Feliz Navidad

Lieve, lieve mensen.

Zo begon een van onze grootste conferenciërs altijd zijn "one men" shows, en zo wil ik ik graag ook deze kerstwens beginnen.


Lieve, lieve mensen, op deze kerstmorgen wens ik iedereen een heel fijn kerstfeest toe.
Eindelijk eens de witte kerst waar we altijd op hopen.

Zo hopen we altijd ook een een vredig kerstfeest, en nu dat dat witte kerst gelukt is, misschien dat, dat vredige kerst er ook nog eens van komt.

In iedergeval wensen wij van Hond zoekt Huis iedereen ook een gezellig kerstfeest toe tesamen met uw vrienden, familie, en natuurlijk ook uw huisdier, toe!

Ook van onze Spannse collega's van Costa Animal Society kregen wij de wens om alle adoptanten, vrijwilligers en een ieder die zich inzet voor het redden van spaanse zwerf honden, een hele fijne kerst toe te wensen.
Dus voor iedereen van onze spaanse vrienden

Feliz Navidad

y

prospero años

Uiteraard willen wij ons bij het laatste aansluiten en wensen u en de uwen allen ook het allerbeste voor het komende jaar toe.

Gelukkig Nieuwjaar

Cadeautje

In deze tijd van gezelligheid, van Sinterklaas en Kerst, is ons (Uw redacteur van Stichting Hond zoekt Huis) ook een cadeautje ten deel gevallen.
Van de adoptanten van Dunya (vh Turca) hebben wij een laptop cadeau gekregen,welke zij bij de ASR-verzekeringen hadden gewonnen.
Het betrof een ASR actie waar werknemers een laptop mochten schenken aan een goed doel. En Dunya heeft met het baasje bedacht dat wij een goed doel waren en ons voor gedragen.
Ik kan u vertellen, uw redacteur tevens administrateur kon deze heel goed gebruiken ook.
Alles gaat momenteel weer even wat sneller. Tenminste waar de tijd het toelaat, maar het werkt wel weer prettiger, en daar ben ik heel dankbaar voor.
Dunya, Baasjes en ASR-verzekeringen, heel erg bedankt.

En hierbij stuurde Dunya ook nog een persoonlijk bericht.

Vlucht op Rotterdam

Aankomst verslag komt nog, maar de foto's zijn alwel te zien in ons fotoalbum

http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis

Brief van Tico (v/h Oscar)

Lieve Mona en alle andere vrienden van HzH,

“Ik ben nu enkele weken in Nederland en wil je graag laten weten hoe het met me gaat. Je zult vast wel benieuwd zijn hoe het met me is. Waarschijnlijk net zo benieuwd als ik was toen er op die 8e november van alles met me gebeurde, waar ik geen “hondenkoekje”van snapte! Want ja, laten we wel zijn: leef je in aangenaam temperatuurtje, moet je in de auto, kom je daarna in zo’n hokje in zo’n grote “vogel met een bult lawaai”, duurt het ik weet niet hoe lang voor je dat hokje weer uit mag en dan sta je in de regen met ik weet niet hoeveel vreemd volk om je heen! Nu ben ik niet de hond die altijd op de voorgrond sta, dus in die drukte wist ik ook niet zo goed wat ik moest doen. Maar mijn maatjes uit Spanje wisten goed de aandacht naar zich te trekken, ik dacht weet je wat: ik doe even mijn circusdansje op mijn achterpoten, werkt altijd!

De familie die steeds bij me stond, leek me wel aardig, ze waren tenminste erg lief voor me, ik ben dus maar met ze meegegaan die auto in. Tjonge, dat was nog eens anderhalf uur rustig zitten. Kon ik in deze tijd wel mooi even die “gasten” observeren, ze leken me wel oké!

En ik moet je zeggen, Mona, het is hier wel erg gaaf! Ik heb een heerlijk kussen, veel speeltjes , het is goed van eten en drinken (goede hondenkoekjes en stokjes verkopen ze hier in Nederland, vooral die runderoren zijn lekker!) en aan aandacht geen gebrek. Ze lopen veel met me, je hebt hier geweldige bossen waar je los mag lopen en ik veel soortgenoten tref, hoewel ik daar niet zo veel behoefte aan heb. Ik heb een paar trouwe “baasjes”hier in huis, waar ik lekker bij blijf lopen.
Weet je wat ook leuk was? Ze doen hier blijkbaar aan kraamvisite! Ik kreeg me toch veel. Nu weet ik heel goed hoe ik iets gedaan wil krijgen: kop een beetje schuin, voorpoten over elkaar gekruist en de ogen wat laten hangen: écht, dan lukt alles! Ze lopen allemaal met me weg. Deze truc doe ik bv ook op de markt, bij de viskraam scoor ik altijd visfrietjes! Maar ik moet zeggen: met mijn circusdans heb ik ook altijd succes. Sowieso kijken ze allemaal naar me, ze kennen hier denk ik geen Spaanse waterhond of ik ben toch een bijzonder geval. Ik denk het laatste want dat zeggen ze hier thuis tenminste steeds. Dat ik toch wel een heel bijzondere hond ben qua karakter en uiterlijk. Nou , daar ben ik best een beetje trots op.

Maar 1 ding valt erg tegen: die temperatuur! Dit is geen weer voor een Spanjaard!

