"Fan"mail

Regelmatig ontvangen wij mail bij HzH. Gelukkig maar want anders zouden we niet veel verder komen: noch met het herhuisvesten van honden noch met onze andere zaken. Meestal is de mail positief en goed bedoeld. Echter, soms krijgen we mail waarvan we denken 'moet dat nou'. Waar ik als voorzitter dan helemaal van baal, is dat de afzenders dit niet richting bestuur mailen, maar dit gewoon als reactie op onze advertenties doen. Juist onze vrijwilligers steken veel tijd en energie in het werk van HzH. Wij, het bestuur, zijn hen daar dankbaar voor. Maar hoe breien wij weer recht wat in de mails af en toe in hun richting wordt geslingerd.

N. Akkerman (n.akkerman@kabel.netvisit.nl) liet ons weten dat we eens moesten stoppen met het naar Nederland halen van die honden. Ook hier zitten de asielen vol en hebben honden hulp nodig. Bovendien, zo schreef deze heer of mevrouw, waren we hondenhandelaren en zou 'dit alles wel lucratief zijn want voor niets gaat de zon op'.

Een paar dagen daarna volgde een mail van Corry (livideco@hetnet.nl). Hij of zij liet ons weten dat 'men hier niet zit te wachten op honden uit een land waar zo'n dier nog minder waard is als een slak'. Daarnaast zouden deze honden wild zijn en nooit meer in de samenleving passen, moesten we Nederland hier buiten laten en als klapper op de vuurpijl werden we 'gepromoveerd' tot hondenhandelaren en broodfokkers.

Uiteraard zijn beide mails door mij persoonlijk beantwoord: netjes, volledig en correct. Ik heb geprobeerd hen uit te leggen hoe onze stichting werkt, wat ons doel is en waarom wij ook honden naar Nederland halen voor opvang en herhuisvesting. Ook heb ik hen in de mail voorgerekend wat de kosten van een hond zijn. Misschien dat zij me gaan vertellen waar onze winst zit of kan zitten, want op onze rekening zit deze niet! Ik hoop maar dat ze de mail ook goed lezen en niet alleen maar op basis van emotie reageren. In ons land mag je het oneens zijn en ook als HzH kunnen wij best kritiek verdragen: maar dan wel op basis van onderbouwde argumenten, met respect voor elkaars mening en visie en bovenal: op de juiste plaats: bij het bestuur en niet bij onze vrijwilligers!

Stiekem, heel stiekem, hoop ik dat we hen hebben laten zien dat we het goed voorhebben met de dieren in Spanje. N. Akkerman en Corry kunnen nu weten waarom we de honden naar Nederland halen, maar ook dat we proberen om ook op locatie de voorkant van het probleem aan te pakken. Dat zal echter wel wat tijd gaan vragen en tot die tijd ......... heb ik ze uitgenodigd om zich bij ons aan te sluiten:
als vrijwilliger!

Tevreden klant

Je hebt hieronder al kunnen zien hoe Snoop, samen met Georgio, Ringo en mijzelf, welkom geheten werd op de luchthaven. Ook heb je kunnen lezen hoe enthousiast hij in de auto van Gill en Wendy aan het blaffen was.

Wat we je echter niet willen onthouden is hoe dit kleine hondje met z'n grote mond nu tevreden op z'n troon zit. In een mum van tijd voelt Snoop zich helemaal thuis bij Ivo en z'n gezin! Wat een verschil: vier dagen geleden nog op het kale beton in Spanje, samen met een paar andere viervoeters een hok delen en nu .................. een heel kussen voor mij alleen. Met knuffels, liefde en warmte: van de radiotor, maar zeker ook van z'n nieuwe baasjes.

11 februari 2007

D-day! Vandaag gaat het gebeuren: we vliegen naar huis! Vroeg uit de veren om alles nogmaals te controleren. Heb ik de tie-raps, sluiten de kooien goed, waar zijn de paspoorten en de chipnummers noteren!

Half drie ben ik weggereden na uitgebreid afscheid te hebben genomen van Jane en Brian. Echt toffe gasten, waar ik zeker vaker zal komen. Vanaf de berg eerst naar Nerja. Kurt stond al klaar en snel arriveerden ook Gill en Wendy, mijn begeleiders naar de luchthaven. In geen tijd zaten Snoop en Georgio in hun kooi en stond die achter in de auto van Gill en Wendy. Op weg naar Benajarafe, waar het Perrotel van Graham Matheson ligt. Hier hebben we Ringo opgehaald. Om ongeveer half 5 zaten er drie honden in de auto van mijn begeleiders. De hele weg, vanaf Nerja tot Malaga, hebben zij mogen genieten van het vrolijke geblaf van Snoop: er kwam geen einde aan!

Op de luchthaven m'n huurauto terug gebracht, en tezamen naar de incheck-balie gegaan. Na het hele avontuur van de kooien door het röntgenapparaat, honden erin en zo kon de reis beginnen. Volgens planning zijn we rond 22.30u in Düsseldorf geland. Koffertje pakken, kooien op een karretje en de aankomsthal in.
In Düsseldorf werd ik afgehaald met spandoeken en al. Jacky (m'n vrouw) was daar, samen met Ezra, Mona en Jeroen die twee honden mee zouden nemen. Ook Nicole Rosa was daar, vergezeld door Hans (een vriend) om hun Ringo op te halen: de eerste HzH-adoptiehond. Toeval bestaat niet, zegt men wel. Nicole is Spaanse van geboorte!

