei instanties gebeld voor advies, raad en daad. Molly was rustig en lief voor Martine maar tolereerde niemand in de buurt van Martine: 5 meter was al te dichtbij en daar ging ze weer: haren omhoog tanden, bloot en grommen maar. Uiteindelijk na vier-en-half uur kwamen de mensen van de dierenambulance Rotterdam. Zij zaten helemaal in Groningen en zijn daarvandaan voor ons naar het vliegveld gekomen!

Na ons verhaal te hebben gehoord en de hond te hebben gezien, inclusief haar reactie op de voorbijgangers, hebben ze besloten om vangstokken te pakken. Ze hebben haar gevangen maar dat was echt verschrikkelijk: Molly draaide zich in alle bochten en rolde om weg te komen. Na lang vechten voor haarzelf moest ze zich over geven. Helemaal in shock lag ze daar op de straat. Vreselijk om te zien en de tranen stonden dan ook op onze wangen. Dit hadden we nooit verwacht en dit is iets wat je nooit wilt. Hoe dan ook was ons standpunt dat Molly een dikke vette kans zou krijgen: ik blijf doorvechten, wij blijven doorvechten! Immers, in Spanje had Molly gewoon bij een gezin geleefd (man-vrouw-2^e hond) en was nooit agressief of dominant: niet naar mensen en niet naar andere dieren. Ook bij het inchecken in Spanje ging alles van een leien dakje: ze ging uit eigen beweging haar transportkooi in!

Uiteindelijk is ook de hondenbrigade gearriveerd (even tussendoor: wat een mannen en wat een kanjers). Ook zij hebben ons allerlei adviezen gegeven en hebben ons een stuk op weg geholpen. We konden helaas niks anders doen dan Molly mee te laten nemen om heel even tot rust te laten komen, in een tijdelijke opvang waar ze alleen was. Ze heeft zeker een ongelofelijke klap gehad: van de reis maar misschien van het vervoeren naar het vliegtuig. Helaas zijn wij daar nooit bij, dus dat blijft hoe dan ook een gok. Op het vliegveld in Spanje was ze super rustig en lief en iedereen kon haar gewoon lekker aaien. In Rotterdam aangekomen, krap 4 uur later, was het een ongelofelijk angstige hond en dat uitte zich in heel agressief gedrag en onbenaderbaar zijn. Vandaar dat ik geen andere uitweg zag dan de dierenambulance. Ook al had Martine haar vertrouwen gewonnen, in de auto plaatsen en op weg naar het Noorden was te riskant. Bovendien tolereerde Molly dat ook niet: ze wilde niet meer in de auto.

We gaan met haar aan de slag en we geven het niet op: dat zeker niet. We laten haar nu eerst even tot rust komen om daarna ons plan te maken. Het enige dat nu telt is het belang van Molly. Als ze op rust is gaan we met haar aan de slag. We zullen haar laten zien dat dit alles was om haar hier een beter leven te geven en niet haar ongelukkig te maken, laat staan dat we haar in laten slapen zonder kans: dat was namelijk het advies dat wij van diverse kanten ontvingen. No way José! Molly, zet hem op: wij gaan jou helpen!!!!

En jullie allemaal onwijs bedankt: Dierenambulance Rotterdam, politie, hondenbrigade en natuurlijk Carlijn en Martine voor alle steun! We houden jullie allemaal op de hoogte, maar geven dit zeker niet op: de angstige Molly moet verdwijnen en de oude lieve Molly gaat zeker terugkomen!

Ezra

Wat onze vrijwilligers er allemaal niet voor over hebben om hun honden te helpen!

HzH kan niet functioneren zonder vrijwilligers. De adoptieconsulente, de mensen die advertenties schrijven en plaasten, huisbezoekers ......... noem maar op. En niet te vergeten vrienden, bekenden en andere aardige mensen die voor ons een hond mee willen nemen op hun vlucht van Malaga terug naar Rotterdam, Amsterdam, Eindhoven, Düsseldorf of Brussel!

Deze week (4 april) vliegt Molly naar Nederland om bij haar nieuwe familie in Alkmaar te gaan wonen. Zoals op de foto te zien is, is Molly niet echt een kleine dame. Dit hoeft geen probleem te zijn, mits je maar een transportkooi hebt die groot genoeg is. Nu wisten wij dat er ergens in den lande nog een grote kooi stond. Vraag blijft dan altijd of deze groot genoeg is.

We hebben dus contact opgenomen met Jeroen. want daar stonden nog wat transportkooien. Jeroen staat, samen met zijn vriendin Mona, bij ons bekend als een uitermate enthousiast vrijwilliger. Er is weinig dat hij niet zou doen voor onze honden! Omdat ik wel wist om welke hond het ging maar Jeroen nog niet, was mijn vraag hoe lang en zwaar Jeroen was. Nadat ik deze info gekregen had, eerlijk als hij is, heb ik hem gevraagd of hij wat kooien wilde 'passen'. Jeroen ging aan de slag en zou me terug bellen.

Model 1 bood duidelijk niet wat we zochten. De kleur en het model waren beiden niet slecht, maar de pasvorm liet duidelijk te wensen over. Dit konden we Molly niet aandoen! Over dus naar model 2. Omdat dit het grootste model uit onze eigen collectie was, hielden we onze adem in (Jeroen trouwens ook).

Jeroen weer aan de slag: vooruit of achteruit inparkeren was de vraag. Zoals u ziet, gaat hem echt geen berg te hoog. Onder toeziend oog én aangemoedigd door een enthousiast-geworden soortgenoot van Molly, vond Jeroen voor ons het antwoord: deze kooi past ons allemaal! Molly kon dus komen.

Zo ziet u dus maar: voor elke uitdaging heeft HzH een passende oplossing. Zolang wij Jeroen en Mona bij onze stichting hebben, maakt niemand ons gek: we zijn het al, maar dan voor onze honden! Jeroen, jongen, hartelijk dank voor jouw pogingen om uit te vinden welke kooi Molly zou passen. En Mona: dank voor je foto's want zonder deze plaatjes was dit verhaal lang zo mooi niet geworden.

Oh ja, Jeroen ........................... als je dit leest. Karin, de persoon die Molly opvangt in Spanje, had al een transpoortkooi voor Molly. Daarin reist Molly en die kooi mogen we dan houden. Dus, als deze je toch wat te klein is, hebben we er nog een om te passen.