En dan die sneeuw de afgelopen dagen. Ik liep op 2 poten, soms op 3, (zal wel komisch zijn geweest, iedereen keek naar me en ze hadden me een lol!) . Gelukkig vond mijn baas het ook veel te koud , elke avond doet hij me heerlijk een dekentje over. De afgelopen dagen heb ik het trouwens voor elkaar gekregen dat ik bij ze in bed mocht. Ja ja en dan te weten dat ze daar altijd zo’n grote mond over hadden ha ha. Bij Martijn ligt het heerlijk, bij Anniek heb ik het verbruid! Het is zo dat ik nogal behoorlijk snurk…

Je hoort het, ik heb het geweldig naar mijn zin en ik hoop dat alle maatjes uit Spanje het net zo getroffen hebben als ik! Hier kan ik wel oud worden. Ga zo door met jullie werk!

”Dikke poot van Tico

Het was weer een raar dagje.

En waarom dan wel zult u denken?
Ik ga het u vertellen, nadat de bijna standaard riedel van een dag als deze in gang was gezet, wekker, koffie, vrouwtje kusje, hondjes knuffel, auto ritje, kaartje trekken, auto parkeren en richting Schiphol vertrekhal.
Tot zover niets aan de hand.

Maar toen, lopende door de vertrekhal en taxfree zone bekroop mij een beangstigend gevoel.
Ik dacht dat ik misschien een tijdje op de maan was geweest of in een donkere grot op een verlaten eiland. Had ik iets gemist of zo?
Maar nee, gek was ik ook al niet, het lag gelukkig niet aan mij!
Het moet mij van het hart, en laat ik het in stijl aan u vertellen……..!!!!

In Spanje wordt een boot gevuld.
Pietermannen zijn vol ongeduld.
Pakjes worden ingepakt
Pepernoten worden ingezakt.
En dan na een vaartijd zo groot
Zal Sinterklaas arriveren met zijn boot.
Dan zal hij op 13 november voet aan Hollandse bodem zetten
Kinderen moeten dan goed op de daken letten.
Want dan is de goedheiligman in de buurt
En wordt er door pieterman door de ramen gegluurd.
Dan komt het grote feest eraan
En zal een ieder zingen gaan.
Van zie de maan schijnt, makkers staakt u wilt geraas.
Heerlijk avondje is gekomen, avondje van Sinterklaas.

Behalve onze luchthaven in Amsterdam
Waar ik op 8 november kwam
Daar zijn ze compleet van het padje gegleden
Want overal waar de bagagetrolley´s reden
Zag ik die dag KERSTBOMEN staan.
En ben ik aan het twijfelen gegaan.
Ik vond het maar niets
En kerst zo vroeg mist toch iets.
Toch, kerst is een geweldig feest
MAAR PAS NA DE GOEDHEILIGMAN IS GEWEEST.

Zo dit wou ik even kwijt, want er was vandaag nog een missie te voltooien. Ik ging niet alleen voor mijn lol naar Spanje.
Ik had deze week alle weersvoorspellingen in de gaten gehouden, want nadat ik vorige keer met zwembroek in de hand in de regen de dag heb doorgebracht had ik mezelf voorgenomen dat niet nog eens. En die voorspellingen zagen er niet goed uit.

Dus toen ik om plusminus half 11 was geland en rond elf uur het luchthaven- gebouw uitliep scheen de zon, ja hoor dat had ik weer! Dus werd het besluit genomen om in Torromolinos te gaan ontbijten op zijn Engels.
Dus trein gepakt naar Torromolinos en daar, na een half uurtje liep ik het stationsgebouw uit en ja hoor,…. nog steeds zon. Dus daar stond ik lange broek, sweater, warme sokken en schoenen.
Na het ontbijt zijn de sokken en schoenen in mijn rugtas gestopt en ben ik lekker met opgestroopte broekspijpen en flink eind met mijn voetjes in het water, langs de kust gaan lopen.
Hierna nog even het stadje ingegaan nog wat gegeten en gedronken zittend op een terrasje.
En dan 5 á 6 uurtjes later weer terug richting Malaga en nog steeds zon.
Ach ja en inderdaad “iedereen krijgt het weer dat ie verdient”. :-)

Op Malaga airport kennis gemaakt met wederom een nieuwe vrijwilligster, Wilma.
Wilma kwam de vijf kanjers brengen die ik die avond nog zou herenigen met hun nieuwe baasjes.
Bruno, Negri, Fatima, Oscar en Kira deden samen met Wilma en mij de “ airport run” .
En zoals Yvonne in haar verslag ook al meldde, die rij is altijd zooooooo lang en voordat je aan de beurt bent duuuuurt nooooooog veeeeeel langer, en als die balie mutsen het eindelijk begrijpen snel naar Flightcare, gelukkig was daar dezelfde medewerkster als de vorige keer en herkende zij me nog, lekker voor mijn ego, dat weer wel. Toen moesten de kooien worden gescand, alleen dit keer in de catacomben van de luchthaven. Dus de jonge dame nam Wilma en mij op sleeptouw door het luchthaven gebouw. Inmiddels was het bijna boarding time, dus na de scan de jonge dame en Wilma bedankt en met een speedy tempo richting douane. Negri uit het tasje,riem afgedaan, Negri in het tasje, riem omgedaan en met 120 km p/u naar de gate waar de boarding al was begonnen.
En vijftien minuten later zat ik op mijn zetel en werd het vliegtuig van de kant geduwd. Pfffffff.

