Cassie 1 april 2010 - 26 juli 2011

Namens de redactie even een klein woord vooraf. Cassie is door ons enkele maanden geleden geplaatst en kort geleden kregen wij een verzoek tot herplaatsing.

Alleen bleken de problemen van Cassie groter dan verwacht. Red.

Gisteren hebben wij als medewerkers van Stichting Hond zoekt Huis een ongelofelijke moeilijke beslissing moeten nemen. De nog zo jonge Cassie bleek geestelijk zo beschadigd te zijn en daardoor niet meer plaatsbaar. We hebben haar een leven in een hok willen besparen en hebben daarom deze lieve schat laten gaan. Vandaag wordt Cassie gecremeerd, binnenkort zal haar as worden verstrooid op de Veluwe. Eindelijk heeft Cassie de rust die waar ze zo naar heeft verlangd.

Mona - Yvonne - Ed

Adoptieconsulenten Hond zoekt Huis

Lieve Cassie,

Jouw leven duurde helaas zo kort
Liefde en aandacht kreeg je zo graag
Het heeft niet zo mogen zijn lieve schat
Kapot en onplaatsbaar gemaakt door de mens
had ik voor jou een wens
en die was dat je eindelijk de rust zou vinden die je zo verdiende
Vanavond hebben we je laten gaan
een speciaal plekje voor jou zal in mijn hart blijven bestaan.
Cassie lieverd speel fijn bij de regenboogbrug.

Ed-Hans en de drie Bees.

Twee mooie Reünies

Reunión el Número Uno

Nico en Elsa, weerzien in het amsterdamse bos

Nico en Elsa woonden jaren samen in Spanje, liefdevol verzorgd door een Australische vrouw. Die werd in 2009 ernstig ziek en moest daarom afstand doen van haar honden. Nico en Elsa hadden als puppy het nodige meegemaakt, en dat merken de nieuwe baasjes van het tweetal dat eind 2009 in respectievelijk Amstelveen en Amsterdam terecht kwam.

Onlangs was er een heuse reünie van het duo, dat in Spanje onafscheidelijk was geweest. Elke dag gingen Nico en Elsa met elkaar op pad. Naar verluidt leerde met name Nico veel van Elsa, en daarom was er grote hoop dat het tweetal elkaar ‘in de poten’ zouden vliegen. Dat gebeurde niet. Wel nieuwsgierig gesnuffel, en zichtbaar gemak bij elkaar.

Was het dan toch te lang geleden? Moeilijk te zeggen. Wel vertelden baasjes Tim en Monique over elkaars honden, en toen bleek dat Nico en Elsa veel dezelfde karaktereigenschappen hebben. Lief, kalm, beschermend, in staat om heeeel lang niet naar buiten te hoeven om te plassen, maar ook angstig voor onverwachte knallen.

De nodige ervaringen uitgewisseld, en afgesproken om binnenkort weer eens samen door het Amsterdamse Bos te wandelen. Wie weet valt dan plotseling bij Elsa of Nico alsnog het kwartje: ‘Hee, hond, kennen wij elkaar niet ergens van?

Reunión el Número Dos

Weerzien met Daisy-May

Zoals de trouwe lezers weten ben ik ooit op een resceu flight geweest.
Hierbij zijn op de terug 12 blije pootjes met mij mee terug gereisd vanuit Spanje naar Nederland. (voor die gene die het niet weten, of het nog eens terug willen weten (Klik hier voor mijn avonturen van toen).
Op die vlucht vlogen met mij mee naar Nederland; Chacho, Lara en Daisy.

Nu moet u weten, was Daisy een dametje van 4,5 jaar met leishmania, was in het bezit van een slecht meebewegend pootje (mank) en miste het zicht uit een oog.

Het missen van één oog en het hebben van een mank pootje is het gevolg van de liefde voor dieren waar vele Spanjaarden mee zijn opgegroeid!! NIET DUS!! Waarschijnlijk (het is gewoon zeker, maar kunnen wij het niet bewijzen) is Daisy zo mishandeld, dat haar ene oog gewoon blind is geschopt of geslagen, en dankzij deze zelfde behandeling is haar poot flink beschadigt. Hierdoor was zij niet plaatsbaar in Spanje en moeilijk plaatsbaar in Nederland.

