Fundament voor No Kill Europe in Nederland in Sevenum gelegd

Zeker vlak voor de feestdagen is een ieder op zoek naar een goed recept. Wij hebben voor u in elk geval een geslaagd en succesvol concept.

Voeg de volgende ingrediënten bij elkaar:

• visie
• ongeveer 20 enthousiaste vrijwilligers met de nodige energie
• een paar maanden voorbereiding
• 5 puppies
• 14 kittens
• 40 jaar dierenartsenervaring, aangevuld met 15 jaar ondernemingssucces
• 20 dierenartsen
• 50 afgevaardigden van dierenwelzijnsorganisaties en politiek
• een dierencentrum met dierenartsenpraktijk en operatieruimte
• een enthousiaste dierenarts met assistentie
• 2 exploitanten van het dierencentrum

Het resultaat zal zijn: een succesvol 2-daags seminar, gericht op vroege castratie- en sterilisatietechnieken en bewustwording/verantwoordelijkheidsbesef. Dit alles gebeurde in het weekend van 1 en 2 december jl. in Sevenum. Hier organiseerde Stichting No Kill Europe haar eerste seminar.

Dag 1
Deze dag was bedoeld voor dierenartsen, waarbij zowel praktijk als achtergrondinformatie aan de orde kwamen. In een ochtend- en een middagsessie maakten zo’n 20 dierenartsen uit Nederland en België kennis met de vroege castratie- en sterilisatiemethode. Na een korte introductie van Dorothea Friz, een Duitse dierenarts met meer dan 20 jaar ervaring als gevestigd arts in Italië, splitste de groep zich in tweeën.

Groep 1 ging met Dorothea Friz de OK in om hier kennis te maken met haar manier van werken. Zowel de voorbereiding als de operatie zelf kwamen aan bod. Na een demonstratie van Dorothea Friz mochten de dierenartsen zelf aan de slag. Ondanks dat het vinden van eierstokken en baarmoeder bij deze jonge dieren niet meeviel, was een ieder toch enthousiast. De voornaamste conclusie was dat het hier aankomt op ervaring; andere nadelen waren er niet echt. Natuurlijk brengt de anesthesie extra opletpunten met zich mee. Maar, omdat deze bekend zijn kan het operatieteam hier in de voorbereiding, anesthesie zelf en nazorg op anticiperen.

Groep 2 bleef in de zaal achter en kreeg een inleiding door Chris Laurence, dierenarts en directeur bij DogTrust, de grootste dierenwelzijnsorganisatie van het Verenigd Koninkrijk. Hij ging in op nut en noodzaak van de vroege castratie- en sterilisatietechniek, vanuit de invalshoek ‘dierenwelzijn’ en ‘populatiebeheersing’. Belangrijk standpunt hierbij was en is dat geen enkele kat of hond een asiel, shelter of opvang ongesteriliseerd mag verlaten. Dit geldt in het bijzonder bij zogenaamde TNR-projecten: TNR/trap-neuter-return oftewel vangen-castreren-terugzetten. Ook aan de medische aspecten besteedde Chris Laurence aandacht. Hierna bleek dat het merendeel van de beeldvorming die bij dierenartsen én dierenbezitters leeft tot de categorie fabels en mythen behoort.

Dag 2
Op deze dag was het doel om ‘veldwerkers’ te verzamelen en hen op mogelijkheden en verantwoordelijkheden te wijzen. Bij veldwerkers moet worden gedacht aan medewerkers/vrijwilligers van dierenwelzijnsorganisaties, beheerders van asielen of opvangcentra enz. Ruim 50 vertegenwoordigers waren aanwezig, aangevuld met een aantal politici (PvdD en SP).

Voor deze dag heeft de organisatie ook alle Nederlandse gemeenten aangeschreven. Immers, de locale overheid is in Nederland verantwoordelijk voor de eerste opvang van zwerfdieren. De respons van deze doelgroep was schrikbarend: van het merendeel kwam gewoonweg geen reactie. Van slechts 6 gemeenten is een reactie ontvangen!!! Twee gemeentelijke antwoorden bestonden uit het verzoek om hen voortaan niet meer te mailen of benaderen; de andere 4 waren niet veel hoopgevender. Slechts één gemeente vroeg om op de hoogte gehouden te worden over dit onderwerp.

De lezingen deze dag werden verzorgd door Dorothea Friz, Chris Laurence en Robert Smith.
Chris Laurence begon de dag met een presentatie over zijn eigen ervaringen vanuit diverse projecten. Belangrijk uitgangspunt bij alle projecten waarbij hij zelf of DogTrust betrokken is, is dat geen énkel dier een opvang verlaat zonder ‘geholpen’ te zijn: dit is een absolute voorwaarde! Ook worden geen gezonde of herplaatsbare dieren ingeslapen. Wordt er dan absoluut geen enkel dier ingeslapen? Helaas wel, maar dit beperkt zich tot ongeneeslijk zieke dieren, ernstig verwonde en niet te behandelen dieren, of agressieve dieren. Inslapen is hier diervriendelijker dan hen veroordelen tot levenslang in een ren van 2 x 2 meter.

Hierna heeft Dorothea Friz de aanwezigen verteld over haar manier van werken. Al 20 jaar geleden is zij in Castel Volturno, iets ten noorden van Napels in Italië, begonnen met het vangen, steriliseren en terugzetten van katten en honden (TNR). Alleen op deze manier is overbevolking door zwerfdieren tegen te gaan. Zij heeft het zelfs voor elkaar gekregen dat de wet is aangepast. Hierdoor zijn dierenartsen verplicht aangeboden zwerfdieren gratis te castreren/steriliseren en te chippen. Net als in de lezing van Chris Laurence, gaf ook Dorothea aan dat het merendeel van de populaties niet bestaat uit echte zwerfdieren (strays). Het gaat in de meeste gevallen om afgedankte dieren waarvoor de eigenaar niet langer wenst te zorgen! Zonder ten minste de verantwoordelijkheid te nemen deze dieren te laten steriliseren of castreren worden ze letterlijk de straat op geschopt. Wat de gevolgen hiervan kunnen zijn, geven wij graag aan in een paar cijfers:

• Een teefje kan in 10 jaar tijd theoretisch zorgen voor een nageslacht van ruim 20-duizend honden.
• Een poes kan in dezelfde tijd theoretisch zorgen voor een populatie van in totaal bijna 3 miljoen (!!!) katten.

Tenslotte liet Dorothea de aanwezigen zien welke factoren een rol spelen in de beheersing van het zwerfdierenprobleem. Dit deed ze aan de hand van het begrip ‘holding capacity’. Dit geeft de relaties aan tussen het aantal dieren en de oppervlakte waarop zij leven enerzijds en de watervoorraad, de voedselvoorraad en de mogelijkheid tot onderdak (schuren, grotten, leegstaande huizen, enz.) anderzijds. Voor elk dier dat vanuit deze groep sterft, wordt ingeslapen of geherhuisvest, komt er een nieuwe terug. Het maximale aantal blijft dus in stand! Oplossingen moeten dus ook worden gezocht in een van de variabelen (onderdak, water en voedsel), gecombineerd met TNR.

In de pauze hebben de aanwezigen mogen genieten van een demonstratie dogfrisbee. Ondanks de regen, die de honden niet deerde, was dit een leuke gebeurtenis. Voor een aantal aanwezigen was dit zelfs dé kans om eens een kennel van binnen te zien: hier was het namelijk droog en konden zij de activiteiten op het veld prima bekijken. Hierna werd het programma binnen voortgezet en startte met een korte presentatie over Tellington Ttouch. Nieuwsgierig geworden? Kijk dan op http://www.dogunlimited.nl/ voor meer informatie hierover.

Na de pauze en de Ttouch vertelde Robert Smith zijn verhaal. Hij is geen dierenarts, maar een zakenman met een hart voor dieren. In Turkije en Roemenië heeft hij naast fabrieken ook projecten neergezet. Robert Smith heeft geprobeerd het verschil duidelijk te maken tussen affectie voor één specifiek dier uit de populatie en zorgen voor de gehele populatie en de problemen die hiermee samenhangen. Vaak zien mensen slechts dat ene dier: die ene steelt hun hart en die willen zij redden. Zelfs als honderd mensen dit doen, blijft het probleem in stand. Dit komt door de eerder genoemde holding capacity: hét natuurlijk evenwicht. De enige manier om de problematiek aan te pakken is je richten op het werkelijke probleem: de overbevolking door de totale groep.

Hierbij helpt een zakelijke aanpak zeker. Het oplossen van de problemen op één locatie kan zo’n 10 jaar duren. Dit betekent dus ook een projectopzet voor 10 jaar, met geld, mensen en energie voor 10 jaar! Maak je je werk niet af, dan heb je helaas alleen een korte termijneffect bereikt. Na een paar jaar is de populatie weer op de oude ‘sterkte’ en is je missie niet geslaagd. Dit was een van de voornaamste boodschappen van Robert. Hiermee zegt hij niet dat je niets moet doen, maar wel dat je resultaten afhangen van je aanpak. TNR is zeker een goede aanpak, maar realiseer je wel dat je hiermee door zult moeten gaan: zoals bijvoorbeeld Dorothea Friz al jarenlang in haar omgeving doet.

Onderdeel van deze zakelijke aanpak is ook het maken van goede afspraken met de overheid. Zelf kiest Robert Smith voor contracten met vergaande afspraken, waarbij onder meer het volgende wordt geregeld:

• Tijdens de looptijd van het project onthoudt de overheid zich van elke activiteit.
• Dieren worden niet door anderen opgepakt en ingeslapen.
• De bestaande shelters/opvangcentra worden door de projectorganisatie overgenomen en beheerd.
• Verbreken van het contract leidt tot een boete, waarvoor een clausule is opgenomen.