Op Schiphol stond mij namelijk wederom een verrassing te wachten! Na nog geen half uur na aankomst en kort nadat ik Negri alvast kennis had laten maken met zijn nieuwe baasjes, kwam de lift omhoog en werden daar Bruno, Fatima, Oscar en Kira afgeleverd.
Ook de douane was al naar huis dus om 23:45 werden de kooien open gemaakt en was daar de kennismaking tussen adoptanten en hun nieuwe huisgenoten.
Om 00:30 reden Mona en ik naar huis en een uurtje later ging ik moe maar voldaan onder de dekens en liet mijn gedachten nog even de vrije loop gaan.

Toch raar om kerst te beleven
Zonder een verlanglijstje voor de Sint te hebben geschreven
Kerstballen te zien hangen en pieken te zien staan
Terwijl ik op het punt stond om naar het zonnige Spanje te gaan
En dan na een dag van vele uren sun en fun
Een hele uitputtende airport run.
Ben ik binnen 24 uur weer terug gegaan
En loop ik bijna tegen een kerstboom aan.
Maar voor alle kinderen die dit lezen
Zal ik graag jullie boodschapper wezen.
Het doet me verschrikkelijk goed
En vol plezier en goede moed
zonder veel toeters en bellen
Kan ik jullie vertellen
Ik heb de Sint en alle pieten “gekken” .
Richting Nederland zien vertrekken.
Ondertussen zijn ze aan Nederlandse wal geraakt
En al vele schoenen vol gemaakt.

En toen was er het “ uitdelen” van de honden
Dat heb ik helemaal te gek gevonden
Want terwijl ik daar stond,
En het was nog geen eens pakjesavond
Was iedereen het er over eens, dat
ze die avond hun eerste cadeautje hadden gehad.

Tot zover mijn reisverhaal
Gefeliciteerd allemaal

P.S.

Mocht u na deze “love story”
Een traantje weg hebben moeten pinken
Het kan nog mooier
Klik eens op de volgende Linken
Hier zijn filmpjes en foto’s te zien
Van adoptanten en hun belevenis
Ook kan u daar een blik werpen
En zien hoe mooi hun “honden” leven is

Link Fatima

Link Negri

Link Bruno

Op 20 Oktober was het zover, ik mocht voor de 2e keer naar Malaga om op de terugreis 5 honden mee te nemen naar Nederland.
De eerste keer - en dat is inmiddels bijna 1 jaar geleden - ben ik 3 dagen in Nerja bij Kurt en Laura te gast geweest.
Maar omdat ik redelijk geëmancipeerd ben dacht ik “wat Jeroen kan dat kan ik ook” en dat betekende op 1 dag heen en weer vliegen naar Malaga.
Om 4.15 ging de wekker en om 4.45 zat ik in de auto met een heerlijk kopje koffie.
Ik dacht zelf dat ik tijd genoeg had voor een heerlijk kopje koffie op schiphol maar dat viel een beetje tegen.
Dus maar direct naar het vliegtuig gelopen met de gedachte: in het vliegtuig hebben ze ongetwijfeld ook lekkere koffie.
Mijn stoel was heerlijk bij het raam en toen ik eenmaal zat dacht ik : zó, ik ben er klaar voor, op naar de HONDJES en de ZON.

Het weer in Malaga was heerlijk warm en ZONNIG
Als Jeroen het had geweten zou hij toch wel een beetje jaloers zijn geweest! Hij had namelijk 4 weken geleden in Malaga de hele dag regen gehad. We zullen maar zeggen “je krijgt het weer dat je verdient” ???
Met het treintje ben ik richting Torremolinos gegaan en na een hapje en een drankje richting het strand gelopen om vervolgens een plekje op het strand te vinden tussen al die mensen die lekker lagen te “bakken”.
Na wat bruiningsuurtjes was het weer tijd om terug te gaan naar het vliegveld.
Daar heb ik kennis gemaakt met Linda en Dorothee (twee hele aardige vrijwilligers in Spanje, echte dierenvrienden) en de honden waar ik voor gekomen was.
Banzai en Roxy in een kooi en in de andere kooi Honey met Tosca en Meeko was zo klein dat hij in het tasje paste. Wat waren de honden relaxed en lief!!!

In Spanje is het zo dat alles heel relaxed gaat en niemand maakt zich daar druk, maar toen ik de rij voor de incheckbalie zag, kreeg ik het toch wel een beetje benauwd hoor!
Na ongeveer 45 minuten waren we eindelijk aan de beurt (dan is het toch wel makkelijk dat er iemand Spaans spreekt) en moesten we door naar de afdeling “Flightcare” waar de honden uit de kooien moesten omdat de kooien door de scanner moesten.
Op papier lijkt dit zo gebeurd maar het heeft alles bij elkaar ongeveer 1,5 uur geduurd.
Toen moesten Meeko en ik nog door de douane en ook daar stond een hele rij, pfffffffffffff.
Wat gestrest en uitgeput namen we (met meeko in de handbagage) plaats in het vliegtuig en gelukkig heeft Meeko zich (achteraf) tijdens de vlucht voorbééldig gedragen!

Eenmaal veilig geland moesten we alleen nog “even wachten” op de honden maar dat duurde toch wel erg lang: het leek wel of we nog in Spanje zaten!!!!
Eindelijk - na ruim 1 uur - kwamen de kooien, dus konden we richting douane en de bekende schuifdeuren. Maar ook de douaniers hadden niet veel te doen denk ik, want alle papieren werden 3 keer gelezen en uitgeplozen om vervolgens na 15 minuten tot de conclusie te komen dat alles in orde was (had ik hem al verteld hoor, maar hij geloofde mij niet en verveelde zich kennelijk) .
Toen gingen eindelijk de schuifdeuren open en daar stonden ze allemaal geduldig te wachten op de hondjes.











