aankomst 10 juli 2010

Sommige vluchten zitten helemaal niet mee!!

Zat de vlucht van 8 juli nog tegen, vandaag was een rampvlucht.

En dat lag niet aan Transavia, niet aan de adoptanten, niet aan de begeleiding en zeker niet aan de honden.

Het lag dit keer gewoon aan ons nederlandse super klimaat. Al dagen liep half Nederland te mopperen dat het een hitte golf was, dat de frisdranken niet waren aan te slepen, het ijs al was gesmolten nog voordat het uit de verpakking was en god weet wat allemaal nog meer.
Het was gewoon te mooi weer!! BEHALVE.... TEN TIJDE VAN DE VLUCHT.

Terwijl wij richting rotterdam airport reden begon het al licht te sputteren, kijkend op de Iphone was de vlucht nog steeds op tijd en leek er geen vuiltje aan de steeds donker wordende lucht. Dachten we. Op de luchthaven werd pijnlijk duidelijk dat er van alles mis was boven het nederlandse luchtruim. De eerste berichten waren dat de vlucht flink vertraagt was.

Nog geen hond over boord.

Daarna werd ons medegedeeld dat Rotterdam airport voor vliegverkeer was gesloten en dat de HV-5022 moest uitwijken naar Schiphol airport. Ondertussen onweerde en bliksemde het, dat het een lieve lust was. Nog geen kwartier later verscheen er op de borden, dat vlucht HV-5022 toch moest uitwijken naar Brussel Airport

Toen we gingen na vragen wat nu; werd ons doodleuk verteld dat we maar even????? naar Brussel moesten rijden om daar de honden maar op te halen. Ook de moeder van de twee meiden die voor ons de honden invlogen stond naast ons en wist zich uiteraard even geen raad.

Het was niet anders, natuurlijk waren wij even uit het lood geslagen en zijn we met de adoptanten/opvangers gaan overleggen, hoe nu verder.

Terwijl wij aan het overleggen waren kwam er weer een up-date de vlucht, stond al aan de grond in Brussel en alle passagiers zouden met hun bagage naar Rotterdam vervoert worden per bus. Wij weer naar de balie, de dame aldaar gevraagt of ze wou informeren hoe het met de honden"bagage" was. We begonnen ons nu toch wel zorgen te maken. En toen ook nog eens bleek dat de moeder van onze vliegers wel richting Brussel was gereden, werden we even gek.

Via Brigitta, in Spanje, het nummer van de meiden achterhaald. We hebben hen opgebeld om te horen hoe de stand van zaken was en wat hun informatie was vanaf Brussel airport. Vervolgens de meiden hun moeder laten bellen dat ze weer in dat pokke-weer terug moest rijden naar Rotterdam. Gekkehuis, zeker omdat de informatie in Rotterdam steeds weer veranderde.

Uiteindelijk kregen via de meiden te horen dat hun laatste info was dat er weer gevlogen ging worden, ze zaten namelijk nog steeds in het vliegtuig en werden op dat moment bijgetankt om nog maar eens op te stijgen en richting Rotterdam te vliegen.

Ondertussen zaten wij in Rotterdam nog steeds in het ongewisse. De opvang voor Bingo was al naar huis vertrokken in goed overleg, zij had namelijk 's nachts nog een bevalling te begeleiden en ook die stop je niet even ivm slecht weer.
Ook zaten de adoptanten van Blue maar te wachten, gedroegen hun kinderen zich voorbeeldig en bleven vrolijk, , het liep moet u weten toch al ruim tegen middernacht........

Ook was de doventolk, die de adoptanten hadden meegebracht zo sportief om net zo lang te blijven als dat nodig was.

Sarah die voor Liesbeth Ronnie op kwam halen was ondertussen maar naar huis gegaan, want daar waren nog meer honden en ja het bleef maar onweren.

Uiteindelijk kwam er dan vanaf de balie goed nieuws, de vlucht was ondertussen opgestegen om zich binnen het half uur in Rotterdam te melden.

En net toen het vliegtuig zich boven Rotterdam airport liet zien kwam ook de moeder van de meiden weer de aankomst hal ingelopen. Snel nog even Sarah gebeld dat ze Ronnie kon komen ophalen. PFFFFFF zou alles dan toch nog goed komen?

Inderdaad, de bagage afhandeling ging uiteindelijk voorspoedig en ruim voorbij het mid'nacht'lijke uur konden alle honden worden ontvangen en konden we toch nog even het feestje vieren die we in gedachten hadden.

Want we zouden bijna vergeten dat op deze vlucht onze 200ste adoptie hond werd ingevlogen sinds het bestaan van Stichting Hond zoekt Huis en dat was die avond toch wel een feestje, al zei het klokje dat het al "morgen" is!

Uiteindelijk is in het donker iedereen toch met zijn adoptie hond verenigd, hieronder staan de foto's van de blijde adoptanten.

En als toe gift het statie portret van onze

"nuestros dos centésimas perros Adopción" te samen met zijn begeleidsters

Overigens is Bingo de volgende dag gewoon naar de geplande opvang gegaan en hebben we om het hele voorval later toch nog wel gelachen, want ondanks alle stress en toestanden, doen we het, met alle vrijwilligers, nog steeds graag en met volle overtuiging........

AL 200 HONDEN