Vanuit deze invalshoek is, zeker in combinatie met overdracht naar de locale bevolking, een succesvol project mogelijk. Maar, zelfs dan blijft het geld, geduld, energie en doorzettingsvermogen vragen.

Na deze laatste presentatie ontstond een levendige discussie. Hierbij kwamen zaken als rollen van dierenwelzijnsorganisaties (waaronder de Nederlandse Dierenbescherming), overheden en eigenaren uitgebreid aan de orde. Eén ding was alle aanwezigen wel duidelijk geworden: deze problematiek lossen we alleen maar samen op!

Hier draagt stichting No Kill Europe graag aan bij: door mensen samen te brengen, het onderwerp voor het voetlicht te brengen en informatie en netwerken te ontsluiten én te delen!

Wie is het beest?

Bijna was het zo ver. Sandy, een vrolijke meid van goed 6 maanden oud zou naar Nederland vliegen. Ja, u leest het goed: zou!

Sandy zat samen met nog een andere hond in een Engels opvanggezin in Spanje. Gisteren heeft iemand gemeend dat deze honden niet langer hoefden te leven. Hij of zij heeft vergiftigd vlees over het hekwerk de tuin ingegooid. Beide honden hebben voor deze lekkernij een verschrikkelijk hoge prijs moeten betalen: hun leven! Vanacht zijn zij beiden door deze vergiftiging overleden.

Het nieuwe gezin keek zo uit haar haar komst: de mand, de riem en het voer lagen al klaar. Vrije dagen waren ingepland om de hond op haar tempo te laten wennen aan haar nieuwe omgeving. Alles was in gereedheid gebracht en iedereen die het maar wilde horen, was op de hoogte van haar komst. Als voorzitter was het aan mij om deze mensen hierover te informeren. Het enige voordeel wat ik had was dat Jacky en ik het huisbezoek voor deze plaatsing zelf gedaan hebben: we kenden elkaar dus een beetje. Makkelijk was dit natuurlijk niet: voor mij niet maar voor hen helemaal niet. Hoe leg je je kind uit dat het nieuwe hondje niet meer kan komen? Hoe kan je zelf bevatten dat er mensen zijn die een dier, liefdevol, oprecht en trouw, zoiets aan kunnen doen?

Sandy, ondanks het feit dat ze je nog niet echt kenden hebben de Blijderveentjes je toch al in hun hart gesloten. Helaas heeft dit zo moeten lopen: sorry meid!

Rest mij nog maar een vraag: wie is nu het beest?

Twee-daags seminar No Kill Europe

Dat steriliseren/castreren een effectieve en diervriendelijke methode is om dierenleed (het doden van gezonde dieren door inslaping, vergiftigen, afschieten of erger…) te voorkomen hoeven wij niet meer te vertellen… Vandaar dat No Kill Europe op 1 en 2 december aanstaande in Sevenum (Noord-Limburg) hierover een seminar organiseert.

Anno 2007 wordt vroege castratie nog steeds omgeven door mythen en onvolledige informatie. Daarom wil Stichting No Kill Europe met een seminar voor dierenartsen (1 december) en dierenwelzijnsorganisaties (2 december) door uitwisseling van kennis en ervaringen, workshops en discussies, een bijdrage leveren aan een brede introductie, acceptatie en uitvoering van deze methode, om te beginnen in Nederland en België.

Medewerkers/vrijwilligers van dierenwelzijnsorganisaties mogen dit seminar eigenlijk niet missen. De sleutel tot het oplossen van de zwerfdierenproblematiek ligt namelijk deels in hun handen. Kennis van de vroege castratie/sterilatiemethode is van belang. Fabels, fictie en werkelijkheid rondom dit onderwerp komen aan de orde, evenals de mogelijkheden en rollen van organisaties/veldwerkers.

Op 2 december start het seminar om 10 uur en eindigt om 16 uur. Het programma ziet er als volgt uit:

• Introductie van No Kill en de sprekers
• Presentatie over vroege castratie/sterilisatie en castratieprojecten (door Dorothea Friz)
• Presentatie over nut, noodzaak, voordelen én vooroordelen van vroege castratie en castratieprojecten (door Chris Laurence)
• Presentatie over de rollen, kosten en mogelijkheden voor veldwerkers (door Robert Smith)

Korte introductie van de sprekers:

• Dorothea Friz: Duitse dierenarts en autoriteit op het gebied van zwerfdierenproblematiek in Zuid-Italië. Dorothea houdt zich al geruime tijd bezig met (vroege-)castratieprojecten en het vervolgens terugzetten van de dieren in hun natuurlijke omgeving.
• Chris Laurence: Brits van geboorte en momenteel directeur-dierenarts van Dog Trust (dé Engelse hondenorganisatie). Chris wordt in binnen- en buitenland veelvuldig om advies gevraagd als het gaat om dierenwelzijn.
• Robert Smith: lobbyist en voorvechter van TNR (trap-neuter-release) projecten in Turkije, met 8 jaar en 20.000 honden 'ervaring' op dit gebied.

Inschrijven voor dierenwelzijnsorganisaties is mogelijk
via de website van No Kill Europe.

Vakantieperiode

De vakantieperiode wordt altijd ingeschat als een rustige periode waar het gaat om plaatsingen van honden. Niets was echter minder waar: voor HzH én dus voor de Spaanse honden ging het gewoon door. Gelukkig maar, want nog altijd zijn er velen op zoek naar een vaste woon- en verblijfplaats in Nederland (sorry Rita).

In de periode juni-juli-augustus zijn er toch weer een aantal honden naar hun nieuwe gezin gekomen. Wat wel lastig was, was het vinden van een plaats in het vliegtuig voor deze reizigers. Tweemaal hebben we van een bekende en welwillende vlieggast een aanbod om een hond vanuit Malaga mee naar Nederland te vliegen af moeten slaan. Reden: geen plaats voor een hond in het ruim van het vliegtuig. Met wat kunst- en vliegwerk echter zijn we er toch in geslaagd om een aantal honden in te vliegen. Zo hebben Pup, Harry, Blackie, Alfy, Claudius, Twopence, Cuki, Oliver, Holly, Spider en Nubi in deze periode een nieuw thuis gevonden.

In september komen er ook nog een aantal honden naar Nederland. Hopen dat het dan wat rustiger is op de vluchten. Dat biedt meer honden een kans om snel weg te zijn uit de kennels en hier een veilig onderdak te vinden.

Financieel overzicht tot eind juni 2007

HzH is in november 2006 opgericht. Voor de oprichting hebben al een aantal activiteiten plaatsgevonden. Hierbij valt te denken aan het werven van donaties en donateurs. Ook de stenenverkoop van jackyE is een belangrijke inkomstenbron gebleken.

Omdat HzH zich vanaf het begin heeft voorgenomen om transparant te zijn, presenteren we hier ons eerste financiële overzicht: vanaf onze start tot eind juni 2007. Op deze manier kan een ieder zien wat er op financieel gebied binnen de organisatie gebeurt.

Aan inkomsten kreeg HzH een totaalbedrag binnen van € 5.846,08 (adopties € 3.980,- en donaties € 1.866,08). De totale kosten tot eind juni bedroegen € 4.561,41. Het merendeel van dit bedrag is besteed aan de dieren zelf, dierenarts, vluchten en dergelijke. Dankzij onze donateurs hebben wij als HzH ons eerste halfjaar (en een beetje 2006) positief af kunnen sluiten. Het resultaat bedraagt € 1.284,67.

Dit bedrag zullen wij onder meer gaan besteden aan de aanschaf van transportkooien. Hiernaast zal geld worden besteed aan het ontwikkelen van educatie- en promotiemateriaal als ook om castratie en sterilisatie, liefst op zo jong mogelijke leeftijd, op locatie uit te laten voeren.

Een ieder die ons in het eerste halfjaar van ons bestaan heeft gesteund: hartelijk dank! Dit geldt voor onze adoptanten, donateurs en sponsoren. Uiteraard gaat onze dank ook uit naar onze vrijwilligers: zonder hen immers géén HzH!

Ook dit hoor er helaas bij .....

Ondanks dat het goed gaat met HzH gebeuren er ook af en toe minder leuke dingen. Deze week hebben vrijwilligers met 2 forse tegenslagen te maken gehad.

Begin week 26 is de vader van Jeroen en daarmee schoonvader van Mona overleden. Samen met zijn vrouw droeg de heer Hoogland ook onze organisatie een zeer warm hart toe. HzH wenst mevrouw Hoogland, Jeroen & Mona maar ook andere naasten heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Vanochtend, 1 juli, verloor Ezra, onze adoptieconsulente, haar opa. Ezra, ook jou en je zoontje Davy wensen we veel sterkte de komende tijd. Dit geldt natuurlijk ook voor jouw familie, bekenden en anderen in jouw omgeving.

Er staat geschreven "pluk deze bloem niet"
Maar de wind kan niet lezen.

Het wordt een Tegels maedje!

We hebben er lang over nagedacht: doen we het of doen we het niet. En wat als we het niet doen? Hoe moet het dan verder. Discussies die Molly allemaal liever niet aan wilde horen! Ze besloot dan ook haar oren hiervoor te sluiten.....

Het punt was niet zozeer of we haar wilden houden, maar meer of we haar konden houden. Immers, we hebben Chico en Boca al: twee niet al te kleine manne. Molly is een lekkere meid, maar ook een flinke en een bere-sterke. Drie honden in huis niet niks en gaan wandelen met zo'n 125 kg aan de riem is ook geen geringen opgave (zij die ons privé kennen, weten helemaal waarom). Echter na het succes van de hydrotherapie, de hulp van vrienden en kennissen én de komst van de Gentle Leader, is de kogel door de kerk!