Nadat iedereen haar/zijn nieuwe huisgenoot had begroet en in ontvangst genomen was het tijd om naar huis te rijden en vervolgens om ca. 3.00 uur mijn bed in te kruipen.
Kortom: wat Jeroen kan kan ik dus ook !!!! , al is het wel héééél vermoeiend maar wel een héééél erg leuk en dankbaar om zoiets te mogen doen!!

Afsluitend zou ik zeggen: Iedereen heel veel plezier met hun nieuwe huisgenoot en voor Malaga: tot de volgende keer !!

Yvonne Groenewoud

Warm hart

Hond zoekt huis blijft mensen- en dierenwerk: af en toe gaan dingen dus niet helemaal zoals je gehoopt, gepland of bedoeld hebt. Zo ging dat ook met señora T, een van de HzHonden die een paar weken geleden naar Nederland kwam.

Señora T zou eerst naar een opvangadres gaan en van daaruit naar haar eigenlijke adoptanten. Dit gebeurt wel vaker, bijvoorbeeld omdat we nog een plaats op een vlucht beschikbaar hebben, omdat een adoptant aan het verhuizen is of, helaas ook wel eens gebeurd, in verband met ziekte. Hoe dan ook, T was meer dan welkom op beide adressen. Maar zoals elke hond ziek kan worden, kan dat met HzHonden ook voorkomen.

Als goed opvanggezin werd de dierenarts opgezocht. Ze werd onderzocht, behandeld, kreeg wat spuitjes en pillen en kon zich weer richten op beter worden. Onze vrijwilliger liet de dierenarts weten dat de hond uit Spanje kwam en tijdelijk in opvang was. En dan heb je als regel drie soorten reacties:

1. oh, wat leuk en goed van jullie en wat fijn voor de hond.
2. O! Pas dan maar op want daar komen ook heel veel zieke en verzwakte honden vandaan. Bovendien hebben we hier ook nog voldoende honden in de asielen zitten.
3. Stilte, omdat men geen mening wil geven: noch dat men dit soort initiatieven steunt noch dat men het eigenlijk 3x niks vindt.

Deze dierenarts behoorde tot categorie ................... 1! Ze was enthousiast en vroeg honderduit. Ze wilde zelfs wel wat doen voor HzH, dus of de organisatie contact op wilde nemen. Dat heb ik dus gedaan. In een leuk gesprek met de dierenarts liet zij me weten dat ze dit een nobel initiatief vond. Toen ik haar vertelde hoe we werkten en wat we zeker wel maar ook zeker niet deden, was ze helemaal vrolijk en enthousiast. De reden dat ik contact met haar op moest nemen was dat ze graag wat voor ons wilde doen. Ze wilde de kosten van de behandeling van de hond niet in rekening brengen, als donatie aan onze stichting.

Het spreekt voor zich dat ik deze dierenarts uitgebreid bedankt heb voor haar gulle gave. Het scheelt HzH weer geld waar we nu weer andere dingen voor kunnen doen (95% van de uitgaven gaat naar de dierenarts, luchtvaartmaatschappij of kooienleverancier). Een mooi gebaar uit een warm hart. Dat moet dus wel op ons dogblog worden vermeld: waarvan akte!

Jan Willemsen, voorzitter HzH

In Memoriam, Kenai

Beste lezers, het is niet altijd mooi nieuws wat we te vertellen hebben. Helaas hebben we voor het eerst in ons bestaan als HzH een drastische en daarom zware (maar zeker weloverwogen) beslissing moeten nemen, en een adoptiehond moeten laten inslapen.

Lieve Kenai,

Kenai…………zo hebben we je genoemd toen je op de website kwam op zoek naar een thuis. In Spanje hadden ze niet de moeite genomen om je een naam te geven. Kenai betekend sterke beer, een naam die bij je paste, maar je was ook een ontzettend lieve beer. Vanaf de aankomst ging er al van alles mis, en wilde ze je bij de dierenarts en dierenambulance niet helpen want je kwam tenslotte uit Spanje. Gelukkig wilde de dierenarts hier je wel helpen en heb je zelfs nog een nachtje bij de assistente gelogeerd. Jeroen heeft je opgehaald, weer weggebracht en zo is het jammer genoeg je hele leven gegaan. Gelukkig waren daar altijd Piet en Yvonne die ook altijd voor je klaar hebben gestaan en je met veel liefde iedere keer hebben opgevangen. Als laatste Berry en Patricia die je nog een kans wilden geven. Helaas was er iets mis in je koppie, niemand weet precies wat en hoe het is gekomen het betekende wel dat je afwijkend gedrag ging vertonen. Gedrag dat steeds erger werd. Het was voor jou beter om je eindelijk rust te gunnen. Het was een zware beslissing voor ons allemaal, maar voor jou was het beter!

Lieve Kenai het was je zo gegund…………

Yvonne, Piet, Mona en Jeroen

Lieve Kenai
De mooie momenten in je veel te korte korte leven neemt niemand je meer af.

Daaaaaaar gaan we weer!!!!!

Hier zit ik dan half 5 in de ochtend, en klaar voor vertrek.
5 honden, gaan vandaag hun nieuwe adoptanten ontmoeten.
Lieve mensen sterkte vandaag met de laatste lootjes en tot vanavond.

Jeroen

We zijn weer terug......................Tjonge jonge jonge, wat een dag vandaag!!

