Sue (voorheen Scout) was de eerste. Deze was echter zo bijzonder dat we na 2 weken besloten haar te houden.
Kenai was dus de eerste hond die na een bepaalde tijd weer naar een adoptiegezin zou gaan en waar wij tijdelijk voor mochten zorgen.
Dat werd bijna 3 maanden en dat lag niet aan het karakter van Kenai maar aan zijn fysieke situatie.
Kenai kwam in juli naar nederland, was toen vermagerd en zat onder de teken en na een goede behandeling kon hij naar zijn adoptiegezin.
Deze hadden zich alleen wel vergist in de combinatie 3 kleine kinderen en de opvoeding van een jonge hond en vonden dat Kenai beter af was bij een gezin dat wel voldoende tijd en aandacht voor hem hadden.
Dus kwam kenai eind augustus naar ons toe.
Het bleek inderdaad een jonge ondeugende hond te zijn met een geweldig karakter, hij kon het uitstekend vinden met onze honden Meggy, Fien en Sue (de laatste 2 ook uit spanje).
Samen hebben ze heel wat uren geravot, zowel buiten als binnen.
Inmiddels had zich wel een enthousiast gezin gemeld maar omdat Kenai al vanaf de eerste dag een beetje mank liep besloten om na overleg met Mona hier naar te laten kijken.
Toen de foto gemaakt moest worden (onder narcose) hebben we gelijk besloten hem te laten castreren. dit scheelde weer een gang naar de dierenarts en een narcose voor Kenai.
Het bleek een groeistoornis in zijn elleboog te zijn.
Dus kwamen wij thuis met Kenai die 10 dagen een kap op moest (i.v.m castratie) en ook mocht hij zeker 2 weken weinig bewegen zodat zijn poot rust kreeg.
De kap bleek Kenai absoluut niet te deren want als je ergens tegenaan loopt kun je door gewoon wat harder te duwen meestal je weg wel vervolgen. (een andere inrichting van je huiskamer is ook wel eens aardig).jpg)
De rust baarde ons meer zorgen! Hoe gaan we dit doen met een jonge hond en nog 3 andere honden in huis die wel mogen spelen? en met die enorme kap paste hij ook niet in een bench.
Wij besloten toen een stuk van de keuken af te zetten met wat bouwhekken.
Kenai onderging dit zonder te mopperen en wat een lieve hond bleek hij nu ook weer te zijn (wij hadden er meer moeite mee).
Zijn nieuwe adoptiegezin was gelukkig bereid nog even te wachten tot dit alles voorbij was.
Toen wij de uitslag van de foto aan mona doorgaven wist zij een dierenarts die gespecialiseerd was in groeistoornissen van het bewegingsapparaat bij honden.
Dus werd de foto opgestuurd en na 1 week kwam de uitslag: Kenai mocht ALLES weer doen maar moest wel 3 weken pijnstilling slikken spieren moesten zijn poot sterker maken).
Alles verliep die 3 weken goed maar wat had hij dat rennen en spelen gemist en ook na 3 weken was haast niet meer te zien dat hij mank liep.
Toen was het tijd om zijn adoptiegezin te bellen met de mededeling dat ze Kenai mochten ophalen.
Vrijdag 13 november was het zo ver en we hadden nooit verwacht dat wij (met name Yvonne)daar zoveel moeite mee zouden hebben.
Een leuk gezin kwam langs met hun hond sammy, het nieuwe speelmaatje voor Kenai en alles verliep perfect.
Nadat wij alle ”kenai instructies“ meegegeven hadden was het tijd om te gaan en zijn wij met Kenai naar de auto gelopen.
Nadat Yvonne hem in de auto had getild bleef hij heel rustig naast zijn nieuwe maatje zitten maar die ogen keken ons zo vragend aan van waar ga ik naar toe?
Yvonne kon het niet meer droog houden.
Toen ze wegreden wisten we dat het goed zat maar toch slecht geslapen en de dagen erna heeeeel veel aan kenai gedacht.
Na 4 dagen even gebeld en gelukkig: alles ging goed ,hij was ondeugend en speelde inmiddels veel met zijn nieuwe maatje.
Nu wisten dat alles goed kwam met Kenai maar toch missen wij hem ALLEMAAL nog een beetje.