Molly blijft in Tegelen en zal voortaan samen met haar 2 stiefbroer'tjes' door Noord-Limburg zwerven. We gaan er vanaf nu dus met z'n 5-en wat moois van maken. Hiermee eindigt dan ook de reeks van en over Molly: ook zij heeft haar nieuwe thuis gevonden!

.......... en ze leefden nog lang en gelukkig!

Molly was ff op vakantie

Hier weer een update uit Tegelen. Na een tijdje stilte hier de laatste stand van zaken over ons project "Molly". We zijn net terug van vacantie en hebben Molly, Boca en Chico zaterdagochtend opgehaald uit het pension in Smakt. Dat was natuurlijk spannend omdat we graag wilden weten wat voor een Molly we terug zouden krijgen. Jacky zag er toch wel een beetje tegen op. In onze vakantie hadden we via SMS al vernomen dat het goed ging met Molly, maar het blijft toch spannend tot je je honden weer in je auto of tuin hebt.

Coen, de eigenaar van het pension was helemaal verliefd geworden op Molly. De eerste dagen was ze narrig en heeft hij haar gewoon genegeerd: geen aandacht en alleen voer en water, naast het schoonmaken van haar kennel natuurlijk. Dat vond ze niet leuk: ze wilde ook aandacht en zo, dus ....... haar gedrag draaide 180 graden om! Uiteindelijk liep ze zelfs los met Coen mee over het terrein: van de kennel naar de weides en weer terug. Toen Molly ons zag was ze minstens zo uitgelaten als Chico en Boca en in de auto wilde ze het liefst op schoot zitten bij Jacky. Hier thuis gekomen was ze weer even aan het zoeken naar haar plaats, maar dat kwam al snel goed.

Onze eigen honden slapen meestal boven: traplopen is voor hen geen probleem. Molly weet niet wat een trap is en weet al helemaal niet hoe deze op en af te komen. Bovendien is het ook niet echt goed voor haar om dat nu te proberen. Voordat we op vakantie gingen, riepen we normaal onze honden mee naar boven. Dat hebben we na onze terugkomst niet meer gedaan: we gaan naar bed en laten de deur naar boven gewoon open. Chico kwam de eerste nacht direct mee naar boven, maar Boca bleeft gewoon gezellig beneden liggen: samen met Molly. In de loop van de nacht kwam Boca wel naar z'n mandje boven maar Molly bleef gewoon lekker beneden: haar vertrouwde omgeving. Zondagochtend werden we in de deuropening alle vier begroet door een kwispelenden Molly.

De rest van de eerste zondag ging perfect. We krijgen nieuwe buren en deze kwamen vandaag even wat maten van het huis opnemen. Aan het hek hebben we kennis gemaakt en Molly gaf geen krimp: geen blaf, geen grom alleen maar kwispelen. De kinderen van hen (8 en 10) staken hun handjes door het hek en deze werden afgelikt door Molly. We hebben hen uitgenodigd voor een bak koffie en ook dat ging perfect. Molly liep rond, liet zich lekker aaien, deelde kusjes uit en het ging dus van een leien dakje.

Ik denk dan ook dat uitgekomen is wat Jacky met name al had voorspeld (gebaseerd op onze eerdere ervaringen met Boca). Soms is het juist goed om een hond even 'buiten de deur' te hebben. Met name omdat Molly met onze eigen honden bij Coen zat, was ze op hen aangewezen en kregen we daarmee een nieuwe Molly terug. Of liever gezegd: de oude Molly die ook in Spanje woonde en waarschijnlijk nu al gelukkiger! We blijven natuurlijk nog alert want ze kan natuurlijk nog terugvallen. Aan haar uiterlijk, houding en blik te zien echter lijkt het niet dat ze dit zal doen. Maar goed, we weten hoe ze ook kan zijn dus zeker met vreemden en kinderen blijft het nog oppassen wat ons betreft.

Inmiddels hebben we al weer meer bezoek ontvangen en dit loopt allemaal op rolletjes. Molly ontwikkelt zich als een grote pup: onhandig, onstuimig, vol energie en bere-nieuwsgierig. Alles wat beweegt moet bestudeerd worden en grondig worden getest: kijken, kijken, kijken, indien mogelijk er aan ruiken, een poot erop, kijken of het eetbaar is en proeven hoe het smaakt. Niet vernielzuchtig aan de bank of tafelpoot: we hebben het hier over kauwtjes op de geluidswal, vliegen in de lucht, een torretje op de grond of een verdwaald plastic tasje.

Wel moet ze nog veel, heel veel leren: netjes lopen aan de riem, niet meer stuiteren als er andere honden op het pad lopen en zo (dan wil madam spelen). Maar na alles wat ze al heeft geleerd omtrent normaal gedrag, verwachten we daar geen echte problemen mee. Het zal tijd en geduld vragen, maar de opgave stelt niets voor bij datgeen we al hebben meegemaakt. Voor nu lijkt het echter dat alle hulp, middelen en energie van voor de vakantie beloond zijn en we Molly er doorheen gekregen hebben: niet alleen wij maar samen met alle anderen die ons hierbij geholpen hebben. Daarvoor jullie bijzondere dank!!!Ik denk dat we hiermee het einde van deze reeks over Molly naderen. Er rest ons, Jacky & Jan, nog één afweging te maken: gaan we haar herplaatsen of ........... wordt Molly 'n Tegels maedje? Zodra we dat weten, melden we ons weer. Ook jullie, lezers, hartelijk dank voor alle belangstelling, hart-onder-de-riem mailtjes en het meeleven met Molly, Chico, Boca en ons.

Molly's voortgang

Het gaat steeds beter met Molly en ook met ons gaat het weer een beetje. Wat vreet zo'n hond energie zeg. Continu moet je alert zijn: op blaffen, op grommen, op uitvallen naar onze manne! Dat kost bergen energie! Maar ............ dan heb je ook wat.

Na slapeloze en korte nachten begint Molly de goede kant op te gaan. Blaffen doet ze nagenoeg niet meer. Ja natuurlijk, als er een andere hond langskomt die ze niet eerder gezien heeft, dan laat ze horen dat ze er is. Maar daarvoor ben je hond. Toch? Een van onze buurtgenoten denkt daar anders over, maar die denken dat het gezegde 'geven en nemen' voor hen geldt als 'nemen en nemen'. Daar schrijf ik nog wel eens wat over. Maar nu even niet: we houden het gezellig.

Molly heeft na haar slechte start van alles meegemaakt en kennisgemaakt met Nederland-waterland. Gisteren zijn we met haar het bos in geweest, samen met onze honden en Breezer, een collega-hond, en zijn baasjes. Na de wandeling hebben we met z'n zessen een behoorlijke tijd op een terras gezeten en dit ging erg goed. Hoewel het opletten blijft heeft Molly zich bijna als een dame gedragen. Ook laat ze zich voorzichtig door anderen aaien en begint te snappen dat bezoek bij ons thuis best leuk kan zijn: meestal zit er namelijk kaas of worst aan vast! Niet slecht voor een hond ............ Aan het eind van de dag verslikte Boca zich en begon fors te hoesten. Molly kwam aangesneld en legde heel lief haar poot op zijn schouder: om te zeggen 'rustig blijven Boca, het komt goed'. Wie had dat 3 weken geleden durven dromen?

Ondanks al dit positieve is er nog altijd werk aan de winkel. Zoals ik al schreef, het blijft continu opletten. Ook valt ze af en toe nog uit naar Chico en Boca en dat moet toch nog anders. Ze snappen er niets van: het ene moment wil ze spelen en dan ineens ......... foute boel. Wat met name jammer is, is dat Chico en Boca daardoor soms niets van haar willen weten. Dat is spijtig voor Molly want het zijn twee toffe kerels. Maar ook ons steekt dat af en toe. Normaliter zijn onze honden altijd daar waar wij ook zijn. Madam verziekt dat nu op sommige momenten en dat is niet leuk: voor ons niet maar zeker ook voor de jongens niet. Juist omdat Boca al zoveel meegemaakt heeft, is rust, veiligheid en liefde hetgeen hij zo verdient! En dat wordt af en toe wreed verstoort. Maar ook daaraan blijven we werken.

Molly in hydrotherapie

Zoals ik al schreef: het gaat beter met Molly. Maar er blijft nog meer dan genoeg over om aan te werken. Om te beginnen bleef Molly toch nog wel veel blaffen. Hoewel ze gewend was aan de geluiden in en om huis, bleef ze alert. Alles werd gevolgd en in de gaten gehouden. Ook bezoek vond ze niet echt wenselijk of leuk!

Op enig moment liep haar geblaf weer de spuigaten uit. "Tom Poes, verzin een lis" zou heer Bommel geroepen hebben. Onze listen waren echter op: meer dan op. De spanning die we de hele week al hadden gevoeld, geproefd en doorleefd bereikte haar climax. Als de nood het hoogst is, komt de oplossing via de mail. Molly heeft een grondige hekel aan water. Dat bracht Jacky op het idee van hydrotherapie.

Hydrotherapie? Ja, hydrotherapie. Hoe dat werkt, is aan de hand van een paar voorbeelden te beschrijven:

1. ongewenst blaffen: water
2. uitvallen naar Chico of Boca: water
3. grommen en grauwen naar voorbijgangers: water
4. andere ongewenste '"omgangsvormen": water

Voor dit alles geldt: zo nodig herhalen!

Wat we dus gingen doen, was Molly een straal water toedienen elke keer als ze iets deed waarvan wij vonden dat dit niet door de beugel kon. Deze straal ging vergezeld van het woord NEE. Als ze goed reageerde op het water, kreeg ze direct een "goed zo" in ruil voor haar positieve gedrag. Water was dus de oplossing. Omdat water niet echt interessant klinkt, hebben we deze behandeling hydrotherapie genoemd! Deze therapie heeft zelfs geleid tot een volledige kentering in haar gedrag. Op dit moment gedraagt ze zich goed, blaft nagenoeg niet meer, reageert op NEE zonder dat we water toevoegen! Ze speelt zelfs met Chico en daagt Boca uit. Boca is echter niet zo'n speelbeest, maar ook zijn schrik voor deze tante is momenteel nagenoeg verdwenen. Een voorbeeldje van de huidige Molly kan je hier vinden.

