In dit reisverslag willen wij u mee laten beleven hoe onze vrijwilligers hun reis doorstaan.
Het harde werken, de ontberingen in het onbekende en de bewustwording van hun zware taak, niets willen wij u onthouden
3:00 uur
In het holst van de nacht, als 2 dieven in de nacht, is er
afgesproken op een geheime plaats in Naarden, alwaar rescuemedewerker J. zijn mede rescuewerker I. ophaalde om richting Schiphol te reizen per auto. Op Schiphol werd de auto geparkeerd op een afgesproken plaats met de code Cow.
In het holst van de nacht, als 2 dieven in de nacht, is er
afgesproken op een geheime plaats in Naarden, alwaar rescuemedewerker J. zijn mede rescuewerker I. ophaalde om richting Schiphol te reizen per auto. Op Schiphol werd de auto geparkeerd op een afgesproken plaats met de code Cow.4:00 uur
Vanaf daar werd de missie te voet voortgezet richting vertrek hal, via het gangenstelsel op Schiphol werd de check-in bereikt, deze bleek de travelcode Transavia mee gekregen te hebben van onze flightspecialist en de adoptionconsultants die deze actie coördineerde van uit Nederland.
Op Schiphol werd er nog een aanzienlijke tijdwinst geboekt, doordat I. de gekozen in-check rij razendsnel verliet en haar collega J. in een gecontroleerde actie meesleurde naar een andere rij, waardoor zij eerder en sneller geholpen werden. Nadat de tas en de koffer met het daarop speciale, herkenbare sjaaltje was afgegeven, werd de reis voortgezet naar de douane, de lange ontsprongen rij achter zich latende.
Bij de douane ging eerst I. langs deze vuurdoop, alle ijzerwaren in een bakje en door de metaaldetector….No problemo. Hierna ging J. ter controle ijzerwaren wederom gedrapeerd in het bakje en door de metaaldetector, direct klonken er bellen door de hal en J. werd gevraagd nogmaals te checken of er nog iets in de zakken zat dat niet op het lichaam thuis hoorde tijdens deze controle, na een kleine doordachte zoektocht kwam J. al snel tot een adequate beslissing……..telefoon?? Ja, ook de speciaal geprepareerde telefoon met daarin de telefoonnummers van de contactpersonen in Spanje moest ook in het bakje.
Hierna ging J. nogmaals door de metaaldetector, maar het lot was hem slecht gestemd, wederom klonken de bellen. J. werd ditmaal gevraagd om even uit de rij te stappen en een uitvoerige controle viel hem ten deel. Terwijl zijn mouwen werden afgerold en het fouilleren hem bijna dreef tot een door kieteling gekwelde lachbui, kon J. zich moeilijk staande houden, dit in tegenstelling tot I. die er de humor van in bleef zien en J. gewoon stond uit te lachen. Was deze kwelling een geplande beproeving of een toevallige actie welke de missie bijna tot staan had gebracht?
In ieder geval was het een opluchting toen de beambte hem vertelde dat af en toe de bellen klonken en dat er dan steekproefsgewijs een controle plaats vond.
J. bracht kordaat zijn kleding weer op orde en na snel nog even meenemen van de door de stress bijna vergeten handbagage voegde J. zich wederom bij I. en vervolgde zij hun reis.
Door de aanzienlijke tijdwinst was er nog even tijd voor een korte briefing. In de hoek van de koffiecorner werd er onder het genot van een cappuccino en een broodje nog even gelachen en gepraat, terwijl ondertussen de aard van de reis en de daarbij behorende spanning bij beide rescuemedewerkers toch wel duidelijk werd. Vandaag was de dag en fouten konden catastrofale gevolgen opleveren, en werden dan ook niet geduld door de achterban.
Het klokje van geduld tikte door en toen moest er doorgegaan worden naar fase 2.
6:00 uur
Boarding please
Terwijl I. nog op het laatste moment ergens een flesje water wist te scoren, en de wachttijd bij de gate lang leek te duren werd de spanning merkbaar. Nadat bijna alle passagiers van de HV6115 aan boord waren sloot ook het duo onopvallend in de rij aan.
De rustige vlucht, die voornamelijk slapend werd doorgebracht, bracht geen complicatie met zich mee. Behoudens één blauwe plek die J. opliep tijdens een swingende move van I.
