Dit was de dag dat Mona en ik (uw red.) een short trip naar Spanje namen om daar een kijkje te nemen in de keuken van onze Spaanse collega’s van Paws for Thought. Na hun bezoek in onze keuken, was het nu tijd “to return the favor”, met dat verschil dat het hier toen “Freezing” was en ons vooruitzicht drie warme dagen waren.Na een gezellige avond vol geklets met onze “babyzitster” en een vergeten nachtrust, werd rond drieën de auto geladen, om via P3 smart-parking richting vertrek te gaan.
Hier was een rendez-vous gepland met Larry en zijn adoptant, dit met een speciale reden.
Larry was een plaatsing van enkele maanden geleden, waarbij het afscheid tussen de opvang in Spanje en Larry destijds behoorlijk heftig was.
Ook tijdens een tweetal reünies in Nederland was de liefde tussen het tweetal weer aanwezig en werd er besproken, dat als er ooit iets gebeurde waardoor Larry herplaatst zou moeten worden, Larry terug naar Spanje moest komen. Helaas gebeurde het onvoorspelbare en door omstandigheden moest Larry worden herplaatst. Vooropgesteld dat wij geen honden terug vliegen naar Spanje, was dit een uitzonderlijk geval
Aan Mona en mij de taak om te regelen dat Larry terug naar Spanje ging.
Na het afscheid tussen Larry en adoptante, zette Mona en ik de pas richting Transavia incheck. Hier werden wij terecht gewezen op een riante overschrijding van het gewicht van onze tas, wel één hele kilo!! Maar goed teveel is teveel, en na het betalen van overgewicht (natuurlijk aan een andere balie) mochten we door en was de volgende stop “ongewone bagage en huisdieren”.
Aangezien de desbetreffende douane ambtenaar nog niet aanwezig was, Schiphol International Airport, moesten wij een half uur wachten. Gelukkig hadden wij ruimschoots de tijd genomen.
Nadat Larry in zijn, gecheckte. reisbench afscheidt had genomen van ons, zijn wij richting douane vertrokken. Hier bleek dat uw redacteur, wederom zijn voorkomen niet mee had en tot twee keer toe terug werd geroepen door de controle, na eerst een bodycheck te hebben gehad omdat de scan zelfs na twee keer passeren bleef piepen, was er ook al iets mis met de handbagage van ondergetekende. Een door de scan gezien voorwerp werd bestempeld als gevaarlijk en moest uit de tas worden gehaald voor nader onderzoek. Het bleek de buidel met kleingeld te zijn, die ik bij mij had omdat ik precies een dag voor onze reis mijn portemonnee liet sneuvelen en het kleingeld er uit viel nog voordat ik het er in kon stoppen.
Maar goed, na het beslechten van deze obstakels was het tijd voor koffie en een broodje. Hierna was het tijd om richting vliegtuig te gaan en boarden was daarna ook snel gepiept.
Na een kalme vlucht, het ophalen van de bagage en een snel weerzien met Larry (Larry werd binnen een kwartier na aankomst met ons herenigd, Viva Espania), spoeden wij ons naar buiten, richting Spaanse zon. Even later belde Jo ons dat ze er was en dat ze naar de plek kwam waar wij stonden.
Ik moet u zeggen het was een schitterend gezicht om te zien hoe blij Larry was bij het zien van Jo en met al zijn lenigheid vanaf de grond in een keer in haar armen sprong. Een schitterend weerzien van een verliefd koppel, die vanaf nu onafscheidelijk zouden zijn.
Hierna zijn we richting auto gelopen en hebben wij kennis gemaakt met Richard de wederhelft van Jo, en zijn wij richting Nerja gereden, alwaar ik heb genoten van een good old English breakfast, voor Mona volstond een sandwich, en een grote kop koffie.
Na veel gezelligheid en het nuttigen van dit ontbijt, zijn we richting Seacrest kennels gereden.
Met deze kennels doen we regelmatig zaken omdat zij ook opvangen voor de stichtingen waarmee wij samen werken in Spanje. Tevens verzorgen zij de opslag van alle reisbenches, wanneer Grayvis deze voor ons naar Spanje transporteert.
Tevens hebben wij Trixie opgehaald uit Seacrest. Trixie zou op 16 januari op onze terugreis naar Nederland met ons mee vliegen en tot die tijd bij Linda verblijven.
Na ons bezoek aan Seacrest, zijn wij naar “de rotonde” in Nerja gereden om daar het hondje Sarah af te zetten, Sarah hadden Jo en Richard de gehele tijd bij zich en ging in “foster” bij de dame waar ze mee afgesproken hadden.
