Om half vier 's-morgens liep de wekker af, snel een frisse douche genomen, een kop koffie achterover geslagen en een broodje naar binnen gewerkt, daarna Bob en Bruno uitgelaten. Half vijf zaten Hans en ik in de auto, onze twee Bees lagen heerlijk achter in de auto te slapen.
Even voor zessen stond ik op de luchthaven Schiphol, de drukte viel dit keer reuze mee en in no time had ik mij zelf ingechecked. Ik had dus zeeën van tijd voordat ik aan boord van de Transavia vlucht HV 6115 moest.
Met iets vertraging vertrokken we, er was een passagier niet opkomen dagen en dan moet helaas de bagage van die passagier uit het vliegtuig worden gehaald voordat het vliegtuig mag vertrekken.
Eenmaal in Malaga aangekomen was het eerst even tijd voor een sigaretje (tsja deze verslaafde had urenlang niet mogen roken). Omdat ik met Jo van PawsFor Thought rond de klok van één uur had afgesproken in Fuengirola (das een badplaats in de omgeving van Malaga) ben ik rustig aan naar de trein gelopen en merkte eigenlijk toen pas hoe heet het was. De temperatuur was rond half elf al tegen de 26 graden.
Jo per SMS op de hoogte gebracht van deze plek waarna ik lekker kon gaan genieten van mijn vrije uurtjes aan de inmiddels wel erg heet geworden Spaanse kust. Ach wat is Spaans? al snel zag ik een horecatent die "Cafe het Toppertje" werd genoemd en even verderop werd een "heerlijke bal van Chantal" op een uithangbord aangeprezen.
Inmiddels was het al één uur geworden en nog geen spoor van Jo en de honden. Ik begon een tikkie nerveus te worden want ik had geen bericht teruggekregen van Jo en tevens merkte ik dat mijn GSM aan de kust niet overal bereik had. Op een plek waar ik wel bereik had, heb ik Jo gebeld die mij liet weten helaas pas veel later te komen omdat ze opgehouden werd.
Uiteindelijk trof ik Jo en Cilia omstreeks 15.00 uur vlakbij de afgesproken plaats. Snel alle honden die ik zou vliegen begroet en daarna kon ik de tijd nemen om Brigitte, die wij zelf geadopteerd hebben, uitgebreid te begroeten.
Het werd maar heter en heter die middag, omdat de hitte bijna ondraaglijk voor de honden werd (ondergetekende zag die hitte ook niet meer zitten), hebben we de honden opgepakt en zijn richting Malaga airport gereden. Tsja en dan leer je Spanje op z'n smalst kennen. Hoezo richtingsborden met Malaga er op? Die borden kennen ze niet in Fuengirola. Door het ontbreken van die borden heb ik een kilometers prachtige kustlijn gezien die mij op dat moment totaal niet kon boeien omdat het bloedheet in de auto werd. De airconditioning had het begeven of kon het niet aan.
De weg die we reden ging op een gegeven moment de bergen in, we stegen flink en ............... de temperatuur in de auto ook. Eindelijk waren we op de snelweg richting airport en eindelijk konden we sneller rijden dan 30 km per uur waardoor het iets koeler werd in de auto. Het incheken van de honden op de luchthaven ging heel erg snel en tegenstelling tot mijn eerste vlucht waren er op de luchthaven geen problemen.
Zelfs de rijen bij de inchekbalies vielen erg mee.
Een iets wat slaperige Foxy keek in het rond vanuit het tasje waarin ik haar in de cabine mee zou vervoeren naar Nederland.
Dag lieve schatten, lekker slapen want dan zijn we zo in Nederland
Helaas dacht Foxy toch even anders over slapen.......... Ik had van een alleraardigste Spaanse Transavia dame tijdens het incheken een hele rij stoelen voor mij en Foxy alleen gekregen. Tijdens het boarden vroeg de Purser mij of ik op de middenstoel wilde plaatsnemen en het tasje met Foxy daarin op de grond bij de raamstoel wilde zetten.
Tijdens de start vloog Foxy met tasje en al zowat tot halverwege de stoel omhoog. Het arme ding was nogal in protest en wilde niet in het tasje blijven.