Laten we beginnen met de heen reis, eerst natuurlijk weer vroeg mandje uit, half 5 naar Schiphol, auto parkeren inchecken, zo ver niets aan de hand.
Wel gemerkt dat het overal ontzettend druk was, maar cd in de auto en geen nieuws geluisterd.

Door de douane, weliswaar met een afgezakte broek, want dat laatste piepje bij de scanner was de broekriem (help mij, lieve lezers, de volgende keer herinneren dat ik een strakke broek aan doe). En ja hoor trouwe lezers, de zonnebrand (speciaal gekocht in een klein flesje van 75ml)hoefde ditmaal niet achter gelaten te worden!! Joepie

Boarding was ook nog op tijd, en toen begon het gedonder!
Vanuit de cockpit kwam de melding dat er trubbels waren in Frankrijk. Trafficcontrolers in Frankrijk hadden het werk stil gelegt, dit hield voor mij in dat we een uur later als gepland de lucht in gingen, daarbij geteld de tegenwind, stond ik anderhalf later als gepland op Malaga Airport.


Enfin in het vliegtuig kregen we nog een weer up-date, het was bewolkt, maar verbetering was in zich en het handdoekje in mijn rugtas begon zich alweer nuttig te voelen.

Dus ik vol goede moed richting trein, maar nog geen zon, kaartje gekocht naar Fuengirola, nog geen zon, ik in trein nog steeds geen zon, ik uit trein REGEN............

HEB IK DAT....

Maar ja ik ben niet zo gauw uit het veld geslagen en trek in koffie, dus toch naar het strand van Fuengirola en tegenover een mooi (nat) bronzen beeld, wat waarschijnlijk en pracht betekenis heeft, waarvan ik geen idee heb, een heerlijke cappucino besteld en genuttigd.

Hierna winkeltjes gezien en na een tweetal uurtjes de trein gepakt en een paar dorpen verder in Benalmádena weer uitgestapt. Nog meer regen, maar wel lekkere broodjes!!

Ook maar weer wat winkeltjes en overdekte bazaars gezien (strand overigens niet gezien omdat er geen boulevard is omdat er een paar gigantische resorts, welke de blik de zee ontnamen).

Hierna nogmaals de trein genomen en naar Torremolinos, geen regen maar ook geen zon.
Maar wel een heerlijk Terrasje aan het strand, tesamen met een mooie cappucino en een heerlijke Raspberry cake, ook dan is het leven genieten.

En na al deze heerlijk heden, toen ik de terugreis zou gaan aanvaarden,

WEER REGEN!!

Maar ja deze reis had nog een mooi einddoel, en deze laatste fase ging ik toch nat, maar met goede moed in.

Drijfnat de berg op, wederom de trein in en richting Malaga Airport en ja hoor, ZON, matig maar goed, toch gezien.

De ontmoeting met Simone was weer geweldig, ook had zij hulp van Rona, ex-medewerkster van CAS, die hielp met het uitladen van Pamina, Lady, Fly, Blacky en Tosca, en terwijl Rona en ik gezellig babbelend de ingang van de luchthaven opzochten, parkeerde Simone de auto en met zijn drieën zijn we achter in de incheck rij gaan staan.

Ondertussen was de boarding tijd wel al een half uur opgeschoven, wel weer viel mij op dat het wel erg druk was op de luchthaven, maar ja, dacht ik nog, het zal wel weer meevallen...........!

NOU NIETS WAS MINDER WAAR

Terwijl wij al met de honden reispapieren ingevuld in de hand stonden bij de flightcare en op het punt stonden om de laatste hindernis (de X-ray) te nemen werden wij door de dienstdoende medewerkster, terug geroepen.

Er waren wederom problemen met vluchten die over Frankrijk moesten en wij werden verzocht om deze laatste hindernis om 21:15 tenemen, we praten hier over een vertraging van twee uur en drie kwartier. Enige paniek en ergenis gevoelens namen bezit van Simone, Rona en mij, want moet u weten dat je bij X-ray echt met minnimaal twee personen moet zijn, ivm honden in en uit de kooi halen bij het scannen van de kooien.

Maar ook Simone heeft behalve de opvang van vele honden ook nog twee kinderen waar ook voor gezorgt moest worden, dus zij had een behoorlijk dilemma.
Nadat de dame in kwestie aan Simone beloofd had, in vloeiend spaans, dat ze mij hoogst persoonlijk zou helpen bij de X-ray, durfden Simone en Rona de terug reis te aanvaarden.

De wachtijd heb ik gedood met kletsen met gestrande en vertraagde reizigers en toen pas werd mij duidelijk dat de chaos nog groter was als ik mij zelf voorstelde.

Eén reiziger vertelde mij dat zijn vlucht was gecanceld en hij een vlucht had kunnen regelen voor de volgende ochtend 11 uur, en hij had mazzel, want op die bewuste vlucht waren precies nog twee plaatsen beschikbaar. De eerste vlucht beschikbaar daarna was pas op komende woensdag en daar kon een deel van de overige 150 gestrande passagiers op inchecken.
Ook was er een dame die mij vertelde dat haar geplande vlucht van 10 uur pas om 4 uur 's nachts zou vertrekken. Chaos alom dus.

Maar goed twee en een half uur later hield eerder genoemde dame haar woord, en samen hebben wij gezellig kletsend in het Engels (want ja je moet er altijd toch het beste maken) over honden en onze stichting de kooien door de X-ray gechecked.


En deze jonge dame heeft alle hondjes even kunnen knuffelen, want ze waren allemaal zo lief.