En toch op ieder potje past een dekseltje en er waren adoptanten in Nederland die helemaal weg waren van deze dame.
Toen het bekende traject was doorlopen is Daisy op de boven genoemde vlucht met mij mee gereisd, en sindsdien liefdevol op gevangen door Hendrina, Wander en Marijn, en later Roan en Lola.

En nu op 9 juli hebben wij omdat wij voor een weekje de Drentse rust hebben opgezocht wederom met hen afgesproken. Op een eerdere vakantie in het Drentse hadden we hen ook al een keer ontmoet. Als de hele bups weer kennis heeft gemaakt, en ik onder het genot van iets te drinken en een gezellige conversatie op een gegeven moment Daisy op één van kleden van onze honden zich eens heel tevreden zie uitrekken bekruipt mij plots een raar gevoel!? Wat als…………………

Stelt u zich nu eens voor dat deze drommel niet was meegenomen door de Spaanse vrijwilligers van CAS en dat deze arme drommel niet was meegenomen door Mevr. Lander voor opvang in Spanje en stel dat Hendrina en Wander die dag toevallig niet op Marktplaats hadden gekeken, maar op visite waren geweest bij wie dan ook.

Stel dat,…….. hoe was het dan met deze kanjer afgelopen? Dood? Nog meer mishandeld? Zwervend op zoek naar eten?

En nog steeds kijk ik in dat ene, maar vol van liefde kijkende oogje van Daisy.
En dan realiseer ik mij, toeval bestaat.

Toevallig zag een vrijwilliger van CAS Daisy liggen, toevallig wilde mevr. Lander Daisy opvangen, en toevallig mailde CAS aan Mona dat er een hondje Daisy genaamd bij hen was aangemeld, en toevallig besloot Mona dat ondanks dat de kans van slagen minimaal was Daisy toch een kans te geven en haar in de lijst op marktplaats toe te voegen, en toevallig keken Hendrina en Wander die ene dag op marktplaats. En toevallig keken zij in dat van ene van liefde overlopende oogje, hoewel toevallig…….

Misschien had het allemaal met voortbestemming te maken.
Wie het weet mag het zeggen.

Nu zit ik ook in dat oogje te kijken en zonder het te laten merken maakt mijn hart een looping, slaat even over omdat het een vreugde sprong wil maken, wat is dit toch een schoonheid en dit zonder afbreuk te doen aan al die andere kanjers die wij van HzH hebben mogen plaatsen.

Ondertussen hoor ik Hendrina vertellen dat ze een vriendin heeft staan uitschelden omdat deze niet begreep dat Hendrina zo’n “mislukte” hond in huis had genomen. Hendrina heeft haar vol onbegrip overtuigd dat Daisy niet lelijk was maar mooi, heel mooi,super mooi, een kanjer!!!! En dan kijkt Daisy me nog steeds aan, en wat ziet Daisy er momenteel gelukkig en tevreden uit, ondanks dat ze rustig aan moet doen omdat ze nog niet zolang geleden aan het pootje is geopereerd, ondanks dat ze ivm de leishmania aan de albipurinol zit, ondanks…………………….? Nee, dankzij de liefde van Wander, Hendrina, Marijn, Roan en haar hond- vriendinnetje Lola.

En ik, ik was de geluksvogel die alle toevalligheden aan elkaar heb mogen breien en Daisy heb mogen invliegen en Daisy heb mogen uitreiken aan haar familie en ik, ik mocht haar nu tevreden en ziels gelukkig zien liggen. Op tafel zag ik de bos zonnebloemen staan die wij hadden gekregen van Marijn en in dat ene oogje van Daisy zag ik velden vol met zonnebloemen staan die ze elke dag wilde geven aan Hendrina, Wander, Marijn en Roan.

Het moraal van beide verhalen/reunies
Soms vragen mensen wel eens waarom ik vrijwilliger ben geworden voor HzH en doe wat ik doe……………… Nou dan vertel ik ze verhalen als deze, en sommige begrijpen het, andere snappen er geen snars van.