Nadat we op hoogte waren werd Foxy rustig en viel (teminste zo leek het) in een hele diepe slaap. Na een kwartiertje dacht ik wel even naar de toilet te kunnen maar dit bleek geen verstandige keuze te zijn. Tijdens mijn afwezigheid had Foxy zicht uit het tasje weten te werken waardoor het cabinepersoneel, onder een luid gelach van een aantal passagiers, op hondenjacht waren in de cabine. Gelukkig kon ik Foxy snel pakken en kreeg ik haar weer terug in het tasje. Ach weer een ervaring rijker en er zullen maar weinig mensen zijn die kunnen zeggen dat ze op 8 1/2 kilometer hoogte op hondenjacht zijn geweest
De rest van de vlucht heeft Foxy geslapen en bij aankomst was ze nog zo slaperig waardoor dit mooie plaatje geschoten kon worden
Het lijkt er soms wel op dat ik de ellende over mij afroep, wanhopig word ik daar soms van en dat werd ik gisteravond dus ook. Na de landing op Schiphol is het altijd wachten op de honden, ook nu weer. Nu moesten we wel heel erg lang wachten op de honden, omdat inmiddels al mijn medepassagiers met hun koffers al wegwaren en de honden er nog steeds niet waren, begon ik mij toch wel ernstig zorgen te maken. Er was niemand meer in de bagagehal op één douane-beambte na. Ik vroeg haar of ze wist waar de honden waren. Gelijk schoot ze mij te hulp door iemand te bellen en niet veel later kwamen de kooien met de honden er in.
Helaas was deze aardig douane-beambte verplicht om een uitgebreide (hondenpaspoort) controle te doen, dus verdwenen de kooien en ik uit het zicht van de adoptanten die ondertussen ook niet begrepen waar ik nu bleef. Op deze paspoortcontrole zat ik echt niet te zitten, ik wilde maar één ding en dat was zo snel mogelijk die honden uit de kooien krijgen en ze laten drinken.
In de tijd dat ik als HzH vrijwilliger werk heb ik één ding zeker wel geleerd en dat is dat je luchthavenpersoneel nooit tegen je in het harnas moet jagen daarom perste ik mijn gezicht "ik begrijp te volkomen mevrouw" blik en lichtte mijn blik even mondeling toe. Dit werkte want na de paspoortcontrole hielp de douane beambte deze uitermate begripvolle passagier de kooien door de deuren heen te krijgen en was ik eindelijk samen met mijn vluchtgenootjes in Nederland.
Het was weer geweldig om een HzH vlucht te mogen doen en ............... het is nog fijner om te zien hoe blij de honden zijn tijdens de kennismaking met hun nieuwe baasjes en vrouwtjes. 
Dat niet alleen de honden intens gelukkig zijn bewijzen twee foto's wel, als dit geen liefde op het eerste gezicht is dan weet ik het ook niet meer. Het was een gezellige aankomst en bij zo'n aankomst hoor natuurlijk de inmiddels traditie geworden groepsfoto
23 uur later dan ik was opgestaan ging ik moe maar o zo voldaan naar mijn bed. Ondanks de paar kleine tegenslagen was het een dag die ik voor geen goud had willen missen ! A report of the arrival of Brigitte, Lacey, Foxy, Dougy and Charlotte on July 6.
Because this report is also being read by English readers of the HZH Blog, this story will also be translated in English.
At half past three in the morning the alarm woke me. I quickly took a shower, drank a cup of coffee and took a sandwich. Than I took BOB and Bruno for a walk. At half past four Hans and I drove off towards Schiphol Airport with BOB and Bruno vast asleep in the back of our car.
Just before six o'clock I was standing at the airport. There weren't that many people so within no time I got myself checked in. As a result I had loads of time before boarding the Transavia flight HV6115.
With just a little delay we took off. One of the passengers didn't show up so they had to retrieve the luggage from that passenger out of the cargo bay before the plane is cleared to take off.
Once I arrived in Malaga the first thing I did was to smoke a cigarette (this addict wasn't allowed to smoke for hours!)
Because of the appointment I had with Jo from Paws For Thought at about one o'clock in the town of Fuengirola (this is a small town near Malaga) I calmly walked towards the train station and during this walk I noticed how warm it actually was. The temperature reached near 26 degrees Centigrade at half past ten in the morning. After a journey by train of about 45 minutes, I arrived at Fuengirola so I could go looking for a venue to meet Jo later that afternoon.
