En we mochten weer.

Ja, want het blijft een cadeautje zo’n dagje naar Spanje. De dames en heer adoptieconsulenten gaan zo lekker dat er zeer regelmatig aankomsten zijn. En ik vind het nog steeds niet erg. Dus vroeg opstaan, koffie, hondjes knuffelen, autoritje en parkeren gaan als vanzelf.

Inchecken en door de douane blijft ondanks de drukte ook een feest.
En al die mensen die daar druk en vervelend doen, pfff daar word ik ook al niet chagrijnig van en denk bij mezelf, staan ze ook maar eens vroeger op, hebben ze meer tijd.
En bij mijn tweede koffie aan een tafeltje, hoor ik weer mensen mopperen, wat was het druk hé, bij de Mediterranean Sandwich Bar. Binnen een kwartier een broodje, verse cappuccino en betaalt.
Ik kan er alweer niet wakker van liggen.

Na de koffie weer naar de D-pier en gezeten bij de boarding, hoor ik weer mensen mopperen. Tjonge, je moet altijd ver van te voren aanwezig zijn en toch moet je altijd lang wachten voor je het vliegtuig in kan.

Op dat moment zie ik de passagiers en koffers uit het net aan de pier gezette toestel komen en denk bij mezelf wat hadden die mensen dan gewild. Maar weer word ik niet warm of koud van het gezeur. Het mooie is dat ik de man in kwestie nog hoor zeggen tegen zijn vrouw, tja en die kinderen gaan van dat lange wachten altijd zo zeuren………………., van wie zouden ze dat nou hebben?

Doe lekker een spelletje met de kids, bijvoorbeeld het onderstaande Zoek 16.119  verschillen



HV 6115 aan Schiphol pier



HV 6115 aan Spaanse pier

        

Maar goed eenmaal aan boord van het toestel heb ik gezeten in een stoel ,- die mij goed paste-, maar bij enkele medepassagiers of te klein ofwel te groot was, heb ik mijn boek erbij gepakt en ben gaan lezen.
Het boek moet ik u vertelen is een boek waarin een indianen opperhoofd “zwarte Eland” verteld over de gewezen tijden en de vervlogen wijsheden, welke dit eens zo grote volk bezat.
Een passage uit dit boek gaat over de wijsheid dat al het goede op de aarde rond is en hoorde te blijven.

Bijvoorbeeld dat de bomen rond van vorm waren, de bizons in ronde bogen over de immense uitgestreken velden trokken en zelfs vuur in een ronde vlakte de beste bescherming bracht tegen de nacht en alle gevaren die de nacht met zich meebracht.
Terwijl de wasichu’s (de Amerikaanse onderdrukkers) ze het liefst in vierkante huizen wilde stoppen, die op hoekige straten stonden, alwaar de indianen, zoals iedereen weet, niet gelukkig zijn geworden.
Dit lezende vroeg ik mij af, zou dit echt zo zijn en nu nog toe te passen zijn op deze tijd…..
Zijn alle goede dingen rond of beter dan vierkantige dingen?

Het vliegtuig waar ik inzat is bijvoorbeeld rond, dit heeft te maken met aerodynamica, want vierkant komt hij echt niet van de grond. En we vliegen dan wel in een rechte lijn van A naar B, maar er zit wel een ronde curve in omdat vliegtuigen die terug keren, niet in botsing kunnen komen met vertrekkende vliegtuigen.

Het landingsgestel heeft wielen die toch echt rond zijn, want als deze vierkant waren….vul zelf maar in.

Het is maar een gedachte, maar als je 2,5 uur van A naar B aan het reizen bent, blijft het net als een Frans Bauer liedje dat je ’s ochtend als eerste op de radio hoort, de hele dag door mijn hoofd spoken.
De hele dag zag ik dan ook hoekige vormen en rondingen.

Terwijl ik na aankomst weer in de bekende trein stapte naar Torremolinos, reed ik door een ronde tunnel uitgang, weer bovengronds. Hier rijdt je door een volgebouwd, smerig, en hoekige Malaga industriegebied. Na een tiental minuten reed ik hier weer uit en zie links de kustlijn met al haar mooie ronde vormen.
Na nog eens een kwartier langs plaatsjes en natuur, ben ik gearriveerd in Torremolinos en kom met de roltrap aan op het grote plein van Torremolinos. De zon schijnt en de warmte heet mij welkom en wenst mij een plezierig verblijf toe.