Na het afzetten van Sarah zijn wij naar Salobrena gereden en hebben daar even een kijkje genomen in de woning van Jo. Een kortstondig verblijf daar werd ietwat verlengd omdat de sleutel die naar Linda moest van de opslag al door Richard onderweg was, en deze even niet door had dat wij ook naar Linda zouden gaan.
Na terugkomst van Richard zijn ook wij ingestapt en richting
Almuñécar gereden, al waar we een kijkje hebben genomen in het huis en kennels van Linda en Pete. Na de kennismaking met de honden en wat bij gekletst te hebben samen met het nuttigen van de nodige koffie, zijn wij door Pete naar Torremolinos gebracht en hebben wij ons hotel voor die nacht opgezocht.
De schrik sloeg ons om het hart toen wij op het grote plein de borden van het hotel groot tegen de gevel zagen hangen met daaronder grote neergelaten rolluiken. Tja, wat denk je dan, internet boeking, lekker goedkoop, wat een pech, centen weg.
Maar ja, wij zijn niet voor één gat te vangen en na enig speurwerk bleek de ingang van het hotel om de hoek te zitten en was dit hotel een toppertje.
Na ons in de hotelkamer te hebben gesetteld, zijn wij Torremolinos ingegaan en zijn wij een stukje gaan eten. Na een goed(koop, ja in Spanje kan je voor weinig nog steeds goed en uitgebreid eten) stuk vlees, salade en patat zijn wij toch nog even naar de kust geweest en hebben wij de zee aanschouwd. Hierna zijn wij richting hotel vertrokken, maar niet zonder onderweg te zijn gezwicht voor een cappuccino met een groot stuk chocolade taart.
Vol en voldaan zijn wij die nacht in een diepe rust verzonken.
En toen was het 15 januari 2011
En net als vorig jaar zat ik deze dag in Spanje en kreeg ik die dag het mooiste cadeau die je kunt bedenken. ZON. Mona en ik zouden om 13.00 uur opgehaald worden door Pete en Linda, en tot die tijd zijn wij nog even Torremolinos ingegaan voor een klein ontbijt en wederom koffie. U weet ondertussen, lieve lezers, dat eten en drinken in Spanje tot een van mijn favoriete bezigheden behoort. Maar het voordeel is dat Mona en ik deze hobby delen. Ik hoor u denken, maar nee, het is mij niet aan te zien.
Na een fijn ontbijt zijn wij nog even in een plaatselijke juwelier wezen snuffelen en kreeg ik nog een mooi cadeau van Mona, namelijk een nieuw horloge, welke ik al heel lang nodig had.
Dit horloge zou later vandaag nog voor een leuke anekdote zorgen.
Rond één uur stonden Linda en Pete op de afgesproken plaats op ons te wachten en zijn wij naar Torrox gereden. Hier werden wij weer herenigd met Jo en Rich, maar ook Dawn en Bill waren van de partij. Ook Dawn en Bill redden regelmatig Spaanse honden en een aantal van onze lezers hebben een hond geadopteerd die bij hen vandaan komt.
Door bovengenoemd zestal werden wij getrakteerd op iets (Jawel) te eten.
Braziliaans BBQ’en.
Dit schrijf ik bewust met hoofdletters, want tjonge, tjonge, tjonge, wat was dit goed zeg. In Nederland kennen we dit onder de naam Rodizio, alleen het tempo, de kwaliteit, de gebakken bananen, aangevuld met de ligging aan het strand, verse Mojito’s en verse Sangria maakten dit tot een onvergetelijke maaltijd.
Na deze uitgebreide lunch, zijn wij ook nog in Torrox met Jo en Rich naar een plek gereden alwaar ze hadden afgesproken met een Spaanse en Belgische dame, omdat zij haar zouden helpen met het bemiddelen van twee door haar geredde honden.
Omdat wij voor één van deze honden in Nederland waarschijnlijk wel adoptanten wisten, werd er snel besloten dat we één van de honden mee gingen nemen. Hierop sloeg de Belgische dame om, als een schip bij het Italiaanse eiland Giglio, en vertelde dat ze verliefd was geworden op de pup.
Jo boos, dames ruzie, voor niets tijd ingestoken en einde samenwerking. Ook dit is dogresceu in Spanje. Na een terrasje, zijn wij weer in de auto gestapt richting Torrox, omdat de die dag ook nog tezamen met ene Liz op bezoek zouden gaan bij een stel zwervers die leefde in een verlaten bouwval op een steile rotshelling en daar 7 mix stefford pups hadden rondscharrelen, die misschien wel plaatsbaar waren in Nederland. Nadat Richard ons op een kruising in Torrox had gezet zijn wij met Linda, Liz en Jo verder gegaan en richting kust gereden.
Na het afdalen van de toch wel ietwat steile berg, kwamen wij bij de zwevers/junks/alcoholisten terecht en al snel werd de verhouding grimmig en waren er woorden tussen Liz en de twee heren die zich daar bevonden.
