Spreuk v/d maand Maart 2013

Vraag je je weleens af wat onze honden van ons denken?
Stel je eens voor: je komt thuis van de supermarkt met kippenbouten, biefstukken, hamlappen, karbonades.
Ze moeten wel denken dat wij de beste jagers ter wereld zijn.

Anne Tyler

06 juli 2009

Een kleine wereld, en toch.......... EEN WERELD VAN VERSCHIL!!

Hoe klein de wereld eigenlijk is.

Vandaag de 4th of july, terwijl aan de andere kant van deze wereld heel Amerika zich opmaakt om bij familie aan te schuiven aan tafel om independence day te vieren, arriveer ik om 5 uur op schiphol.

Op de schiphol web-site stond geschreven, arriveer ruim op tijd, dit ivm. verwachte vakantie drukte. Auto parkeren, inchecken, paspoortcontrole alles in razend tempo en nergens oponthoud of ook maar de geringste drukte. Maw, daar zat ik dan om 5:30 te kijken hoe de HV6115 werd afgetankt. Een uurtje langer in bed snurken zag er toch een stuk aantrekkelijker uit. Maar goed ik zat er nou eenmaal, wachtende op wat komen gaat, en één schrale troost.....Terwijl de klok onherroepelijk door tikt, is altijd wel ergens koffie in de buurt.

Enfin 2 uur en twee koppen later klinkt eindelijk het belletje, Boarding please.

De lieftallige dames van Transavia dirigeerden mij netjes naar mijn plaats. Gezeten boven de vleugel en bij het raam, gewapend met een goed boek, is het om 10:30 "fasten your seatbelt" tijd om de landing in te zetten en als enkele minuten later de hv 6115 de bodem van Aeropuerto De Malaga raakt, hebben we dat ook weer gehad. De lezers deze, die in het bezit zijn van enige vorm van vliegangst, zullen het niet met me eens zijn, maar vliegen is eigenlijk maar een saaie bezigheid, maar wel lekker snel..

En nu eerst maar weer eens een kop koffie scoren
Via de mail had ik van Jane en Brian nog een aantal opdrachten mee gekregen, dus deze ten uitvoer gebracht en de gevraagde informatie ingewonnen.

En ja wat doet een vrijwilliger in Spanje als deze zit te wachten op dat wat komen gaat ?????

Hard werken...... en KOFFIE




Om 14:00 is het dan zover de rode Ford Focus van Jane en Brian rijdt de luchthaven op. Vanaf dat moment is het hectiek alom. Na een kort hallo en hoe is het, heb ik ineens 4 honden in mijn handen en terwijl Brian de kooien tevoorschijn tovert komt ook Jane uit de auto tesamen met Gaby. Weer een kort "Nice to meet you" en Brian heeft in een flits de auto geparkeerd en de tocht gaat de luchthaven op. Terwijl Jane en Brian de tijdelijke huisvesting van Ben, Kate, Bonnie en Harry in elkaar zetten, ga ik inchecken. Na een paar gezellige gespreken met medereizigers is het eindelijk zo ver, ik ben aan de beurt.
6 paspoorten, 5 medische verklaringen en 2 kooien, probeer dit maar eens uit te leggen aan een spaanse dame, die godzijdank wel Engels sprak, dat ene paspoort meer hé, maar ja ook ik wou ook graag terug! Zo ziet u maar blond is blond ook in Spanje. Ook moest ze de kooien nog even zien en die stonden midden in de hal. Dus de dame in questie liep gewoon op haar gemak met me mee, stickertje plakken en op haar gemak weer terug.

Bij deze meteen mijn excuses aan mijn medepassagiers.

Toen moesten er nog papieren in orde gemaakt worden in een ander kantoortje op de luchthaven, en als Jane niet in haar vloeiendste Spaans één van de balie medewerkers tot enige actie had aangezet , had ik waarschijnlijk nu nog staan te wachten (mañana, mañana).

Met Jane haar doortastendheid zijn de papieren in no time geregeld, en ondertussen is Brian al in de weer met de mensen van de X-ray machine, Honden uit de kooi, kooi door machine, honden in de kooi, en weg zijn de kooien. Uw verslaggever heeft toen nog even op zijn gemak afscheid kunnen nemen en nu brak de rust aan voor Jane en Brian en gingen zij genieten van hun welverdiende .

Voor mij ging de hectiek gewoon door, tesamen met Gaby ging de maraton gewoon verder, door de douane, ijzerwaren in een bakje, hond uit de tas, x-ray, hond in tas en weer aankleden. Ondertussen moesten we met spoed naar de gate want boarding was al begonnen, gelukkig waren er een paar behulpzame Nederlanders die mij via de korste route naar de gate wisten te dirigeren. Alleen jammer dat het toen nog een uurtje duurde voor we echt aan boord konden.

Eenmaal aan boord ging het weer voorspoedig en dankzij de medewerking van de Transavia
steward(essen) hadden Gaby en ik drie stoelen voor onszelf, Gaby had een relaxte vlucht (voornamlijk geslapen) en de vrijwilliger had het ook niet slecht (eten, drinken en goede service genoeg aan boord).

Mijn complimenten aan Transavia, en haar personeel, en ondanks dat er een rare snuiter zijn vliegtuig had geparkeerd aan onze gate, waren we redelijk op tijd.

Wel heel apart om nu eens aan de andere kant van dat irritante raam te staan. In de aankomst hal (aan de andere kant van het raam) stonden de lichtelijk nerveuse adoptanten te wachten. Gaby heeft zich ondertussen van haar mooiste kant laten zien en enige tijd later werden we herenigd met Ben, Kate, Bonnie en Harry.

Hierna ging het weer als een speer, tesamen met Mona hebben we de honden uit de kooien gelaten en aan hun nieuwe zeer gelukkige baasjes overhandigd.
Meer foto's op http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis of
http://cas-nerja.blogspot.com/

Al met al een hectische dag, en gek toch eigenlijk, terwijl 16 uur vliegen de meeste Amerikanen nog steeds feestend de dag door brengen om hun vrijheid en geluk te vieren, heb ik in 16 uur 2x gevlogen om voor 5 honden hun vrijheid en geluk te realiseren.

En dan pas realiseer je je dat de wereld toch eigenlijk klein is, maar voor Gaby,Ben, Kate, Bonnie en Harry en hun nieuwe baasjes.....

.................EEN WERELD VAN VERSCHIL