Vervolgens heb ik wat blikvoer uit de auto gepakt en ben weer naar Molly toegegaan. Ze accepteerde dit voer van me: eerst vanaf een lepel en daarna uit m'n hand! Daarna is Jacky weer rustig achter mij komen staan: dit ging goed en er volgde géén gegrom of wat dan ook. Ook Jacky kon, in mijn aanwezigheid, Molly voeren: eerst weer van de lepel en daarna uit haar hand. Ze bleef rustig, weliswaar met de staart laag en de oren half naar achteren, maar rustig. Later begon haar staart voorzichtig wat te zwaaien (maar bleef laag: 30 graden of zo). We konden gewoon bij haar zitten of staan en toen ik bukte kreeg ik een lik over m'n kale kop! Ook stond ze op en krabte met haar voorpoot naar ons: ze wilde aandacht en het voelde alsof ze om hulp vroeg om verder te gaan. Jacky is vervolgens weggelopen en ik ben bij Molly in het hok gegaan. Hierop volgde geen reactie van angst of dreiging. Ik kon haar rustig aaien over haar kop en hals: het leek alsof ze met me mee wilde: snel weg daar. Na nog wat tegen haar gesproken te hebben onder gekroel over haar koppie, ben ik gegaan.
Wat ik nu eigenlijk wilde, was vanavond teruggaan en haar aanlijnen om wat met Molly te stappen. Aldus geschiedde en vol goede moed gingen we weer naar Baarlo. Daar aangekomen s
tapte ik haar kooi in, lijnde haar aan en voor Jacky het goed en wel in de gaten had, was ik al weg met haar. Vol verbazing keek ze ons na! Na een kort stukje riep ik Jacky en ze kwam langzaam naar me toe: ook dat accepteerde Molly. Vervolgens zijn we samen op pad gegaan en hebben een half uurtje met haar gelopen. Nu eens Jacky aan de lijn, dan weer ik en onderwijl samen tegen haar praten en haar knuffelen. Jacky heeft toen ook nog een liedje voor Molly gezongen en dat maakte haar rustiger dan ze al was. Het was een grote beer aan een lijntje: een brok energie en kracht. Nog een pup maar zo sterk als een reus!Na deze wandeling moest Molly toch weer terug in haar kennel. Dat was dus niet zo makkelijk. Ze keek ons vertederend aan en smeekte bijna haar niet weer daar te laten: alleen in dat koude Nederland, weg van alle vastigheid en een ieder die van haar houdt. Toch kon het niet anders: we moesten wel naar huis gaan. Onderweg was de volgende stap ook al bepaald. Morgen, dinsdag, zouden we terug gaan maar ditmaal met onze eigen mannen erbij. We wilden Chico en Boca meenemen om te zien wat er zou gebeuren als dit drietal met elkaar in contact zou komen. Als dit goed zou gaan .................... heel misschien ............ Dan zouden wij haar wellicht op kunnen vangen tot ze weer helemaal de oude Molly is. Een ding was voor ons wel helder: de oude Molly was zeker nog niet verloren gegaan. En die willen we weer zien. Op dus naar het verhaal van Molly deel 6.
