Uiteraard willen wij van de redactie alle vrijwilligers, alle adoptanten en al onze sponsoren en al hun dierbaren het allerbeste wensen voor het jaar 2010.

Van Marktplaats via Hond Zoekt Huis naar Malaga

Vorig jaar zijn wij door Marktplaats in contact gekomen met HZH.
Omdat hun werkwijze en begeleiding ons aansprak hebben wij via HZH onze eerste hond Fientje (voorheen Saphiro) uit Spanje geadopteerd.
Al snel hebben wij ons opgegeven als tijdelijk opvanggezin zodat de spaanse rakkers aan alle nederlandse dingen kunnen wennen en ook het karakter goed geobserveerd kan worden.
Onze eerste opvanghond kwam al heel snel nl. Sue (voorheen Scout) en deze is bij ons gebleven.
De tweede hond werd Kenai deze is ongeveer 3 mnd bij ons gebleven (door fysieke problemen) en zit sinds 13 November bij een leuk gezin in Gouda.

In een van de vele telefoongesprekken met Mona en soms Jeroen had ik aangegeven dat het mij heel leuk leek om een keer een vlucht met honden te mogen begeleiden.
Half November kwam de vraag van Mona of ik dit nog steeds wilde doen en mijn antwoord hierop was natuurlijk JA, mocht 5 honden mee terug nemen naar Nederland.
Na wat instructies ben ik vrijdag 11 Dec naar Malaga gevlogen (het was daar een heerlijke 20 graden) alwaar ik werd opgehaald door Brigitta die mij vervolgens naar Seacrest Kennels in Nerja bracht.

Daar werd ik heel gastvrij ontvangen door Kurt en Laura, de eigenaren van de kennel waar al 3 honden (Ruben ,Toby en Lola) zaten die ik naar Nederland mee terug zou nemen .
U begrijpt wel dat er daar geen woord Nederlands werd gesproken, dus moest ik mijn Engels weer ophalen en dat ging volgens mij nog best aardig, alleen moet je niet zeggen dat je een monkey hebt gezien als je een ezel bedoelde (beginners foutje zal ik maar zeggen).
Alle dagen heb ik geprobeerd te helpen in de kennel. Dit hield in honden eten geven, kennels schoonmaken en met honden spelen (een hele klus want er zaten ongeveer 30 honden)
Had me echt voorgenomen om ook een dagje wat rond te kijken in een leuk dorpje, maar het is er niet van gekomen (volgende keer misschien?)

We zijn alle dagen ‘s avonds lekker uit eten geweest, eerste avond echt engels gegeten nl. fish en chips, de tweede avond spaans en neem maar van mij aan dat ze daar vieze dingen kunnen eten zoals slakken, gelukkig hadden ze ook eten wat ik wel lekker vond.
Deze laatste avond hebben wij samen gegeten met Kurt en Laura en wat engelse vrienden, zag er erg tegen op maar het was heeeel gezellig.
Het enige wat ik al die dagen voor mezelf heb gedaan, was iedere dag ‘s middags even lekker wandelen, geen straf met 20 graden (in Nederland was het koud).

Heel toevallig kwam ik in de kennel Dawn tegen en na een voorstelrondje vertelde zij dat er ook een zwerfhond (welke zij na 4 uur stukjes kip gevoerd te hebben, had kunnen vangen en 7 weken bij zich had gehouden) naar Nederland was gegaan, deze hond zat nu bij mensen met honden, kippen, hangbuikzwijnen en ruimte en dat ze nu Sue genoemd werd, U voelt hem al aankomen: dat was onze Sue.
Na een tijdje met Dawn gesproken te hebben, realiseerde ik mij dat Sue veel geluk heeft gehad en dat het het al een stuk beter met haar gaat, ze zal volgens ons nooit een allemans vriendje worden maar dat hoeft ook niet wat ons betreft.

Op Zaterdag kwamen Jane en Brian, Bonny brengen (de vierde hond) en even later kwam Rags (hond nr 5).
Toen moest er nog bekeken worden wie met wie in een kooi ging en wie in het tasje, maar na wat wisselen waren Kurt en Laura eruit: Rags met Bonny en Ruben met Lola. Deze laatste zou eerst in het tasje gaan maar ze bleek flink gegroeid en had wat adhd trekjes, dus werd besloten om Toby in het tasje te vervoeren.
Voor ik er erg in had was het zondagmiddag 15.00 tijd dus om te vertrekken. Na afscheid te hebben genomen van Kurt en Laura en ze bedankt te hebben voor de gastvrije/gezellige tijd was het tijd om te gaan.
Op naar het vliegveld met Jane, Brian en de 5 honden. De rit verliep prima en daar aangekomen werden de honden in de kooien gedaan. Vervolgens moesten de honden aangemeld worden om daarna naar de douane te gaan (gelukkig regelden Jane en Brian dit allemaal)
Het is mij wel opgevallen dat in Spanje alles wel heel relaxed gaat.
Nadat ik Jane en Brian bedankt had was het tijd om te gaan.
Het was nog even spannend of Toby in het tasje wilde ,maar gelukkig hij had zin om mee te werken .
Toby was tijdens het opstijgen wat onrustig om zich vervolgens 2 uur voorbeeldig te gedragen.

