Een zwart koppie met een wit befje en witte sokjes, Freddy keek ondeugend de lens in en ik was meteen verkocht. Ik wilde al jaren een hond, maar het viel steeds niet te combineren met mijn werk. Nu ik voor mezelf was begonnen, had ik eindelijk wel de tijd om voor een puppy te zorgen. Freddy was vier maanden oud en woonde in Nerja in Spanje, las ik op de site van Hond zoekt Huis. Zijn moeder Mora, een border collie, werd ernstig verwaarloosd en vond bij een Engelse familie in Spanje een nieuw warm thuis. Mora bleek echter hoogzwanger en eind november werden er vijf pups geboren, waarvan Freddy er één was.Na de aanmelding en een ‘screentest’ (‘weet je wel dat je hondje niet zindelijk is als hij arriveert?’ en: ‘wat doe je met hem als je werkt?’) door Jeroen en Mona van Hond zoekt Huis, mocht ik Freddy adopteren. Hij
zou met het vliegtuig naar Nederland komen, maar dat kon nog wel even duren en ik wilde Freddy natuurlijk het liefst zo snel mogelijk zien! Zo stapte ik twee weken later op Rotterdam Airport samen met mijn moeder op het vliegveld naar Malaga. Door Jeroen en Mona was ik uitgebreid en nauwkeurig gebrieft hoe de procedure zou 
verlopen. Ik zou vier hondjes mee terug nemen, want er waren nog drie andere adoptanten die met smart op hun nieuwe gezinslid zaten te wachten. Na twee dagen Malaga kon ik niet wachten om ‘Freddy’ te ontmoeten, die vanaf nu Ki zou gaan heten, het Japanse woord voor energie. Zenuwachtig stond ik op het vliegveld te wachten op de hondjes. In twee grote kooien kwamen ze aan en door de tralies van de kooien zag ik een superlief zwart snoetje tevoorschijn komen: dat moest hem zijn!
zou met het vliegtuig naar Nederland komen, maar dat kon nog wel even duren en ik wilde Freddy natuurlijk het liefst zo snel mogelijk zien! Zo stapte ik twee weken later op Rotterdam Airport samen met mijn moeder op het vliegveld naar Malaga. Door Jeroen en Mona was ik uitgebreid en nauwkeurig gebrieft hoe de procedure zou 
verlopen. Ik zou vier hondjes mee terug nemen, want er waren nog drie andere adoptanten die met smart op hun nieuwe gezinslid zaten te wachten. Na twee dagen Malaga kon ik niet wachten om ‘Freddy’ te ontmoeten, die vanaf nu Ki zou gaan heten, het Japanse woord voor energie. Zenuwachtig stond ik op het vliegveld te wachten op de hondjes. In twee grote kooien kwamen ze aan en door de tralies van de kooien zag ik een superlief zwart snoetje tevoorschijn komen: dat moest hem zijn!Het vriendelijke stel dat de honden kwam brengen, hielp ons gelukkig op weg. Eerst moesten de hokken verschoond, want de beestjes hadden het niet helemaal droog gehouden tijdens de lange autorit... daarna inchecken en naar de balie voor de papieren. Dit duurde even, maar waar anders mijn geduld redelijk op de proef wordt gesteld, kon het nu niet lang genoeg duren. Zo hadden we tenminste even de tijd om met de
honden te wandelen en ze te leren kennen. Toen het deurtje van Ki’s bench openging, bleef hij eerst lekker zitten, maar enkele minuten later stapte hij met zijn al behoorlijk grote poten voorzichtig de bench uit. Op de gladde tegels van het vliegveld leek hij net Bambi op het ijs. Even later mochten de honden de band op, in de bench, goed dichtgemaakt met ducktape en tieribs. Een naar gezicht om de honden zo te zien verdwijnen. De vlucht kon me dan ook niet snel genoeg gaan. Helaas liep het anders dan gepland.
Tijdens de vlucht werden twee passagiers onwel. Het stel voor ons dat beiden arts was, schoten snel te hulp en ik kreeg hun 1-jarige zoontje in mijn armen gedrukt. Dat zorgde voor wat afleiding, maar de vlucht ging er niet sneller door. Omdat er geen risico genomen kon worden, moesten we op Madrid landen voor medische zorg. Hier duurde het welgeteld drie uur voordat ze de koffers van de patiënt hadden gevonden, want tja, waarom zou je daar meer dan één persoon mee belasten? Ik maakte me ondertussen behoorlijk druk over de honden, die zonder water in die hokken zaten, maar de purser verzekerde me persoonlijk dat het allemaal prima ging met de honden, ze had ze net nog even opgezocht. Toch sympathiek.
Uren later dan verwacht arriveerden we weer in Rotterdam. Nu verliep alles buitengewoon soepel en binnen twintig minuten hadden we onze bagage en de vier honden op de karretjes. Aan de andere kant van de douane stonden drie families nerveus te wachten en konden de benches niet snel genoeg opengemaakt worden. Geweldig dat vier honden door Hond zoekt Huis een nieuw leven krijgen met betere vooruitzichten. Met Ki gaat het inmiddels erg goed, hij groeit als kool en is erg lief en aanhankelijk, al kan hij af en toe ook behoorlijk stout zijn (denkend aan de gesloopte fatboy, zwarte pump, leren tas, telefoonoplader en drie plinten ;-)De aankomst foto's hebben we op ons fotoalbum gezet.
U kunt ze uiteraard vinden op http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis
