Sinds drie weken woonde Doerak bij ons in huis, een Spaanse zwerfhond. Zij was door een familie bij ons in de buurt geadopteerd, maar dat ging niet goed. Er was geen klik met de vrouw des huizes, dus moest Doerak vertrekken, en liefst zo snel mogelijk! Jacky en ik hadden besloten om haar op te vangen, op voorwaarde dat we haar aan onze eigen roedel toe konden voegen. Dat was, nu exact drie weken geleden, zo gepiept. Na een korte maar heftige confrontatie met Molly, was de vrede getekend en trippelden er bij ons 16 hondenpoten door het huis.De naam Doerak had ze snel verdiend: wat een leven zat er in die hond zeg. Een en al vrolijkheid, levendigheid en bovenal ondeugd. Als een ware clown probeerde ze alles uit, moest alles weten, wilde overal bij zijn en leek ze over tomeloze energie te beschikken. De eerste dag heb ik haar op de kop gehouden en van alle kanten eens goed bekeken; ik was op zoek naar het luikje om de batterijen er uit te kunnen halen. Dat bleek niet aanwezig te zijn! Maar, na een flinke wandeling, een paar uurtjes ravotten en wat lekkers om aan te knabbelen, kwam de rust toch over haar. Wat verwacht je ook van zo'n puber van knap 11 maanden, die nooit enige opvoeding of liefde heeft ontvangen.
Doerak bracht levendigheid in de keet. Niet dat het nu bij ons zo'n dooie boel is, maar ze zette wel alles op zijn kop. Chico was haar favoriete doelwit: in de oren bijten, naar z'n poten duiken en zien of hij reageert. Ook Molly, normaliter toch niet voor een kleintje vervaart, moest het onderspit delven. Molly werd uitgedaagd, toe'gegromd'en voor de gek gehou
den. Doerak heeft bij Molly zoveel respect afgedwongen dat ze na een kleine week naast Molly uit de bak kon staan eten. Ieder uit hun eigen bak maar wel zij-aan-zij. Wat een geweldige ervaring! Doerak leerde van onze honden en onze honden leerden van Doerak. En als het ech te gek werd, dan greep baas Boca in: even in het nekje pakken, naar de grond brengen en je gebit (of wat daar nog van over is) even tonen. Dan was de rust weer daar .............................. voor 15 minuten of zo. Geweldig om te zien hoe zo'n roedel van 4 snel weer in balans is en de honden van en met elkaar ravotten, leren en leven.Gisteren gebeurde het ineens: Mona belde. Er was belangstelling voor Doerak, zelfs van twee kanten. Uiteindelijk besloten om voor familie B te gaan. Een gezin met twee ouders, vier dochters, een kitten, echte dierenfans en ervaring met honden. De mensen wilden zondag al wel komen kijken en aldus spraken we af. Om 11 uur werd er gebeld en stonden vader en een van de dochters op de stoep. Een charmeur en clown als Doerak is, had ze beiden in no time voor zich gewonnen. Na een behoorlijk gesprek, waarbij wij al voelden dat dit goed zou komen, volgde een wandeling met Doerak. Ze voldeed precies aan al hun verwachtingen: energiek, levendig, ondeugend, niet te groot-niet te klein en vol plezier. Ongeduldige SMS-jes waren niet van de lucht: hoe is ze, komt ze mee etc.
Het nieuwe gezin wilde een hond om mee te wandelen en om mee te knuffelen. Verder had het gezin flyball en behendigheid in gedachten; echt iets voor Doerak dus. Het moment van afscheid hing in de lucht ................. 'Kan ik nog terug, Jan' fluisterde Jacky bijna, bij de gedachte deze lieverd te moeten missen. Dat kon natuurlijk niet meer, maar het geeft wel aan hoezeer je je aan zo'n boefje kan gaan hechten in drie weken. Op de vraag van Jacky of het nieuwe gezin er voor wilden gaan zorgen dat Doerak het daar nog beter zou gaan krijgen dan bij ons, antwoordde de man heel eerlijk dat hij dat niet kon beloven. Hij vond ons namelijk een echt hondengezin. Wel wilde hij plechtig beloven dat Doerak het bij hen minstens net zo goed zou krijgen als ze het nu bij ons had. Meer kan je je toch niet wensen!
We zullen Doerak gaan missen: haar ondeugd, de uitgeholde knuffeldieren en bovenal haar levendigheid, kusjes en beetjes in oren en neus. Maar we weten zeker dat deze hond het nieuwe gezin veel plezier en geluk zal gaan brengen en daar doen we het voor.
Maak er wat moois van meid, vergeet de Spaanse ellende en word gelukkig bij en met je nieuwe familie! Net zo gelukkig als Jacky en ik zijn met Chico, Boca en Molly. Het was ons een eer om drie weken deel uit te maken van jouw hondenleven!