Deze werd door I. uitgevoerd om de speaker uit te schakelen, omdat zij in haar slaap ruw gestoord werd door de flightcaptain, welke door deze speakers zo nodig aan de gasten wilde laten weten hoe mooi en warm het was in Spanje.
9:30 uur
Terwijl de HV6115 zich met veel gepiep en gekraak aan de grond op Spaanse bodem zet, is bij ons duo in het vliegtuig de Spaanse warmte al voelbaar.
Wanneer zij het vliegtuig verlaten en zich richting de uitgang begeven is de missie wederom merkbaar. Eerst op zoek naar de bagage en een zucht van verlichting ontsnapt ons duo wanneer duidelijk herkenbaar boven de rest van de bagage het fel gekleurde sjaaltje uitsteekt. De bagage wordt van de band gehaald en tocht wordt voortgezet.
In de aankomst hal was er nog een kleine verwarring. Twee keuzes konden er gemaakt worden.
Keuze A
Met de bus richting Nerja waar de oorsprong van het rescuewerk van HzH ligt en het hoofdkantoor van de Spaanse tak (CAS) gesetteld was. Wel hield dit in dat er een busreis nodig was, welke ruim een uur zo duren met een overstap die waarschijnlijk nog eens een half uur van de kostbaren tijd van ons duo in beslag zou nemen. Ook zou de terugreis naar Malaga airport aanzienlijk worden verlengd waardoor de nuttig besteedbare tijd in Spanje bijna tot nihil zou worden ingekort.
Keuze B
Met taxi richting Torromolinos welke in slechts 15 minuten bereikt kon worden wat inhield dat er een ruim te besteden tijd over bleef in een stad waar eten, drinken en winkelen tot
een hogere vorm van kunst verheven is.
Na een spoed overleg met het Spaanse hoofdkantoor heeft ons duo besloten om voor keuze B te gaan en de taxi naar Torromolinos te nemen. Bij de standplaats van de taxi’s was er nog een kleine discussie over een belangrijke te nemen beslissing. Wel of niet afdingen over de prijs van de rit.
De beslissing valt ten gunste van J. en er wordt dit maal dan ook niet afgedongen.
€ 20,-- armer (volgens I. moest dit goedkoper kunnen) en een kwartier later wordt ons duo aan de kust van de zonovergoten badplaats afgezet, de bagage wordt uitgeladen en de missie is wederom in volle gang.
Eerst wordt gezeten op een muurtje overtollige te warme kleding in de tassen gestopt
en ook is er een kort telefooncontact met de thuisbasis. Dit om hen op de hoogte te houden van de vorderingen, tevens wordt er doorgegeven dat het in Torromolinos een ruime 30 gr. Is en dat het warmste deel van de dag nog niet was aangebroken.
Onder het genot van een meegenomen muffin wordt de volgende stap in de missie besproken. Winkelen is de volgende stap, de reisbagage wordt geprepareerd zodat deze makkelijk vervoerbaar is en met gezwinde spoed (maar wel op een Spaans tempo) wordt de tocht voortgezet.
Dwalend en klimmend langs allerlei leuke eh interessante winkels dient zich de eerste tussenstop aan.
Hier wordt proviand ingeslagen, en na een weinig uitrusten gaat de reis verder langs slingerweggetjes (vol met leuke winkeltjes) berg opwaarts naar hoger gelegen gebieden.
Op het hoogtepunt van de tocht wordt er met een onverwachte wending rechtsaf geslagen en de tocht verder berg afwaarts voort gezet.
Onderaan de berg op het einde van de tocht komt de zee weer in zicht en wordt er besloten om voordat de missie zich weer richting Malaga begeeft eerst nog een pauze in te lassen en zich te laven
aan lokale dorstlessers op een daarvoor speciaal geprepareerde plaats waar de douches zich verscholen bevonden tussen de palmbomen. De reden hiervoor werd ons duo later 
pas duidelijk en zullen we lezers onthouden omdat er zich onder de lezers, ook jongere lezers bevinden.
Dan wordt er besloten om zich terug te laten brengen naar Malaga airport, al waar een meeting met de mensen van CAS gepland staat.
Eerst wordt er een taxi geroepen en I. moet dit keer onderhandeling voeren over de ritprijs.
Na de vraag van I. aan de chauffeur “cuántos” die antwoord € 18,-- is I. meteen om en verdere onderhandelingstechnieken worden achterwege gelaten. Wel moet J. zich gewonnen geven en toegeven aan I. “het kon goedkoper”.