Zolang alle Daisy’s - Elsa's en Nico's van de wereld het maar snappen, ga ik en met mij de vrijwilligers van HzH er mee door.

Aankomst 6 juli 2011

Een verslag van de aankomst van Brigitte, Lacey, Foxy, Dougy en Charlotte van 6 juli j.l., omdat dit verslag ook wordt gelezen door Engelstalige HzH blog lezers wordt dit verhaal ook in het Engels vertaald.

Om half vier 's-morgens liep de wekker af, snel een frisse douche genomen, een kop koffie achterover geslagen en een broodje naar binnen gewerkt, daarna Bob en Bruno uitgelaten. Half vijf zaten Hans en ik in de auto, onze twee Bees lagen heerlijk achter in de auto te slapen.

Even voor zessen stond ik op de luchthaven Schiphol, de drukte viel dit keer reuze mee en in no time had ik mij zelf ingechecked. Ik had dus zeeën van tijd voordat ik aan boord van de Transavia vlucht HV 6115 moest.

Met iets vertraging vertrokken we, er was een passagier niet opkomen dagen en dan moet helaas de bagage van die passagier uit het vliegtuig worden gehaald voordat het vliegtuig mag vertrekken.

Eenmaal in Malaga aangekomen was het eerst even tijd voor een sigaretje (tsja deze verslaafde had urenlang niet mogen roken). Omdat ik met Jo van PawsFor Thought rond de klok van één uur had afgesproken in Fuengirola (das een badplaats in de omgeving van Malaga) ben ik rustig aan naar de trein gelopen en merkte eigenlijk toen pas hoe heet het was. De temperatuur was rond half elf al tegen de 26 graden.

Na een treinreis van 45 minuten was ik in Fuengirola en kon daar opzoek naar een ontmoetingsplaats waar ik Jo zou treffen. Ik vond een prima schaduwrijke ontmoetingsplaats pal aan de kust het was "The London Pub"

Jo per SMS op de hoogte gebracht van deze plek waarna ik lekker kon gaan genieten van mijn vrije uurtjes aan de inmiddels wel erg heet geworden Spaanse kust. Ach wat is Spaans? al snel zag ik een horecatent die "Cafe het Toppertje" werd genoemd en even verderop werd een "heerlijke bal van Chantal" op een uithangbord aangeprezen.
Inmiddels was het al één uur geworden en nog geen spoor van Jo en de honden. Ik begon een tikkie nerveus te worden want ik had geen bericht teruggekregen van Jo en tevens merkte ik dat mijn GSM aan de kust niet overal bereik had. Op een plek waar ik wel bereik had, heb ik Jo gebeld die mij liet weten helaas pas veel later te komen omdat ze opgehouden werd.

Uiteindelijk trof ik Jo en Cilia omstreeks 15.00 uur vlakbij de afgesproken plaats. Snel alle honden die ik zou vliegen begroet en daarna kon ik de tijd nemen om Brigitte, die wij zelf geadopteerd hebben, uitgebreid te begroeten.

 

Het werd maar heter en heter die middag, omdat de hitte bijna ondraaglijk voor de honden werd (ondergetekende zag die hitte ook niet meer zitten), hebben we de honden opgepakt en zijn richting Malaga airport gereden.

Tsja en dan leer je Spanje op z'n smalst kennen. Hoezo richtingsborden met Malaga er op? Die borden kennen ze niet in Fuengirola. Door het ontbreken van die borden heb ik een kilometers prachtige kustlijn gezien die mij op dat moment totaal niet kon boeien omdat het bloedheet in de auto werd. De airconditioning had het begeven of kon het niet aan.

De weg die we reden ging op een gegeven moment de bergen in, we stegen flink en ............... de temperatuur in de auto ook. Eindelijk waren we op de snelweg richting airport en eindelijk konden we sneller rijden dan 30 km per uur waardoor het iets koeler werd in de auto. Het incheken van de honden op de luchthaven ging heel erg snel en tegenstelling tot mijn eerste vlucht waren er op de luchthaven geen problemen.

Zelfs de rijen bij de inchekbalies vielen erg mee.

Een iets wat slaperige Foxy keek in het rond vanuit het tasje waarin ik haar in de cabine mee zou vervoeren naar Nederland.