Als je 3 dagen Engels hebt gesproken is het moeilijk omschakelen (ik antwoordde met yes toen ze vroegen of ik iets wilde drinken)

De aankomst was geweldig: al die adoptanten met blije gezichten en fotocamera’s (je voelt je een filmster) en ik kreeg zelfs chocolaatjes van één van de adoptanten.
Na deze werkvakantie was het tijd om naar huis te gaan samen met Ruben, deze kwam een paar dagen bij ons logeren om vervolgens vrijdag opgehaald te worden door Inge.
Het was een hele leuke tijd en wie weet mag ik nog een keer.
Tenslotte wil ik CAS, HZH en ALLE adoptanten bedanken voor het goede werk, want je ziet echt veel dierenleed in Spanje.

Groetjes Yvonne

Recent afscheid genomen van Kenai, onze eerste opvanghond.

De insiders weten dat Kenai eigenlijk onze 2e opvanghond was.

Sue (voorheen Scout) was de eerste. Deze was echter zo bijzonder dat we na 2 weken besloten haar te houden.

Kenai was dus de eerste hond die na een bepaalde tijd weer naar een adoptiegezin zou gaan en waar wij tijdelijk voor mochten zorgen.
Dat werd bijna 3 maanden en dat lag niet aan het karakter van Kenai maar aan zijn fysieke situatie.

Kenai kwam in juli naar nederland, was toen vermagerd en zat onder de teken en na een goede behandeling kon hij naar zijn adoptiegezin.
Deze hadden zich alleen wel vergist in de combinatie 3 kleine kinderen en de opvoeding van een jonge hond en vonden dat Kenai beter af was bij een gezin dat wel voldoende tijd en aandacht voor hem hadden.

Dus kwam kenai eind augustus naar ons toe.
Het bleek inderdaad een jonge ondeugende hond te zijn met een geweldig karakter, hij kon het uitstekend vinden met onze honden Meggy, Fien en Sue (de laatste 2 ook uit spanje).
Samen hebben ze heel wat uren geravot, zowel buiten als binnen.

Inmiddels had zich wel een enthousiast gezin gemeld maar omdat Kenai al vanaf de eerste dag een beetje mank liep besloten om na overleg met Mona hier naar te laten kijken.
Toen de foto gemaakt moest worden (onder narcose) hebben we gelijk besloten hem te laten castreren. dit scheelde weer een gang naar de dierenarts en een narcose voor Kenai.
Het bleek een groeistoornis in zijn elleboog te zijn.

Dus kwamen wij thuis met Kenai die 10 dagen een kap op moest (i.v.m castratie) en ook mocht hij zeker 2 weken weinig bewegen zodat zijn poot rust kreeg.
De kap bleek Kenai absoluut niet te deren want als je ergens tegenaan loopt kun je door gewoon wat harder te duwen meestal je weg wel vervolgen. (een andere inrichting van je huiskamer is ook wel eens aardig) De rust baarde ons meer zorgen! Hoe gaan we dit doen met een jonge hond en nog 3 andere honden in huis die wel mogen spelen? en met die enorme kap paste hij ook niet in een bench.
Wij besloten toen een stuk van de keuken af te zetten met wat bouwhekken.
Kenai onderging dit zonder te mopperen en wat een lieve hond bleek hij nu ook weer te zijn (wij hadden er meer moeite mee).

Zijn nieuwe adoptiegezin was gelukkig bereid nog even te wachten tot dit alles voorbij was.
Toen wij de uitslag van de foto aan mona doorgaven wist zij een dierenarts die gespecialiseerd was in groeistoornissen van het bewegingsapparaat bij honden.

Dus werd de foto opgestuurd en na 1 week kwam de uitslag: Kenai mocht ALLES weer doen maar moest wel 3 weken pijnstilling slikken spieren moesten zijn poot sterker maken).
Alles verliep die 3 weken goed maar wat had hij dat rennen en spelen gemist en ook na 3 weken was haast niet meer te zien dat hij mank liep.

Toen was het tijd om zijn adoptiegezin te bellen met de mededeling dat ze Kenai mochten ophalen.
Vrijdag 13 november was het zo ver en we hadden nooit verwacht dat wij (met name Yvonne)daar zoveel moeite mee zouden hebben.

Een leuk gezin kwam langs met hun hond sammy, het nieuwe speelmaatje voor Kenai en alles verliep perfect.
Nadat wij alle ”kenai instructies“ meegegeven hadden was het tijd om te gaan en zijn wij met Kenai naar de auto gelopen.

Nadat Yvonne hem in de auto had getild bleef hij heel rustig naast zijn nieuwe maatje zitten maar die ogen keken ons zo vragend aan van waar ga ik naar toe?
Yvonne kon het niet meer droog houden.

Toen ze wegreden wisten we dat het goed zat maar toch slecht geslapen en de dagen erna heeeeel veel aan kenai gedacht.

Na 4 dagen even gebeld en gelukkig: alles ging goed ,hij was ondeugend en speelde inmiddels veel met zijn nieuwe maatje.
Nu wisten dat alles goed kwam met Kenai maar toch missen wij hem ALLEMAAL nog een beetje.

Wij wensen Dirk Jan, Wendy en de kids veel geluk met Kenai.

Piet, Yvonne, Meggy, Fien, Sue