Vooral de pups waren zo lief en wilde ze bijna houden.......... nou echt niet, ze gingen naar Holland.

Nadat de kooien veilig en wel waren overgedragen aan Flightcare, heb ik de jonge dame bedankt voor de goede zorgen en ben zelf tesamen met Tosca gaan inchecken en richting de gate vertrokken. Tosca is overigens één van de pups en niet de jonge dame . Hier vandaan Simone en de Nederlandse vluchtbegeleiding op de hoogte gesteld. Uiteindelijk zijn we om 22:45 gaan boarden en 23:15 zat iedereen op zijn plaatse en kwam er vauit de cockpit het bericht dat we pas 1 uur en 15 minuten later zouden mogen vertrekken.


Gelukkig was er om 24:00 uur een plaatsje vrijgekomen in het luchtruim en kreeg onze piloot toestemming om eerder te vertrekken. Na een best wel turbulente vlucht (die arme honjes onder in het vliegtuig) maar wel met wind mee, kon ik om 2:30 het ontvangst commitee mededelen dat het vliegtuig veilig en wel was geland.


Na het taxiën en unboarden ging ik richting bagagehal en heb daar Tosca alvast aan de wachtende adoptanten geshowed. En na nogmaals een uur wachten was daar de hereneging van Pamina, Lady, Fly en Blacky met Tosca.


Nog even snel langs de douane en richting einddoel. Eindelijk konden we Pamina, Lady, Fly, Blacky en Tosca overdragen aan hun nieuwe vrienden. (hierbij nog wel even het vermelden waard dat de adoptanten ook allemaal heel lang op Schiphol hebben moeten wachten, en deze beproeving volgens Mona vol goede moed hebben doorstaan, chappeau allemaal).


Na een uitgebreidde kennismaking, het uitdelen van paspoorten, het feliciteren van iedereen met hun gezinsuitbreiding en wisselen van halsbanden is iedereen uiteindelijk huiswaards gekeerd.

















Vanaf hier willen we nogmaals iedereen heel veel geluk en voor plezier toewensen met hun nieuwe aanwinst, en uiteraard wensen we Pamina, Lady, Fly, Tosca en Blacky heel mooi leven toe in nederland.



Ook wensen wij de adoptanten van Tosca sterkte met hun verhuizing en hopenlijk kunnen zij Tosca binnenkort haar nieuwe huisje tonen.



Toen ik uiteidelijk ruim 24 uur, nadat ik mijn bed was uitgekomen, wederom mijn hoofdkussen begroette, heb ik alles wat er die dag gebeurt is voor mezelf op een rijtje gezet.

GEKKE HUIS!!!

En toch ik had het voor geen goud willen missen. Want het uiteindelijke resultaat is dat er weer 5 lieve honden, in Nederland, bij hele lieve mensen, een geweldig leven tegemoed kunnen zien. En als ik of onze vrijwilligers deze oneffenheden niet voor lief nemen......

PFFFFF..... MOET ER NIET AAN DENKEN.

(ps alle foto staan al in ons fotoalbum )

Blanco verteld

Dag allemaal,

Daar ben ik dan. Geplaatst in Wageningen! Ik zal mijn wederwaardigheden maar eens vertellen. We gingen met een auto van het vliegveld weg. Ik ging eerst in het hoekje liggen op de achterbank, maar het vrouwtjesmens kwam ook achterin en die had wat lekkers! Dus je begrijpt, dat ik vriendjes met haar werd, ik legde mijn voorpoten op haar schoot en...ik kreeg wat. Nou ja, toen legde ik mijn kop er ook maar bij.
Toen we "thuis"kwamen hebben we eerst een eindje gelopen, maar alles was zo nieuw, dat ik niets hoefde te doen, dus heb ik het even in de kamer op de tegels gedaan. En zo flauw, dat mag niet eens! 's Nachts heb ik even een plasje in de bijkeuken gedaan. Mag ook niet!
Nou ja, toen mijn behoefte maar voor de voordeur, ook niet goed, want daar trapte iemand in. Nu doe ik het maar, waasr Floris, de andere hond het ook doet: in het bos (soms op het gras, mag ook niet).
Ik wilde bij het baasje op de bank springen, spring ik op een zwarte kat, die op een zwart kussen lag te slapen. Kat en ik alletwee geschrokken. Ik boos op de kat, dus toen het vrouwtje hem laatst optilde, ging ik in z'n staart hangen, mocht ook niet: kat kwaad en bloedde ook nog. Nou ja, zo hard had ik het niet willen doen.Ik moet me toch wel een beetje laten gelden, nietwaar?
Een vuilniszak openvreten mag niet, de zak met hondenbrokken stukscheuren, zodat er een brokkenfeest is, mag niet, doet Floris ook niet. Brood van het aanrecht afhalen mag niet, dan moeten ze het maar ergens anders neerleggen, nietwaar. Trouwens, het baasje is nu een paar dagen weg, maar wilde de vissen nog een boterham geven en liep ermee naar de vijver. Hij had niet op mij gerekend: ik pikte de boterham en we hebben een lol gehad: zat het baasje al lachend achter me aan, nou js, het korstje gunde ik hem nog. Schooien mag ik niet. Gemeen!
Oh, en wat ze me toch te eten geven 's avonds, er zitten boontjes doorheen, ze zeggen: goed voor je, dat voedt, maar zet niet aan. Nou, net of ik zal aankomen: ik ren me rot in deze tuin en dan moet ik uitrusten op mijn eigen bedje. Dus dat valt dan weer mee. Ook leuk is het, dat hier een beekje is, daarin kun je lopen en gelijk drinken, alleen mag ik de vijver niet in en dat is jammer, vooral als er net een boterham voor de vissen in drijft.
Jullie zien, ik heb hier een hondenleven, op de vuilnishoop was ik vrijer!
Maar het is ook heerlijk knuffelen met de mensen en daar ben ik gek op! Ik loop als een hondje achter het vrouwtje aan en als het baasje er is, ook achter hem. Aandacht wil ik heel erg graag en dat krijg ik ook wel veel, hoor. Ook speel ik met Floris, maar die rent niet zo hard meer, is al een beetje oud. Toch gezellig allemaal. Er logeerde hier ook een kleindochter en die speelde ook steeds met mij. Kijk, die weet wat een eerlijke straathond toekomt. Trouwens, ik voel me al wel helemaal thuis en weet precies, door welke deuren ik kan binnenkomen en het beste weet ik, waar mijn bedje en etensbak zijn.
Ziezo, jullie zijn weer bijgepraat. Ik schrijf nog wel eens.

