Uiteraard willen wij van de redactie alle vrijwilligers, alle adoptanten en al onze sponsoren en al hun dierbaren het allerbeste wensen voor het jaar 2010.

Van Marktplaats via Hond Zoekt Huis naar Malaga

Vorig jaar zijn wij door Marktplaats in contact gekomen met HZH.
Omdat hun werkwijze en begeleiding ons aansprak hebben wij via HZH onze eerste hond Fientje (voorheen Saphiro) uit Spanje geadopteerd.
Al snel hebben wij ons opgegeven als tijdelijk opvanggezin zodat de spaanse rakkers aan alle nederlandse dingen kunnen wennen en ook het karakter goed geobserveerd kan worden.
Onze eerste opvanghond kwam al heel snel nl. Sue (voorheen Scout) en deze is bij ons gebleven.
De tweede hond werd Kenai deze is ongeveer 3 mnd bij ons gebleven (door fysieke problemen) en zit sinds 13 November bij een leuk gezin in Gouda.

In een van de vele telefoongesprekken met Mona en soms Jeroen had ik aangegeven dat het mij heel leuk leek om een keer een vlucht met honden te mogen begeleiden.
Half November kwam de vraag van Mona of ik dit nog steeds wilde doen en mijn antwoord hierop was natuurlijk JA, mocht 5 honden mee terug nemen naar Nederland.
Na wat instructies ben ik vrijdag 11 Dec naar Malaga gevlogen (het was daar een heerlijke 20 graden) alwaar ik werd opgehaald door Brigitta die mij vervolgens naar Seacrest Kennels in Nerja bracht.

Daar werd ik heel gastvrij ontvangen door Kurt en Laura, de eigenaren van de kennel waar al 3 honden (Ruben ,Toby en Lola) zaten die ik naar Nederland mee terug zou nemen .
U begrijpt wel dat er daar geen woord Nederlands werd gesproken, dus moest ik mijn Engels weer ophalen en dat ging volgens mij nog best aardig, alleen moet je niet zeggen dat je een monkey hebt gezien als je een ezel bedoelde (beginners foutje zal ik maar zeggen).
Alle dagen heb ik geprobeerd te helpen in de kennel. Dit hield in honden eten geven, kennels schoonmaken en met honden spelen (een hele klus want er zaten ongeveer 30 honden)
Had me echt voorgenomen om ook een dagje wat rond te kijken in een leuk dorpje, maar het is er niet van gekomen (volgende keer misschien?)

We zijn alle dagen ‘s avonds lekker uit eten geweest, eerste avond echt engels gegeten nl. fish en chips, de tweede avond spaans en neem maar van mij aan dat ze daar vieze dingen kunnen eten zoals slakken, gelukkig hadden ze ook eten wat ik wel lekker vond.
Deze laatste avond hebben wij samen gegeten met Kurt en Laura en wat engelse vrienden, zag er erg tegen op maar het was heeeel gezellig.
Het enige wat ik al die dagen voor mezelf heb gedaan, was iedere dag ‘s middags even lekker wandelen, geen straf met 20 graden (in Nederland was het koud).

Heel toevallig kwam ik in de kennel Dawn tegen en na een voorstelrondje vertelde zij dat er ook een zwerfhond (welke zij na 4 uur stukjes kip gevoerd te hebben, had kunnen vangen en 7 weken bij zich had gehouden) naar Nederland was gegaan, deze hond zat nu bij mensen met honden, kippen, hangbuikzwijnen en ruimte en dat ze nu Sue genoemd werd, U voelt hem al aankomen: dat was onze Sue.
Na een tijdje met Dawn gesproken te hebben, realiseerde ik mij dat Sue veel geluk heeft gehad en dat het het al een stuk beter met haar gaat, ze zal volgens ons nooit een allemans vriendje worden maar dat hoeft ook niet wat ons betreft.

Op Zaterdag kwamen Jane en Brian, Bonny brengen (de vierde hond) en even later kwam Rags (hond nr 5).
Toen moest er nog bekeken worden wie met wie in een kooi ging en wie in het tasje, maar na wat wisselen waren Kurt en Laura eruit: Rags met Bonny en Ruben met Lola. Deze laatste zou eerst in het tasje gaan maar ze bleek flink gegroeid en had wat adhd trekjes, dus werd besloten om Toby in het tasje te vervoeren.
Voor ik er erg in had was het zondagmiddag 15.00 tijd dus om te vertrekken. Na afscheid te hebben genomen van Kurt en Laura en ze bedankt te hebben voor de gastvrije/gezellige tijd was het tijd om te gaan.
Op naar het vliegveld met Jane, Brian en de 5 honden. De rit verliep prima en daar aangekomen werden de honden in de kooien gedaan. Vervolgens moesten de honden aangemeld worden om daarna naar de douane te gaan (gelukkig regelden Jane en Brian dit allemaal)
Het is mij wel opgevallen dat in Spanje alles wel heel relaxed gaat.
Nadat ik Jane en Brian bedankt had was het tijd om te gaan.
Het was nog even spannend of Toby in het tasje wilde ,maar gelukkig hij had zin om mee te werken .
Toby was tijdens het opstijgen wat onrustig om zich vervolgens 2 uur voorbeeldig te gedragen.

Als je 3 dagen Engels hebt gesproken is het moeilijk omschakelen (ik antwoordde met yes toen ze vroegen of ik iets wilde drinken)

De aankomst was geweldig: al die adoptanten met blije gezichten en fotocamera’s (je voelt je een filmster) en ik kreeg zelfs chocolaatjes van één van de adoptanten.
Na deze werkvakantie was het tijd om naar huis te gaan samen met Ruben, deze kwam een paar dagen bij ons logeren om vervolgens vrijdag opgehaald te worden door Inge.
Het was een hele leuke tijd en wie weet mag ik nog een keer.
Tenslotte wil ik CAS, HZH en ALLE adoptanten bedanken voor het goede werk, want je ziet echt veel dierenleed in Spanje.

Groetjes Yvonne

Recent afscheid genomen van Kenai, onze eerste opvanghond.

De insiders weten dat Kenai eigenlijk onze 2e opvanghond was.

Sue (voorheen Scout) was de eerste. Deze was echter zo bijzonder dat we na 2 weken besloten haar te houden.

Kenai was dus de eerste hond die na een bepaalde tijd weer naar een adoptiegezin zou gaan en waar wij tijdelijk voor mochten zorgen.
Dat werd bijna 3 maanden en dat lag niet aan het karakter van Kenai maar aan zijn fysieke situatie.

Kenai kwam in juli naar nederland, was toen vermagerd en zat onder de teken en na een goede behandeling kon hij naar zijn adoptiegezin.
Deze hadden zich alleen wel vergist in de combinatie 3 kleine kinderen en de opvoeding van een jonge hond en vonden dat Kenai beter af was bij een gezin dat wel voldoende tijd en aandacht voor hem hadden.

Dus kwam kenai eind augustus naar ons toe.
Het bleek inderdaad een jonge ondeugende hond te zijn met een geweldig karakter, hij kon het uitstekend vinden met onze honden Meggy, Fien en Sue (de laatste 2 ook uit spanje).
Samen hebben ze heel wat uren geravot, zowel buiten als binnen.

Inmiddels had zich wel een enthousiast gezin gemeld maar omdat Kenai al vanaf de eerste dag een beetje mank liep besloten om na overleg met Mona hier naar te laten kijken.
Toen de foto gemaakt moest worden (onder narcose) hebben we gelijk besloten hem te laten castreren. dit scheelde weer een gang naar de dierenarts en een narcose voor Kenai.
Het bleek een groeistoornis in zijn elleboog te zijn.

Dus kwamen wij thuis met Kenai die 10 dagen een kap op moest (i.v.m castratie) en ook mocht hij zeker 2 weken weinig bewegen zodat zijn poot rust kreeg.
De kap bleek Kenai absoluut niet te deren want als je ergens tegenaan loopt kun je door gewoon wat harder te duwen meestal je weg wel vervolgen. (een andere inrichting van je huiskamer is ook wel eens aardig) De rust baarde ons meer zorgen! Hoe gaan we dit doen met een jonge hond en nog 3 andere honden in huis die wel mogen spelen? en met die enorme kap paste hij ook niet in een bench.
Wij besloten toen een stuk van de keuken af te zetten met wat bouwhekken.
Kenai onderging dit zonder te mopperen en wat een lieve hond bleek hij nu ook weer te zijn (wij hadden er meer moeite mee).

Zijn nieuwe adoptiegezin was gelukkig bereid nog even te wachten tot dit alles voorbij was.
Toen wij de uitslag van de foto aan mona doorgaven wist zij een dierenarts die gespecialiseerd was in groeistoornissen van het bewegingsapparaat bij honden.

Dus werd de foto opgestuurd en na 1 week kwam de uitslag: Kenai mocht ALLES weer doen maar moest wel 3 weken pijnstilling slikken spieren moesten zijn poot sterker maken).
Alles verliep die 3 weken goed maar wat had hij dat rennen en spelen gemist en ook na 3 weken was haast niet meer te zien dat hij mank liep.

Toen was het tijd om zijn adoptiegezin te bellen met de mededeling dat ze Kenai mochten ophalen.
Vrijdag 13 november was het zo ver en we hadden nooit verwacht dat wij (met name Yvonne)daar zoveel moeite mee zouden hebben.

Een leuk gezin kwam langs met hun hond sammy, het nieuwe speelmaatje voor Kenai en alles verliep perfect.
Nadat wij alle ”kenai instructies“ meegegeven hadden was het tijd om te gaan en zijn wij met Kenai naar de auto gelopen.

Nadat Yvonne hem in de auto had getild bleef hij heel rustig naast zijn nieuwe maatje zitten maar die ogen keken ons zo vragend aan van waar ga ik naar toe?
Yvonne kon het niet meer droog houden.

Toen ze wegreden wisten we dat het goed zat maar toch slecht geslapen en de dagen erna heeeeel veel aan kenai gedacht.