We moesten al die KL*TE honden maar meenemen! Na enig overleg tussen Liz, Jo, Linda en Mona werd toen besloten om in ieder geval de teefjes maar mee te nemen om de kansen op voortplanting maar te verkleinen. Tevens bleek er ook een pup/teefje rond te scharrelen waarvan de zwervers eerder hadden gezegd dat deze was “verdwenen”. Na het oppakken van dit teefje, kwam er een derde zwerver het huis uit gestormd en begon te schreeuwen “mi perro” en begon dit steeds harder te verwoorden.
Jo, die dit pupje in haar handen had, moest duiken om een zwaai met de armen te ontduiken. De pup werd in Mona’s armen geduwd. Terwijl de conversatie toch een vervelende wending aan begon te nemen.
Het geheel ontaarde in een situatie waarbij ondergetekende in eerste instantie deze idioot probeerde te kalmeren en hem duidelijk probeerde te maken dat dit met zijn “vrienden” was afgesproken. Maar omdat de situatie steeds grimmiger werd en de idioot de dames en mij probeerde te slaan, werd er besloten om in allerijl nog twee pups mee te nemen welke zich in onze buurt bevonden. De idioot bleef maar roepen Mi Perro, Mi perro en nadat hij mij zelfs probeerde te bijten heb ik hem bij de strot gepakt en deze pas losgelaten toen de dames zich bergopwaarts konden begeven. In het bezit van, jawel, twee reutjes en het teefje waar het gelazer om was begonnen.
Onderweg de steile helling weer op dacht Mona nog even dat ze met twee honden in haar hand wel even “glijbaantje” kon spelen en viel gleed nog even een ruime meter naar beneden. Hierna moest nog even een kudde geiten worden ontweken, die daar hun dagelijkse rondje liepen, en zijn wij vol adrenaline richting auto gegaan.
Bij de auto gekomen werd er door Liz, Jo en Linda aan mij nog wel even gevraagd of ik er goed van af was gekomen omdat die mafkees mij toch een aantal keer stevig probeerde te raken. Mona was ook geïnteresseerd en vroeg mij dan ook of ik mijn net gekregen horloge nog had………..?
Eerlijkheids halve moet ik u vertellen dat ik een aantal jaar daarvoor ook eens een horloge van haar had gehad. Ik ben toen met mijn pas verkregen horloge naar en voorverkoop gegaan van voetbal kaartjes, in de drukte is toen mijn horloge van mijn arm gestolen en tot overmaat van ramp waren ook de voetbalkaartjes uitverkocht voordat ik aan de buurt was……..
Goed zij had dus recht van spreken! En ik had mijn horloge nog.
Met drie geredde pups in ons bezit zijn wij vervolgens met Jo en Linda naar Jo’s huis gereden.
Twee corona’s later kwam het besef en moest er nog wel even opvang geregeld worden.
Na snel handelen en enkele telefoontjes naar Nederland werd er besloten dat we de volgende dag op de luchthaven zouden proberen om nog een tasje bij te boeken en twee van de drie pups naar Nederland te krijgen. Hoe zouden we nog wel zien, maar het teefje en één van haar broertjes konden naar Nederland. Het teefje werd Ezra genoemd terwijl haar broertje voor nu de naam Bentley kreeg.
Nadat de stress van ons was afgegeleden, zijn wij met Linda mee gegaan en hebben wij na nog een overheerlijke kop koffie daar in het gasten verblijf de nacht door gebracht.
En toen was het 16 januari 2011,
Om ongeveer 6 uur in de morgen, terwijl het in Spanje nog behoorlijk koud en vooral in de bergen nog aarde donker was, ging voor ons de wekker.
Vandaag was het de dag van onze terugkeer naar Nederland.
Na de begroeting door Linda’s talrijke honden (ze had er op dat moment om en nabij de twaalf in de ronte lopen) en een goede kop koffie hebben wij Trixie, Bentley en Ezra ingeladen en zijn wij met Linda om ongeveer 7 uur uit
Almuñécar weggereden naar Salobrena, alwaar wij op het inmiddels voor ons beroemde parkeer terrein bij de Lidl hadden afgesproken met de opvangouders van Satur en Brownie.
Ook Richard kwam hier naar ons toe omdat we hulp nodig hadden bij het transport naar de luchthaven van honden en kooien. Na het afscheid nemen van de opvanggezinnen zijn wij naar de luchthaven gereden. Na een rit van een uur en terwijl het daglicht werd tussen de bergen van Andalusië kwamen wij aan bij de Malaga Airport.
Hier hebben wij de honden uitgeladen en in de reisbenches gedaan.