Door slingerende straatjes slenter ik richting strand en zoek mijn favoriete strandtent, (El Velero, wat Zeilboot betekent) op. Hier nuttig ik eerst een wel verdient, vind ik zelf, Engels ontbijtje. Bonen, Spek, Eitje, Worstje, Fanta en koffie, Wederom allemaal ronde vormen en zeer goede dingen. Maar ook toast, vierkant maar heel lekker. Waarom denk ik hier steeds aan…..

Daarna is het strandbedjes tijd, een kleine anekdote hierbij was dat ik met Mona belde over de gang van zake, en Mona mij vertelde dat ze al twee keer doorweekt nat was geweest, omdat ze twee keer in een half uur met de hondjes was gaan lopen. Ik heb haar gerust proberen te stellen dat ik ook al twee keer doorweekt was geweest, ik MOEST…namelijk met grote regelmaat de verkoeling van de zee opzoeken en had dat al twee keer gedaan, binnen een half uur. HiHiHiHi.

Na een vijftal uurtjes doorgebracht te hebben op het strand en regelmatig de zee bezocht te hebben, (waar ik trouwens mijn voetzool heb opengehaald aan puntige, scherpe hoekige kiezels) met het nuttigen van heerlijke koude (fris)drankjes en het flirten met de serveerster (over mooie ronde vormen gesproken), ben ik weer op het gemak richting luchthaven vertrokken.

Op de luchthaven was het weer een rendez-vous met Jo, Linda en Cellia.

Linda moest meteen weer weg, maar samen met Jo en Cellia hebben we Rex, Roan, Amy, Negri en Larry reisvaardig gemaakt en richting incheck, flightcare en X-ray geloodst.
Het was al met al een relaxte airport-run, waarbij we veel gelachen hebben en heel veel gesproken hebben met Nederlandse reizigers, welke het toch wel heel goed vonden dat wij dit werk deden en ons complimenten gaven,- bij deze overgebracht aan al onze vrijwilligers-. (Netwerken heet dat geloof ik, en anders was het gewoon gezellig kletsen).
Na een emotioneel afscheid van Larry, Amy, Rex en Negri heb ik weer afscheid genomen van Jo en Cellia en ben met Roan in het tasje naar de douane gegaan en daarna wederom op mijn gemak richting boarding gelopen.

Na een voorspoedige vlucht, een gezellig gesprek met medepassagiers, welke misschien nog een regelmatige vlucht begeleider heeft opgeleverd, was deze rondreis rond 23:00 ten einde.
Het showen van Roan aan de opvang, 45 minuten wachten op de kooien en een vervelende douane ambtenares later, liepen we naar buiten om daar de gekooide reizigers te bevrijden uit hun reisbenches. Samen met de adoptanten en de vele vrijwilligers die deze vlucht bij toeval in groten getale aanwezig waren (te weten 3 adoptieconsulenten, een adverteerster, de secretaris en zijn vrouw, en de vicevoorzitter die bij toeval ook nog eens uw redacteur is), hebben we Larry, Amy, Rex, Rowan en Negrie welkom geheten in Nederland. Hierna zijn de paspoorten uitgedeeld en na het schieten van vele mooie plaatjes en het nemen van de groepsfoto is iedereen zo zoetjes aan weer huiswaarts gekeerd.

Ook wij zijn na een kopje koffie met de nog aanwezige vrijwilligers, huiswaarts gekeerd.

Toen ik na het knuffelen en uitlaten van onze eigen honden, wederom op de rand van mijn bed zat bedacht ik mijzelf dat het cirkeltje weer rond was.
“Zwarte Eland” was weer even tot mij gekomen en ik bedacht mij toen, na een mooie, in vele opzichte geslaagde dag, die indianen waren toch zo gek nog niet!

Ik ben die nacht wederom glimlachend in slaap gevallen.

Ps de foto's staan wederom op onze digitale fotoalbum klik hier