Wij wensen Dirk Jan, Wendy en de kids veel geluk met Kenai.
Piet, Yvonne, Meggy, Fien, Sue
Dat werd bijna 3 maanden en dat lag niet aan het karakter van Kenai maar aan zijn fysieke situatie.
Kenai kwam in juli naar nederland, was toen vermagerd en zat onder de teken en na een goede behandeling kon hij naar zijn adoptiegezin.
Deze hadden zich alleen wel vergist in de combinatie 3 kleine kinderen en de opvoeding van een jonge hond en vonden dat Kenai beter af was bij een gezin dat wel voldoende tijd en aandacht voor hem hadden.
Dus kwam kenai eind augustus naar ons toe.
Het bleek inderdaad een jonge ondeugende hond te zijn met een geweldig karakter, hij kon het uitstekend vinden met onze honden Meggy, Fien en Sue (de laatste 2 ook uit spanje).
Samen hebben ze heel wat uren geravot, zowel buiten als binnen.
Inmiddels had zich wel een enthousiast gezin gemeld maar omdat Kenai al vanaf de eerste dag een beetje mank liep besloten om na overleg met Mona hier naar te laten kijken.
Toen de foto gemaakt moest worden (onder narcose) hebben we gelijk besloten hem te laten castreren. dit scheelde weer een gang naar de dierenarts en een narcose voor Kenai.
Het bleek een groeistoornis in zijn elleboog te zijn.
Dus kwamen wij thuis met Kenai die 10 dagen een kap op moest (i.v.m castratie) en ook mocht hij zeker 2 weken weinig bewegen zodat zijn poot rust kreeg.
De kap bleek Kenai absoluut niet te deren want als je ergens tegenaan loopt kun je door gewoon wat harder te duwen meestal je weg wel vervolgen. (een andere inrichting van je huiskamer is ook wel eens aardig)
De rust baarde ons meer zorgen! Hoe gaan we dit doen met een jonge hond en nog 3 andere honden in huis die wel mogen spelen? en met die enorme kap paste hij ook niet in een bench.Wij besloten toen een stuk van de keuken af te zetten met wat bouwhekken.
Kenai onderging dit zonder te mopperen en wat een lieve hond bleek hij nu ook weer te zijn (wij hadden er meer moeite mee).
Zijn nieuwe adoptiegezin was gelukkig bereid nog even te wachten tot dit alles voorbij was.
Toen wij de uitslag van de foto aan mona doorgaven wist zij een dierenarts die gespecialiseerd was in groeistoornissen van het bewegingsapparaat bij honden.
Dus werd de foto opgestuurd en na 1 week kwam de uitslag: Kenai mocht ALLES weer doen maar moest wel 3 weken pijnstilling slikken spieren moesten zijn poot sterker maken).
Alles verliep die 3 weken goed maar wat had hij dat rennen en spelen gemist en ook na 3 weken was haast niet meer te zien dat hij mank liep.
Toen was het tijd om zijn adoptiegezin te bellen met de mededeling dat ze Kenai mochten ophalen.
Vrijdag 13 november was het zo ver en we hadden nooit verwacht dat wij (met name Yvonne)daar zoveel moeite mee zouden hebben.
Een leuk gezin kwam langs met hun hond sammy, het nieuwe speelmaatje voor Kenai en alles verliep perfect.
Nadat wij alle ”kenai instructies“ meegegeven hadden was het tijd om te gaan en zijn wij met Kenai naar de auto gelopen.
Nadat Yvonne hem in de auto had getild bleef hij heel rustig naast zijn nieuwe maatje zitten maar die ogen keken ons zo vragend aan van waar ga ik naar toe?
Yvonne kon het niet meer droog houden.
Toen ze wegreden wisten we dat het goed zat maar toch slecht geslapen en de dagen erna heeeeel veel aan kenai gedacht.
Na 4 dagen even gebeld en gelukkig: alles ging goed ,hij was ondeugend en speelde inmiddels veel met zijn nieuwe maatje.
Nu wisten dat alles goed kwam met Kenai maar toch missen wij hem ALLEMAAL nog een beetje.
Wij wensen Dirk Jan, Wendy en de kids veel geluk met Kenai.
Piet, Yvonne, Meggy, Fien, Sue