Na 4 dagen even gebeld en gelukkig: alles ging goed ,hij was ondeugend en speelde inmiddels veel met zijn nieuwe maatje.
Nu wisten dat alles goed kwam met Kenai maar toch missen wij hem ALLEMAAL nog een beetje.

Wij wensen Dirk Jan, Wendy en de kids veel geluk met Kenai.

Piet, Yvonne, Meggy, Fien, Sue

Afscheid van een vriendin

Het klinkt zwaar, bovenstaande titel, maar dat valt wel mee. Of toch niet? Ik kan het jullie nog niet vertellen. Het afscheid is niet voor eeuwig want deze vriendin is niet dood hoor. Maar het afscheid kwam wel abrupt.

Sinds drie weken woonde Doerak bij ons in huis, een Spaanse zwerfhond. Zij was door een familie bij ons in de buurt geadopteerd, maar dat ging niet goed. Er was geen klik met de vrouw des huizes, dus moest Doerak vertrekken, en liefst zo snel mogelijk! Jacky en ik hadden besloten om haar op te vangen, op voorwaarde dat we haar aan onze eigen roedel toe konden voegen. Dat was, nu exact drie weken geleden, zo gepiept. Na een korte maar heftige confrontatie met Molly, was de vrede getekend en trippelden er bij ons 16 hondenpoten door het huis.

De naam Doerak had ze snel verdiend: wat een leven zat er in die hond zeg. Een en al vrolijkheid, levendigheid en bovenal ondeugd. Als een ware clown probeerde ze alles uit, moest alles weten, wilde overal bij zijn en leek ze over tomeloze energie te beschikken. De eerste dag heb ik haar op de kop gehouden en van alle kanten eens goed bekeken; ik was op zoek naar het luikje om de batterijen er uit te kunnen halen. Dat bleek niet aanwezig te zijn! Maar, na een flinke wandeling, een paar uurtjes ravotten en wat lekkers om aan te knabbelen, kwam de rust toch over haar. Wat verwacht je ook van zo'n puber van knap 11 maanden, die nooit enige opvoeding of liefde heeft ontvangen.

Doerak bracht levendigheid in de keet. Niet dat het nu bij ons zo'n dooie boel is, maar ze zette wel alles op zijn kop. Chico was haar favoriete doelwit: in de oren bijten, naar z'n poten duiken en zien of hij reageert. Ook Molly, normaliter toch niet voor een kleintje vervaart, moest het onderspit delven. Molly werd uitgedaagd, toe'gegromd'en voor de gek gehouden. Doerak heeft bij Molly zoveel respect afgedwongen dat ze na een kleine week naast Molly uit de bak kon staan eten. Ieder uit hun eigen bak maar wel zij-aan-zij. Wat een geweldige ervaring! Doerak leerde van onze honden en onze honden leerden van Doerak. En als het ech te gek werd, dan greep baas Boca in: even in het nekje pakken, naar de grond brengen en je gebit (of wat daar nog van over is) even tonen. Dan was de rust weer daar .............................. voor 15 minuten of zo. Geweldig om te zien hoe zo'n roedel van 4 snel weer in balans is en de honden van en met elkaar ravotten, leren en leven.

Gisteren gebeurde het ineens: Mona belde. Er was belangstelling voor Doerak, zelfs van twee kanten. Uiteindelijk besloten om voor familie B te gaan. Een gezin met twee ouders, vier dochters, een kitten, echte dierenfans en ervaring met honden. De mensen wilden zondag al wel komen kijken en aldus spraken we af. Om 11 uur werd er gebeld en stonden vader en een van de dochters op de stoep. Een charmeur en clown als Doerak is, had ze beiden in no time voor zich gewonnen. Na een behoorlijk gesprek, waarbij wij al voelden dat dit goed zou komen, volgde een wandeling met Doerak. Ze voldeed precies aan al hun verwachtingen: energiek, levendig, ondeugend, niet te groot-niet te klein en vol plezier. Ongeduldige SMS-jes waren niet van de lucht: hoe is ze, komt ze mee etc.

Het nieuwe gezin wilde een hond om mee te wandelen en om mee te knuffelen. Verder had het gezin flyball en behendigheid in gedachten; echt iets voor Doerak dus. Het moment van afscheid hing in de lucht ................. 'Kan ik nog terug, Jan' fluisterde Jacky bijna, bij de gedachte deze lieverd te moeten missen. Dat kon natuurlijk niet meer, maar het geeft wel aan hoezeer je je aan zo'n boefje kan gaan hechten in drie weken. Op de vraag van Jacky of het nieuwe gezin er voor wilden gaan zorgen dat Doerak het daar nog beter zou gaan krijgen dan bij ons, antwoordde de man heel eerlijk dat hij dat niet kon beloven. Hij vond ons namelijk een echt hondengezin. Wel wilde hij plechtig beloven dat Doerak het bij hen minstens net zo goed zou krijgen als ze het nu bij ons had. Meer kan je je toch niet wensen!

We zullen Doerak gaan missen: haar ondeugd, de uitgeholde knuffeldieren en bovenal haar levendigheid, kusjes en beetjes in oren en neus. Maar we weten zeker dat deze hond het nieuwe gezin veel plezier en geluk zal gaan brengen en daar doen we het voor.
Maak er wat moois van meid, vergeet de Spaanse ellende en word gelukkig bij en met je nieuwe familie! Net zo gelukkig als Jacky en ik zijn met Chico, Boca en Molly. Het was ons een eer om drie weken deel uit te maken van jouw hondenleven!

Hieperdepiep hoera voor Chula.

Na een kortstondig opvang verblijf in Almere, is Chula daar vandaag opgehaald door haar adoptie mama.
Chula gaat in Etten-Leur tesamen met haar adoptie mama en papa plus 2 katten, twee paarden en een honde vriendin beginnen aan de rest van haar mooie leven.

Wij wensen hun allen dan ook heel veel geluk samen!!

En wééééééér terug!

Hallo allemaal,

Na een lekkere nacht (lees dag-) rust zijn we weer wakker geworden en bedacht dat het weer een hectische, maar top dag was geweest.

Ongeveer 90 km autogereden, 2341,6 "air"Miles (ofwel 3768,34 km) gevlogen en dit alles in pak hem beet 17 uurtjes heen en terug.

Als je, zoals ik, vliegen best leuk vindt en geen angst heb bij het stijgen en landen, wat is er dan mooier om dit met een goed doel in het achterhoofd te MOGEN doen.
En MOGEN zeg ik met nadruk want ik ben gisteren weer ontzettend bedankt (en ook een beetje voor gek verklaard en :-) terecht) tesamen met Mona, die met de adoptanten stond te wachten op mijn komst. En dat waarderen wij natuurlijk ook, maar het vliegen en het uitladen der kooien is natuurlijk een "eindproduct" van vele inspanningen die we met vele vrijwilligers, zowel in Spanje als in Nederland, doen.

Vandaar dat ik aan alle vrijwilligers toch weer even een bedankje wil richten dat ik heb mogen vliegen.
Maar ook dankzij de adoptanten van ± 160 honden is het voor ons/mij nog steeds mogelijk om deze "hobby" uit te mogen voeren.

Tijdens mijn heen en weer vlucht (welke ik ook kletsend met medepassagiers, -want dat is ook een hobby van mij-, over van alles en nog wat en niet alleen over hondjes hoor!) heb ik hier over zitten mijmeren en bedacht me dat ik toch een bevoorrecht mens ben dat jullie, deze hobby voor mij mogelijk maken.

Ik moet wel even kwijt dat deze overpeinzing ook tijdens het drinken en/of eten al zittend in de spaanse zon geweest kan zijn :-) zéééér vervelend en vermoeiend allemaal, toch :-).

Dus vandaar mijn dank aan iedereen die het mogelijk maakt deze hobby uit te voeren.

Gisteren kregen wij dan ook van de adoptanten van Jippie (v/h Bobby) twee bloemetjes. Één voor de regelneven die dit alles hadden geregeld voor haar en Jippie (dat waren Mona en ik) en één voor de mensen die Jippie hadden ingevlogen (weer ik).

Vandaar dat ik dit bloemetje virtueel met alle vrijwilligers (CAS en HzH) en adoptanten wil delen die het mogelijk maken dat zo'n 160 honden hun Spaanse elende kunnen vergeten en hopelijk nog vele honden die zullen volgen.

Dank, Dank 1000 maal Dank allemaal.

(Mag ook wel eens gezegt worden).

Dan was er natuurlijk ook nog de aankomst zelf, ik vond hem heel speciaal, omdat toen ik de kooien met Herbert door de X-ray duwde, zag ik daar vier angstige hondjes zitten. Terwijl Jippie bij mij aan boord heel relaxed was en ik het reserve pilletje met kaas niet nodig gehad heb.
Bij aankomst waren de 4 bondgenoten rustig en een heel stuk relaxter. En Jippie was nog steeds kalm.

Zo zie je maar, ik denk nog steeds dat honden slimmer zijn dan we denken, en ook deze lotgenoten wisten dat het allemaal goed ging komen.

Hieronder nog een paar foto's van de aankomst de andere gaan door naar Janine en verschijnen binnenkort op ons picassa album.

Minnie nu Google en Shelby

Bobbie nu Jippie

Fudge

Molly nu Zara en Goldie

Tot de volgende keer allemaal.

Nog even een kleine P.S.
Ook kregen wij van de adoptante van Fudge een over heerlijke zak "Fudge" snoepjes en in alle eerlijkheid moeten wij (mona en ik) bekennen dat we deze niet met alle vrijwilligers gaan delen, maar lekker helemaal zelf op gaan snoepen.

