Hieronder staat deel 1: geschreven door Ezra Kempen, onze adoptieconsulente. Zij was bij de aankomst van Molly op de luchthaven aanwezig. Dit simpelweg omdat wij altijd iemand van onze organisatie bij aankomst op de luchthaven hebben. Hier haar verhaal.
4 april 2007
Aangekomen op Rotterdam Airport ben ik met Davy, mijn zoontje, wat gaan drinken. Vol spanning hebben we samen zitten wachten op de adoptanten van Molly en Sandy. De adoptanten van Molly waren er: wat een lieve mensen, bloednerveus en helemaal dol-enthousiast over haar komst.Toen kwam het nieuwe gezin van Sandy: ook geweldige lieve mensen die het helemaal zagen zitten. Ook zij waren blij met haar komst!
Het vliegtuig landde en dat konden we heel duidelijk zien. Superleuk en de adoptanten waren er erg emotioneel onder.De eerste die we uit het vliegtuig zagen komen waren Sandy en Nicole (de vluchtbegeleider). Sandy was in de cabine meegevlogen. Wat een leuk beestje. Vol energie en in afwachting wat er komen ging, liep ze vrolijk mee met Nicole. Beneden gekomen kregen de mensen Sandy van haar in de armen. Wat waren ze blij en wat was Sandy dolgelukkig. Een geweldig gezicht dat ik ook nooit meer zal vergeten!
Vervolgens was het wachten op Molly en ja hoor, daar kwam ze. De spanning was op de gezichten van haar nieuwe baasje en haar vriendin af te lezen.Daar lag ze in haar transportbench: die grote lobbes waar ze zich zo op verheugd hadden eindelijk in levende lijve. Ze hebben haar gelijk uit de kooi gehaald en aangelijnd. We werden vriendelijk verzocht dit buiten te doen dus namen we haar wandelend mee naar buiten.
Buiten aangekomen zagen we dat Molly meer gestrest was dan we verwachten. Haar eerste reactie was grommen naar iedereen die haar ook maar aan wilde raken. Toen Martine, de vriendin van Carlijn haar een koekje wou geven, beet Molly haar ook meteen in haar hand, met als gevolg een lelijk wondje. We waren even in shock en ontzettend verbaasd. En natuurlijk kwam de gedachte "Wat nu??? Is dit normaal? Is dit de stress? Was het even teveel voor haar geworden?". We wisten het niet: op dat moment niet en nu nog steeds niet.
We hebben toen besloten om naar de auto te gaan en haar daar terug in de transportkooi te doen of in de achterbak te zetten (die was afgesloten). Maar bij de auto aangekomen vond Molly dat ook niet echt een strak plan en dreigde weer te gaan happen. Martine is toen een stuk met haar gaan wandelen. Op het eerste gezicht was ze daarna wat blijer en rustiger maar dat was gauw over. Alles wat Molly zag en wat ook maar in de buurt van Martine kwam, wilde ze pakken! Haren overeind, tanden bloot en grommen met die handel! Die arme Carlijn zag het niet meer zitten en vertelde mij toen dat ze 3 maanden zwanger was. Ik begrijp dan ook dat je dit niet zo prettig meer vind en het vertrouwen in de hond even ver te zoeken is!
Martine, wat een kanjer die vriendin, heeft flink met Molly doorgelopen en haar tot rust gebracht. Op hetzelfde moment heb ik allerlei instanties gebeld voor advies, raad en daad. Molly was rustig en lief voor Martine maar tolereerde niemand in de buurt van Martine: 5 meter was al te dichtbij en daar ging ze weer: haren omhoog tanden, bloot en grommen maar. Uiteindelijk na vier-en-half uur kwamen de mensen van de dierenambulance Rotterdam. Zij zaten helemaal in Groningen en zijn daarvandaan voor ons naar het vliegveld gekomen!
Na ons verhaal te hebben gehoord en de hond te hebben gezien, inclusief haar reactie op de voorbijgangers, hebben ze besloten om vangstokken te pakken. Ze hebben haar gevangen maar dat was echt verschrikkelijk: Molly draaide zich in alle bochten en rolde om weg te komen. Na lang vechten voor haarzelf moest ze zich over geven. Helemaal in shock lag ze daar op de straat. Vreselijk om te zien en de tranen stonden dan ook op onze wangen. Dit hadden we nooit verwacht en dit is iets wat je nooit wilt. Hoe dan ook was ons standpunt dat Molly een dikke vette kans zou krijgen: ik blijf doorvechten, wij blijven doorvechten! Immers, in Spanje had Molly gewoon bij een gezin geleefd (man-vrouw-2e hond) en was nooit agressief of dominant: niet naar mensen en niet naar andere dieren. Ook bij het inchecken in Spanje ging alles van een leien dakje: ze ging uit eigen beweging haar transportkooi in!
Uiteindelijk is ook de hondenbrigade gearriveerd (even tussendoor: wat een mannen en wat een kanjers). Ook zij hebben ons allerlei adviezen gegeven en hebben ons een stuk op weg geholpen. We konden helaas niks anders doen dan Molly mee te laten nemen om heel even tot rust te laten komen, in een tijdelijke opvang waar ze alleen was. Ze heeft zeker een ongelofelijke klap gehad: van de reis maar misschien van het vervoeren naar het vliegtuig. Helaas zijn wij daar nooit bij, dus dat blijft hoe dan ook een gok. Op het vliegveld in Spanje was ze super rustig en lief en iedereen kon haar gewoon lekker aaien. In Rotterdam aangekomen, krap 4 uur later, was het een ongelofelijk angstige hond en dat uitte zich in heel agressief gedrag en onbenaderbaar zijn. Vandaar dat ik geen andere uitweg zag dan de dierenambulance. Ook al had Martine haar vertrouwen gewonnen, in de auto plaatsen en op weg naar het Noorden was te riskant. Bovendien tolereerde Molly dat ook niet: ze wilde niet meer in de auto.
We gaan met haar aan de slag en we geven het niet op: dat zeker niet. We laten haar nu eerst even tot rust komen om daarna ons plan te maken. Het enige dat nu telt is het belang van Molly. Als ze op rust is gaan we met haar aan de slag. We zullen haar laten zien dat dit alles was om haar hier een beter leven te geven en niet haar ongelukkig te maken, laat staan dat we haar in laten slapen zonder kans: dat was namelijk het advies dat wij van diverse kanten ontvingen. No way José! Molly, zet hem op: wij gaan jou helpen!!!!
En jullie allemaal onwijs bedankt: Dierenambulance Rotterdam, politie, hondenbrigade en natuurlijk Carlijn en Martine voor alle steun! We houden jullie allemaal op de hoogte, maar geven dit zeker niet op: de angstige Molly moet verdwijnen en de oude lieve Molly gaat zeker terugkomen!