Nadat de bagage was ingeladen en ons duo is ingestapt zet de reis zich voort naar Malaga airport.
14:30 uur
Hier zal de ontmoeting met de Spaanse afgezanten van CAS plaats vinden en de overdracht van de honden een feit worden. Terwijl ons duo bijna zwaaiend naar elk Nederlands kenteken stonden te wachten, bleek de Spaanse afgezant H. al naast hen te staan.
Na een korte begroeting liep ons duo met H. mee naar zijn auto met uiteraard een.jpg)
Spaans kenteken.
De honden en de kooien werden uitgeladen. De zorgvuldig ingepakte koffer wordt in de auto geladen en het herkenbare kleurige sjaaltje prijkt in de auto van H. en B. Tot zover “mission accomplished”.
Als laatste kwam B. uit de auto. Wederom een begroeting en terwijl H. de auto parkeerde begaf het illustere trio zich richting de check-in.
Omdat ons duo hier opgesplitst ging worden moest J. zich laten inchecken voor zijn reis naar Nederland, niet alleen, maar in het gezelschap van de honden Lara, Daisy en Chacho.
Ondertussen heeft H. zich weer bij het drietal aangesloten en gelaten wordt er gewacht tot het moment waarop J. aan de beurt is, zo ver ging het goed.
Na inchecken van J. is het de beurt aan de honden, dit snappen die Spanjaarden nog steeds niet en wederom moet er hulp geboden worden van een supervisor en met aanwijzingen van H. komt het uit eindelijk toch goed.
Dan moeten er nog verklaringen ingevuld en getekend worden en moet het viertal de hal van de luchthaven doorkruizen en bij een ander loket de benodigde formaliteiten gelaten ondergaan.
Hierna weer een gespoede wandeling en na de hal wederom volledig doorkruist te hebben, wordt de x-ray voor de kooien bereikt.
De beambte die dit werk voor zijn rekening dient te nemen, blijkt dezelfde te zijn als de man die J. incheckte en moet dan ook door H. en J. opgehaald worden. Terwijl de beambte zich achter H. en J. voortsleept, weet deze terloops nog even de mededeling te plaatsen dat ze niet zo’n haast hoeven te hebben omdat de vlucht op dat moment al een uur vertraging heeft opgelopen…..
Deze niet geplande tegenslag, brengt het viertal even van hun à propos, maar ze besluiten toch om deze actie toch op tempo door te zetten, dus de honden worden uit de kooi gehaald, de kooi gescand en de honden definitief voor deze reis in hun positie gezet en de kooi hermetisch afgesloten, voor extra security wordt de kooi geborgd met de meegenomen ty-raps.
Dan verdwijnen de honden door het donkere gat richting vliegtuig.
Nu neemt J. ook afscheid van H. en B.
Tot slot neemt J. ook afscheid van zijn partner I., waarmee hij deze barre zware tocht is begonnen, dit omdat I. haar deel van deze missie nog moet volbrengen. Zij moet de ontberingen van het Spaanse leven vol zon, zee, tapas en winkelen nog doorstaan, om maandag met wederom drie adoptie honden richting Nederland te kunnen vertrekken.
Na dit afscheid scheiden de wegen en moet J. zijn deel van deze missie alleen volbrengen.
16:30 uur
Met Chacho in de reistas, vervolgt J. de reis door de luchthaven. Na het zonder noemenswaardige problemen scannen van de handbagage en passeren van de metaaldetector begeeft J. zich naar de gate.
Hier blijkt toch niet alles voorspoedig te verlopen, door problemen met een eerder vliegtuig is er nog steeds niet bekend welke gate het nu zal worden en de spanning wordt weer merkbaar. J. weet dat er op schiphol binnen afzienbare tijd een 3 tal gezinnen met spanning zullen staan te wachten, niet op hem, maar opdat geen waar deze missie om draait, de honden.
Na ruim een uur wachten klinkt dan het verlossende belletje welke aangeeft dat de passagiers van de HV6224 aan boord kunnen gaan. Gelaten wacht J. zijn beurt af en wanneer de rij slinkt, sluit hij achter in de rij aan. Aan boord nog even de gezondheidspapieren van de dieren laten zien aan de stewardess en eindelijk gezeten in zijn stoel realiseert J. zich dat zijn missie bijna tot een eind loopt.
Nu maar hopen dat het laatste deel ook een voorspoedige zal zijn.