:-) Hahahahaha :-)

FF van uit Spanje

Hier even een berichtje vanuit spanje voor alle wachtende adoptanten.
De heen vlucht is spoedig verlopen, jullie honden komen uit een zonnig spanje vandaan, want ik heb net een goed uur kunnen genieten van de Spaanse zon.
Ik ga nu op zoek naar een goede plek om iets te eten en dan zullen Herbert en Brigitta hier rond 20.00 uur zijn met jullie vriendjes.

Zo te zien zijn er nog steeds geen vertragingen eerder verspoedigingen, het ziet er allemaal goed uit.

Ik zou zeggen tot straks en nogmaals adios vanuit een zonnig Spanje.

Dáááááááár gaan we wééééééééér !!!!

2 dagen Spanje, klinkt dat niet iedereen als muziek in de oren.

Alleen sta ik nu al het begin van dit stukje te schrijven en weet ik dat ik het morgen vroeg weer af kan maken.

Maar goed alles voor de hondjes.
Straks om 12:50 ga ik de lucht in richting Spanje. Eis en wederdienende zal ik om 21:55 wederom op steigen in Spanje en om 01:00 morgen ochtend vroeg ben ik weer terug met Fudge, Bobby, Molly, Goldie en Minnie. Vanuit hier ga ik de adoptanten sterkte wensen met hun allerlaatste lootjes en zeg ik tot morgen ochtend vroeg op Schiphol

Adois Jeroen

Vrouw overleden na aanrijding agent

Dit is een kop uit een dagblad van deze week.

Normalitair zouden wij daar in ons dog-blog geen aandacht aan schenken.
Ware het niet dat dit ongeval een bekende van onze stichting betreft.

Vorige week maandag meldden wij nog de aankomst van Elsa, gelukkige mensen op de luchthaven na het in ontvangst nemen van hun adoptiehond. Door een noodlottig ongeval op donderdag, werd dit geluk ruw verstoord. Van vrijdag- op zaterdagnacht is het vrouwtje van Elsa aan de gevolgen van dit ongeval overleden.
Vandaag was de begravenis.

Natuurlijk gaat dit soort nieuws je niet in de koude kleren zitten, maar als het een adoptant betreft lopen bij ons de rillingen over de rug.

Wij willen dan ook haar man en twee kinderen vooral alle sterkte wensen bij het verlies van hun vrouw en moeder. Uiteraard willen wij ook andere nabestaanden sterkte wensen.

Maar ook gaat onze gedachten uit naar Elsa en willen ook haar sterkte wensen en hopen dan ook dat zij een grote steun voor de familie kan zijn, ondanks dat Elsa maar kort heeft mogen genieten van de liefde van het vrouwtje.

(Beter kort geliefd, dan nooit gekend).

een dag uit het leven van een voorzitter

Zoals bekend bestaat HzH uit louter vrijwilligers. Een ieder levert zijn bijdrage en doet dat op haar of zijn manier. Sommige mensen adverteren, anderen doen huisbezoeken of vangen honden op, de ene regelt plaatsingen en de ander de vluchten, contracten of website. Velen van ons combineren een aantal van deze dingen. Dat laatste geldt ook voor mij, Jan Willemsen.

Een van mijn rollen is voorzitter van HzH. Een makkelijke job want als alles goed gaat, hoef je niet veel te doen. Toch? Met al die kanjers van vrijwilligers loopt alles op rolletjes en heb je als voorzitter een leven als een luis in een grote, harige hond.
Of toch ...............

Zaterdag 3 oktober: een 'willekeurige dag'.

• Om 02.30u gaat m'n wekker. Gelukkig nog zo'n 4,5 uurtjes geslapen want ik was rond 22 uur naar bed gegaan.
• 02.50u: gewapend met 2 transportkooien, 1 mok koffie, 1 flesje cola en een rugzakje met tyrap, ducktape, MP-3 speler en reispapieren klim ik in Landgraaf in m'n auto.
• 02.55u: auto starten en richting Düsseldorf. Gelukkig is het lekker rustig op de weg en lijkt het een rustige rit te worden.
• Rond 04.15u rijd ik de parkeerplaats van het vliegveld op en parkeer m'n auto in de buurt van de vertrekhal. Na te hebben gecontroleerd waar ik in kan checken, ga ik naar de betreffende balies toe. Wat een drukte zeg: half Nederland lijkt hier ook te zijn om samen met vele Duitsers ergens naartoe te vliegen. De rij is echt lang maar rond 05.05u kan ik m'n kooien afgeven bij de balie voor bijzondere bagage om vervolgens richting gate te gaan.
• Nadat we aan boord zijn gegaan, kan ik me nog vaag herinneren dat we even na 06.00u opstegen. Ook weet ik nog dat we rond Parijs een broodje met koffie kregen. Het eerste wat ik me daarna herinner is dat we mooi op tijd (08.55u) in Malaga landden.
• Kooien opgehaald, auto opgehaald en rond 09.45u richting Nerja gereden. Hier moest ik een aantal dingen doen, namelijk:
• rustig een bak koffie drinken, hetgeen me rond 11.15u gelukt is.
• wat dingen inkopen, die in Spanje goedkoper zijn: missie voltooid om 11.30u.
• richting Expedito, onze dierenarts. Hier hadden we nog een rekening openstaan van exact € 3.301,-. Deze was om 12.20u betaald, waarna ik nog wat met Expedito en zijn mensen heb bijgekletst. Wederom tijd voor een bak koffie om rond 13.30u Pip op te halen; een van de honden die met mij terug naar Nederland zou reizen. Ook dit ging goed.
• Het enige dat ik me altijd plechtig beloof als ik toch in Spanje ben, is een bord paella aan het strand met een glas witte wijn. Dit moest ook vandaag weer gebeuren en rond 14.00u zat ik dus samen met Pip bij Ayo aan het strand van m'n verse paella te genieten. Met zo'n hondje krijg je altijd heel veel aanspraak, dus voor mij de gelegenheid om reclame te maken. In anderhalf uur tijd is de naam HzH en CAS veelvuldig gevallen. Je weet nooit wat je daaraan over houdt; bewustwording van ons werk op zijn minst!
• 15.30u: tijd om weer richting vliegveld te gaan en de auto terug te brengen. Hier arriveer ik rond 16.30u en een kwartier later ben ik m'n huurauto weer kwijt. Samen met Pip, een tasje en twee kooien richting vertrekhal. Hier ontmoet ik even na 17.00u Jane en Brian die Chunky en Buster, m'n andere reismaatjes komen brengen.
• weer inchecken en ook deze keer een hele lange rij voor de balies. Het inchecken duurt lang, erg lang. Rond 17.45u heb ik de labels op m'n kooien zitten en kunnen we door naar de flightcare. Daar moeten we de paspoorten laten kopiëren om door te kunnen richting incheckpunt voor de honden. Deze keer gaat het langzamer dan ik gewend ben (na zo'n kleine 20 vluchten); bij het apparaat waar de kooien door de röntgencontrole gaan, doen ze moeilijk; er moet iemand van flightcare én iemand van AirBerlin bij komen. Dit is om 18.15u geregeld, waarna Brian en Jane weer richting huis rijden. De honden zijn op weg naar het vliegtuig en ik op weg naar veiligheidscontrole en gate. Samen met Pip sluit ik aan in een ellenlange rij en na veel schuivelen, komen wij om 18.50u aan in de vertrekhal.
• De vlucht zou om 19.15u vertrekken, maar rond deze tijd gingen we pas aan boord. Pip gauw in z'n tasje en daarna naar mijn stoel toe. Tegen 19.35u zit ik in en Pip onder mijn stoel. Vrij snel daarna ging het licht uit; het schijnt dat we gewoon zijn opgestegen om richting Düsseldorf te vliegen. Om 21.40u ging mijn licht weer aan en hoorde ik dat we gewoon rond de geplande tijd zouden landen. Inderdaad stonden we om 22.15u op de luchthaven van Düsseldorf.
• Ik was als een van de eerste uit het vliegtuig, maar dat ging niet op voor Buster en Chunky; die waren ongeveer als laatsten uit het ruim. Om ongeveer 22.40u stonden we dan toch met z'n allen in de aankomsthal en dat was, zoals de Mona-reclame zegt, een feesje! Je komt handen, ogen en oren tekort; je wilt elke adoptant tegelijk begroeten, zijn, haar of hun hond overdragen en de paspoorten meegeven. De ontvangst was overweldigend, waarvoor dank mensen! Daar doe je het voor. Nadat ik de honden had overgedragen, de mensen bedankt had en nog wat tips had meegegeven, ging ieder weer zijn weg. De adoptanten naar huis en ik met een lege kooi richting parkeergarage.
• Even na 23.30u zat ik in mijn auto en draaide de luchthaven af; richting Landgraaf! Een stukje rijden maar ook nu was het weer rustig op de weg. Verleidelijk om de rechtervoet richting onderkant van de auto te duwen, maar als je er al zo'n 21 uur op hebt zitten, is dat net echt verstandig. Niet doen dus!
• Om exact 00.41u parkeerde ik m'n auto voor onze woning om door Jacky, Chico, Molly en Boca begroet te worden.
• Drie geplaatste honden, 23 uur verder en € 3.301,- lichter, belandde ik zondag 4 oktober om 01.30u moe maar uiterst voldaan in m'n bed.

Als dat geen mooi dierendagcadeau is, weet ik het echt niet meer.

PS: de eerlijkheid gebiedt me te vermelden dat ik zeker niet degene ben die de meeste tijd in HzH steekt!

Ze vertelde me dat de grote zwarte Labrador Reggie heette, toen ik hem zag liggen in de kooi van het asiel, het was er schoon en netjes en ook de medewerkers waren heel erg vriendelijk.

