Op Valentijnsdag, een dag die wij eigenlijk onzin vinden (het is immers veel leuker om af en toe een kleinigheidje tussendoor te kopen voor elkaar) had Marijke niet de normale doos chocolade of een cd voor mij gevonden. Ik had, al helemaal trots op mijzelf dat ik het niet vergeten was, een grote bos bloemen in de auto liggen toen Marijke me belde. Ze had een Valentijnscadeau voor het hele gezin. Thuis zou alles wel duidelijk worden. Ik vroeg mij onderweg nog af of mijn bos bloemen nu wat ondermaats was.
Thuis aangekomen werd het internet geopend op de site van Hond zoekt Huis. Daar kreeg ik Lenka voor het eerst te zien. Een Spaanse schone met een lief karakter. Om 19.00 uur hebben wij Mona gebeld met de mededeling “Mona, wij hebben een probleem: wij hebben Lenka op jullie website gezien en zijn verliefd”. Na een korte voorlichting hoe een adoptie in het werk ging werd afgesproken dat Mona en Jeroen op korte termijn langs zouden komen om te zien of onze thuissituatie voor Lenka geschikt zou zijn.
Na dit leuke gesprek dat gelukkig kort na ons eerste telefoongesprek volgde werd afgesproken dat, na afhandeling van de administratieve zaken, een vlucht voor Lenka zou worden geboekt. Het kon wel vier tot zes weken duren. Nu is wachten altijd al een slechte eigenschap van ons geweest en bijna wekelijks zaten wij met Mona aan de telefoon. Wij konden niet meer wachten en vroegen of wij Lenka zelf mochten ophalen. Jan Willemsen (voorzitter HzH, red.) belde mij, na met Mona contact hierover te hebben gehad op, en gaf aan dat die mogelijkheid er was. Hij vroeg of het ook mogelijk zou zijn twee andere adoptiehonden mee te nemen, Luna en Mina. Dat was natuurlijk geen probleem en mijn twee zoons Bastiaan en Thomas gaven gelijk aan dat zij zouden meegaan. Lisanne mijn dochter van negen wilde ook graag mee, maar vond het niet gezellig voor Marijke als die alleen thuis zou blijven.
Op zondagochtend vroeg opgestaan en richting vliegveld Rotterdam gereden. Om 10.30 uur landden wij in Malaga. 
De honden zouden ongeveer om 16.00 uur op het vliegveld worden gebracht en wij hadden dus nog wat tijd over om de omgeving van Malaga te bekijken. Met het treintje naast het vliegveld was dit geen probleem. De telefoonnummers tussen Jane Kirk en mij waren door Mona al uitgewisseld. Om 13.00 uur belde Jane mij dat zij ongeveer tien minuten voordat zij en haar man met de honden op het vliegveld zouden zijn, zij even zou bellen, zodat wij met een trolley klaar konden staan.
Lenka, Luna en Mina kwamen uit de auto en gingen met ons aan de lijn de vertrekhal in.
Prachtig om te zien hoe Lenka nu werkelijk was. Ook Luna en Mina waren schatten. In de vertrekhal speelden ze alle drie uitbundig en trokken zoveel
belangstelling dat zelfs de schoonmaaksters van het vliegveld hun werk neerlegden om even naar het ravotten van deze drie prachthonden te kijken. Jane en haar man waren fantastisch met hun hulp en tips om door de douane te komen. Wij hadden nog een uurtje voordat wij konden inchecken voor de terugvlucht, waardoor ik in de gelegenheid was om Jane en haar man het hemd van het lijf te vragen.
Zonder al te diep in details te treden wil ik hierbij mijn waardering voor Jane en haar man uitspreken voor zoveel gedrevenheid en
dierenliefde. Voor het inchecken kon ik nog net de grote hondenknuffel, die wij voor haar hadden meegenomen voor de goede zorgen, aan Jane geven. Dat was natuurlijk helemaal niet nodig geweest vond Jane (wij wel).
In Rotterdam aangekomen wachtten wij met Mina die als handbagage in een mooie reistas was meegevlogen op Lenka en Luna. Buiten stonden Mona en Jeroen, samen met het adoptiegezin van Luna en de tijdelijke opvang voor Mina al op ons te wachten. Dat was een fantastisch moment. De honden mochten uit de reiskooien en werden alle drie stevig geknuffeld. Na nog even met elkaar te hebben nagepraat ging iedereen zijn eigen weg.
Thuis aangekomen vonden de volgende knuffels plaats van Marijke en Lisanne. Kathy (onze andere hond) en Boris (onze kat) moesten nog even wennen aan deze wervelwind, maar Lenka maakte het ze heel gemakkelijk om eens kennis met haar te maken.
Lenka is nu pas een week bij ons. Ze heeft al veel geleerd en heeft het helemaal naar haar zin. Ze is dan ook niet meer weg te denken uit ons gezin. Ze is speels, lief, ondeugend en verschrikkelijk sociaal. Wij hebben het helemaal getroffen.
Tenslotte wil ik Mona, Jeroen, Jane en haar man, Jan Willemsen en alle overige medewerkers van Hond zoekt Huis en CAS heel erg bedanken voor hun inzet en motivatie om met hun dierenliefde zoiets moois te doen.
Voor ons was het een geweldig avontuur om onze nieuwe liefde en haar twee reisgenootjes Luna en Mina zelf uit Spanje op te mogen halen. Wij hebben dit met heel veel plezier gedaan.
Jan Willem, Bastiaan, Thomas, Marijke en Lisanne Snelder