 

Dag lieve schatten, lekker slapen want dan zijn we zo in Nederland

Helaas dacht Foxy toch even anders over slapen.......... Ik had van een alleraardigste Spaanse Transavia dame tijdens het incheken een hele rij stoelen voor mij en Foxy alleen gekregen. Tijdens het boarden vroeg de Purser mij of ik op de middenstoel wilde plaatsnemen en het tasje met Foxy daarin op de grond bij de raamstoel wilde zetten.

Tijdens de start vloog Foxy met tasje en al zowat tot halverwege de stoel omhoog. Het arme ding was nogal in protest en wilde niet in het tasje blijven.

Nadat we op hoogte waren werd Foxy rustig en viel (teminste zo leek het) in een hele diepe slaap. Na een kwartiertje dacht ik wel even naar de toilet te kunnen maar dit bleek geen verstandige keuze te zijn. Tijdens mijn afwezigheid had Foxy zicht uit het tasje weten te werken waardoor het cabinepersoneel, onder een luid gelach van een aantal passagiers, op hondenjacht waren in de cabine. Gelukkig kon ik Foxy snel pakken en kreeg ik haar weer terug in het tasje. Ach weer een ervaring rijker en er zullen maar weinig mensen zijn die kunnen zeggen dat ze op 8 1/2 kilometer hoogte op hondenjacht zijn geweest

De rest van de vlucht heeft Foxy geslapen en bij aankomst was ze nog zo slaperig waardoor dit mooie plaatje geschoten kon worden

Het lijkt er soms wel op dat ik de ellende over mij afroep, wanhopig word ik daar soms van en dat werd ik gisteravond dus ook. Na de landing op Schiphol is het altijd wachten op de honden, ook nu weer. Nu moesten we wel heel erg lang wachten op de honden, omdat inmiddels al mijn medepassagiers met hun koffers al wegwaren en de honden er nog steeds niet waren, begon ik mij toch wel ernstig zorgen te maken. Er was niemand meer in de bagagehal op één douane-beambte na. Ik vroeg haar of ze wist waar de honden waren. Gelijk schoot ze mij te hulp door iemand te bellen en niet veel later kwamen de kooien met de honden er in.

Helaas was deze aardig douane-beambte verplicht om een uitgebreide (hondenpaspoort) controle te doen, dus verdwenen de kooien en ik uit het zicht van de adoptanten die ondertussen ook niet begrepen waar ik nu bleef. Op deze paspoortcontrole zat ik echt niet te zitten, ik wilde maar één ding en dat was zo snel mogelijk die honden uit de kooien krijgen en ze laten drinken.

In de tijd dat ik als HzH vrijwilliger werk heb ik één ding zeker wel geleerd en dat is dat je luchthavenpersoneel nooit tegen je in het harnas moet jagen daarom perste ik mijn gezicht "ik begrijp te volkomen mevrouw" blik en lichtte mijn blik even mondeling toe. Dit werkte want na de paspoortcontrole hielp de douane beambte deze uitermate begripvolle passagier de kooien door de deuren heen te krijgen en was ik eindelijk samen met mijn vluchtgenootjes in Nederland.

Jeroen nam een kooi over waarna we samen met de adoptanten naar buiten konden om de overdracht van de honden te regelen.

Het was weer geweldig om een HzH vlucht te mogen doen en ............... het is nog fijner om te zien hoe blij de honden zijn tijdens de kennismaking met hun nieuwe baasjes en vrouwtjes.

Dat niet alleen de honden intens gelukkig zijn bewijzen twee foto's wel, als dit geen liefde op het eerste gezicht is dan weet ik het ook niet meer. Het was een gezellige aankomst en bij zo'n aankomst hoor natuurlijk de inmiddels traditie geworden groepsfoto

23 uur later dan ik was opgestaan ging ik moe maar o zo voldaan naar mijn bed. Ondanks de paar kleine tegenslagen was het een dag die ik voor geen goud had willen missen !

English translation:
A report of the arrival of Brigitte, Lacey, Foxy, Dougy and Charlotte on July 6.
Because this report is also being read by English readers of the HZH Blog, this story will also be translated in English.