Ik woonde hier nog maar pas 6 maanden, en overal waar ik kwam in dit kleine universiteit stadje waren de mensen vriendelijk, aardig en open. Iedereen zwaaide naar elkaar wanneer ze elkaar tegenkwamen. En toch miste ik iets in dit nieuwe leventje. Het leek me een goed idee om een hond aan te schaffen, een hond waar ik mee kon wandelen, tegen kon praten, een hond die de “leegte” in mijn toch bijna zo volmaakte leventje op kon vullen.
En of de duvel er mee speelde, las ik in de krant de advertentie van het asiel met de titel “Reggie”.
Toen ik de mensen van het asiel ’s middags belde, vertelde ze mij dat er nog meer gegadigde waren, maar de mensen die kwamen waren geen “Lab mensen”, wat dat dan ook moge betekenen. Ze dachten waarschijnlijk dat ik wel wist wat dat inhield.

Toen ik diezelfde avond naar huis liep vanaf het asiel, bekroop mij de angst dat de mensen van het asiel mij toch ietwat verkeerd hadden ingeschat, en daar liep ik dan met in de ene hand Reggie en in de andere hand een zak met zijn voerbak, wat speeltjes en heel veel tennisballen en in mijn binnenzak een verzegelde brief geschreven door Reggie’s vroegere eigenaar.
Tussen mij en Reggie verliep het in die eerste paar dagen dan ook behoorlijk stroef. In het asiel hadden ze me wel gezegd dat het wel twee weken kon duren voor hij gewend was aan mij en aan zijn nieuwe huis. Misschien kwam het wel omdat ik zelf ook nog niet gewend was aan deze omgeving, of misschien waren Reggie en ik wel uit hetzelfde hout gesneden en leken we wel te veel op elkaar.
Op één of andere manier kwamen alle spullen van Reggie (behalve zijn tennisballen, want hij ging echt nergens naar toe zonder er twee in zijn bek gepropt te hebben) tussen de nog ongeopende dozen terecht.
Ik had me ook voor genomen om al die ouwe “zooi” van liever lee te vervangen voor nieuwe als we allebei een beetje gewend waren.

Maar al gauw werd me duidelijk dat dit niet snel zou gaan gebeuren.
Ik probeerde de commando’s uit die hij (volgens de mensen van het asiel) al kon, zoals “zit”, “blijf”, “hier” en “volg”. Al met al gehoorzaamde hij prima, tenminste………………. als en wanneer hij dat wilde! Naar zijn naam wilde hij ook al niet echt luisteren, ja hij keek wel als ik na vier of vijf keer roepen, me stem verhief en het op die manier met de moed der wanhoop nog maar eens probeerde, maar daarna ging hij gewoon weer door met dat gene waar hij op dat moment mee bezig was. Als ik dan uiteindelijk met de rook uit me oren, kwaad als ik werd, nogmaals zijn naam riep, zag je hem duidelijk zuchten en denken, “OK OK”, als jij het wil”.

Steeds meer kreeg ik het idee, dat dit niet ging werken. Hij kauwde op mijn nieuwe schoenen, zette zijn tanden in nog ongeopende dozen. Ik was te streng voor hem en ik merkte aan hem dat dat juist was wat hij niet wilde.
De irritatie liep zo hoog op dat ik na anderhalve week de telefoon zocht om het asiel te bellen, en ook deze was weer niet te vinden, Ik betrapte mezelf er op dat ik ook hier Reggie de schuld van gaf, maar herinnerde me die ik de telefoon zelf op een stapel dozen had neer gelegd.

Toen ik de telefoon had gevonden tussen alle dozen, en op het punt stond het telefoonnummer in te toetsen, gooide ik een zak om met daarin zijn oude spulletjes”, ook zijn oude versleten kleed kwam uit de zak gevallen. Reggie snuffelde er direct aan en begon gelijk te kwispelen, voor het eerst zag ik hem enthousiast. Maar toen ik zei: Hé Reggie, vind je dat leuk?
Kom eens hier dan krijg je een koekje, keek hij me aan, slaakte wederom een ontevreden zucht en ging op de grond liggen met zijn rug naar me toe.

Ok, dit ging dus ook niet werken, dacht ik nog, en toetste het nummer van asiel in.
Tegelijkertijd zag ik de verzegelde enveloppe liggen en hing direct weer op.
Die enveloppe was ik helemaal vergeten. Ok Reggie, zei ik nog, laten we maar eens gaan kijken wat je vorige eigenaar over je te zeggen had!

-------------------------------------------------------------------------------------
Aan wie mijn hond krijgt.

Ach, laat ik beginnen met te zeggen dat ik niet blij ben dat je deze brief leest, een brief die alleen geopend mocht worden door Reggie’s nieuwe eigenaar. Ik kan je vertellen dat ik niet eens blij ben met het schrijven van deze brief.
Als je dit leest, betekend dit dat ik net terug ben van mijn laatste ritje met mijn Lab omdat ik hem net heb afgezet bij het asiel.
Hij voelde dat het anders was dan voorgaande keren. Ik had al vaker zijn kleed en speelgoed ingepakt voor een reisje, maar deze keer………, het was alsof hij voelde dat het dit keer anders was, en gelijk had hij, dit keer was het anders………….dat is tevens ook de reden dat ik het graag goed wil proberen te maken.

Laat mij iets over mijn Lab vertellen in de hoop dat het helpt een goede band te scheppen tussen jou en hem.
Ten eerste hij is gek op tennisballen, hoe meer hoe beter. Soms denkt hij wel eens dat hij een eekhoorn is, zoals hij ze mee probeert te nemen. Twee, hij heeft er altijd twee in zijn bek en meestal probeert hij er nog een derde bij te proppen.
Dit is overigens nog nooit gelukt.
Gooi een tennisbal weg en hij zal er altijd achter aan gaan, dus wees voorzichtig. Doe dit niet bij drukke wegen, die fout heb ik één keer gemaakt, en dat is mijn Lab bijna fataal geworden.

Het volgende: de commando’s. Het asiel heeft het misschien al verteld, maar ik noem ze nog maar een keer. Reggie kent de gebruikelijke; zit, blijf, kom, en volg.
Hij gaat “af” als hij wil liggen, ik denk dat je hem op dat gebied nog wel wat kan bij leren.
Ook kan hij “bal”, “eten”, “bot” en “koekje” als geen ander.
Ik heb Reggie getraind met kleine beloningen, bestaande uit eten. Er is niets wat hem beter laat luisteren dan een klein stukje Hotdog.

Eten: twee keer per dag, rond zevenen ’s ochtends en rond zes uur ’s avonds. Normaal voedsel uit de winkel, in het asiel weten ze welk merk.

Ook heeft hij al zijn injecties gehad, bel voor zekerheid nog even met de dierenarts hier in het dorp en vraag daar naar zijn gegevens, zij zullen je ook helpen herinneren als hij weer een nieuwe injectie moet hebben. Wees gewaarschuwd; Reggie haat de dierenarts. Succes met hem in je auto te krijgen, ik heb geen idee “hoe”, maar hij zal weten dat hij er naar toe moet!

Als laatste, geef hem wat tijd. Ik zelf ben nooit getrouwd, dus Reggie en ik zijn altijd samen geweest. Hij is overal en altijd met me mee gegaan. Dus neem hem mee met de auto als dat mogelijk is. Hij zit altijd heel gedisciplineerd op de achterbank, hij blaft of klaagt niet. Ook is hij gek op mensen om zich heen, maar toch zal hij voor één persoon door het vuur gaan.
Dat was ik voorheen, dus of hij dit nu ook voor jou doet zal de tijd leren. Maar als jij je best doet weet ik zeker dat Reggie dit ook zal doen.
En daarom wil ik nog iets met je delen……………….

Zijn naam is niet Reggie

Ik weet niet waarom, maar toen ik hem bij het asiel afleverde, vertelde ik hen dat zijn naam Reggie was. Hij is een slimme hond en hij zal er wel aan wennen, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar ik kon me er gewoon niet toe zette om zijn echte te naam op te geven.
Het zou zo definitief zijn als ik dat deed, en het zou bijna toegeven zijn dat ik hem nooit meer terug zou zien, zodra ik hem bij het asiel afleverde.
En tja, als ik terug kom en hem ophaal bij het asiel en deze brief verscheur, dan is alles in orde. Maar als iemand anders, “jij dus” deze brief leest dan betekend dat, dat je zijn echte naam zult moeten weten. Het zal je helpen en betere band met hem te krijgen. Misschien veranderd zijn gedrag wel, mocht dit problemen veroorzaken.

Zijn echte naam is Tank
Omdat dat is waar ik op rij!

Als je deze brief leest en je komt uit de regio, dan heb je misschien mijn naam gezien op het nieuws. Ik heb het asiel verteld dat “Reggie”, niet geadopteerd mocht worden, tenzij mijn commandant dit kenbaar zou maken.
Aangezien mijn ouders zijn overleden, ik zelf geen kinderen heb en dus niemand heb waar ik Tank kan onder brengen, had ik bij mijn uitzending naar Irak maar één verzoek aan het leger, en dat was dat ze …..”in het geval dat”…….één telefoontje naar het asiel zouden plegen, om te zeggen dat Tank vrij was voor adoptie. Gelukkig was mijn commandant ook een hondenmens, en hij wist waar mijn legereenheid was gestationeerd. Hij heeft mij beloofd om dat “wanneer nodig” dit hoogst persoonlijk zelf te doen. En als je dit leest ben ik blij dat hij zijn woord heeft gehouden.

Deze brief wordt nu wel een beetje deprimerend, hoewel ik deze brief eerlijk gezegd alleen maar schrijf voor mijn hond. Ik zou me niet voor kunnen stellen dat ik een dergelijke brief zou kunnen schrijven voor vrouw, kinderen of andere familie leden. Hoewel eerlijk gezegd Tank was mijn familie voor de afgelopen jaren, bijna net zolang als het leger mijn familie was.

En nu hoop ik van harte dat je hem deel van jouw familie gaat laten maken, en dat Tank zich aan zal passen en net zoveel van jou gaat houden als hij van mij deed.

