Op 20 Oktober was het zover, ik mocht voor de 2e keer naar Malaga om op de terugreis 5 honden mee te nemen naar Nederland.
De eerste keer - en dat is inmiddels bijna 1 jaar geleden - ben ik 3 dagen in Nerja bij Kurt en Laura te gast geweest.
Maar omdat ik redelijk geëmancipeerd ben dacht ik “wat Jeroen kan dat kan ik ook” en dat betekende op 1 dag heen en weer vliegen naar Malaga.
Om 4.15 ging de wekker en om 4.45 zat ik in de auto met een heerlijk kopje koffie.
Ik dacht zelf dat ik tijd genoeg had voor een heerlijk kopje koffie op schiphol maar dat viel een beetje tegen.
Dus maar direct naar het vliegtuig gelopen met de gedachte: in het vliegtuig hebben ze ongetwijfeld ook lekkere koffie.
Mijn stoel was heerlijk bij het raam en toen ik eenmaal zat dacht ik : zó, ik ben er klaar voor, op naar de HONDJES en de ZON.

Het weer in Malaga was heerlijk warm en ZONNIG
Als Jeroen het had geweten zou hij toch wel een beetje jaloers zijn geweest! Hij had namelijk 4 weken geleden in Malaga de hele dag regen gehad. We zullen maar zeggen “je krijgt het weer dat je verdient” ???
Met het treintje ben ik richting Torremolinos gegaan en na een hapje en een drankje richting het strand gelopen om vervolgens een plekje op het strand te vinden tussen al die mensen die lekker lagen te “bakken”.
Na wat bruiningsuurtjes was het weer tijd om terug te gaan naar het vliegveld.
Daar heb ik kennis gemaakt met Linda en Dorothee (twee hele aardige vrijwilligers in Spanje, echte dierenvrienden) en de honden waar ik voor gekomen was.
Banzai en Roxy in een kooi en in de andere kooi Honey met Tosca en Meeko was zo klein dat hij in het tasje paste. Wat waren de honden relaxed en lief!!!

In Spanje is het zo dat alles heel relaxed gaat en niemand maakt zich daar druk, maar toen ik de rij voor de incheckbalie zag, kreeg ik het toch wel een beetje benauwd hoor!
Na ongeveer 45 minuten waren we eindelijk aan de beurt (dan is het toch wel makkelijk dat er iemand Spaans spreekt) en moesten we door naar de afdeling “Flightcare” waar de honden uit de kooien moesten omdat de kooien door de scanner moesten.
Op papier lijkt dit zo gebeurd maar het heeft alles bij elkaar ongeveer 1,5 uur geduurd.
Toen moesten Meeko en ik nog door de douane en ook daar stond een hele rij, pfffffffffffff.
Wat gestrest en uitgeput namen we (met meeko in de handbagage) plaats in het vliegtuig en gelukkig heeft Meeko zich (achteraf) tijdens de vlucht voorbééldig gedragen!

Eenmaal veilig geland moesten we alleen nog “even wachten” op de honden maar dat duurde toch wel erg lang: het leek wel of we nog in Spanje zaten!!!!
Eindelijk - na ruim 1 uur - kwamen de kooien, dus konden we richting douane en de bekende schuifdeuren. Maar ook de douaniers hadden niet veel te doen denk ik, want alle papieren werden 3 keer gelezen en uitgeplozen om vervolgens na 15 minuten tot de conclusie te komen dat alles in orde was (had ik hem al verteld hoor, maar hij geloofde mij niet en verveelde zich kennelijk) .
Toen gingen eindelijk de schuifdeuren open en daar stonden ze allemaal geduldig te wachten op de hondjes.











Nadat iedereen haar/zijn nieuwe huisgenoot had begroet en in ontvangst genomen was het tijd om naar huis te rijden en vervolgens om ca. 3.00 uur mijn bed in te kruipen.
Kortom: wat Jeroen kan kan ik dus ook !!!! , al is het wel héééél vermoeiend maar wel een héééél erg leuk en dankbaar om zoiets te mogen doen!!

Afsluitend zou ik zeggen: Iedereen heel veel plezier met hun nieuwe huisgenoot en voor Malaga: tot de volgende keer !!

Yvonne Groenewoud

Warm hart

Hond zoekt huis blijft mensen- en dierenwerk: af en toe gaan dingen dus niet helemaal zoals je gehoopt, gepland of bedoeld hebt. Zo ging dat ook met señora T, een van de HzHonden die een paar weken geleden naar Nederland kwam.

Señora T zou eerst naar een opvangadres gaan en van daaruit naar haar eigenlijke adoptanten. Dit gebeurt wel vaker, bijvoorbeeld omdat we nog een plaats op een vlucht beschikbaar hebben, omdat een adoptant aan het verhuizen is of, helaas ook wel eens gebeurd, in verband met ziekte. Hoe dan ook, T was meer dan welkom op beide adressen. Maar zoals elke hond ziek kan worden, kan dat met HzHonden ook voorkomen.

Als goed opvanggezin werd de dierenarts opgezocht. Ze werd onderzocht, behandeld, kreeg wat spuitjes en pillen en kon zich weer richten op beter worden. Onze vrijwilliger liet de dierenarts weten dat de hond uit Spanje kwam en tijdelijk in opvang was. En dan heb je als regel drie soorten reacties:

1. oh, wat leuk en goed van jullie en wat fijn voor de hond.
2. O! Pas dan maar op want daar komen ook heel veel zieke en verzwakte honden vandaan. Bovendien hebben we hier ook nog voldoende honden in de asielen zitten.
3. Stilte, omdat men geen mening wil geven: noch dat men dit soort initiatieven steunt noch dat men het eigenlijk 3x niks vindt.

Deze dierenarts behoorde tot categorie ................... 1! Ze was enthousiast en vroeg honderduit. Ze wilde zelfs wel wat doen voor HzH, dus of de organisatie contact op wilde nemen. Dat heb ik dus gedaan. In een leuk gesprek met de dierenarts liet zij me weten dat ze dit een nobel initiatief vond. Toen ik haar vertelde hoe we werkten en wat we zeker wel maar ook zeker niet deden, was ze helemaal vrolijk en enthousiast. De reden dat ik contact met haar op moest nemen was dat ze graag wat voor ons wilde doen. Ze wilde de kosten van de behandeling van de hond niet in rekening brengen, als donatie aan onze stichting.

Het spreekt voor zich dat ik deze dierenarts uitgebreid bedankt heb voor haar gulle gave. Het scheelt HzH weer geld waar we nu weer andere dingen voor kunnen doen (95% van de uitgaven gaat naar de dierenarts, luchtvaartmaatschappij of kooienleverancier). Een mooi gebaar uit een warm hart. Dat moet dus wel op ons dogblog worden vermeld: waarvan akte!

Jan Willemsen, voorzitter HzH