Een blaf, een poot en een lik van Blanco

Aankomst 7 september 2010

Vandaag was er weer een mooi moment.

De aankomst van Casper, deze werd voor ons meegenomen door reizigers die vanuit Spanje naar Nederland vlogen, en omdat Casper op de lijst klaar voor vertrek stond kon deze vandaag voor het eerst zijn pootjes op Nederlandse bodem streken.

Yvonne deed de vlucht begeleiding en heeft Casper tesamen met de adoptanten verwelkomt in Nederland. Wij feliciteren dan ook de adoptanten van Casper met hun gezinsuitbreiding.

Hier alvast wat foto's van de aankomst, de rest is te bewonderen in ons fotoalbum. (zie link in lijst).

Aankomst 5 september 2010

Vandaag de aankomst van Missy Skipper Vapa en Arcon foto's staan al op picasso (ons foto album) later komt hier een klein verslag van de ontvangst te staan.

Aankomst 19 augustus 2010

Een dag met een randje.

Het hoe en waarom kom ik later in het verhaal op terug, maar ik begin elk reisverslag zoals u dat van mij gewend ben.
De wekker aaargh, ja hoor om 4 uur 's ochtend daaaaar was ie weer trrrrrriiiiing.

Wakker worden, bekertje melk, koppie onder de kouwe kraan, meisie een zoen, honden een knuffel, goeie reis en doei.

Rond half 6 schiphol auto parkeren, foto maken van de klompen, want daar weet je van oke ik sta daar geparkeerd, maar 20 uur later is het gokken waar was het ook al weer???

6 uur grapje tegen de grondstewardes (ach mevrouw ik koop mijn kleren altijd in Torremolinos want ik vind de PcHooft zo blazee??!!) bij het inchecken omdat je daar toch staat zonder bagage en ook deze dat moeilijk kan bevatten.

Half 7 door de douane, verdorie weer mijn zonnebrand achter moeten laten want je mag maar 100ml vloeistof mee nemen en niet een fles van 125ml stom stom stom, en richting het belangrijkste moment van die dag,.......Koffie. En daar nemen we dan ook even de tijd voor.

Om 7:15 bij de gate nog even een kwartiertje wachten en dan Boarding please. Ook dit ging razend snel want als je toch maar met een 50 á 75 passagiers in zo'n toestel zit gaat alles vrij snel en zit je in zo'n kist heeeel comfortabel.

Al met al een rustige vlucht met goede service en goede koffie. Wat wil een mens nog meer en zelfs de verwachte aankomst tijd was met een kwartier ingekort en kwart voor elf liep ik buiten in een bewolkt Spaans landschap op zoek naar de trein welke mij verder richting Torromolinos zou brengen.

Terwijl ik op dit geweldige treinstation stond te wachten met mijn retourtje van €1,95 in de hand, brak de hemel open en de zon begon het op een bulderen te zetten en lachte mij en de gehele mediteraanse bevolking toe.

Na aankomst in de badplaats Torremolinos (per hypermoderne trein over het gammele spoor) ben ik eerst maar even zonnebrand gaan halen en een iets dunner shirtje want de 35graden ging vandaag zeker wel gehaald worden, en dan is insmeren en dunne kleding zeer wel aan te bevelen.

Zo rond de klok van half twaalf, zat ik op een Spaans terras op het strand om een echt Engels ontbijt te bestellen met de daarbij behorende koffee con leche.

Na het verorberen van de spek, witte bonen in tomatensaus, eieren, toast en sap, keek ik richting strand en bedacht me dat ik daar straks is even een lekker stukje langs ging lopen. Om te kijken naar mooie, lelijke, gezellige, en aparte mensen met allemaal hetzelfde doel om zo dicht mogelijk in de buurt van die constante beweging van eb en vloed te zijn.

En zo liep ik dan, genietend over het strand van Torremolinos (mazzelaar die ik ben) en terwijl ik een beetje mijmerend met me voeten over het zand liep, bekroop mij de gedachte dat dit genot niet altijd voor iedereen is weggelegd.

En daarmee kom ik op het Randje van deze dag.

Namelijk zo'n 2000km verderop in Nederland wist ik dat onze voorzitter en zijn vrouw bezig waren met iets wat denk ik wel het zwaarst is in 's mens leven,

de laatste eer bewijzen aan één der ouders....