17:45 uur
Eindelijk na nog een klein oponthoud en meerdere excuses voor het overlast zet de HV6224 zich eindelijk in beweging en met een flinke krachtsexplosie kiest deze het luchtruim en verliest het fysieke contact met de grond.
Mooi rustig weer wordt er nog gezegd door de bemanning en tot ver boven Belgisch grondgebied blijft dit ook zo.
Alleen wanneer de HV6224 zich richting Rotterdam begeeft en hier ongeveer de wolken zal doorklieven, begint het te stormen. Bliksemschichten schieten door de wolken richting de aarde. Het vliegtuig begint mee te dansen op de woestenij van de wolken. Als uiteindelijk de wolken boven het vliegtuig hangen blijkt waarom; Nederland is in een donkere natte nevel gehuld, slecht weer valt een ieder ten deel. Als de Flightcaptain uiteindelijk schuddend en wel, met rokende banden de HV6224 aan de grond heeft gezet, is er dan ook duidelijk opluchting bij alle inzittende.
Ook bij J. die bijna nog zijn missie ten gronde zag gaan.
Snel wordt er nog even via sms contact gezocht met M. van het basiskamp, welke met drie toch wel enigszins nerveuze families afwachtend staat te wachten bij de uitgang van aankomst één.
20:15 uur
Als J. als een van de laatste het vliegtuig verlaat met in zijn handen het tasje met daarin de rustig slapende Chacho, wordt er een stevig tempo ingezet, dit om alle verloren tijd nog enigszins goed te maken, en hopende op een spoedig weerzien met Lara en Daisy stijgt ook bij J. de adrenaline weer tot flinke hoogte.
Als J. de bagageafhandeling bereikt is er nog geen teken van de kooi met daarin Lara en Daisy.
Dan besluit J. om in afwachting van de kooi eerst naar het raam te gaan om de adoptanten van Chacho als eerst een blik te gunnen van hun "schoonheid".
Licht slapend ondergaat Chacho dit eerste contact met zijn nieuwe adoptanten. Het hoofdje komt nog even buiten het tasje en een gezonde, emotionele blik van verstandhouding wordt uitgewisseld tussen Chacho en adoptanten. Een gevoel van dit zit wel snor maakt zich meester van J.
Dan komen er slechte berichten door de speakers, bagage banden zijn buiten dienst en ook de lift waardoor de kooien naar boven dienen te komen weigeren dienst.
J. spoedig zich richting lift alwaar een beveiligingsbeambte als woordvoerder is aangesteld.
Deze deelt mede dat er geen rede voor paniek is en de lift handmatig bediend zal worden.
In gesprek gekomen met een passagier uit Faro, verneemt J. dat deze man al ruim een uur staat te wachten op zijn hond. Een beangstigend gevoel bekruipt J. Oh, nee het zal toch niet.
Maar dan na nog een kwartier wachten komen er kooien de lift uit en stress maakt plaats voor opluchting.
Snel wordt de kooi op een trolley gezet en J. begeeft zich met honden richting uitgang. Eerst wordt er nog snel via het bewuste raam blikken uitgewisseld tussen honden hun nieuwe baasjes.
En dan weet J. het laatste obstakel staat te wachten, douane. J. weet uit eerdere ervaring dat dit nog wel eens een lastige kan wezen.
Met lood in de schoenen maar met opgeheven hoofd begeeft J. zich naar de deur waar voor genoemde afdeling gezeten is.
Daar aangekomen slaat de schrik zich om het hart van J. geen douane…. Dit betekent geen gezeur, geen domme vragen, J. neemt het er dan ook van en speert naar buiten. Hier is er het
eerste directe contact tussen adoptanten en hun “kindjes”.
Snel wordt er samen met M. de tocht naar afgesproken plaats gemaakt en hier worden de honden uit hun reisverblijven gehaald waarna de adoptanten hun lieverdjes eindelijk aan kunnen raken en in ontvangst kunnen nemen.
In deze uithoek van de luchthaven heerst er liefde en warmte en wordt de regen, wind, onweer en hagelstenen even vergeten. Het enige flitsen wat op dit moment interessant is zijn de flitsen die geproduceerd worden door fotocamera’s.
Na geruime tijd wordt bemerkt dat het noodweer wel hele erge vormen heeft aangenomen en besloten wordt dat een ieder zijn eigen weg verder zal vervolgen.