I found myself a fine spot in the shade near the beach. It was “The London Pub”.
By text-message I notified Jo about this spot and after that I could enjoy the free time I had at the Spanish coast that was becoming quite hot in the meantime.
But than, how Spanish can it be. Within a small amount of time I saw a pub called “Cafe Het Toppertje” and just a couple of meters further a sign praised the delicious “Bal van Chantal (meatball red.)
In the mean time it became one o'clock and still not a sign of Jo and the dogs. I became a little nervous because I didn't receive a message back from Jo to confirm the spot where we would meet. Also I found out that the range of my cellphone didn't have coverage on the whole of the coastal line.
So I found a spot where I had coverage and called Jo. She told me she would arrive much later because she was being held up .In the end I met Jo and Celia at about 3 o'clock PM near the meeting point. I quickly greeted all the dogs that would fly with me and after that I did take the time to meet and hug Brigitte whom is adopted by us both.
It became hotter and hotter that afternoon. Because the heat was getting unbearable for the dogs (I couldn't bear much either!) we took the dogs and drove towards Malaga airport.
But than you get to know Spain at it's narrowest. There are no signs to guide you towards Malaga in Fuengirola. Because of the absence of such signs I got to see a coastline of miles and miles but at that time, because of the warmth in the car, I couldn't care less!
The airconditioning broke or just couldn't cope with the warmth.
At a certain point, the road led us into the mountains. We climbed a lot.... and so did the temperature inside the car. When we finally reached the highway where we could drive faster than 30 Km/h, the inside of the car cooled a bit.
The check in of the dogs at the airport went without any problems, this unlike my first flight.
Even the lines at the check-in desks weren't that long.
From the bag in which I would fly her to Holland, a groggy Foxy checked everything out.
Bye sweethearts, have a good sleep than we'll arrive in Holland in no time.
But alas, Foxy thought different about sleeping. At the check-in a kind lady from Transavia gave me a whole row of chairs for Foxy and myself. During boarding, the purser asked me to take a seat in the middle chair and to put the bag with Foxy in it on the floor by the window seat.
At take off, the bag with Foxy inside it flew up till halfway the chair. The poor thing was in protest and was not planning to stay in the bag.
But when we arrived at cruising height, she calmed down en fell vast asleep (so it seemed!)
After about 15 minutes I thought it would be safe to go to the toilet, but this turned out to be a wrong decision. During my absence Foxy broke out of the bag and I found the cabin crew – motivated by loud laughter of some of the other passengers – trying to fetch Foxy.
I was glad I could catch her within moments and was able to put her back inside the bag. Well, it was quite an experience, there won't be many people who can say they've been chasing dogs at 8,5km height.
Foxy was deep asleep during the rest of the flight and at arrival she was still so sleepy that this picture could be taken. It sometimes seems I call this type of misery on myself, it sometimes makes me desperate. Also last night.
After landing on Schiphol you've always got to wait on the dogs, just as this time. But this time we had to wait very long. In the mean time my fellow passengers fetched their luggage bags and had left and the dogs still weren't there, so I got very worried.
No-one was left at the arrival hall but one customs officer. I asked her if she knew where the dogs were. She immediately came to the rescue by calling someone and withing a short period the cages with the dogs arrived. But than the customs officer had to do a mandatory control of the passes, so the cages and myself disappeared out of sight of the adopters. They didn't understand either what was happening and what took me so long. I wasn't waiting for this check of the passes, I just wanted one thing: to get the dog's out of their cages and give them something to drink.
During my work as HzH volunteer I have learned never to antagonize the airport personnel against me. That's why I gave them my happy and understanding face “I completely understand you madame”.
This worked because after the check of the passes, the customs officer helped this understanding passenger to get the cages through the arrival gate doors and finally my flight mates and me where in Holland.
Jeroen took one of the cages from me where-after we took the adopters with the cages outside to make the transfers. It was great to do another HzH flight but it's even better to see the how happy the dogs are during the first meeting with their new owners.
That it's not just the dogs who are happy is shown by these two pictures. If this isn't love at first sight....
It was a great and sociable arrival. And with such an arrival there's the group-picture at the end.
23 Hours after getting up, I went back to bed. Tired as a dog but feeling great! Despite some small setbacks it was a day I wouldn't have missed for the world!