Nu moet ik heel eerlijk zijn dat de hydrotherapie van Molly ook nog wat leuks voor mij gebracht heeft. Omdat je altijd en overal water bij de hand moet hebben, was dit dé gelegenheid om twee waterpistooltjes te kopen! Onder het motto "voor Molly" hebben Jacky en ik nu beiden een eigen wapen. Met de temperaturen van de afgelopen en de komende dagen een aanrader voor iedereen .................

De volgende stap met Molly wordt nu haar weer laten wennen aan mensen die op bezoek komen, langslopen of gewoon op straat zijn. Ook dat gaat ons en haar lukken!

Molly - deel 8

Vanaf vandaag zal het dagboek van Molly niet meer dagelijks worden bijgewerkt. De reden hiervoor is dat het eigenlijk best aardig gaat met deze dame. Niet dat we er nu al zijn hoor: zeker niet want er valt nog een hoop te leren. Maar de positieve lijn zet zich langzaam voort.

Waar ze eerst nog continu liep te blaffen, raakt ze nu langzamerhand een beetje gewend aan de geluiden in en rondom ons huis. Ook neemt het aantal confrontaties met onze manne af. Vandaag was er regelmatig geblaf en gegrom te horen, maar tot een echt handgemeen is het niet meer gekomen. Uiteraard zijn haren regelmatig overeind gezet en zijn de bijtspijkers en het tandvlees goed te zien geweest. Maar daar bleef het dan ook bij.

Voor Jacky en mij zijn het vermoeiende dagen. Continu alert zijn op wat er gebeurt en wat het zwaarste is: je eigen honden negeren! Onze Chico en Boca zijn echt gouden beestjes, maar om Molly als hond te behandelen (negeren voor nu, tenzij ........) is het nodig om ook onze eigen honden eventjes links te laten liggen. Belonen doen we alleen als ze met z'n 3-en samen zijn. Knuffel je Chico toevallig (per ongeluk) of zit Boca wat te dicht bij me, dan wil Molly uitvallen. Maar ook dat tij is snel gekeerd.

Vandaag zijn ze zelfs even alleen geweest gedurende een ruim half uur. Het was namelijk tijd voor onze weekend-boodschappen. Toen we terug kwamen, zaten Boca en Chico zoals altijd voor het hek op ons te wachten: staarten heen en weer als propellers! Molly lag ergens haar schoonheidsslaapje te doen. Zij kwam pas opdagen toen ze de poort open hoorde gaan. Op zich een goed teken: ze voelt zich dus veilig, op haar gemak en ze weet nu dat er echt meer bewoners in Tegelen leven dan alleen deze grote kleine Mastino. Groot van postuur, mond, tanden en poten, maar klein van hart: zeker als je haar op het veld ziet rennen.

Deel 9 komt er dus zeker: wees niet bevreesd. Maar of dat dit weekend nog zal gebeuren ............. we zullen zien.

Molly - deel 7

Wat Molly betreft gaat het goed, maar wel een puist werk. De eerste nacht (10-11 april) heb ik zelf beneden in de huiskamer geslapen met Molly. Jacky sliep gewoon boven met onze honden: die slapen altijd boven in een mand of op een stretcher. Na het ontwaken gisteren (11-04) zijn we er direct uitgegaan met hen en na de wandeling hebben ze hun voer gekregen. Dat verliep goed, waarna we in tuin ff een kop koffie gedronken hebben.

Daarna botste het gigantisch tussen met name Molly en Chico. Resultaat was een drietal echte confrontaties, waar Chico een gekneusde voorpoot aan overgehouden heeft. Buiten ons domein doet ze het fantastisch met andere honden : 8 los op een veld, van pup tot 9 jaar oud en alles was in orde. Rennen, spelen, springen etc. Eenmaal in onze tuin terug begon het weer van voor af aan. Van Li hadden we het advies gekregen om onze honden en Molly samen wat lekkers te geven: dan gaat Molly onze honden met lekker(s) en leuk associëren. Verder alles negeren en da's moeilijk! Heb maar eens twee van die gouden honden en je mag niet met ze knuffelen omdat zo'n nieuwe, grote, jaloerse kip dat niet goed vindt. Dat is geen eenvoudige opgave, zeker niet als die 'kip' ze af en toe aanvalt.

Op enig moment zat Boca onder de eetkamertafel rustig te zitten. Molly kwam grommend naar hem toe en wat er toen gebeurde ................ Boca blaft nooit: ook nu niet. Het enige dat Boca deed was z'n oren recht overeind zetten, hij strekte z'n nek maximaal uit en al zittend trok hij zijn bovenlip op. Het leek wel alsof deze over z'n neus heen ging, zo hoog! Zo bleef Boca zitten en na ongeveer 30 seconden droop Molly af. Ze ging een meter bij hem vandaag met de rug naar Boca toe liggen en gaf geen kik meer. Waanzinnig: dit had ik nog nooit gezien van Boca. Als er één conflictvermijdend gedrag heeft, is het Boca wel. Bij wat herrie loopt meneer weg en gaat ergens op een rustig plekkje zitten.

Alles wat zich in de omgeving van onze tuin beweegt wordt geobserveerd en waar nodig aan- of afgeblaft. Op enig moment stonden we aan het hek te praten, eerst met kennissen uit de buurt en later met onze buren. In het begin bleef Molly allert, defensief en blafferig. Later nam dat wat af. De rest van de avond verliep rustig: Boca lekker op de bank, Molly naast mij op de grond en Chico voor het dressoir.

Omdat ook Willemsens slaap nodig hebben, besloten we om het deze nacht anders te doen. Na 'de laatste ronde' zijn wij naar bed gegaan en hebben Chico en Boca meegenomen. Molly is in de woonkamer blijven slapen. We hebben haar de hele nacht niet gehoord en toen we vanochtend (12-04) opstonden, ging haar staart vrolijk tekeer. Bakkie koffie en weer eruit met het trio! Daarna hebben ze hun brokken gekregen en het spul ligt nu verdeelt over woonkamer en tuin in de zon. Niewe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Molly - deel 6

Vandaag was het dan zo ver. We zouden met Chico en Boca, onze eigen honden, bij Molly op bezoek gaan. Het plan was gemaakt. Eerst zouden we met Molly aan de wandel gaan om vervolgens onze eigen honden erbij te halen. Met Theo, de eigenaar van het pension in Baarlo, hadden we afgesproken dat we de uitrenwei mochten gebruiken om de honden met elkaar in contact te brengen.

Goed en wel met Molly op pad heeft Jacky haar overgenomen en ben ik onze eigen mannen gaan halen. Toen we dichterbij kwamen, werd Molly wat nerveus. Ik heb onze eigen honden vastgelegd en heb daarna Molly overgenomen waarna ik doorgelopen ben naar de uitrenwei.
Jacky heeft Chico en Boca opgepakten volgde naar de wei, waarna we ze alledrie losgelaten hebben. Wat er toen gebeurde: ..................................... niets! De honden liepen rustig heen en weer, om elkaar heen, piesten wat, poepten in een hoekje en verder niets. Geen slechte start dus en door naar fase 2: in de auto.
Omdat we niet weten hoe Molly zich bij haar volle bewustzijn in de auto gedraagd (de vorige keer was ze volledig knock-out), heb ik haar lijn gezekerd aan een oog in de achterbak. Chico en Boca op de achterbank, Jacky voorin en gaan met die banaan. Bij ons thuis aangekomen hebben we de honden in de tuin gelaten. Deze is omheind tot 2 meter hoogte, dus kom daar maar eens overheen! Na nog een wandeling in de buurt kon het feest beginnen. Tot op dat moment was er nog geen 'onvertogen woord' gevallen tussen het trio. Maar daar kwam snel verandering in.

Op enig moment besloot Molly dat Chico en Boca niet te dicht bij ons mochten komen. Omgekeerd was Chico er van overtuigd dat Jacky toch echt zijn vrouwtje is: hij zorgt voor haar, beschermt haar en neemt haar knuffels in ontvangst. Boca, de rust zelve, gaat altijd alle tumult uit de weg, maar ook hij kreeg een snauw van madam. Boca gromde even terug en liep vervolgens gewoon naar binnen: zoek het lekker uit, zal hij gedacht hebben. Chico en Molly echter bleven om elkaar heen draaien: grommend, blaffend, snauwend en af en toe met opgetrokken lip. Twee keer is het tot een confrontatie gekomen: de eerste werd door Molly gewonnen. Niet logisch voor een puber van deze leefijd, maar deze dame zit natuurlijk nog boordevol stress, onzekerheid en wantrouwen jegens alles en iedereen. De tweede keer gaf Chico het niet zo snel op. Hij stond daarna met een poot op haar, z'n tanden bloot, grommend en klaar om toe te happen. Molly had ook haar lip naar boven, gromde in een andere toonsoort, maar liet het er vervolgens bij zitten. De rest van de avond is tot op heden (21.48u) rustig verlopen. Hoe zal dit morgen weer verder gaan? We zullen zien en hopen van ganzer harte dat ze aan elkaar zullen wennen. Dit kan nog wel eventjes duren maar opgeven doen we niet: zeker niet na een paar uurtjes al. We hebben de eerdere stormen doorstaan dus komen we deze ook wel door. Dat het nog flink zal gaan waaien, staat voor ons al wel als een paal boven water. We wachten af!

