De lezers die via dit boxerforum hiernaar toe worden doorverwezen voor de aankomst foto's kunnen die vinden op ons fotoalbum
Beste HzH blog en Boxervrienden lezers,
Mijn eerste HzH vlucht zit er op en ondanks dat er een aantal zaken behoorlijk anders zijn gegaan dan eigenlijk zou moeten, was het een zeer geslaagde dag waar ik met héél veel plezier op terugkijk.
Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van Els (de adoptant) van Victor (nu Kruimel) gevierd, 's-avonds rond de klok van 11 waren wij weer thuis in Otterlo en zijn daarna snel naar bed gegaan omdat de wekker om half drie weer zou aflopen.
Veel geslapen hebben Hans (mijn echtgenoot) en ik niet omdat onze Boxer Bob besloot om juist in deze korte nacht zo te gaan snurken waardoor wij het idee hadden dat er bomen werden omgezaagd.
Om even voor 04.30 uur zette Hans mij af op Schiphol, ruim op tijd want ik moest om 06.30 vliegen. Het was enorm druk op de luchthaven, de vertrekkende passagiers stonden buiten al in de rij. Deze soms o zo handige Harry wist grote rijen te omzeilen en binnen een half uur had ik mijn instapkaart. Daarna de de security-check, dat was een drama want alles bleef piepen, dus schoenen uit, riem af en ga zo maar door. Uiteindelijk mocht ik er door en kon ik naar de gate.
Het opstijgen van het vliegtuig ging vanaf de Polderbaan, das dus een kwartier taxiën en dan pas opstijgen. Een mevrouw die naast mij zat vroeg mij of ik wist waarom het toestel zo lang reed. Uit een grapje vroeg ik haar of ze bij het instappen het briefje niet had gekregen waarop stond dat op Schiphol de kerosine op was en we dus eerst naar Antwerpen zouden rijden, dan daar tanken en dan pas zouden vliegen. Die mevrouw was geschokt en bleef geschokt nadat ik haar had uitgelegd dat ik een grapje maakte.
De vlucht was geweldig, de laatste 10 minuten hadden we toch wel wat turbulentie maar dat was niet erg, er wordt een vlucht geboekt en je krijgt er gratis een kermis attractie bij, kijk dat noem ik pas service!
Keurig om half 10 landde het toestel op de luchthaven Malaga.
Daarna eerst even alle herkenningspunten die ik van Jeroen had doorgekregen opgezocht want die punten moest ik voor de terugvlucht wel weten te vinden.
Eenmaal buitengekomen zag ik al snel dit bord staan
Op het station in de trein naar Torremolinos gestapt, daar aangekomen kon ik heel gemakkelijk de weg vinden naar het strand (Jeroen nogmaals bedankt voor de perfecte routebeschrijving), binnen no time lag ik heerlijk in mijn zwembroek op het strand.
Tot een uur of drie in de middag heb ik mij prima vermaakt in deze badplaats die uitpuilt van de Engelsen, heerlijk een hele gegrilde kip met frites en een salade gegeten. Wat kan je daar toch lekker eten voor nog geen vijf euro!
Een enorme rij met mensen die bijna tot aan de ingang van de luchthaven stond en die rij stond stil. Ik besloot om Linda van de CAS te bellen en aan haar te vragen of ze eerder naar de luchthaven kon komen omdat ik bang was dat ook wij problemen met het inchecken zoude krijgen.
Daarna de bench waar Rocky in zat op een tweede trolley geplaatst en vervolgens met Kizzy onder de arm geklemd begonnen wij aan onze run door de airport. Tijdens onze run besloten we om Kizzy niet in een tasje te vervoeren maar om haar bij Rocky in een bench te plaatsen.Ik zal verder niet in details treden want dan wordt dit verhaal nog langer dan het al is maar op alle fronten waar het mogelijk is, hebben de Spaanse airport medewerkers tegengewerkt. Hierdoor duurden het inchecken en de controles véél langer dan normaal, we kregen op de valreep ook nog even te horen dat de luchthaven autoriteiten zelf géén toestemming gaven om te vliegen en dat de captain van de vlucht zelf toestemming zou moeten geven. Om 19.35 uur zou de gate voor mijn vlucht gaan sluiten, om 19.15 uur hadden we nog steeds géén toestemming gekregen.
Vraag me niet hoe maar uiteindelijk is het toch allemaal goedgekomen en kon ik, nadat ik door de security check was gegaan, rennend met mijn schoenen en broekriem in de hand naar de gate waar ik om precies 19.35 uur aankwam.
Om precies 20.05 vertokken we naar Schiphol en even na elf uur landen we (helaas weer) op de Polderbaan waardoor we een kwartier moeten taxiën.
Door toedoen van het kabinepersoneel van Transavia waren de honden ongelofelijk snel uit het vliegtuig en kreeg ik ze overgedragen. Ik kon dus heel snel naar de adoptanten toe die daar met Mona, Jeroen, Hans, Bob en Bruno stonden te wachten.
Even kijken of onze drie nieuwe Nederlanders en de nieuwe Vlaamse goed over zijn gekomen
en daarna kon de overdracht van deze liever kanjers aan de adoptanten beginnenHet was geweldig om deze vlucht te mogen doen, het is ontroerend om te zien hoe blij en dankbaar deze honden zijn. Ze voelen aan dat ze een betere toekomst tegemoet gaan en laten dit merken ook. Daarnaast geweldig om te zien hoe de adoptanten stralen, wat zijn ze blij met hun nieuwe huisgenoot!
Soms zegt een foto meer dan woorden, je ziet hoe gelukkig zowel de honden en de baasjes zijn, dit geeft zo'n fijn gevoel en dit gevoel haalt alle vermoeidheid weg want vermoeiend is zo'n dagje Spanje wel.
Daarna werd het de hoogste tijd om Bob en Bruno (onze eigen kanjers) te begroeten, die twee bleven keurig op een afstandje tot aan alle adoptanten hun hond was overgedragen.
Mona en Jeroen, ik wil jullie hartelijk danken dat jullie me het vertrouwen hebben gegeven om een vlucht voor jullie te mogen doen. Ondanks de tegenslagen in Spanje heb ik het een geweldige ervaring gevonden die voor mij zeker voor herhaling vatbaar is.