Het was juist die voorwaardelijke liefde van een hond, die mij deed besluiten om naar Irak te gaan. Tank was voor mij de inspiratie bron om daar iets te gaan doen wat eens een keer niet egoïstisch was. Ik wilde daar mensen beschermen tegen andere mensen, welke kost wat kost hun waanideeën aan andere mensen opdringen op manieren die het daglicht niet waardig zijn.
Ook wilde ik voorkomen dat die verschrikkelijke mensen hierheen zouden komen.
En als ik Tank daarvoor zou moeten opgeven, dan ben ik blij dat ik dat heb gedaan.
Tank was mijn voorbeeld voor dienstbaarheid en liefde en ik hoop dat ik hem geëerd heb door dit te doen voor vriend en vaderland, en misschien ooit ver voorbij de regenboog als ik hem weer zal begroeten, hoop ik dat hij mij zal vertellen, dat hij ook hierom, trots op me was.

Maar OK, genoeg voor nu. Vanavond is mijn vertrek en voor die tijd moet ik deze brief nog afleveren bij het asiel. Ik denk niet dat ik Tank nog even gedag ga zeggen. De eerste keer heb ik al genoeg gehuild en ook toen bleef het “tot ziens” diep in mijn keel hangen. Dit gevoel, de tranen die vloeide, dit wil ik Tank niet nog eens aandoen. Misschien dat ik stiekem nog wel even het hok binnen gluur om te zien of Tank inmiddels die derde tennisbal in zijn bek heeft gekregen

Succes en veel geluk met Tank. Geef hem een goed thuis. Geef hem ook iedere nacht maar een extra welterusten kus van mij. Zijn vriend voor altijd

Bedankt en met vriendelijke groet
Paul Mallory.
-------------------------------------------------------------------------------------

Ik vouwde de brief weer op en stopte hem terug in de enveloppe. Uiteraard had ook ik van Paul Mallory gehoord, iedereen in het dorp kende hem, zelfs de nieuwelingen zoals ik.
Paul Mallory, een lokale jongen, omgekomen in Irak een paar maanden geleden, postuum een “Silver Star”gekregen omdat hij zijn leven had gegeven om het leven van drie vrienden te redden.
Die Paul Mallory was de reden dat hier in het dorp de vlaggen de hele zomer al half stok hingen.

Ik leunde voorover in mijn stoel met mijn ellebogen op mijn knieën, hier tussen lag plotseling onopgemerkt de kop van een hond.
“Hoi Tank” zei ik zachtjes.
De kop van de hond kwam omhoog, met gespitste oren en heldere, blije ogen.
“Kom maar jochie”.
Hij bleef voor mij zitten, zijn kop schuin omhoog, luisterend en zoekend naar de naam die hij al maanden niet gehoord had.
Nogmaals fluisterde ik “Tank”. Zijn staart begon te kwispelen. Ik bleef zijn naam herhalen, “Tank, Tank, Tank”. Zijn staart ging als een gek te keer, maar ondertussen gingen zijn oren omlaag, werden zijn ogen zachter en werd zijn gelaatsuitdrukking rustiger in een golf van tevredenheid. Ik aaide zijn oren, wreef over zijn schouder en begroef mijn betraande gezicht in zijn vacht en omhelsde hem.
Het is nu aan ons, Tank, ouwe jongen, Alleen jij en ik. Je oude vriend pasde de “bal” door aan mij. Tank stond op, likte mijn wang, spitste zijn oren en zijn ogen las ik “bal”, ik had het magische woord gezegd. “Bal”.
Hij rende de kamer uit en verdween naar de kamer waar zijn spullen lagen.
Even later kwam hij nog steeds kwispelend weer terug naar mij .................... Met in zijn bek 3 tennisballen!!

Kooien Transport

Hallo lieve mensen

Even een berichtje namens bestuur en redactie.
Op dit moment staan er redelijk wat honden geadopteerd in afwachting van een vlucht.
En gelukkig blijven de aanvragen binnen komen.

Dit is mede dankzij het harde werken van al onze vrijwilligers, dit kunnen we niet dik genoeg onderstrepen, want het blijft vrijwilligers werk en vele van ons doen dit naast de dagelijkse beslommeringen die een mens vaak alleen al een hele dag bezig houden.

En toch hebben we ondanks alle inspanningen momenteel een "kleine uitdaging".
De kooien zijn op in Spanje, op dit moment staan de HzH kooien en tasjes in Waalwijk klaar voor transport en onze vrienden van Grayvis gaan hun best doen om deze zo snel mogelijk richting Spanje te transporteren.
Hierna kunnen wij weer vluchten inboeken met honden.

-Overigens hoeven de adoptanten van de honden die vliegen op 19 oktober zich geen zorgen te maken daar zijn nog kooien voor bewaart.-

Dus wij zijn weer op zoek naar mensen die binnenkort op reis gaan en vanaf Malaga terug reizen naar Nederland, of misschien kent u iemand binnenkort vanaf Malaga naar Nederland vliegt, wij willen graag met u/hen in contact komen.
Iedereen die ons hierbij kan en wil helpen kan contact opnemen via het volgende e-mail adres jan.willemsen@hondzoekthuis.org

De adoptanten die op dit moment wachten zouden wij graag en hart onder de riem steken en laten weten dat wij onze uiterste best doen om hun en hun nieuwe huis vriend zo spoedig mogelijk te verenigen.

M. Vr. Groet de redactie

IT'S A ONE HUNDRED AND FIFTY

Tijd voor weer een SUPER bericht.

Vorige week heeft het huisbezoek voor Buster plaatsgevonden.

De adoptanten waren prima geschikt en we hebben hen dan ook gefeliciteerd met de adoptie van Buster.

Maar er is meer aan de hand met Buster, zonder dat Buster het zelf weet heeft hij voor Stichting Hond zoekt Huis een nieuwe mijlpaal bereikt.
Buster is namelijk numero Ciento cincuenta oftewel in goed Nederlands onze nummer honderdvijftig.

Dit is behalve de felicitatie aan de adoptanten ook een bedankje waard aan alle vrijwilligers van onze stichting.

Ik denk wel dat ik namens alle geluksvogels en het bestuur spreek als ik zeg .............

Muchas Gracias.

Duo Vlieg en(s) Vlug op pad.

Vrijdag 28 augustus 2009 was het dan zo ver. Twee vrijwilligers van Stichting Hond zoekt Huis op een belangrijke rescuemissie naar Zuid-Spanje.
In dit reisverslag willen wij u mee laten beleven hoe onze vrijwilligers hun reis doorstaan.

Het harde werken, de ontberingen in het onbekende en de bewustwording van hun zware taak, niets willen wij u onthouden

3:00 uur
In het holst van de nacht, als 2 dieven in de nacht, is er afgesproken op een geheime plaats in Naarden, alwaar rescuemedewerker J. zijn mede rescuewerker I. ophaalde om richting Schiphol te reizen per auto. Op Schiphol werd de auto geparkeerd op een afgesproken plaats met de code Cow.

4:00 uur
Vanaf daar werd de missie te voet voortgezet richting vertrek hal, via het gangenstelsel op Schiphol werd de check-in bereikt, deze bleek de travelcode Transavia mee gekregen te hebben van onze flightspecialist en de adoptionconsultants die deze actie coördineerde van uit Nederland.

Op Schiphol werd er nog een aanzienlijke tijdwinst geboekt, doordat I. de gekozen in-check rij razendsnel verliet en haar collega J. in een gecontroleerde actie meesleurde naar een andere rij, waardoor zij eerder en sneller geholpen werden. Nadat de tas en de koffer met het daarop speciale, herkenbare sjaaltje was afgegeven, werd de reis voortgezet naar de douane, de lange ontsprongen rij achter zich latende.
Bij de douane ging eerst I. langs deze vuurdoop, alle ijzerwaren in een bakje en door de metaaldetector….No problemo. Hierna ging J. ter controle ijzerwaren wederom gedrapeerd in het bakje en door de metaaldetector, direct klonken er bellen door de hal en J. werd gevraagd nogmaals te checken of er nog iets in de zakken zat dat niet op het lichaam thuis hoorde tijdens deze controle, na een kleine doordachte zoektocht kwam J. al snel tot een adequate beslissing……..telefoon?? Ja, ook de speciaal geprepareerde telefoon met daarin de telefoonnummers van de contactpersonen in Spanje moest ook in het bakje.
Hierna ging J. nogmaals door de metaaldetector, maar het lot was hem slecht gestemd, wederom klonken de bellen. J. werd ditmaal gevraagd om even uit de rij te stappen en een uitvoerige controle viel hem ten deel. Terwijl zijn mouwen werden afgerold en het fouilleren hem bijna dreef tot een door kieteling gekwelde lachbui, kon J. zich moeilijk staande houden, dit in tegenstelling tot I. die er de humor van in bleef zien en J. gewoon stond uit te lachen. Was deze kwelling een geplande beproeving of een toevallige actie welke de missie bijna tot staan had gebracht?
In ieder geval was het een opluchting toen de beambte hem vertelde dat af en toe de bellen klonken en dat er dan steekproefsgewijs een controle plaats vond.
J. bracht kordaat zijn kleding weer op orde en na snel nog even meenemen van de door de stress bijna vergeten handbagage voegde J. zich wederom bij I. en vervolgde zij hun reis.

Door de aanzienlijke tijdwinst was er nog even tijd voor een korte briefing. In de hoek van de koffiecorner werd er onder het genot van een cappuccino en een broodje nog even gelachen en gepraat, terwijl ondertussen de aard van de reis en de daarbij behorende spanning bij beide rescuemedewerkers toch wel duidelijk werd. Vandaag was de dag en fouten konden catastrofale gevolgen opleveren, en werden dan ook niet geduld door de achterban.
Het klokje van geduld tikte door en toen moest er doorgegaan worden naar fase 2.

