Bovenstaande tekst heb ik geleend uit een boek over één van mijn jeugd idolen, Dik Trom (het is een best jong, en dat is het), en dat het klopt als een bus.
Voorafgaand aan deze aankomst is er veel gebeurd, dingen die u als lezer niet mee zal krijgen, maar wat onze adoptieconsulentes tochwel hoofdbrekens heeft bezorgd.
Onder het genot van een kop koffie op de luchthaven, hebben we hierover nog even de stress van ons af geklets en werd de realiteit ons weer meester en zijn we weer door gegaan met de orde van deze dag.
Na het opzoeken van alle genodigden, begon het wachten op Ilse, haar vriendin en hun 3 reisgenoten.
Op het moment dat alle bovengenoemden door de douna kwamen, was alle voorafgaande stress snel vergeten ook.
Acer, Becky en Theo (vanaf nu Fellow), hebben we dan ook snel bevrijd uit hun reisverblijven.
Acer en Fellow kwamen vrij relaxed hun reiskooien uit en waren meteen goede maatjes met hun adoptie gezin (Fellow) en opvang mama (Acer), en vonden het goed zo.
Becky kwam iets angstiger uit haat tasje en is op schoot gekropen bij haar opvang mama en heeft alles vanuit deze positie gade geslagen, maar de begroeting door mens en dier werden ook zeker gewaardeerd.
Uiteraard was dat voor de adoptanten, opvanggezinnen,de reisbegeleidsters, Ed en Hans (onze voedingsdeskundigen) en ons wederom een heerlijk moment.
Ed en Hans waren er tesamen met hun 2B's, overigens gewoon voor de gezelligheid.
Want gezellig is zo'n aankomst natuurlijk ook, maar ook aan deze gezelligheid kwam een eind.
En inmiddels 17 april geworden, heeft iedereen zijn thuisreis aanvaard.
Vanaf hier iedereen heel veel dank voor een gezellige avond.
Foto's worden weer snel in ons foto album geplaatst.
Hier is er alvast één van het hele spul.
Ps. Een foto up-date, dank zij foto's van Ilse (vertek foto's Malaga) en van de adoptanten van Fellow (foto's achter de douane) is ons foto album uitgebreid met zeldzame foto's.
Helemaal toppie, bedankt fotografen. (red.)