Dan kunnen wij als mens, binnen 3 uur over 2200km, en via een hoogte van 2km ons laten verplaatsen, maar wat voel je je dan toch even klein en machteloos.

En ja wat doe je dan, ik ben toen even iets hoger op het strand gaan zitten en heb een minuutje stilte gehouden...... en dan gebeurt er altijd wel iets waardoor je de kracht vindt om weer verder te gaan.

Want terwijl ik in gedachte bij Jan en Jacky was en hen heel veel sterkte toe wenste, keek ik om mij heen en zag wat die constante beweging van eb en vloed die nacht voor mooi's (en minder mooi's) op het strand het gedeponeerd.
En toen viel mijn blik op twee mooie platte stenen. Nu moet u weten dat Jacky deze heel mooi kan beschilderen, dit met een speciale techniek en met gevoel voor het geen en voor wie ze dit schildert.

De twee stenen die mijn blik vingen waren een donkere boven op en een lichte die zich onder de donkere vandaan probeerde te wurmen. Nou moet ik toe geven dat ik ook maar een psycholoog ben van de koude grond, maar zag in deze stenen een mooie symboliek waar een mens kracht uit kan putten.

• Zouden deze stenen mij willen vertellen dat die gene, die in iets simpels toch iets moois kan zien het uiteindelijk waard is om de mooiste dingen waar te mogen nemen.
  
• Of zouden ze me willen vertellen dat wat er ook gebeurt de goede (lichte steen) gebeurtenissen uiteindelijk zullen overwinnen van de nare (donkere steen) gebeurtenissen.
  
• Dan zouden ze me ook nog kunnen vertellen dat de onderste steen altijd boven komt!

Het is maar......symboliek, maar toch er is meer tussen hemel en aarde en soms worden ons op de vreemdste manieren dingen verteld, mits we er maar voor open staan en het is aan de verstaander of deze aan een half woord genoeg heeft...Voor ik er erg in had heb ik deze twee stenen opgepakt en in mijn tas gelegd en ze mee genomen in de hoop dat deze stenen voor Jacky en Jan iets moois in petto hebben.

Maar ja toen schoten er wat kids links en rechts voorbij om dat de aantrekkingskracht van het water voor hen belangrijker was als mijn overpeinzingen en gelijk hadden ze.

Ik ben opgestaan en verder gegaan met mijn tocht langs het strand waar allerlei mensen van diverse pluimage absoluut het bekijken waard waren.

Na het strand ging mijn tocht richting de gezelligheid (lees terrasjes) van de dorpskern van Torremolinos en opeens stond ik oog in oog met en prachtig appartementen complex met een schitterend zwembad en het puppie in mij had zin om even lekker met de moeie voetjes te gaan pootje baden in een lekker schoon zwembad en als ik me zwembroek bij me had, had ik er ook nog een duik in genomen. Zo gezegd zo gedaan en na een uurtje gast geweest te zijn in appartementen complex Castillo De Santa Clara ben ik weer uitgerust verder getrokken en na het genieten van een ijsje op het laatste terras ben ik weer op zoek gegaan naar de trein terug richting Malaga Airport.

Nadat ik op de luchthaven nog een hamburgertje met patat heb verorbert kreeg ik een telefoontje van Simone, ze stond op de luchthaven te samen met haar man en mijn 3 reisgenoten van die avond, Blanco, Mari en Mo. Leuk om weer iemand te leren kennen die zich voor de spaanse honden met hart en ziel inzet. Want behalve haar eigen 7 honden heeft ze ook nog talloze opvang honden, zwerfkatten, paarden, kippen en twee verwaarloosde ezels, en zet ze zich ook nog in als vrijwilligster voor diverse stichtingen waaronder CAS.

Na een relaxte incheck, waarbij Blanco de show en vele harten heeft gestolen en even heeft laten zien dat hij kinderen heel leuk vindt, werd de gang ingezet richting Flight Care en X-Ray. Alles probleemloos, Mari en Mo bleven heel dicht bij elkaar en vonden ook de aandacht leuk mits ze het maar samen konden delen. Na nog een kleine blik van verstand houding en het komt allemaal goed, verdwenen mijn reisgenoten naar achter en heb ik afscheid genomen van Simone en haar hartelijk bedankt voor alles wat ze voor u en ons betekend.

Hierna snel door de douane, en ja hoor wederom mijn nieuw gekochte zonnebrand achter gelaten, en op naar de gate. Na een rumoerige vlucht en snelle afhandeling van de "bagage" op schiphol, was het moment daar dat Blanco, Mari en Mo voor het eerst kennis konden maken met hun nieuwe familie, en visa versa want voor de adoptanten was het ook de eerste maal dat zij hun kindje voor het eerst in levende lijve konden aanschouwen.

Het blijft een mooi moment, telkens weer.....

Na deze ontmoetingen en foto's en de belofte dat we contact houden hebben Mona en ik, eeehhhhh Oja op de foto stond klompen, de auto opgezocht. En na een half uurtje rijden, een begroeting en het uitlaten van onze eigen kindjes, ben ik na een lange dag moe maar voldaan in mijn eigen mandje gestapt. En behalve het donkere randje zou ik het morgen zo weer over willen doen.

Jan en Jacky wil ik van af deze de komende tijd kracht en wijsheid toe wensen, terwijl ik de adoptanten ook heel veel plezier toe wens, en zo mijn dag over denkend verscheen er toch een glimlach op mijn gezicht,

Liefde en geluk, verdriet en onmacht

er zit maar zo'n flinter dun, maar heel donker randje ruimte tussen.