6:00 uur
Boarding please
Terwijl I. nog op het laatste moment ergens een flesje water wist te scoren, en de wachttijd bij de gate lang leek te duren werd de spanning merkbaar. Nadat bijna alle passagiers van de HV6115 aan boord waren sloot ook het duo onopvallend in de rij aan.
De rustige vlucht, die voornamelijk slapend werd doorgebracht, bracht geen complicatie met zich mee. Behoudens één blauwe plek die J. opliep tijdens een swingende move van I.
Deze werd door I. uitgevoerd om de speaker uit te schakelen, omdat zij in haar slaap ruw gestoord werd door de flightcaptain, welke door deze speakers zo nodig aan de gasten wilde laten weten hoe mooi en warm het was in Spanje.

9:30 uur
Terwijl de HV6115 zich met veel gepiep en gekraak aan de grond op Spaanse bodem zet, is bij ons duo in het vliegtuig de Spaanse warmte al voelbaar.
Wanneer zij het vliegtuig verlaten en zich richting de uitgang begeven is de missie wederom merkbaar. Eerst op zoek naar de bagage en een zucht van verlichting ontsnapt ons duo wanneer duidelijk herkenbaar boven de rest van de bagage het fel gekleurde sjaaltje uitsteekt. De bagage wordt van de band gehaald en tocht wordt voortgezet.
In de aankomst hal was er nog een kleine verwarring. Twee keuzes konden er gemaakt worden.
Keuze A
Met de bus richting Nerja waar de oorsprong van het rescuewerk van HzH ligt en het hoofdkantoor van de Spaanse tak (CAS) gesetteld was. Wel hield dit in dat er een busreis nodig was, welke ruim een uur zo duren met een overstap die waarschijnlijk nog eens een half uur van de kostbaren tijd van ons duo in beslag zou nemen. Ook zou de terugreis naar Malaga airport aanzienlijk worden verlengd waardoor de nuttig besteedbare tijd in Spanje bijna tot nihil zou worden ingekort.

Keuze B
Met taxi richting Torromolinos welke in slechts 15 minuten bereikt kon worden wat inhield dat er een ruim te besteden tijd over bleef in een stad waar eten, drinken en winkelen tot een hogere vorm van kunst verheven is.
Na een spoed overleg met het Spaanse hoofdkantoor heeft ons duo besloten om voor keuze B te gaan en de taxi naar Torromolinos te nemen. Bij de standplaats van de taxi’s was er nog een kleine discussie over een belangrijke te nemen beslissing. Wel of niet afdingen over de prijs van de rit.
De beslissing valt ten gunste van J. en er wordt dit maal dan ook niet afgedongen.
€ 20,-- armer (volgens I. moest dit goedkoper kunnen) en een kwartier later wordt ons duo aan de kust van de zonovergoten badplaats afgezet, de bagage wordt uitgeladen en de missie is wederom in volle gang.
Eerst wordt gezeten op een muurtje overtollige te warme kleding in de tassen gestopt en ook is er een kort telefooncontact met de thuisbasis. Dit om hen op de hoogte te houden van de vorderingen, tevens wordt er doorgegeven dat het in Torromolinos een ruime 30 gr. Is en dat het warmste deel van de dag nog niet was aangebroken.
Onder het genot van een meegenomen muffin wordt de volgende stap in de missie besproken. Winkelen is de volgende stap, de reisbagage wordt geprepareerd zodat deze makkelijk vervoerbaar is en met gezwinde spoed (maar wel op een Spaans tempo) wordt de tocht voortgezet.
Dwalend en klimmend langs allerlei leuke eh interessante winkels dient zich de eerste tussenstop aan.
Hier wordt proviand ingeslagen, en na een weinig uitrusten gaat de reis verder langs slingerweggetjes (vol met leuke winkeltjes) berg opwaarts naar hoger gelegen gebieden.
Op het hoogtepunt van de tocht wordt er met een onverwachte wending rechtsaf geslagen en de tocht verder berg afwaarts voort gezet.
Onderaan de berg op het einde van de tocht komt de zee weer in zicht en wordt er besloten om voordat de missie zich weer richting Malaga begeeft eerst nog een pauze in te lassen en zich te laven aan lokale dorstlessers op een daarvoor speciaal geprepareerde plaats waar de douches zich verscholen bevonden tussen de palmbomen. De reden hiervoor werd ons duo later pas duidelijk en zullen we lezers onthouden omdat er zich onder de lezers, ook jongere lezers bevinden.
Dan wordt er besloten om zich terug te laten brengen naar Malaga airport, al waar een meeting met de mensen van CAS gepland staat.
Eerst wordt er een taxi geroepen en I. moet dit keer onderhandeling voeren over de ritprijs.
Na de vraag van I. aan de chauffeur “cuántos” die antwoord € 18,-- is I. meteen om en verdere onderhandelingstechnieken worden achterwege gelaten. Wel moet J. zich gewonnen geven en toegeven aan I. “het kon goedkoper”.
Nadat de bagage was ingeladen en ons duo is ingestapt zet de reis zich voort naar Malaga airport.

14:30 uur
Hier zal de ontmoeting met de Spaanse afgezanten van CAS plaats vinden en de overdracht van de honden een feit worden. Terwijl ons duo bijna zwaaiend naar elk Nederlands kenteken stonden te wachten, bleek de Spaanse afgezant H. al naast hen te staan.
Na een korte begroeting liep ons duo met H. mee naar zijn auto met uiteraard een Spaans kenteken.
De honden en de kooien werden uitgeladen. De zorgvuldig ingepakte koffer wordt in de auto geladen en het herkenbare kleurige sjaaltje prijkt in de auto van H. en B. Tot zover “mission accomplished”.
Als laatste kwam B. uit de auto. Wederom een begroeting en terwijl H. de auto parkeerde begaf het illustere trio zich richting de check-in.
Omdat ons duo hier opgesplitst ging worden moest J. zich laten inchecken voor zijn reis naar Nederland, niet alleen, maar in het gezelschap van de honden Lara, Daisy en Chacho.
Ondertussen heeft H. zich weer bij het drietal aangesloten en gelaten wordt er gewacht tot het moment waarop J. aan de beurt is, zo ver ging het goed.
Na inchecken van J. is het de beurt aan de honden, dit snappen die Spanjaarden nog steeds niet en wederom moet er hulp geboden worden van een supervisor en met aanwijzingen van H. komt het uit eindelijk toch goed.
Dan moeten er nog verklaringen ingevuld en getekend worden en moet het viertal de hal van de luchthaven doorkruizen en bij een ander loket de benodigde formaliteiten gelaten ondergaan.
Hierna weer een gespoede wandeling en na de hal wederom volledig doorkruist te hebben, wordt de x-ray voor de kooien bereikt.
De beambte die dit werk voor zijn rekening dient te nemen, blijkt dezelfde te zijn als de man die J. incheckte en moet dan ook door H. en J. opgehaald worden. Terwijl de beambte zich achter H. en J. voortsleept, weet deze terloops nog even de mededeling te plaatsen dat ze niet zo’n haast hoeven te hebben omdat de vlucht op dat moment al een uur vertraging heeft opgelopen…..
Deze niet geplande tegenslag, brengt het viertal even van hun à propos, maar ze besluiten toch om deze actie toch op tempo door te zetten, dus de honden worden uit de kooi gehaald, de kooi gescand en de honden definitief voor deze reis in hun positie gezet en de kooi hermetisch afgesloten, voor extra security wordt de kooi geborgd met de meegenomen ty-raps.
Dan verdwijnen de honden door het donkere gat richting vliegtuig.
Nu neemt J. ook afscheid van H. en B.
Tot slot neemt J. ook afscheid van zijn partner I., waarmee hij deze barre zware tocht is begonnen, dit omdat I. haar deel van deze missie nog moet volbrengen. Zij moet de ontberingen van het Spaanse leven vol zon, zee, tapas en winkelen nog doorstaan, om maandag met wederom drie adoptie honden richting Nederland te kunnen vertrekken.
Na dit afscheid scheiden de wegen en moet J. zijn deel van deze missie alleen volbrengen.

16:30 uur
Met Chacho in de reistas, vervolgt J. de reis door de luchthaven. Na het zonder noemenswaardige problemen scannen van de handbagage en passeren van de metaaldetector begeeft J. zich naar de gate.
Hier blijkt toch niet alles voorspoedig te verlopen, door problemen met een eerder vliegtuig is er nog steeds niet bekend welke gate het nu zal worden en de spanning wordt weer merkbaar. J. weet dat er op schiphol binnen afzienbare tijd een 3 tal gezinnen met spanning zullen staan te wachten, niet op hem, maar opdat geen waar deze missie om draait, de honden.
Na ruim een uur wachten klinkt dan het verlossende belletje welke aangeeft dat de passagiers van de HV6224 aan boord kunnen gaan. Gelaten wacht J. zijn beurt af en wanneer de rij slinkt, sluit hij achter in de rij aan. Aan boord nog even de gezondheidspapieren van de dieren laten zien aan de stewardess en eindelijk gezeten in zijn stoel realiseert J. zich dat zijn missie bijna tot een eind loopt.
Nu maar hopen dat het laatste deel ook een voorspoedige zal zijn.

17:45 uur
Eindelijk na nog een klein oponthoud en meerdere excuses voor het overlast zet de HV6224 zich eindelijk in beweging en met een flinke krachtsexplosie kiest deze het luchtruim en verliest het fysieke contact met de grond.
Mooi rustig weer wordt er nog gezegd door de bemanning en tot ver boven Belgisch grondgebied blijft dit ook zo.
Alleen wanneer de HV6224 zich richting Rotterdam begeeft en hier ongeveer de wolken zal doorklieven, begint het te stormen. Bliksemschichten schieten door de wolken richting de aarde. Het vliegtuig begint mee te dansen op de woestenij van de wolken. Als uiteindelijk de wolken boven het vliegtuig hangen blijkt waarom; Nederland is in een donkere natte nevel gehuld, slecht weer valt een ieder ten deel. Als de Flightcaptain uiteindelijk schuddend en wel, met rokende banden de HV6224 aan de grond heeft gezet, is er dan ook duidelijk opluchting bij alle inzittende.
Ook bij J. die bijna nog zijn missie ten gronde zag gaan.
Snel wordt er nog even via sms contact gezocht met M. van het basiskamp, welke met drie toch wel enigszins nerveuze families afwachtend staat te wachten bij de uitgang van aankomst één.