Molly, deel 5

Vandaag zijn Jacky, mijn vrouw, en ik bij haar geweest. Ik ben eerst alleen naar haar toegelopen en voor haar gaan zitten: laag op m'n hurken heb ik wat tegen haar zitten praten. Ze blafte maar gromde niet, ook niet toen ik opstond. Wel gromde ze op het moment dat Theo, de eigenaar van het pension, bij me in de buurt kwam. Toen ik wegging en Jacky mijn plaats overnam, werd ze wel wat feller. Ze gromde wat en dit werd sterker toen Jacky opstond.

Vervolgens heb ik wat blikvoer uit de auto gepakt en ben weer naar Molly toegegaan. Ze accepteerde dit voer van me: eerst vanaf een lepel en daarna uit m'n hand! Daarna is Jacky weer rustig achter mij komen staan: dit ging goed en er volgde géén gegrom of wat dan ook. Ook Jacky kon, in mijn aanwezigheid, Molly voeren: eerst weer van de lepel en daarna uit haar hand. Ze bleef rustig, weliswaar met de staart laag en de oren half naar achteren, maar rustig. Later begon haar staart voorzichtig wat te zwaaien (maar bleef laag: 30 graden of zo). We konden gewoon bij haar zitten of staan en toen ik bukte kreeg ik een lik over m'n kale kop! Ook stond ze op en krabte met haar voorpoot naar ons: ze wilde aandacht en het voelde alsof ze om hulp vroeg om verder te gaan. Jacky is vervolgens weggelopen en ik ben bij Molly in het hok gegaan. Hierop volgde geen reactie van angst of dreiging. Ik kon haar rustig aaien over haar kop en hals: het leek alsof ze met me mee wilde: snel weg daar. Na nog wat tegen haar gesproken te hebben onder gekroel over haar koppie, ben ik gegaan.

Wat ik nu eigenlijk wilde, was vanavond teruggaan en haar aanlijnen om wat met Molly te stappen. Aldus geschiedde en vol goede moed gingen we weer naar Baarlo. Daar aangekomen stapte ik haar kooi in, lijnde haar aan en voor Jacky het goed en wel in de gaten had, was ik al weg met haar. Vol verbazing keek ze ons na! Na een kort stukje riep ik Jacky en ze kwam langzaam naar me toe: ook dat accepteerde Molly. Vervolgens zijn we samen op pad gegaan en hebben een half uurtje met haar gelopen. Nu eens Jacky aan de lijn, dan weer ik en onderwijl samen tegen haar praten en haar knuffelen. Jacky heeft toen ook nog een liedje voor Molly gezongen en dat maakte haar rustiger dan ze al was. Het was een grote beer aan een lijntje: een brok energie en kracht. Nog een pup maar zo sterk als een reus!

Na deze wandeling moest Molly toch weer terug in haar kennel. Dat was dus niet zo makkelijk. Ze keek ons vertederend aan en smeekte bijna haar niet weer daar te laten: alleen in dat koude Nederland, weg van alle vastigheid en een ieder die van haar houdt. Toch kon het niet anders: we moesten wel naar huis gaan. Onderweg was de volgende stap ook al bepaald. Morgen, dinsdag, zouden we terug gaan maar ditmaal met onze eigen mannen erbij. We wilden Chico en Boca meenemen om te zien wat er zou gebeuren als dit drietal met elkaar in contact zou komen. Als dit goed zou gaan .................... heel misschien ............ Dan zouden wij haar wellicht op kunnen vangen tot ze weer helemaal de oude Molly is. Een ding was voor ons wel helder: de oude Molly was zeker nog niet verloren gegaan. En die willen we weer zien. Op dus naar het verhaal van Molly deel 6.

Molly - deel 4

Ik heb net (8 april, 1e Paasdag) nog telefonisch contact gehad met het pension in Baarlo. Molly zit daar momenteel rustig en heeft wat gegeten. Als men langsloopt begint ze wel wat te blaffen, maar gromt niet en valt zeker niet uit.

Gisteren was Molly bang (informatie uit het asiel in R'dam) om over een gootje te stappen. Nu loopt ze gewoon van haar binnenverblijf naar buiten en omgekeerd. Vandaag gunnen we haar volledige rust. Het komt goed uit dat we nu 2 zondagen achter elkaar hebben: dan is het pension ook zeer beperkt open en is er minder activiteit én minder volk aanwezig.

Morgen gaan Jacky en ik bij Molly op bezoek. Wordt dus vervolgd.

Molly - deel 3

Vandaag (7 april 2007) zijn Jeroen, Evert-Jan en ik naar het asiel in Rotterdam gereden. Toen we daar om 09 uur aan kwamen rijden, zagen we haar al in haar wei zitten. Nadat we de auto's geparkeerd hadden, liep ik rustig naar haar toe. Ze reageerde niet echt heftig, maar was wel alert. Toen Jeroen en Evert-Jan erbij kwamen, raakte ze echt geïrriteerd. Jeroen is nog even bij haar gebleven, en toen hij ging zitten bedaarde Molly. Ze ging op een bepaald moment zelfs liggen.

Vervolgens zijn we naar binnen gegaan: hier was Sanne aanwezig Sanne is een medewerker van het asiel die de afgelopen 2 dagen contact heeft gehad met Molly. Op mijn verzoek had men Molly vanaf gistermiddag 17 uur geen voer meer gegeven. Sanne heeft Molly vervolgens een klein beetje voer gegeven, met daarin vetranquil-acepromazine. Dit ging om 09.15 uur naar 'binnen'. Drie kwartier later was Molly behoorlijk duf geworden, waarna Sanne haar uit haar wei gehaald heeft. De medicatie sloeg zo goed in/aan dat we Molly op een deken gelegd hebben en gedragen hebben: ze stond niet meer echt vast op haar poten! Na overleg met Sanne hadden we besloten Molly niet in de bench te vervoeren, maar gewoon achterin de auto te leggen.

Zo gingen we naar Baarlo. Jeroen bij mij op de achterbank zodat hij over de achterbank heen Molly kon blijven aaien en kalmeren tot we in Baarlo aan zouden komen. Evert-Jan reed achter ons aan. De hele weg heeft Molly zich perfect gedragen: in het begin ademde ze nog oppervlakkig en snel, maar dit werd naderhand rustig en diep! Dit hield ze vol tot in Baarlo. Toen de auto geparkeerd was, hebben we eerst de weg naar haar nieuwe, tijdelijke verblijf gezocht om eventuele obstakels uit de weg te halen. Omdat Jeroen de gehele reis contact met haar had gehad en gehouden, leek het ons het meest-handige dat Jeroen haar naar haar nieuwe onderkomen zou brengen. Aldus gedaan. Na een korte wandeling op eigen kracht, Molly was inmiddels weer redelijk bij haar positieven, kwam zij hier aan. Na een aai van een ieder van ons en een dikke knuffel van Jeroen hebben we haar daar gelaten.

Voor nu was dat het wat ons betreft: we laten Molly eerst even lekker een paar dagen tot rust komen. Daarna gaan we verder met haar aan de slag. Een ding is ons, Evert-Jan, Jeroen en mijzelf, wel helder: Molly is een fantastische hond! Daar schuilt echt geen kwaad in. We gaan er dan ook voor zorgen dat ze herstelt van haar vervelende ervaring en een nieuw, veilig en liefdevol thuis gaat vinden.

Met dank aan een ieder van jullie, die dit mede mogelijk gemaakt heeft! Jullie zijn kanjers!

Molly - deel 2

Na alle commotie woensdag op Rotterdam Airport, is Ezra samen met een van onze andere vrijwilligers vandaag (donderdag 5 april) in het asiel van Rotterdam bij Molly op bezoek gegaan. De algemene adviezen die haar gegeven werden luidden unaniem: inslapen!

Daarvoor echter hebben we Molly niet naar Nederland gehaald. Er is die dag veel gebeld, gesproken en gemaild. Wat een dilema zeg. Mijn situatie als voorzitter was dat ik die dag op werkbezoek was bij een collega-gemeente en ruim 150 km van Rotterdam vandaan zat. De situatie ter plekke beoordelen was dus uit den boze. Na wat heen-en-weer bellen met Ezra en haar collega, Spanje en thuis (waar Jacky, mijn vrouw alle pensions al aan het bellen was om te zien waar Molly welkom was) werd mijn besluit steeds helderder: ze mag niet worden ingeslapen!!! Dit oordeel werd 100% onderschreven door mijn medebestuurslid van NoKill Europe. Inslapen is te eenvoudig: dat kan altijd nog, maar een hond van 8-9 maanden die nooit iets fouts gedaan heeft verdient een tweede kans. In dit geval betekende dit voor Molly dus een derde kans: de 2e was voor haar neus weggevaagd op Rotterdam Airport.

Onderwijl hadden onze mensen het in Rotterdam zo ver voor elkaar dat Molly daar tot uiterlijk zaterdag 12 uur kon blijven. Dat gaf lucht! Lucht om rustig te overleggen en een goed plan te maken. Immers het belang van Molly stond voorop en meer stress of trauma dan ze al had opgelopen, wilden we koste-wat-het-kost voorkomen. Met die gedachte ging ik donderdagavond m'n bed in. Een geluk had ik als ambtenaar: morgen was het goede vrijdag en dus alle tijd om de boel goed voor te bereiden.

