Reunión el Número Uno
Nico en Elsa, weerzien in het amsterdamse bos
Nico en Elsa woonden jaren samen in Spanje, liefdevol verzorgd door een Australische vrouw. Die werd in 2009 ernstig ziek en moest daarom afstand doen van haar honden. Nico en Elsa hadden als puppy het nodige meegemaakt, en dat merken de nieuwe baasjes van het tweetal dat eind 2009 in respectievelijk Amstelveen en Amsterdam terecht kwam.
Onlangs was er een heuse reünie van het duo, dat in Spanje onafscheidelijk was geweest. Elke dag gingen Nico en Elsa met elkaar op pad. Naar verluidt leerde met name Nico veel van Elsa, en daarom was er grote hoop dat het tweetal elkaar ‘in de poten’ zouden vliegen. Dat gebeurde niet. Wel nieuwsgierig gesnuffel, en zichtbaar gemak bij elkaar.
De nodige ervaringen uitgewisseld, en afgesproken om binnenkort weer eens samen door het Amsterdamse Bos te wandelen. Wie weet valt dan plotseling bij Elsa of Nico alsnog het kwartje: ‘Hee, hond, kennen wij elkaar niet ergens van?
Reunión el Número Dos
Weerzien met Daisy-May
Zoals de trouwe lezers weten ben ik ooit op een resceu flight geweest.
Hierbij zijn op de terug 12 blije pootjes met mij mee terug gereisd vanuit Spanje naar Nederland. (voor die gene die het niet weten, of het nog eens terug willen weten (Klik hier voor mijn avonturen van toen).
Op die vlucht vlogen met mij mee naar Nederland; Chacho, Lara en Daisy.
Nu moet u weten, was Daisy een dametje van 4,5 jaar met leishmania, was in het bezit van een slecht meebewegend pootje (mank) en miste het zicht uit een oog.
Het missen van één oog en het hebben van een mank pootje is het gevolg van de liefde voor dieren waar vele Spanjaarden mee zijn opgegroeid!! NIET DUS!! Waarschijnlijk (het is gewoon zeker, maar kunnen wij het niet bewijzen) is Daisy zo mishandeld, dat haar ene oog gewoon blind is geschopt of geslagen, en dankzij deze zelfde behandeling is haar poot flink beschadigt. Hierdoor was zij niet plaatsbaar in Spanje en moeilijk plaatsbaar in Nederland.
En toch op ieder potje past een dekseltje en er waren adoptanten in Nederland die helemaal weg waren van deze dame.
Toen het bekende traject was doorlopen is Daisy op de boven genoemde vlucht met mij mee gereisd, en sindsdien liefdevol op gevangen door Hendrina, Wander en Marijn, en later Roan en Lola.
En nu op 9 juli hebben wij omdat wij voor een weekje de Drentse rust hebben opgezocht wederom met hen afgesproken. Op een eerdere vakantie in het Drentse hadden we hen ook al een keer ontmoet. Als de hele bups weer kennis heeft gemaakt, en ik onder het genot van iets te drinken en een gezellige conversatie op een gegeven moment Daisy op één van kleden van onze honden zich eens heel tevreden zie uitrekken bekruipt mij plots een raar gevoel!? Wat als…………………
Stelt u zich nu eens voor dat deze drommel niet was meegenomen door de Spaanse vrijwilligers van CAS en dat deze arme drommel niet was meegenomen door Mevr. Lander voor opvang in Spanje en stel dat Hendrina en Wander die dag toevallig niet op Marktplaats hadden gekeken, maar op visite waren geweest bij wie dan ook.
Stel dat,…….. hoe was het dan met deze kanjer afgelopen? Dood? Nog meer mishandeld? Zwervend op zoek naar eten?
En dan realiseer ik mij, toeval bestaat.
Toevallig zag een vrijwilliger van CAS Daisy liggen, toevallig wilde mevr. Lander Daisy opvangen, en toevallig mailde CAS aan Mona dat er een hondje Daisy genaamd bij hen was aangemeld, en toevallig besloot Mona dat ondanks dat de kans van slagen minimaal was Daisy toch een kans te geven en haar in de lijst op marktplaats toe te voegen, en toevallig keken Hendrina en Wander die ene dag op marktplaats. En toevallig keken zij in dat van ene van liefde overlopende oogje, hoewel toevallig…….
Misschien had het allemaal met voortbestemming te maken.
Wie het weet mag het zeggen.
Nu zit ik ook in dat oogje te kijken en zonder het te laten merken maakt mijn hart een looping, slaat even over omdat het een vreugde sprong wil maken, wat is dit toch een schoonheid en dit zonder afbreuk te doen aan al die andere kanjers die wij van HzH hebben mogen plaatsen.
Ondertussen hoor ik Hendrina vertellen dat ze een vriendin heeft staan uitschelden omdat deze niet begreep dat Hendrina zo’n “mislukte” hond in huis had genomen. Hendrina heeft haar vol onbegrip overtuigd dat Daisy niet lelijk was maar mooi, heel mooi,super mooi, een kanjer!!!! En dan kijkt Daisy me nog steeds aan, en wat ziet Daisy er momenteel gelukkig en tevreden uit, ondanks dat ze rustig aan moet doen omdat ze nog niet zolang geleden aan het pootje is geopereerd, ondanks dat ze ivm de leishmania aan de albipurinol zit, ondanks…………………….? Nee, dankzij de liefde van Wander, Hendrina, Marijn, Roan en haar hond- vriendinnetje Lola.
En ik, ik was de geluksvogel die alle toevalligheden aan elkaar heb mogen breien en Daisy heb mogen invliegen en Daisy heb mogen uitreiken aan haar familie en ik, ik mocht haar nu tevreden en ziels gelukkig zien liggen. Op tafel zag ik de bos zonnebloemen staan die wij hadden gekregen van Marijn en in dat ene oogje van Daisy zag ik velden vol met zonnebloemen staan die ze elke dag wilde geven aan Hendrina, Wander, Marijn en Roan.
Het moraal van beide verhalen/reunies
Soms vragen mensen wel eens waarom ik vrijwilliger ben geworden voor HzH en doe wat ik doe……………… Nou dan vertel ik ze verhalen als deze, en sommige begrijpen het, andere snappen er geen snars van.
Zolang alle Daisy’s - Elsa's en Nico's van de wereld het maar snappen, ga ik en met mij de vrijwilligers van HzH er mee door.
