Een dag met een randje.
Het hoe en waarom kom ik later in het verhaal op terug, maar ik begin elk reisverslag zoals u dat van mij gewend ben.
De wekker aaargh, ja hoor om 4 uur 's ochtend daaaaar was ie weer trrrrrriiiiing.
De wekker aaargh, ja hoor om 4 uur 's ochtend daaaaar was ie weer trrrrrriiiiing.Wakker worden, bekertje melk, koppie onder de kouwe kraan, meisie een zoen, honden een knuffel, goeie reis en doei.
Rond half 6 schiphol auto parkeren, foto maken van de klompen, want daar weet je van oke ik sta daar geparkeerd, maar 20 uur later is het gokken waar was het ook al weer???
6 uur grapje tegen de grondstewardes (ach mevrouw ik koop mijn kleren altijd in Torremolinos
want ik vind de PcHooft zo blazee??!!) bij het inchecken omdat je daar toch staat zonder bagage en ook deze dat moeilijk kan bevatten.
want ik vind de PcHooft zo blazee??!!) bij het inchecken omdat je daar toch staat zonder bagage en ook deze dat moeilijk kan bevatten.Half 7 door de douane, verdorie weer mijn zonnebrand achter moeten laten want je mag maar 100ml vloeistof mee nemen en niet een fles van 125ml stom stom stom, en richting het belangrijkste moment van die dag,.......Koffie. En daar nemen we dan ook even de tijd voor.
Om 7:15 bij de gate nog even een kwartiertje wachten en dan Boarding please. Ook dit ging razend snel want als je toch maar met een 50 á 75 passagiers in zo'n toestel zit gaat alles vrij snel en zit je in zo'n kist heeeel comfortabel.
Al met al een rustige vlucht met goede service en goede koffie. Wat wil een mens nog meer en zelfs de verwachte aankomst tijd 
was met een kwartier ingekort en kwart voor elf liep ik buiten in een bewolkt Spaans landschap op zoek naar de trein welke mij verder richting Torromolinos zou brengen.
was met een kwartier ingekort en kwart voor elf liep ik buiten in een bewolkt Spaans landschap op zoek naar de trein welke mij verder richting Torromolinos zou brengen.Terwijl ik op dit geweldige treinstation stond te wachten met mijn retourtje van €1,95 in de hand, brak de hemel open en de zon begon het op een bulderen te zetten en lachte mij en de gehele mediteraanse bevolking toe.
Na aankomst in de badplaats Torremolinos (per hypermoderne trein over het gammele spoor) ben ik eerst maar even zonnebrand gaan halen en een iets dunner shirtje want de 35graden ging vandaag zeker wel gehaald worden, en dan is insmeren en dunne kleding zeer wel aan te bevelen.
Zo rond de klok van half twaalf, zat ik op een Spaans terras op het strand om een echt Engels ontbijt te bestellen met de daarbij behorende koffee con leche.Na het verorberen van de spek, witte bonen in tomatensaus, eieren, toast en sap, keek ik richting strand en bedacht me dat ik daar straks is even een lekker stukje langs ging lopen. Om te kijken naar mooie, lelijke, gezellige, en aparte mensen met allemaal hetzelfde doel om zo dicht mogelijk in de buurt van die constante beweging van eb en vloed te zijn.
En zo liep ik dan, genietend over het strand van Torremolinos (mazzelaar die ik ben) en terwijl ik een beetje mijmerend met me voeten over het zand liep, bekroop mij de gedachte dat dit genot niet altijd voor iedereen is weggelegd.
En daarmee kom ik op het Randje van deze dag.
Namelijk zo'n 2000km verderop in Nederland wist ik dat onze voorzitter en zijn vrouw bezig waren met iets wat denk ik wel het zwaarst is in 's mens leven,
de laatste eer bewijzen aan één der ouders....
Dan kunnen wij als mens, binnen 3 uur over 2200km, en via een hoogte van 2km ons laten verplaatsen, maar wat voel je je dan toch even klein en machteloos.
En ja wat doe je dan, ik ben toen even iets hoger op het strand gaan zitten en heb een minuutje stilte gehouden...... en dan gebeurt er altijd wel iets waardoor je de kracht vindt om weer verder te gaan.
Want terwijl ik in gedachte bij Jan en Jacky was en hen heel veel sterkte toe wenste, keek ik om mij heen en zag wat die constante beweging van eb en vloed die nacht voor mooi's (en minder mooi's) op het strand het gedeponeerd.
En toen viel mijn blik op twee mooie platte stenen. Nu moet u weten dat Jacky deze heel mooi kan beschilderen, dit met een speciale techniek en met gevoel voor het geen en voor wie ze dit schildert.
En toen viel mijn blik op twee mooie platte stenen. Nu moet u weten dat Jacky deze heel mooi kan beschilderen, dit met een speciale techniek en met gevoel voor het geen en voor wie ze dit schildert.De twee stenen die mijn blik vingen waren een donkere boven op en een lichte die zich onder de donkere vandaan probeerde te wurmen. Nou moet ik toe geven dat ik ook maar een psycholoog ben van de koude grond, maar zag in deze stenen een mooie symboliek waar een mens kracht uit kan putten.