Nog nooit heb ik in zo'n korte tijd zoveel mensen gesproken, zoveel nieuwe mailadressen en telefoonnummers ontvangen én gebruikt als vrijdag 6 april. Begonnen bij Kyra, een van onze eigen vrijwilligers en paraveterinair (dierenartsassistente met medische bevoegdheden). Zij heeft direct weer contact gehad met 2 dierenartsen. Vervolgens gebeld met Wilma, collega-voorzitter van SDH, die op haar beurt weer met haar paraveterinair heeft overlegd. Gesproken en gemaild met gedragstherapeuten, dierenartsen, Jeanette en later met Jeroen: hij had al aangeboden om zaterdag mee op missie te gaan. Vervolgens naar de dierenarts om wat medicatie te halen. Het plan was om Molly te sederen (met een kalmeringsmiddel) om haar daarna kalm naar een pension te brengen. Doel was en is om haar hier even op rust te laten komen om vervolgens weer met haar aan het werk te gaan. De reden dat we voor een pension gekozen hebben is dat we zelf geen noodopvang beschikbaar hadden waar Molly in haar actuele conditie (onvoorspelbaar, defensief en bere-sterk) op dat moment direct terecht kon. Bovendien willen we Molly niet meer dan nodig verplaatsen: van hieruit gaat ze dus naar een plaats waar met haar gewerkt kan worden. Liefst een plaats waar ze kan blijven: ten minste tot ze weer volledig de oude Molly is, maar nog liever gewoon voor de rest van haar leven.

's Avonds nog contact gehad met Evert-Jan: hij zou ook meegaan om Molly veilig en rustig naar haar pension te brengen. We hadden alles redelijk op een rijtje, maar het blijft altijd een avontuur. Je weet niet wat Molly gaat doen, maar hoewel we met drie stoere kerels op pad zouden gaan, waren het vooral drie rustige kerels die maar een belang kenden: Molly's belang!!! Evert-Jan had op de valreep nog wat informatie verzameld, wat therapeuten en andere bekenden benaderd en noem maar op: een echte netwerker dus.

Moe maar vreselijk voldaan ging ik die avond naar bed. Moe van de hektiek en drukte van die dag. Vreselijk voldaan omdat ik die dag zo veel lieve, goede en oprechte mensen had gesproken en mocht leren kennen. Samenwerking is wel degelijk mogelijk, ook in de dogrescue. Het is alleen zaak om de juiste mensen te kennen die de ene met de andere in contact brengen. Een ieder zette zich in: niet voor eigen zaak of organisatie maar voor Molly. Wat heel erg duidelijk werd is dat iedereen bereid was mee te denken, z'n netwerk in te schakelen en kennis en ervaringen wilde delen.

Dat is ook een van de redenen dat wij vanuit HzH zo uitgebreid over Molly willen vertellen. We willen deze kennis en ervaring delen, een ieder bedanken die ons geholpen heeft en nog zal helpen maar bovenal laten zien dat een dergelijk probleem samen goed op te lossen is. Ook is dit nu net waar NoKill om gaat: het niet inslapen van gezonde, te behandelen of plaatsbare dieren. Wij zijn trots op het feit dat we hieraan mee mogen werken en dat we de 'goedbedoelde' adviezen niet opvolgen en zeker niet kiezen voor de meest-eenvoudige weg. Wij zien goede kanzen voor Molly en in dat belang handelen we. Niet voor ons eigen belang of ego, want dat kennen we niet (en zeker niet in deze situatie).

Het verhaal van Molly: deel 1

Eerder was te lezen over de komst van Molly, onze Mastino Español. Helaas is dit allemaal iets anders (en helaas minder voorspoedig) gelopen dan gepland. Toch willen we niemand het verhaal van Molly onthouden. Ten eerste gewoonweg op open en eerlijk te zijn. Ten tweede om te laten zien hoe wij als stichting hiermee omgaan. Maar bovenal om te laten zien dat samenwerking in de dogrescue mogelijk is en zelfs tot succes kan leiden!

Hieronder staat deel 1: geschreven door Ezra Kempen, onze adoptieconsulente. Zij was bij de aankomst van Molly op de luchthaven aanwezig. Dit simpelweg omdat wij altijd iemand van onze organisatie bij aankomst op de luchthaven hebben. Hier haar verhaal.

4 april 2007
Aangekomen op Rotterdam Airport ben ik met Davy, mijn zoontje, wat gaan drinken. Vol spanning hebben we samen zitten wachten op de adoptanten van Molly en Sandy. De adoptanten van Molly waren er: wat een lieve mensen, bloednerveus en helemaal dol-enthousiast over haar komst.Toen kwam het nieuwe gezin van Sandy: ook geweldige lieve mensen die het helemaal zagen zitten. Ook zij waren blij met haar komst!

Het vliegtuig landde en dat konden we heel duidelijk zien. Superleuk en de adoptanten waren er erg emotioneel onder.De eerste die we uit het vliegtuig zagen komen waren Sandy en Nicole (de vluchtbegeleider). Sandy was in de cabine meegevlogen. Wat een leuk beestje. Vol energie en in afwachting wat er komen ging, liep ze vrolijk mee met Nicole. Beneden gekomen kregen de mensen Sandy van haar in de armen. Wat waren ze blij en wat was Sandy dolgelukkig. Een geweldig gezicht dat ik ook nooit meer zal vergeten!

Vervolgens was het wachten op Molly en ja hoor, daar kwam ze. De spanning was op de gezichten van haar nieuwe baasje en haar vriendin af te lezen.Daar lag ze in haar transportbench: die grote lobbes waar ze zich zo op verheugd hadden eindelijk in levende lijve. Ze hebben haar gelijk uit de kooi gehaald en aangelijnd. We werden vriendelijk verzocht dit buiten te doen dus namen we haar wandelend mee naar buiten.

Buiten aangekomen zagen we dat Molly meer gestrest was dan we verwachten. Haar eerste reactie was grommen naar iedereen die haar ook maar aan wilde raken. Toen Martine, de vriendin van Carlijn haar een koekje wou geven, beet Molly haar ook meteen in haar hand, met als gevolg een lelijk wondje. We waren even in shock en ontzettend verbaasd. En natuurlijk kwam de gedachte "Wat nu??? Is dit normaal? Is dit de stress? Was het even teveel voor haar geworden?". We wisten het niet: op dat moment niet en nu nog steeds niet.

We hebben toen besloten om naar de auto te gaan en haar daar terug in de transportkooi te doen of in de achterbak te zetten (die was afgesloten). Maar bij de auto aangekomen vond Molly dat ook niet echt een strak plan en dreigde weer te gaan happen. Martine is toen een stuk met haar gaan wandelen. Op het eerste gezicht was ze daarna wat blijer en rustiger maar dat was gauw over. Alles wat Molly zag en wat ook maar in de buurt van Martine kwam, wilde ze pakken! Haren overeind, tanden bloot en grommen met die handel! Die arme Carlijn zag het niet meer zitten en vertelde mij toen dat ze 3 maanden zwanger was. Ik begrijp dan ook dat je dit niet zo prettig meer vind en het vertrouwen in de hond even ver te zoeken is!

Martine, wat een kanjer die vriendin, heeft flink met Molly doorgelopen en haar tot rust gebracht. Op hetzelfde moment heb ik allerlei instanties gebeld voor advies, raad en daad. Molly was rustig en lief voor Martine maar tolereerde niemand in de buurt van Martine: 5 meter was al te dichtbij en daar ging ze weer: haren omhoog tanden, bloot en grommen maar. Uiteindelijk na vier-en-half uur kwamen de mensen van de dierenambulance Rotterdam. Zij zaten helemaal in Groningen en zijn daarvandaan voor ons naar het vliegveld gekomen!

Na ons verhaal te hebben gehoord en de hond te hebben gezien, inclusief haar reactie op de voorbijgangers, hebben ze besloten om vangstokken te pakken. Ze hebben haar gevangen maar dat was echt verschrikkelijk: Molly draaide zich in alle bochten en rolde om weg te komen. Na lang vechten voor haarzelf moest ze zich over geven. Helemaal in shock lag ze daar op de straat. Vreselijk om te zien en de tranen stonden dan ook op onze wangen. Dit hadden we nooit verwacht en dit is iets wat je nooit wilt. Hoe dan ook was ons standpunt dat Molly een dikke vette kans zou krijgen: ik blijf doorvechten, wij blijven doorvechten! Immers, in Spanje had Molly gewoon bij een gezin geleefd (man-vrouw-2^e hond) en was nooit agressief of dominant: niet naar mensen en niet naar andere dieren. Ook bij het inchecken in Spanje ging alles van een leien dakje: ze ging uit eigen beweging haar transportkooi in!

Uiteindelijk is ook de hondenbrigade gearriveerd (even tussendoor: wat een mannen en wat een kanjers). Ook zij hebben ons allerlei adviezen gegeven en hebben ons een stuk op weg geholpen. We konden helaas niks anders doen dan Molly mee te laten nemen om heel even tot rust te laten komen, in een tijdelijke opvang waar ze alleen was. Ze heeft zeker een ongelofelijke klap gehad: van de reis maar misschien van het vervoeren naar het vliegtuig. Helaas zijn wij daar nooit bij, dus dat blijft hoe dan ook een gok. Op het vliegveld in Spanje was ze super rustig en lief en iedereen kon haar gewoon lekker aaien. In Rotterdam aangekomen, krap 4 uur later, was het een ongelofelijk angstige hond en dat uitte zich in heel agressief gedrag en onbenaderbaar zijn. Vandaar dat ik geen andere uitweg zag dan de dierenambulance. Ook al had Martine haar vertrouwen gewonnen, in de auto plaatsen en op weg naar het Noorden was te riskant. Bovendien tolereerde Molly dat ook niet: ze wilde niet meer in de auto.

We gaan met haar aan de slag en we geven het niet op: dat zeker niet. We laten haar nu eerst even tot rust komen om daarna ons plan te maken. Het enige dat nu telt is het belang van Molly. Als ze op rust is gaan we met haar aan de slag. We zullen haar laten zien dat dit alles was om haar hier een beter leven te geven en niet haar ongelukkig te maken, laat staan dat we haar in laten slapen zonder kans: dat was namelijk het advies dat wij van diverse kanten ontvingen. No way José! Molly, zet hem op: wij gaan jou helpen!!!!