Tevreden adoptanten gaan ieder huns weegs en J. en M. kijken ze allen na, een brede glimlach op het gezicht is bij hen duidelijk waar te nemen.
Vanaf daar werd de missie te voet voortgezet richting vertrek hal, via het gangenstelsel op Schiphol werd de check-in bereikt, deze bleek de travelcode Transavia mee gekregen te hebben van onze flightspecialist en de adoptionconsultants die deze actie coördineerde van uit Nederland.
Op Schiphol werd er nog een aanzienlijke tijdwinst geboekt, doordat I. de gekozen in-check rij razendsnel verliet en haar collega J. in een gecontroleerde actie meesleurde naar een andere rij, waardoor zij eerder en sneller geholpen werden. Nadat de tas en de koffer met het daarop speciale, herkenbare sjaaltje was afgegeven, werd de reis voortgezet naar de douane, de lange ontsprongen rij achter zich latende.
Bij de douane ging eerst I. langs deze vuurdoop, alle ijzerwaren in een bakje en door de metaaldetector….No problemo. Hierna ging J. ter controle ijzerwaren wederom gedrapeerd in het bakje en door de metaaldetector, direct klonken er bellen door de hal en J. werd gevraagd nogmaals te checken of er nog iets in de zakken zat dat niet op het lichaam thuis hoorde tijdens deze controle, na een kleine doordachte zoektocht kwam J. al snel tot een adequate beslissing……..telefoon?? Ja, ook de speciaal geprepareerde telefoon met daarin de telefoonnummers van de contactpersonen in Spanje moest ook in het bakje.
Hierna ging J. nogmaals door de metaaldetector, maar het lot was hem slecht gestemd, wederom klonken de bellen. J. werd ditmaal gevraagd om even uit de rij te stappen en een uitvoerige controle viel hem ten deel. Terwijl zijn mouwen werden afgerold en het fouilleren hem bijna dreef tot een door kieteling gekwelde lachbui, kon J. zich moeilijk staande houden, dit in tegenstelling tot I. die er de humor van in bleef zien en J. gewoon stond uit te lachen. Was deze kwelling een geplande beproeving of een toevallige actie welke de missie bijna tot staan had gebracht?
In ieder geval was het een opluchting toen de beambte hem vertelde dat af en toe de bellen klonken en dat er dan steekproefsgewijs een controle plaats vond.
J. bracht kordaat zijn kleding weer op orde en na snel nog even meenemen van de door de stress bijna vergeten handbagage voegde J. zich wederom bij I. en vervolgde zij hun reis.
Door de aanzienlijke tijdwinst was er nog even tijd voor een korte briefing. In de hoek van de koffiecorner werd er onder het genot van een cappuccino en een broodje nog even gelachen en gepraat, terwijl ondertussen de aard van de reis en de daarbij behorende spanning bij beide rescuemedewerkers toch wel duidelijk werd. Vandaag was de dag en fouten konden catastrofale gevolgen opleveren, en werden dan ook niet geduld door de achterban.
Het klokje van geduld tikte door en toen moest er doorgegaan worden naar fase 2.
6:00 uur
Boarding please
Terwijl I. nog op het laatste moment ergens een flesje water wist te scoren, en de wachttijd bij de gate lang leek te duren werd de spanning merkbaar. Nadat bijna alle passagiers van de HV6115 aan boord waren sloot ook het duo onopvallend in de rij aan.
De rustige vlucht, die voornamelijk slapend werd doorgebracht, bracht geen complicatie met zich mee. Behoudens één blauwe plek die J. opliep tijdens een swingende move van I.
Deze werd door I. uitgevoerd om de speaker uit te schakelen, omdat zij in haar slaap ruw gestoord werd door de flightcaptain, welke door deze speakers zo nodig aan de gasten wilde laten weten hoe mooi en warm het was in Spanje.
9:30 uur
Terwijl de HV6115 zich met veel gepiep en gekraak aan de grond op Spaanse bodem zet, is bij ons duo in het vliegtuig de Spaanse warmte al voelbaar.
Wanneer zij het vliegtuig verlaten en zich richting de uitgang begeven is de missie wederom merkbaar. Eerst op zoek naar de bagage en een zucht van verlichting ontsnapt ons duo wanneer duidelijk herkenbaar boven de rest van de bagage het fel gekleurde sjaaltje uitsteekt. De bagage wordt van de band gehaald en tocht wordt voortgezet.