Afscheid genomen van Richard en samen met Linda aan de airport run begonnen.
Door het plotselinge gebeuren van de dag voorafgaand, zaten wij nog wel even met het gedoe rond de twee extra pups. Zonder al te veel in details te treden, kan ik u zeggen is het ons gelukt. Het was even rennen tussen de diverse loketten van flightcare, Transavia en incheck maar er kon een extra tasje worden geboekt. Mona en ik zittende op dezelfde rij met een lege stoel er tussen. Dit met vriendelijk lachen naar de dienstdoende ambtenaren m/v, ze heel hartelijk bedanken voor al hun inzet. En ze vooral laten weten dat dit zonder hun inzet was gelukt. Ach, en dat was dan ook wel zo. Wat meewerkte was de schattige aanblik van twee wel heel schattige puppe gezichtjes. Mooi om te zien is dat het aanzicht van Ezra en Bentley zelfs de stoere douane dames deed smelten en dat ze Mona en mij bijna smeekte of we niet bij hen in de rij wilden komen staan. Omdat bij het scannen van de tasjes de pups dan kortstondig uit het tasje moeten en de dame in kwestie dan even kan/mag helpen de hond vast te houden terwijl wij door de bodycheck gaan.
Ondanks de hectiek van deze airport run, waren wij toch nog precies op tijd voor boarding en gingen wij ruimschoots op tijd aan boord van het vliegtuig.
Alles volgens plan en goed geregeld, dachten wij…………. Alleen dacht trixie daar even anders over, terwijl wij dachten dat alle tasjes goed waren geborgd, had Trixie een ontsnappingsluik gevonden in haar Tasje en ging op haar gemak, drie rijen voor ons, even ontspannen zitten poepen. Toen wij daar door de stewardess op geattendeerd werden, hebben wij Trixie toch maar weer in de reistas gedaan, die wij meteen maar even extra geborgd hebben met de meegenomen ty-raps.
Daarna maar even de gedane boodschap opgeruimd en met behulp van de crew en een spuitbusje luchtverfrisser de lucht geklaard. De dames die gesetteld waren op de rij waar dit gebeurd was accepteerde gelukkig onze gemeende excuses en konden er verder wel om lachen. Godzijdank!
Na een voorspoedige vlucht, kwamen wij rond 2 uur aan op Schiphol, alwaar wij de tasjes honden door het inmiddels bekende raam hebben geshowd aan de door Ed verzamelde adoptanten.
Een uurtje later werden ook Brownie en Satur bij ons gebracht en zijn we richting uitgang gegaan.
Na de overdracht van de honden, de vele knuffels en het schieten van foto’s hebben wij als laatste natuurlijk ook weer een groepsfoto gemaakt. Waarna wij nog even met Ed een heerlijke kop koffie hebben genuttigd en onze reisavonturen met hebben door gesproken.
Na de koffie heb ik de auto opgehaald en na het inladen van Bentley en Ezra en de transport boxen zijn hebben wij afscheid van Ed genomen en zijn wij huiswaarts gekeerd.
Hier heeft Bentley kennis gemaakt met zijn opvangmoeder en is later die dag met haar mee gegaan naar huis.
Al met al een druk weekend, dat totaal anders verliep als dat wij in onze stoutste dromen hadden kunnen bedenken, maar we zijn blij dat we nu ook eens van dicht bij hebben gezien en meegemaakt hoe het werk van de vrijwilligers daar in Spanje er uit ziet.
En wij zijn hen dankbaar voor hun tomeloze inzet waarmee zij zich inzetten voor de zwerfhonden aldaar.
Tevens moesten wij namens hen, iedereen in Nederland, die zich inzet om het leven van Spaanse zwerfhonden te veraangenamen, zeer hartelijk bedanken. Niet alleen voor het redden van deze dieren, maar ook en misschien wel vooral, voor het geven van hoop. Want hoop is nodig daar, de hoop dat er zwerfhonden gered worden, de hoop dat er op den duur begrip komt vanuit de lokale bevolking voor de omgang met dieren, de hoop dat de vrijwilligers daar zich kunnen blijven inzetten, de hoop dat zij zolang als nodig is met onze steun zich kunnen bekommeren om deze verwaarloosde honden.
Deze dank wil ik dan ook, aan iedereen, bij deze overbrengen en daarbij onze dank toevoegen, want ook wij van HzH weten dat wij het zonder steun van onze vrijwilligers en iedereen die ons een warm hart toe draagt, alswel de adoptanten, niet redden.
Vandaar dat ik woorden wil uitspreken die Jo ons mee gaf voor iedereen,
THANKS FOR GIVING US HOPE!!
Moe maar heel voldaan zijn wij deze nacht inslaap gevallen.
Namens Bestuur van de stichting Hond zoekt Huis,
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