Moe, maar uiterst voldaan hebben we onze eigen auto gepakt om snel richting Tegelen te rijden. De eerste vlucht zat er op: hopenlijk de eerste van velen. Want ondanks de energie die dit kost, levert het ook heel veel op: veilige honden, gelukkige gezinnen maar aan de kant van het HzH-team ook voldoening en genoeg energie voor een volgende vlucht.

10 februari 2007

Vroeg op want er was veel te doen. Eerst een gesprek met Expedito, onze dierenarts. Daarna pikte Wendy, voorzitter van CAS, me op om nog wat honden te gaan bekijken.

Allereerst zijn we in Nerja zelf op bezoek gegaan bij een echtpaar (Spaans x Zweeds) die in hun tuin 3 honden hadden gekregen: aan hun lot overgelaten. Hondjes die een goed thuis verdienen, misschien wel bij u??


Vervolgens door naar Seacrest Kennels om nog wat meer honden te ontmoeten en foto's van te maken. Veel lieve honden, ondanks hun verleden (zie Archie en Hector op onze website). Na wat met Kurt te hebben gesproken, zijn we verder gegaan. Morgen zou ik Kurt weer ontmoeten: Snoop en Georgio zaten hier en die vlogen met me mee terug!

Na Seacrest Kennels door naar Weston kennels: in de bergen nabij Competa. Hier ook weer foto's gemaakt en een vuil pak gehaald. De honden hadden net collectief een gat gegraven, dat vol water stond. Niets leuker dan hier met je poten in te gaan om vervolgens tegen de Nederlandse voorzitter aan te springen. Poten droog? Geen probleem: net als bij de apotheker, zo nodig herhalen! Na dit avontuur wat gaan eten om diverse zaken door te spreken. Samenwerking ontstaat immers niet vanzelf, hoe graag je dat soms ook zou willen.

Aan het eind van de dag nog in de zon een wandeling gemaakt, samen met Brian, Winnie, Peppa en Sophie. Lekker de bergen in, in de zon en niet meer nadenken. Aan het eind van de dag moe maar uiterst voldaan weer m'n mandje in gekropen.

9 februari 2007

Eindelijk was het dan zo ver: we konden de eerste honden gaan halen. Na eerst nog een halve dag te hebben gewerkt (ja hoor, ook de schoorsteen van de voorzitter moet branden en dat doet ie niet van HzH!) stapte ik in m'n auto richting Düsseldorf. Vanuit Noord-Limburg is dit een uitstekende luchthaven om naar Malaga te vliegen.

Met m'n rugzak, drie transportkooien, hondenkoekjes, folders en dergelijke stapte ik op het vliegtuig om rond 19 uur in Malaga te landen. Daar heb ik m'n huurauto gehaald en ben op weg gegaan.

Ik zou dit weekend verblijven bij Jane en Brian. Jane is de contactpersoon voor HzH bij CAS in Spanje. Jane is een Engelse vrouw van bijna 60, pienter, vitaal, handig met PC's, veel levenservaring en een goed hart. Samen met Brian, een krasse knar van 72 jaar woont zij al zo'n 8 jaar in Zuid-Spanje. Hoewel ik de omgeving daar redelijk ken, ben ik door Brian opgehaald bij een afgesproken punt en vervolgens achter hem aan naar hun woning in de Campo gereden. Een mooie plek tegen de berg, waar ze samen met hun honden Peppa en Sophie wonen, tot woensdag de 21e nog vergezeld door Winnie, hun opvanghond.

Na wat gebabbel en geknabbel onder het genot van een biertje kroop ik moe maar met een goed gevoel m'n bed in......

Niet lang meer ................

Het antwoord op de vraag uit m'n vorige post is: 11 februari! Op dat moment zullen de eerste 3 HzH-honden in Nederland zijn. Dit wordt dus een druk weekend want vanzelf komen ze niet hier.

Vrijdag vlieg ik dus naar Malaga om ze te halen. Een hele opgave voor mij.............. Ik heb namelijk gigantische hoogtevrees: ik eet nog niet uit een diep bord! Maar, voor deze dieren heb je wat over, toch? Dus stap ik bepakt en bezakt, voorzien van drie transportbenches, twee knikkende knieën en één Valium op het vliegtuig. Zondag land ik dan weer en worden de eerste drie viervoeters door twee opvanggezinnen opgehaald. Dan kan het feest echt beginnen. Naast plaatjes van honden ook drie honden levensecht in Nederland te bezichtigen. Komt dat zien, komt dat zien, zou de spreekstalmeester vroeger geroepen hebben.

Al met al hoop ik dat ik binnenkort weer met mijn angsten geconfronteerd zal worden. Dat betekent namelijk dat de volgende honden naar Nederland komen. Altijd goed: voor de honden maar ook voor onze contacten in Spanje. Bovendien geeft dit mij de gelegenheid wat Engelstalig voorlichtingsmateriaal mee te nemen. Kan ik dan weer (laten) vertalen in het Nederlands en Spaans, want ook onze educatiekant laten we niet ligggen.