In de aankomst hal was er nog een kleine verwarring. Twee keuzes konden er gemaakt worden.
Keuze A
Met de bus richting Nerja waar de oorsprong van het rescuewerk van HzH ligt en het hoofdkantoor van de Spaanse tak (CAS) gesetteld was. Wel hield dit in dat er een busreis nodig was, welke ruim een uur zo duren met een overstap die waarschijnlijk nog eens een half uur van de kostbaren tijd van ons duo in beslag zou nemen. Ook zou de terugreis naar Malaga airport aanzienlijk worden verlengd waardoor de nuttig besteedbare tijd in Spanje bijna tot nihil zou worden ingekort.
Keuze B
Met taxi richting Torromolinos welke in slechts 15 minuten bereikt kon worden wat inhield dat er een ruim te besteden tijd over bleef in een stad waar eten, drinken en winkelen tot
een hogere vorm van kunst verheven is.Na een spoed overleg met het Spaanse hoofdkantoor heeft ons duo besloten om voor keuze B te gaan en de taxi naar Torromolinos te nemen. Bij de standplaats van de taxi’s was er nog een kleine discussie over een belangrijke te nemen beslissing. Wel of niet afdingen over de prijs van de rit.
De beslissing valt ten gunste van J. en er wordt dit maal dan ook niet afgedongen.
€ 20,-- armer (volgens I. moest dit goedkoper kunnen) en een kwartier later wordt ons duo aan de kust van de zonovergoten badplaats afgezet, de bagage wordt uitgeladen en de missie is wederom in volle gang.
Eerst wordt gezeten op een muurtje overtollige te warme kleding in de tassen gestopt
en ook is er een kort telefooncontact met de thuisbasis. Dit om hen op de hoogte te houden van de vorderingen, tevens wordt er doorgegeven dat het in Torromolinos een ruime 30 gr. Is en dat het warmste deel van de dag nog niet was aangebroken.
Onder het genot van een meegenomen muffin wordt de volgende stap in de missie besproken. Winkelen is de volgende stap, de reisbagage wordt geprepareerd zodat deze makkelijk vervoerbaar is en met gezwinde spoed (maar wel op een Spaans tempo) wordt de tocht voortgezet.Dwalend en klimmend langs allerlei leuke eh interessante winkels dient zich de eerste tussenstop aan.
Hier wordt proviand ingeslagen, en na een weinig uitrusten gaat de reis verder langs slingerweggetjes (vol met leuke winkeltjes) berg opwaarts naar hoger gelegen gebieden.Op het hoogtepunt van de tocht wordt er met een onverwachte wending rechtsaf geslagen en de tocht verder berg afwaarts voort gezet.
Onderaan de berg op het einde van de tocht komt de zee weer in zicht en wordt er besloten om voordat de missie zich weer richting Malaga begeeft eerst nog een pauze in te lassen en zich te laven
aan lokale dorstlessers op een daarvoor speciaal geprepareerde plaats waar de douches zich verscholen bevonden tussen de palmbomen. De reden hiervoor werd ons duo later 
pas duidelijk en zullen we lezers onthouden omdat er zich onder de lezers, ook jongere lezers bevinden.Dan wordt er besloten om zich terug te laten brengen naar Malaga airport, al waar een meeting met de mensen van CAS gepland staat.
Eerst wordt er een taxi geroepen en I. moet dit keer onderhandeling voeren over de ritprijs.
Na de vraag van I. aan de chauffeur “cuántos” die antwoord € 18,-- is I. meteen om en verdere onderhandelingstechnieken worden achterwege gelaten. Wel moet J. zich gewonnen geven en toegeven aan I. “het kon goedkoper”.
Nadat de bagage was ingeladen en ons duo is ingestapt zet de reis zich voort naar Malaga airport.
14:30 uur
Hier zal de ontmoeting met de Spaanse afgezanten van CAS plaats vinden en de overdracht van de honden een feit worden. Terwijl ons duo bijna zwaaiend naar elk Nederlands kenteken stonden te wachten, bleek de Spaanse afgezant H. al naast hen te staan.
Na een korte begroeting liep ons duo met H. mee naar zijn auto met uiteraard een
.jpg)
Spaans kenteken.De honden en de kooien werden uitgeladen. De zorgvuldig ingepakte koffer wordt in de auto geladen en het herkenbare kleurige sjaaltje prijkt in de auto van H. en B. Tot zover “mission accomplished”.