- Zouden deze stenen mij willen vertellen dat die gene, die in iets simpels toch iets moois kan zien het uiteindelijk waard is om de mooiste dingen waar te mogen nemen.
- Of zouden ze me willen vertellen dat wat er ook gebeurt de goede (lichte steen) gebeurtenissen uiteindelijk zullen overwinnen van de nare (donkere steen) gebeurtenissen.
- Dan zouden ze me ook nog kunnen vertellen dat de onderste steen altijd boven komt!
Het is maar......symboliek, maar toch er is meer tussen hemel en aarde en soms worden ons op de vreemdste manieren dingen verteld, mits we er maar voor open staan en het is aan de verstaander of deze aan een half woord genoeg heeft...Voor ik er erg in had heb ik deze twee stenen opgepakt en in mijn tas gelegd en ze mee genomen in de hoop dat deze stenen voor Jacky en Jan iets moois in petto hebben.
Maar ja toen schoten er wat kids links en rechts voorbij om dat de aantrekkingskracht van het water voor hen belangrijker was als mijn overpeinzingen en gelijk hadden ze.
Ik ben opgestaan en verder gegaan met mijn tocht langs het strand waar allerlei mensen van diverse pluimage absoluut het bekijken waard waren.
Na het strand ging mijn tocht richting de gezelligheid (lees terrasjes) van de dorpskern van Torremolinos en opeens stond ik oog in oog met en prachtig appartementen complex met een schitterend zwembad en het puppie in mij had zin om even lekker met de moeie voetjes te gaan pootje baden in een lekker schoon zwembad en als ik me zwembroek bij me had, had ik er ook nog een duik in genomen. Zo gezegd zo gedaan en na een uurtje gast geweest te zijn in appartementen complex Castillo De Santa Clara ben ik weer uitgerust verder getrokken en na het genieten van een ijsje op het laatste terras ben ik weer op zoek gegaan naar de trein terug richting Malaga Airport.Nadat ik op de luchthaven nog een hamburgertje met patat heb verorbert kreeg ik een telefoontje van Simone, ze stond op de luchthaven te samen met haar man en mijn 3 reisgenoten van die avond, Blanco, Mari en Mo. Leuk om weer iemand te leren kennen die zich voor de spaanse honden met hart en ziel inzet. Want behalve haar eigen 7 h
onden heeft ze ook nog talloze opvang honden, zwerfkatten, paarden, kippen en twee verwaarloosde ezels, en zet ze zich ook nog in als vrijwilligster voor diverse stichtingen waaronder CAS.
onden heeft ze ook nog talloze opvang honden, zwerfkatten, paarden, kippen en twee verwaarloosde ezels, en zet ze zich ook nog in als vrijwilligster voor diverse stichtingen waaronder CAS.Na een relaxte incheck, waarbij Blanco de show en vele harten heeft gestolen en even heeft laten zien dat hij kinderen heel leuk vindt, werd de gang ingezet richting Flight Care en X-Ray. Alles probleemloos, Mari en Mo bleven heel dicht bij elkaar en vonden ook de aandacht leuk mits ze het maar samen konden delen. Na nog een kleine blik van verstand houding en het komt allemaal goed, verdwenen mijn reisgenoten naar achter en heb ik afscheid genomen van Simone en haar hartelijk bedankt voor alles wat ze voor u en ons betekend.
Hierna snel door de douane, en ja hoor wederom mijn nieuw gekochte zonnebrand achter gelaten, en op naar de gate. Na een rumoerige vlucht en snelle afhandeling van de "bagage" op schiphol, was het moment daar dat Blanco, Mari en Mo voor het eerst kennis konden maken met hun nieuwe familie, en visa versa want voor de adoptanten was het ook de eerste maal dat zij hun kindje voor het eerst in levende lijve konden aanschouwen.
Het blijft een mooi moment, telkens weer.....
Na deze ontmoetingen en foto's en de belofte dat we contact houden hebben Mona en ik, eeehhhhh Oja op de foto stond klompen, de auto opgezocht. En na een half uurtje rijden, een begroeting en het uitlaten van onze eigen kindjes, ben ik na een lange dag moe maar voldaan in mijn eigen mandje gestapt. En behalve het donkere randje zou ik het morgen zo weer over willen doen.
Jan en Jacky wil ik van af deze de komende tijd kracht en wijsheid toe wensen, terwijl ik de adoptanten ook heel veel plezier toe wens, en zo mijn dag over denkend verscheen er toch een glimlach op mijn gezicht,
Liefde en geluk, verdriet en onmacht
er zit maar zo'n flinter dun, maar heel donker randje ruimte tussen.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Gefeliciteerd nieuwe baasjes met deze lieve honden 