20:15 uur
Als J. als een van de laatste het vliegtuig verlaat met in zijn handen het tasje met daarin de rustig slapende Chacho, wordt er een stevig tempo ingezet, dit om alle verloren tijd nog enigszins goed te maken, en hopende op een spoedig weerzien met Lara en Daisy stijgt ook bij J. de adrenaline weer tot flinke hoogte.
Als J. de bagageafhandeling bereikt is er nog geen teken van de kooi met daarin Lara en Daisy.
Dan besluit J. om in afwachting van de kooi eerst naar het raam te gaan om de adoptanten van Chacho als eerst een blik te gunnen van hun "schoonheid".
Licht slapend ondergaat Chacho dit eerste contact met zijn nieuwe adoptanten. Het hoofdje komt nog even buiten het tasje en een gezonde, emotionele blik van verstandhouding wordt uitgewisseld tussen Chacho en adoptanten. Een gevoel van dit zit wel snor maakt zich meester van J.
Dan komen er slechte berichten door de speakers, bagage banden zijn buiten dienst en ook de lift waardoor de kooien naar boven dienen te komen weigeren dienst.
J. spoedig zich richting lift alwaar een beveiligingsbeambte als woordvoerder is aangesteld.
Deze deelt mede dat er geen rede voor paniek is en de lift handmatig bediend zal worden.
In gesprek gekomen met een passagier uit Faro, verneemt J. dat deze man al ruim een uur staat te wachten op zijn hond. Een beangstigend gevoel bekruipt J. Oh, nee het zal toch niet.
Maar dan na nog een kwartier wachten komen er kooien de lift uit en stress maakt plaats voor opluchting.
Snel wordt de kooi op een trolley gezet en J. begeeft zich met honden richting uitgang. Eerst wordt er nog snel via het bewuste raam blikken uitgewisseld tussen honden hun nieuwe baasjes.
En dan weet J. het laatste obstakel staat te wachten, douane. J. weet uit eerdere ervaring dat dit nog wel eens een lastige kan wezen.
Met lood in de schoenen maar met opgeheven hoofd begeeft J. zich naar de deur waar voor genoemde afdeling gezeten is.
Daar aangekomen slaat de schrik zich om het hart van J. geen douane…. Dit betekent geen gezeur, geen domme vragen, J. neemt het er dan ook van en speert naar buiten. Hier is er het eerste directe contact tussen adoptanten en hun “kindjes”.
Snel wordt er samen met M. de tocht naar afgesproken plaats gemaakt en hier worden de honden uit hun reisverblijven gehaald waarna de adoptanten hun lieverdjes eindelijk aan kunnen raken en in ontvangst kunnen nemen.
In deze uithoek van de luchthaven heerst er liefde en warmte en wordt de regen, wind, onweer en hagelstenen even vergeten. Het enige flitsen wat op dit moment interessant is zijn de flitsen die geproduceerd worden door fotocamera’s.
Na geruime tijd wordt bemerkt dat het noodweer wel hele erge vormen heeft aangenomen en besloten wordt dat een ieder zijn eigen weg verder zal vervolgen.
Tevreden adoptanten gaan ieder huns weegs en J. en M. kijken ze allen na, een brede glimlach op het gezicht is bij hen duidelijk waar te nemen.

22:30 uur
Mission acomplished

Tenminste…………...
I. bevind zich nog in het hol van de leeuw en wederom stijgt de spanning.

Zaterdag 29 augustus
Geen bericht van I.

Zondag 30 augustus
Wederom geen contact mogelijk geweest tussen I. en basecamp
De spanning stijgt.

To be continued

In Memoriam

Dat verdriet en geluk soms naadloos in elkaar overlopen blijkt uit het bericht dat ons ter oren kwam.
Terwijl wij van HzH, 5 honden en adoptanten gelukkig gemaakt hebben bij hun kennismaking op schiphol en 3 nieuwe adoptanten/honden in afwachting van een nieuwe vlucht hebben hebben mogen plaatsen, bereikte ons het droevige nieuws dat Herbert en Brigitta (vrijwilligers in Spanje) hun trouwe viervoeter, Scout, hebben verloren.

Dit nieuws is voor ons toch een trieste regenwolk tijdens een mooie zonnige dag.
En toch, bij het samensmelten van regen en zonneschijn onstaan er toch de mooiste regenbogen.

Met het onderstaande gedicht willen wij Herbert en Brigitta veel sterkte wensen.

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
(Auteur onbekend)

Een kleine wereld, en toch.......... EEN WERELD VAN VERSCHIL!!

Hoe klein de wereld eigenlijk is.

Vandaag de 4th of july, terwijl aan de andere kant van deze wereld heel Amerika zich opmaakt om bij familie aan te schuiven aan tafel om independence day te vieren, arriveer ik om 5 uur op schiphol.

Op de schiphol web-site stond geschreven, arriveer ruim op tijd, dit ivm. verwachte vakantie drukte. Auto parkeren, inchecken, paspoortcontrole alles in razend tempo en nergens oponthoud of ook maar de geringste drukte. Maw, daar zat ik dan om 5:30 te kijken hoe de HV6115 werd afgetankt. Een uurtje langer in bed snurken zag er toch een stuk aantrekkelijker uit. Maar goed ik zat er nou eenmaal, wachtende op wat komen gaat, en één schrale troost.....Terwijl de klok onherroepelijk door tikt, is altijd wel ergens koffie in de buurt.

Enfin 2 uur en twee koppen later klinkt eindelijk het belletje, Boarding please.

De lieftallige dames van Transavia dirigeerden mij netjes naar mijn plaats. Gezeten boven de vleugel en bij het raam, gewapend met een goed boek, is het om 10:30 "fasten your seatbelt" tijd om de landing in te zetten en als enkele minuten later de hv 6115 de bodem van Aeropuerto De Malaga raakt, hebben we dat ook weer gehad. De lezers deze, die in het bezit zijn van enige vorm van vliegangst, zullen het niet met me eens zijn, maar vliegen is eigenlijk maar een saaie bezigheid, maar wel lekker snel..

En nu eerst maar weer eens een kop koffie scoren

Via de mail had ik van Jane en Brian nog een aantal opdrachten mee gekregen, dus deze ten uitvoer gebracht en de gevraagde informatie ingewonnen.

En ja wat doet een vrijwilliger in Spanje als deze zit te wachten op dat wat komen gaat ?????

Hard werken...... en KOFFIE

Om 14:00 is het dan zover de rode Ford Focus van Jane en Brian rijdt de luchthaven op. Vanaf dat moment is het hectiek alom. Na een kort hallo en hoe is het, heb ik ineens 4 honden in mijn handen en terwijl Brian de kooien tevoorschijn tovert komt ook Jane uit de auto tesamen met Gaby. Weer een kort "Nice to meet you" en Brian heeft in een flits de auto geparkeerd en de tocht gaat de luchthaven op. Terwijl Jane en Brian de tijdelijke huisvesting van Ben, Kate, Bonnie en Harry in elkaar zetten, ga ik inchecken. Na een paar gezellige gespreken met medereizigers is het eindelijk zo ver, ik ben aan de beurt.

6 paspoorten, 5 medische verklaringen en 2 kooien, probeer dit maar eens uit te leggen aan een spaanse dame, die godzijdank wel Engels sprak, dat ene paspoort meer hé, maar ja ook ik wou ook graag terug! Zo ziet u maar blond is blond ook in Spanje. Ook moest ze de kooien nog even zien en die stonden midden in de hal. Dus de dame in questie liep gewoon op haar gemak met me mee, stickertje plakken en op haar gemak weer terug.

Bij deze meteen mijn excuses aan mijn medepassagiers.

Toen moesten er nog papieren in orde gemaakt worden in een ander kantoortje op de luchthaven, en als Jane niet in haar vloeiendste Spaans één van de balie medewerkers tot enige actie had aangezet , had ik waarschijnlijk nu nog staan te wachten (mañana, mañana).

Met Jane haar doortastendheid zijn de papieren in no time geregeld, en ondertussen is Brian al in de weer met de mensen van de X-ray machine, Honden uit de kooi, kooi door machine, honden in de kooi, en weg zijn de kooien. Uw verslaggever heeft toen nog even op zijn gemak afscheid kunnen nemen en nu brak de rust aan voor Jane en Brian en gingen zij genieten van hun welverdiende .

Voor mij ging de hectiek gewoon door, tesamen met Gaby ging de maraton gewoon verder, door de douane, ijzerwaren in een bakje, hond uit de tas, x-ray, hond in tas en weer aankleden. Ondertussen moesten we met spoed naar de gate want boarding was al begonnen, gelukkig waren er een paar behulpzame Nederlanders die mij via de korste route naar de gate wisten te dirigeren. Alleen jammer dat het toen nog een uurtje duurde voor we echt aan boord konden.

Eenmaal aan boord ging het weer voorspoedig en dankzij de medewerking van de Transavia

steward(essen) hadden Gaby en ik drie stoelen voor onszelf, Gaby had een relaxte vlucht (voornamlijk geslapen) en de vrijwilliger had het ook niet slecht (eten, drinken en goede service genoeg aan boord).

Mijn complimenten aan Transavia, en haar personeel, en ondanks dat er een rare snuiter zijn vliegtuig had geparkeerd aan onze gate, waren we redelijk op tijd.

Wel heel apart om nu eens aan de andere kant van dat irritante raam te staan. In de aankomst hal (aan de andere kant van het raam) stonden de lichtelijk nerveuse adoptanten te wachten. Gaby heeft zich ondertussen van haar mooiste kant laten zien en enige tijd later werden we herenigd met Ben, Kate, Bonnie en Harry.