Als laatste kwam B. uit de auto. Wederom een begroeting en terwijl H. de auto parkeerde begaf het illustere trio zich richting de check-in.
Omdat ons duo hier opgesplitst ging worden moest J. zich laten inchecken voor zijn reis naar Nederland, niet alleen, maar in het gezelschap van de honden Lara, Daisy en Chacho.
Ondertussen heeft H. zich weer bij het drietal aangesloten en gelaten wordt er gewacht tot het moment waarop J. aan de beurt is, zo ver ging het goed.
Na inchecken van J. is het de beurt aan de honden, dit snappen die Spanjaarden nog steeds niet en wederom moet er hulp geboden worden van een supervisor en met aanwijzingen van H. komt het uit eindelijk toch goed.
Dan moeten er nog verklaringen ingevuld en getekend worden en moet het viertal de hal van de luchthaven doorkruizen en bij een ander loket de benodigde formaliteiten gelaten ondergaan.
Hierna weer een gespoede wandeling en na de hal wederom volledig doorkruist te hebben, wordt de x-ray voor de kooien bereikt.
De beambte die dit werk voor zijn rekening dient te nemen, blijkt dezelfde te zijn als de man die J. incheckte en moet dan ook door H. en J. opgehaald worden. Terwijl de beambte zich achter H. en J. voortsleept, weet deze terloops nog even de mededeling te plaatsen dat ze niet zo’n haast hoeven te hebben omdat de vlucht op dat moment al een uur vertraging heeft opgelopen…..
Deze niet geplande tegenslag, brengt het viertal even van hun à propos, maar ze besluiten toch om deze actie toch op tempo door te zetten, dus de honden worden uit de kooi gehaald, de kooi gescand en de honden definitief voor deze reis in hun positie gezet en de kooi hermetisch afgesloten, voor extra security wordt de kooi geborgd met de meegenomen ty-raps.
Dan verdwijnen de honden door het donkere gat richting vliegtuig.
Nu neemt J. ook afscheid van H. en B.
Tot slot neemt J. ook afscheid van zijn partner I., waarmee hij deze barre zware tocht is begonnen, dit omdat I. haar deel van deze missie nog moet volbrengen. Zij moet de ontberingen van het Spaanse leven vol zon, zee, tapas en winkelen nog doorstaan, om maandag met wederom drie adoptie honden richting Nederland te kunnen vertrekken.
Na dit afscheid scheiden de wegen en moet J. zijn deel van deze missie alleen volbrengen.
16:30 uur
Met Chacho in de reistas, vervolgt J. de reis door de luchthaven. Na het zonder noemenswaardige problemen scannen van de handbagage en passeren van de metaaldetector begeeft J. zich naar de gate.
Hier blijkt toch niet alles voorspoedig te verlopen, door problemen met een eerder vliegtuig is er nog steeds niet bekend welke gate het nu zal worden en de spanning wordt weer merkbaar. J. weet dat er op schiphol binnen afzienbare tijd een 3 tal gezinnen met spanning zullen staan te wachten, niet op hem, maar opdat geen waar deze missie om draait, de honden.
Na ruim een uur wachten klinkt dan het verlossende belletje welke aangeeft dat de passagiers van de HV6224 aan boord kunnen gaan. Gelaten wacht J. zijn beurt af en wanneer de rij slinkt, sluit hij achter in de rij aan. Aan boord nog even de gezondheidspapieren van de dieren laten zien aan de stewardess en eindelijk gezeten in zijn stoel realiseert J. zich dat zijn missie bijna tot een eind loopt.
Nu maar hopen dat het laatste deel ook een voorspoedige zal zijn.
17:45 uur
Eindelijk na nog een klein oponthoud en meerdere excuses voor het overlast zet de HV6224 zich eindelijk in beweging en met een flinke krachtsexplosie kiest deze het luchtruim en verliest het fysieke contact met de grond.
Mooi rustig weer wordt er nog gezegd door de bemanning en tot ver boven Belgisch grondgebied blijft dit ook zo.
Alleen wanneer de HV6224 zich richting Rotterdam begeeft en hier ongeveer de wolken zal doorklieven, begint het te stormen. Bliksemschichten schieten door de wolken richting de aarde. Het vliegtuig begint mee te dansen op de woestenij van de wolken. Als uiteindelijk de wolken boven het vliegtuig hangen blijkt waarom; Nederland is in een donkere natte nevel gehuld, slecht weer valt een ieder ten deel. Als de Flightcaptain uiteindelijk schuddend en wel, met rokende banden de HV6224 aan de grond heeft gezet, is er dan ook duidelijk opluchting bij alle inzittende.