En jullie allemaal onwijs bedankt: Dierenambulance Rotterdam, politie, hondenbrigade en natuurlijk Carlijn en Martine voor alle steun! We houden jullie allemaal op de hoogte, maar geven dit zeker niet op: de angstige Molly moet verdwijnen en de oude lieve Molly gaat zeker terugkomen!

Ezra

Wat onze vrijwilligers er allemaal niet voor over hebben om hun honden te helpen!

HzH kan niet functioneren zonder vrijwilligers. De adoptieconsulente, de mensen die advertenties schrijven en plaasten, huisbezoekers ......... noem maar op. En niet te vergeten vrienden, bekenden en andere aardige mensen die voor ons een hond mee willen nemen op hun vlucht van Malaga terug naar Rotterdam, Amsterdam, Eindhoven, Düsseldorf of Brussel!

Deze week (4 april) vliegt Molly naar Nederland om bij haar nieuwe familie in Alkmaar te gaan wonen. Zoals op de foto te zien is, is Molly niet echt een kleine dame. Dit hoeft geen probleem te zijn, mits je maar een transportkooi hebt die groot genoeg is. Nu wisten wij dat er ergens in den lande nog een grote kooi stond. Vraag blijft dan altijd of deze groot genoeg is.

We hebben dus contact opgenomen met Jeroen. want daar stonden nog wat transportkooien. Jeroen staat, samen met zijn vriendin Mona, bij ons bekend als een uitermate enthousiast vrijwilliger. Er is weinig dat hij niet zou doen voor onze honden! Omdat ik wel wist om welke hond het ging maar Jeroen nog niet, was mijn vraag hoe lang en zwaar Jeroen was. Nadat ik deze info gekregen had, eerlijk als hij is, heb ik hem gevraagd of hij wat kooien wilde 'passen'. Jeroen ging aan de slag en zou me terug bellen.

Model 1 bood duidelijk niet wat we zochten. De kleur en het model waren beiden niet slecht, maar de pasvorm liet duidelijk te wensen over. Dit konden we Molly niet aandoen! Over dus naar model 2. Omdat dit het grootste model uit onze eigen collectie was, hielden we onze adem in (Jeroen trouwens ook).

Jeroen weer aan de slag: vooruit of achteruit inparkeren was de vraag. Zoals u ziet, gaat hem echt geen berg te hoog. Onder toeziend oog én aangemoedigd door een enthousiast-geworden soortgenoot van Molly, vond Jeroen voor ons het antwoord: deze kooi past ons allemaal! Molly kon dus komen.

Zo ziet u dus maar: voor elke uitdaging heeft HzH een passende oplossing. Zolang wij Jeroen en Mona bij onze stichting hebben, maakt niemand ons gek: we zijn het al, maar dan voor onze honden! Jeroen, jongen, hartelijk dank voor jouw pogingen om uit te vinden welke kooi Molly zou passen. En Mona: dank voor je foto's want zonder deze plaatjes was dit verhaal lang zo mooi niet geworden.

Oh ja, Jeroen ........................... als je dit leest. Karin, de persoon die Molly opvangt in Spanje, had al een transpoortkooi voor Molly. Daarin reist Molly en die kooi mogen we dan houden. Dus, als deze je toch wat te klein is, hebben we er nog een om te passen.

AB8063

Woensdag de 7e is het weer zover: ik vertrek weer richting Malaga, om 9 maart weer bepakt en bezakt terug te keren. Wederom met drie honden als Air Berlin het goed vindt: Raoul, Peppa en Lupus zijn deze keer de gelukkigen.

Het invliegen van de honden blijft een heel gedoe. Met name omdat de luchtvaartmaatschappijen meestal slechts één, soms twee maar zelden tot nooit meer transportkooien mee willen of kunnen nemen. Daarom zijn we ook echt ontzettend geholpen als vrienden, familie, bekenden, vage kennissen van onszelf een hond voor ons mee willen nemen op hun vlucht van Malaga naar Amsterdam, Eindhoven, Maastricht, Rotterdam, Brussel of Düsseldorf. Als u dat voor ons wilt doen, zijn we daar heel erg blij mee!

Vliegt u eruit?
Vlieg dan alstublieft een hond van ons mee in!

"Fan"mail

Regelmatig ontvangen wij mail bij HzH. Gelukkig maar want anders zouden we niet veel verder komen: noch met het herhuisvesten van honden noch met onze andere zaken. Meestal is de mail positief en goed bedoeld. Echter, soms krijgen we mail waarvan we denken 'moet dat nou'. Waar ik als voorzitter dan helemaal van baal, is dat de afzenders dit niet richting bestuur mailen, maar dit gewoon als reactie op onze advertenties doen. Juist onze vrijwilligers steken veel tijd en energie in het werk van HzH. Wij, het bestuur, zijn hen daar dankbaar voor. Maar hoe breien wij weer recht wat in de mails af en toe in hun richting wordt geslingerd.

N. Akkerman (n.akkerman@kabel.netvisit.nl) liet ons weten dat we eens moesten stoppen met het naar Nederland halen van die honden. Ook hier zitten de asielen vol en hebben honden hulp nodig. Bovendien, zo schreef deze heer of mevrouw, waren we hondenhandelaren en zou 'dit alles wel lucratief zijn want voor niets gaat de zon op'.

Een paar dagen daarna volgde een mail van Corry (livideco@hetnet.nl). Hij of zij liet ons weten dat 'men hier niet zit te wachten op honden uit een land waar zo'n dier nog minder waard is als een slak'. Daarnaast zouden deze honden wild zijn en nooit meer in de samenleving passen, moesten we Nederland hier buiten laten en als klapper op de vuurpijl werden we 'gepromoveerd' tot hondenhandelaren en broodfokkers.

Uiteraard zijn beide mails door mij persoonlijk beantwoord: netjes, volledig en correct. Ik heb geprobeerd hen uit te leggen hoe onze stichting werkt, wat ons doel is en waarom wij ook honden naar Nederland halen voor opvang en herhuisvesting. Ook heb ik hen in de mail voorgerekend wat de kosten van een hond zijn. Misschien dat zij me gaan vertellen waar onze winst zit of kan zitten, want op onze rekening zit deze niet! Ik hoop maar dat ze de mail ook goed lezen en niet alleen maar op basis van emotie reageren. In ons land mag je het oneens zijn en ook als HzH kunnen wij best kritiek verdragen: maar dan wel op basis van onderbouwde argumenten, met respect voor elkaars mening en visie en bovenal: op de juiste plaats: bij het bestuur en niet bij onze vrijwilligers!

Stiekem, heel stiekem, hoop ik dat we hen hebben laten zien dat we het goed voorhebben met de dieren in Spanje. N. Akkerman en Corry kunnen nu weten waarom we de honden naar Nederland halen, maar ook dat we proberen om ook op locatie de voorkant van het probleem aan te pakken. Dat zal echter wel wat tijd gaan vragen en tot die tijd ......... heb ik ze uitgenodigd om zich bij ons aan te sluiten:
als vrijwilliger!

Tevreden klant

Je hebt hieronder al kunnen zien hoe Snoop, samen met Georgio, Ringo en mijzelf, welkom geheten werd op de luchthaven. Ook heb je kunnen lezen hoe enthousiast hij in de auto van Gill en Wendy aan het blaffen was.

Wat we je echter niet willen onthouden is hoe dit kleine hondje met z'n grote mond nu tevreden op z'n troon zit. In een mum van tijd voelt Snoop zich helemaal thuis bij Ivo en z'n gezin! Wat een verschil: vier dagen geleden nog op het kale beton in Spanje, samen met een paar andere viervoeters een hok delen en nu .................. een heel kussen voor mij alleen. Met knuffels, liefde en warmte: van de radiotor, maar zeker ook van z'n nieuwe baasjes.

11 februari 2007

D-day! Vandaag gaat het gebeuren: we vliegen naar huis! Vroeg uit de veren om alles nogmaals te controleren. Heb ik de tie-raps, sluiten de kooien goed, waar zijn de paspoorten en de chipnummers noteren!

Half drie ben ik weggereden na uitgebreid afscheid te hebben genomen van Jane en Brian. Echt toffe gasten, waar ik zeker vaker zal komen. Vanaf de berg eerst naar Nerja. Kurt stond al klaar en snel arriveerden ook Gill en Wendy, mijn begeleiders naar de luchthaven. In geen tijd zaten Snoop en Georgio in hun kooi en stond die achter in de auto van Gill en Wendy. Op weg naar Benajarafe, waar het Perrotel van Graham Matheson ligt. Hier hebben we Ringo opgehaald. Om ongeveer half 5 zaten er drie honden in de auto van mijn begeleiders. De hele weg, vanaf Nerja tot Malaga, hebben zij mogen genieten van het vrolijke geblaf van Snoop: er kwam geen einde aan!

Op de luchthaven m'n huurauto terug gebracht, en tezamen naar de incheck-balie gegaan. Na het hele avontuur van de kooien door het röntgenapparaat, honden erin en zo kon de reis beginnen. Volgens planning zijn we rond 22.30u in Düsseldorf geland. Koffertje pakken, kooien op een karretje en de aankomsthal in.
In Düsseldorf werd ik afgehaald met spandoeken en al. Jacky (m'n vrouw) was daar, samen met Ezra, Mona en Jeroen die twee honden mee zouden nemen. Ook Nicole Rosa was daar, vergezeld door Hans (een vriend) om hun Ringo op te halen: de eerste HzH-adoptiehond. Toeval bestaat niet, zegt men wel. Nicole is Spaanse van geboorte!

Moe, maar uiterst voldaan hebben we onze eigen auto gepakt om snel richting Tegelen te rijden. De eerste vlucht zat er op: hopenlijk de eerste van velen. Want ondanks de energie die dit kost, levert het ook heel veel op: veilige honden, gelukkige gezinnen maar aan de kant van het HzH-team ook voldoening en genoeg energie voor een volgende vlucht.