Hierna ging het weer als een speer, tesamen met Mona hebben we de honden uit de kooien gelaten en aan hun nieuwe zeer gelukkige baasjes overhandigd.

Meer foto's op http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis of

http://cas-nerja.blogspot.com/

Al met al een hectische dag, en gek toch eigenlijk, terwijl 16 uur vliegen de meeste Amerikanen nog steeds feestend de dag door brengen om hun vrijheid en geluk te vieren, heb ik in 16 uur 2x gevlogen om voor 5 honden hun vrijheid en geluk te realiseren.

En dan pas realiseer je je dat de wereld toch eigenlijk klein is, maar voor Gaby,Ben, Kate, Bonnie en Harry en hun nieuwe baasjes.....

.................EEN WERELD VAN VERSCHIL

Memoires van een echte "nr 14"

Lieve mensen, luister naar mijn verhaal.
Ik ga u vertellen wat mij allemaal is overkomen.
Zo stond ik een paar weken geleden in een lekker zacht

zonnetje in Spanje, lekker te staan zonder beslommeringen of verplichtingen.

Toen op een weergaloze dag het hectische leven begon, een man genaamd Expedito, van professie dierenarts, moest mijn rustige leven totaal om gooien.
Oké zoals belooft, hier mijn memoires van deze tijd.
Deze Expedito nam mij mee naar de Costa Animal Society, een stichting die Spaanse zwerf honden opvangt en deze elders weer probeert te huisvesten.
Mooi werk vond ik, maar tegelijker tijd toen ik begon te begrijpen wat mijn rol in deze zou worden werd een onaangenaam gevoel in mij aangewakkerd.
Een gevoel van vieze honden, vlooien, poep en pies, !!

Natuurlijk wist ik dat ik ontworpen en gebouwd was voor dit zware werk, maar toch, als je met z’n twintigen in zo’n lekker Spaans zonnetje buiten staat te genieten, mag er ook wel een ander uitgekozen worden, en mogen ze mijn mooie nieuwe interieur gerust met rust laten, hoor , die vlooienbalen!
Maar goed, geen vrije keuze, ik was aan de beurt.
En hoe nu verder, hoe zou mijn mooie rustige leven als (IATA goedgekeurde reiskooi) er vanaf nu uit gaan zien.
Er werden mij reizen beloofd, Ja Ja, en daar ging ik dan van mijn veilige plekkie, met een auto op weg naar een nieuwe baas.

Hier aangekomen kon ik meteen aan de bak.
Eerst werd mijn mooie strakke interieur, compleet verbouwd. Iemand die als een gek ouwe kranten verscheurde en die bij mij naar binnen gooide, ik riep nog “niet doen”maar er werd niet naar mij geluisterd.
En toen, toen gebeurde het. Vier natte, zweterige poten, zo te voelen net terug van een fikse uitlaat beurt langs een van onze Spaanse stranden en warmte voelde ik, warmte van een vacht en net toen ik me begon te verzetten voelde ik iets of eerlijk gezegd niets. In plaats van vlooien, losse haren en een smerige huid, bemerkte ik dat mijn nieuwe bewoner schoon, fris en er goed verzorgt uit zag.
Toen mijn nieuwe bewoner er ook nog eens op zijn gemak bij ging liggen, had ik iets van grappig en eigenlijk ook wel stiekem kreeg ik iets van “gezellig”.
Toen werd ik tezamen met mijn nieuwe bewoner getransporteerd naar de luchthaven.

Via een scanner, een balie en een trolley kwam ik in een raar apparaat terecht , groot lomp en best wel een beangstigend moment, kan ik u vertellen.
Gelukkig was mijn nieuwe bewoner een hond en daar kan je veel over zeggen, maar zo’n hond heeft van huis uit meegekregen dat ie huis en haard moet beschermen. Dus daar heb ik als angstig, voor het eerst alleen zijnde kooi op een paar honderd meter boven de vaste grond, maar even dankbaar gebruik van gemaakt.
Gezellig ben ik tegen hem aan gaan liggen, Of liever gezegd , hij kwam tegen mij aan liggen. Hij had ook iets van (bleek later) wat gebeurt er allemaal met mij. Ook mijn nieuwe bewoner wist niet precies wat er van hem verlangt werd.
Hij zou naar een nieuw baasje gaan, een baasje die goed voor hem zou gaan zorgen. Een baasje ook, die hem iedere dag WEL te eten zou geven. Een baasje die hem WEL uit zou gaan laten, misschien, zo vertelde hij mij, wel een paar keer per dag. Een baasje die gescreend was door iemand van Stichting Hond zoekt Huis. Een stichting die voor hem een beter leven in Nederland ging verzorgen. Het was deze stichting die hem de inentingen gaf die hij zo hard nodig had. De stichting ook die voor hem (en mij) de overtocht regelde.

En toch was hij bang . Desondanks had hij wel het idee dat het beter zou worden, beter als het leven wat hij gewend was. Een leven die hij als pup begonnen was in een leuk gezin in Spanje, een gezin met een kindje, al waarvoor hij super geschikt was. Als speelkameraadje en vriendje. En in het begin was het ook heel leuk.
Maar toen zijn vriendje groter werd en begon te kruipen, en hij zelf groter werd toen, zo vertrouwde hij mij toe, toen moest hij naar buiten toe. Iedere dag nog wel eten, maar aandacht, nee dat was er niet meer bij, enne, !!
Op een dag zelfs, toen zijn vriendje naar buiten kwam om te spelen en hij hem uiteraard vrolijk begon te begroeten, kwamen zijn baasjes schreeuwend en tierend naar buiten. Ze begonnen hem uit te schelden en gooide hem in een hok, alléén omdat ie z’n vriendje begroette!?

Hij eindigde uiteindelijk in het asiel bij de vrijwilligers van CAS, en zo zei hij mij, hij had nog geluk gehad, want er waren hondenvrienden van hem in het asiel die gewoon op straat waren gezet.
Nou ja zeg, ik kreeg het er even zwaar van kan ik u vertellen. Dat doe je toch niet.

Ineens werd ik van zielig hoopje ellende, weer een stoere fiere kooi met een zeer mooie missie.
Zo eentje waar de mensheid op kan bouwen, ja hoppa, zo eentje, tsakka, dat ben ik.
Zelfs toen mijn bewoner onder weg een kleinigheid liet lopen, en daar zijn verontschuldiging voor aanbood, bleef ik groots en zei hem dat dit mij niet boeide. Ik kon het hebben, ik, kooi 14 van stichting HzH en CAS, ik kon de wereld aan, HAHA, mij krijgen ze niet gek.
Zelf toen het vliegtuig met een heleboel herrie en schudden landde, bleef ik recht op staan.

Hierna werd ik en mijn bewoner samen met onze buren, die overigens van de zelfde stichting bleken af te komen, op een karretje gezet en via op en afritten, tunnels en gangen belandde we in de armen van een aardige mevrouw die zich over ons ontfermde. Deze mevrouw kende ik nog uit Spanje. Zij was er namelijk ook bij toen we in Spanje door de vertrek hal werden geduwd. Zij heeft ons door de douane geloodst, zowel in Spanje als in Nederland.
Deze mevrouw heeft ons daarna weer over gedragen aan een andere koppel.
En toen ging het in ene snel hoor. We gingen via een snelle uitgang naar buiten terwijl er om ons heen allemaal mensen met vochtige ogen naar ons stonden te kijken, ook werden er van mij en mijn bewoner foto´s gemaakt, voor even voelde ik me een filmster.

Buiten aangekomen werden de vergrendelingen van mijn deur er afgenomen en was het tijd om afscheid te nemen van mijn tijdelijke bewoner. Na een korte “bon voyage en auf wiedersehn en we bellen nog”, stapte mijn bewoner uit en verdween in de armen van zijn nieuwe en zeer blijde baas.
Mijn tocht was geslaagd, restte mij nog een kleine poets beurt op de luchthaven zelf alwaar de toch nog ietwat bevochtigde snippers in een vuilnisbak achter werden gelaten.
Ook de buren uit het vliegtuig ondergingen dezelfde prettige ervaring.
Na verloop van tijd werden ik en mijn collega (kooi Nr 15) in elkaar gestapeld en met de vluchtbegeleiders mee naar huis genomen.

Hier stonden nog 12 collega kooien, en kregen we te horen dat we weer terug moesten om nieuwe bewoners op te halen. Een kleine vreugde kreet kon ik toen nog net onderdrukken, want stond ik nog in het begin die “vlooienbalen” te vervloeken, na mijn ontmoeting met mijn tijdelijke bewoner, kreeg ik er toch een hele andere kijk op.

Gelukkig is er via de firma Grayvis, die heel goed en betrouwbaar is in transporten naar Spanje, iets geregeld en werden wij met zijn veertienen eerst in een Meco Busje (dit is een electrotechnisch bedrijf in Almere, die door heel Nederland werkt) naar Waalwijk gebracht. Hier werden wij achter gelaten en door een vrachtwagen geregeld door Grayvis, naar Spanje gebracht.

De laatste fase werd ingeluid toen we met een heftruck in de aanhanger van Herbert werden gezet.






En nu terwijl de Spaanse zon, mijn kunststof koppie weer staat bij te kleuren, zit ik te wachten op een nieuwe bewoner.
Nadat ik hoorde dat er weer nieuwe vluchten stonden te wachten heb ik me als eerste vrijwilliger aangemeld, en wat denken jullie, BINGO!!
Zaterdag 16 mei sta ik met een nieuwe (gedoneerde) collega en mijn nieuwe bewoner in alle vroegte op Malaga Ready for take off.
Tegen alle vrijwilligers en bestuursleden in Spanje (CAS) en Nederland (HzH), opvanggezinnen en adoptanten, sponsoren, Gravis, en Meco wil ik dan ook dank zeggen voor jullie goede werkzaamheden en ik zou willen besluiten met;
CAGE NUMBER 14,

.......AT YOUR SERVICE!!!!