Ook bij J. die bijna nog zijn missie ten gronde zag gaan.
Snel wordt er nog even via sms contact gezocht met M. van het basiskamp, welke met drie toch wel enigszins nerveuze families afwachtend staat te wachten bij de uitgang van aankomst één.
20:15 uur
Als J. als een van de laatste het vliegtuig verlaat met in zijn handen het tasje met daarin de rustig slapende Chacho, wordt er een stevig tempo ingezet, dit om alle verloren tijd nog enigszins goed te maken, en hopende op een spoedig weerzien met Lara en Daisy stijgt ook bij J. de adrenaline weer tot flinke hoogte.
Als J. de bagageafhandeling bereikt is er nog geen teken van de kooi met daarin Lara en Daisy.
Dan besluit J. om in afwachting van de kooi eerst naar het raam te gaan om de adoptanten van Chacho als eerst een blik te gunnen van hun "schoonheid".
Licht slapend ondergaat Chacho dit eerste contact met zijn nieuwe adoptanten. Het hoofdje komt nog even buiten het tasje en een gezonde, emotionele blik van verstandhouding wordt uitgewisseld tussen Chacho en adoptanten. Een gevoel van dit zit wel snor maakt zich meester van J.
Dan komen er slechte berichten door de speakers, bagage banden zijn buiten dienst en ook de lift waardoor de kooien naar boven dienen te komen weigeren dienst.
J. spoedig zich richting lift alwaar een beveiligingsbeambte als woordvoerder is aangesteld.
Deze deelt mede dat er geen rede voor paniek is en de lift handmatig bediend zal worden.
In gesprek gekomen met een passagier uit Faro, verneemt J. dat deze man al ruim een uur staat te wachten op zijn hond. Een beangstigend gevoel bekruipt J. Oh, nee het zal toch niet.
Maar dan na nog een kwartier wachten komen er kooien de lift uit en stress maakt plaats voor opluchting.
Snel wordt de kooi op een trolley gezet en J. begeeft zich met honden richting uitgang. Eerst wordt er nog snel via het bewuste raam blikken uitgewisseld tussen honden hun nieuwe baasjes.
En dan weet J. het laatste obstakel staat te wachten, douane. J. weet uit eerdere ervaring dat dit nog wel eens een lastige kan wezen.
Met lood in de schoenen maar met opgeheven hoofd begeeft J. zich naar de deur waar voor genoemde afdeling gezeten is.
Daar aangekomen slaat de schrik zich om het hart van J. geen douane…. Dit betekent geen gezeur, geen domme vragen, J. neemt het er dan ook van en speert naar buiten. Hier is er het
eerste directe contact tussen adoptanten en hun “kindjes”.Snel wordt er samen met M. de tocht naar afgesproken plaats gemaakt en hier worden de honden uit hun reisverblijven gehaald waarna de adoptanten hun lieverdjes eindelijk aan kunnen raken en in ontvangst kunnen nemen.
In deze uithoek van de luchthaven heerst er liefde en warmte en wordt de regen, wind, onweer en hagelstenen even vergeten. Het enige flitsen wat op dit moment interessant is zijn de flitsen die geproduceerd worden door fotocamera’s.
Na geruime tijd wordt bemerkt dat het noodweer wel hele erge vormen heeft aangenomen en besloten wordt dat een ieder zijn eigen weg verder zal vervolgen.
Tevreden adoptanten gaan ieder huns weegs en J. en M. kijken ze allen na, een brede glimlach op het gezicht is bij hen duidelijk waar te nemen.
22:30 uur
Mission acomplished
Tenminste…………...
I. bevind zich nog in het hol van de leeuw en wederom stijgt de spanning.
Zaterdag 29 augustus
Geen bericht van I.
Zondag 30 augustus
Wederom geen contact mogelijk geweest tussen I. en basecamp
De spanning stijgt.
To be continued
Mission acomplished
Tenminste…………...
I. bevind zich nog in het hol van de leeuw en wederom stijgt de spanning.
Zaterdag 29 augustus
Geen bericht van I.
Zondag 30 augustus
Wederom geen contact mogelijk geweest tussen I. en basecamp
De spanning stijgt.
To be continued