10 februari 2007

Vroeg op want er was veel te doen. Eerst een gesprek met Expedito, onze dierenarts. Daarna pikte Wendy, voorzitter van CAS, me op om nog wat honden te gaan bekijken.

Allereerst zijn we in Nerja zelf op bezoek gegaan bij een echtpaar (Spaans x Zweeds) die in hun tuin 3 honden hadden gekregen: aan hun lot overgelaten. Hondjes die een goed thuis verdienen, misschien wel bij u??


Vervolgens door naar Seacrest Kennels om nog wat meer honden te ontmoeten en foto's van te maken. Veel lieve honden, ondanks hun verleden (zie Archie en Hector op onze website). Na wat met Kurt te hebben gesproken, zijn we verder gegaan. Morgen zou ik Kurt weer ontmoeten: Snoop en Georgio zaten hier en die vlogen met me mee terug!

Na Seacrest Kennels door naar Weston kennels: in de bergen nabij Competa. Hier ook weer foto's gemaakt en een vuil pak gehaald. De honden hadden net collectief een gat gegraven, dat vol water stond. Niets leuker dan hier met je poten in te gaan om vervolgens tegen de Nederlandse voorzitter aan te springen. Poten droog? Geen probleem: net als bij de apotheker, zo nodig herhalen! Na dit avontuur wat gaan eten om diverse zaken door te spreken. Samenwerking ontstaat immers niet vanzelf, hoe graag je dat soms ook zou willen.

Aan het eind van de dag nog in de zon een wandeling gemaakt, samen met Brian, Winnie, Peppa en Sophie. Lekker de bergen in, in de zon en niet meer nadenken. Aan het eind van de dag moe maar uiterst voldaan weer m'n mandje in gekropen.

9 februari 2007

Eindelijk was het dan zo ver: we konden de eerste honden gaan halen. Na eerst nog een halve dag te hebben gewerkt (ja hoor, ook de schoorsteen van de voorzitter moet branden en dat doet ie niet van HzH!) stapte ik in m'n auto richting Düsseldorf. Vanuit Noord-Limburg is dit een uitstekende luchthaven om naar Malaga te vliegen.

Met m'n rugzak, drie transportkooien, hondenkoekjes, folders en dergelijke stapte ik op het vliegtuig om rond 19 uur in Malaga te landen. Daar heb ik m'n huurauto gehaald en ben op weg gegaan.

Ik zou dit weekend verblijven bij Jane en Brian. Jane is de contactpersoon voor HzH bij CAS in Spanje. Jane is een Engelse vrouw van bijna 60, pienter, vitaal, handig met PC's, veel levenservaring en een goed hart. Samen met Brian, een krasse knar van 72 jaar woont zij al zo'n 8 jaar in Zuid-Spanje. Hoewel ik de omgeving daar redelijk ken, ben ik door Brian opgehaald bij een afgesproken punt en vervolgens achter hem aan naar hun woning in de Campo gereden. Een mooie plek tegen de berg, waar ze samen met hun honden Peppa en Sophie wonen, tot woensdag de 21e nog vergezeld door Winnie, hun opvanghond.

Na wat gebabbel en geknabbel onder het genot van een biertje kroop ik moe maar met een goed gevoel m'n bed in......

Niet lang meer ................

Het antwoord op de vraag uit m'n vorige post is: 11 februari! Op dat moment zullen de eerste 3 HzH-honden in Nederland zijn. Dit wordt dus een druk weekend want vanzelf komen ze niet hier.

Vrijdag vlieg ik dus naar Malaga om ze te halen. Een hele opgave voor mij.............. Ik heb namelijk gigantische hoogtevrees: ik eet nog niet uit een diep bord! Maar, voor deze dieren heb je wat over, toch? Dus stap ik bepakt en bezakt, voorzien van drie transportbenches, twee knikkende knieën en één Valium op het vliegtuig. Zondag land ik dan weer en worden de eerste drie viervoeters door twee opvanggezinnen opgehaald. Dan kan het feest echt beginnen. Naast plaatjes van honden ook drie honden levensecht in Nederland te bezichtigen. Komt dat zien, komt dat zien, zou de spreekstalmeester vroeger geroepen hebben.

Al met al hoop ik dat ik binnenkort weer met mijn angsten geconfronteerd zal worden. Dat betekent namelijk dat de volgende honden naar Nederland komen. Altijd goed: voor de honden maar ook voor onze contacten in Spanje. Bovendien geeft dit mij de gelegenheid wat Engelstalig voorlichtingsmateriaal mee te nemen. Kan ik dan weer (laten) vertalen in het Nederlands en Spaans, want ook onze educatiekant laten we niet ligggen.

Hoe lang nog ...

Hoe lang nog zal het duren? Zal wat duren, denkt u nu. Wel, de vraag die ik nu continu in m'n hoofd heb is 'hoe lang zal het duren voordat we de eerste honden naar Nederland kunnen halen'. Ik heb mezelf beloofd dat zodra we het aantal van 3 of 4 bereik hebben, we een vlucht gaan organiseren. De vraag is dus wanneer we dat aantal bereiken.

Deze vlucht wordt dan een van onze mijlpalen. Natuurlijk hopen we dat er nog veel volgen: vluchten én mijlpalen. De eerste honden haal ik zelf. Niet als uitje want dat zal het niet worden. Maar wel om onze contacten in en met Spanje verder aan te halen. Bovendien ligt daar informatiemateriaal dat ik graag ga gebruiken. Materiaal om mensen (groot maar vooral klein) te wijzen op juiste omgang met dieren: de kraan sluiten terwijl we aan het dweilen zijn, zal ik maar zeggen.

Deze week hebben we een aantal honden op Marktplaats gezet. Een van de eerste reacties was 'laat die beesten toch daar want in Nederland hebben we er al meer dan genoeg'. De suggestie die daarop volgde was om ze daar maar te gaan castreren en steriliseren. Daar was ik blij mee want meestal krijg je gewoon te horen dat die klote-beesten daar motte blijfe. Deze reactie gaf in elk geval aan dat er wel een gedachte achter zat namelijk het probleem daar oplossen. En ook daar gaan we mee aan de slag. Echter, zolang de situatie in Spanje voor honden niet verbetert zet HzH zich op beiden sporen in: educatie én herhuisvesting, sterilisatieprogramma's ondersteunen én opvang, wetgeving en veilige manden!

Eindelijk .....

Ja hoor, het is zover. Vandaag hebben we de eerste honden op onze site kunnen plaatsen. Vier honden hiervan kunnen direct worden geadopteerd. Daarnaast staan er vijf honden om in opvang te nemen.

Allemaal honden die een tweede kans verdienen. Uiteraard zitten hier ook honden bij die heel, heel erg veel, geduld vragen. Deze honden hebben al genoeg voor hun kiezen gekregen en zijn niet voor ieder baasje of vrouwtje geschikt. Echter, uit eigen ervaring weten wij dat ook deze honden in een rustige omgeving ineens wel tot een band met mensen kunnen komen.

Luna (voorheen Nuba) van Ine en Giel uit Blitterswijck is hier een goed voorbeeld van. Deze hond was super-angstig, niet te benaderen en moest niets van mensen weten. Dankzij hun liefde, geduld en warmte echter is Luna na een half jaar niet meer te vergelijken met de angsthaas (sorry: angsthond) die uit Spanje naar Noord-Limburg is gekomen.

Voor meer informatie kunt u op onze website terecht. Mailen mag ook: info@hondzoekthuis.org!

Het jaar van .....

Eenieder die dit leest wens ik namens HzH alle goeds voor 2007! In mijn vorige blog schreef ik over het jaar van de Hond: van 29 januari 2006 (15.15 uur) tot 17 februari 2007. Dan begint het jaar van het Varken, om 17.14 uur (http://www.xs4all.nl/~cncws/persmap/jaartelling.html). Nu ben ik zelf een Varken (volgens de Chinese astrologie, maar ook volgens sommigen anderen) en ook daarover niets dan goeds.

In het vorige blog wenste ik dat het jaar van de Hond zich niet tot 2006 zou beperken. De eerste aanzet daarvoor gaat HzH nu dan echt maken. Met een beetje geluk komen deze week voor het eerst ook echt honden op onze site. In eerste instantie voor opvang, maar daarna ook voor adoptie. Mocht u zich dus als opvanggezin aan willen melden, aarzel niet maar mail gewoon eventjes naar Ezra Kempen: adopties@hondzoekthuis.org. Zij maakt u snel wegwijs binnen de wereld van hondenopvang (als u dat al niet was).

Op onze website is te zien waar wij momenteel mensen hebben die voor ons huisbezoeken willen verrichten of op een andere manier voor HzH aan de slag willen. Wilt u ook wat doen, maar weet u eigenlijk niet goed wat, neem ook dan gerust contact met ons op. Wellicht dat we samen tot wat leuks komen. Binnenkort komt onze flyer uit en ook deze zien we graag her en der geplaatst: bij dierenartsen, hondenuitlaatplaatsen, dierenwinkels of gewoon in de kantine van de sportclub bijvoorbeeld. Uiteraard hoeft u daarvoor niet te wachten: gewoon downloaden van onze site en uitprinten kan natuurlijk ook!

Ook krijgen we dit jaar weer steun van jackyE. Haar stenen vindt je op steeds meer plaatsen:

• bij Rozemarijn in Hoofddorp
• in hotel de Logerij in Renesse
• bij het Knutselhükske in Tegelen
• op www.koopcadeauensteungoeddoel.nl
• op diverse markten (binnenkort op haar website)

Ingredienten genoeg dus om er een mooi jaar van te maken: hond of varken, maakt niet uit. Wij gaan ervoor! U ook?