At half past three in the morning the alarm woke me. I quickly took a shower, drank a cup of coffee and took a sandwich. Than I took BOB and Bruno for a walk. At half past four Hans and I drove off towards Schiphol Airport with BOB and Bruno vast asleep in the back of our car.

Just before six o'clock I was standing at the airport. There weren't that many people so within no time I got myself checked in. As a result I had loads of time before boarding the Transavia flight HV6115.
With just a little delay we took off. One of the passengers didn't show up so they had to retrieve the luggage from that passenger out of the cargo bay before the plane is cleared to take off.

Once I arrived in Malaga the first thing I did was to smoke a cigarette (this addict wasn't allowed to smoke for hours!)

Because of the appointment I had with Jo from Paws For Thought at about one o'clock in the town of Fuengirola (this is a small town near Malaga) I calmly walked towards the train station and during this walk I noticed how warm it actually was. The temperature reached near 26 degrees Centigrade at half past ten in the morning. After a journey by train of about 45 minutes, I arrived at Fuengirola so I could go looking for a venue to meet Jo later that afternoon.
I found myself a fine spot in the shade near the beach. It was “The London Pub”.

By text-message I notified Jo about this spot and after that I could enjoy the free time I had at the Spanish coast that was becoming quite hot in the meantime.
But than, how Spanish can it be. Within a small amount of time I saw a pub called “Cafe Het Toppertje” and just a couple of meters further a sign praised the delicious “Bal van Chantal (meatball red.)

In the mean time it became one o'clock and still not a sign of Jo and the dogs. I became a little nervous because I didn't receive a message back from Jo to confirm the spot where we would meet. Also I found out that the range of my cellphone didn't have coverage on the whole of the coastal line.

So I found a spot where I had coverage and called Jo. She told me she would arrive much later because she was being held up .In the end I met Jo and Celia at about 3 o'clock PM near the meeting point. I quickly greeted all the dogs that would fly with me and after that I did take the time to meet and hug Brigitte whom is adopted by us both.
It became hotter and hotter that afternoon. Because the heat was getting unbearable for the dogs (I couldn't bear much either!) we took the dogs and drove towards Malaga airport.

But than you get to know Spain at it's narrowest. There are no signs to guide you towards Malaga in Fuengirola. Because of the absence of such signs I got to see a coastline of miles and miles but at that time, because of the warmth in the car, I couldn't care less!

The airconditioning broke or just couldn't cope with the warmth.
At a certain point, the road led us into the mountains. We climbed a lot.... and so did the temperature inside the car. When we finally reached the highway where we could drive faster than 30 Km/h, the inside of the car cooled a bit.

The check in of the dogs at the airport went without any problems, this unlike my first flight.
Even the lines at the check-in desks weren't that long.

From the bag in which I would fly her to Holland, a groggy Foxy checked everything out.
Bye sweethearts, have a good sleep than we'll arrive in Holland in no time.

But alas, Foxy thought different about sleeping. At the check-in a kind lady from Transavia gave me a whole row of chairs for Foxy and myself. During boarding, the purser asked me to take a seat in the middle chair and to put the bag with Foxy in it on the floor by the window seat.

At take off, the bag with Foxy inside it flew up till halfway the chair. The poor thing was in protest and was not planning to stay in the bag.

But when we arrived at cruising height, she calmed down en fell vast asleep (so it seemed!)

After about 15 minutes I thought it would be safe to go to the toilet, but this turned out to be a wrong decision. During my absence Foxy broke out of the bag and I found the cabin crew – motivated by loud laughter of some of the other passengers – trying to fetch Foxy.
I was glad I could catch her within moments and was able to put her back inside the bag. Well, it was quite an experience, there won't be many people who can say they've been chasing dogs at 8,5km height.

Foxy was deep asleep during the rest of the flight and at arrival she was still so sleepy that this picture could be taken. It sometimes seems I call this type of misery on myself, it sometimes makes me desperate. Also last night.

After landing on Schiphol you've always got to wait on the dogs, just as this time. But this time we had to wait very long. In the mean time my fellow passengers fetched their luggage bags and had left and the dogs still weren't there, so I got very worried.

No-one was left at the arrival hall but one customs officer. I asked her if she knew where the dogs were. She immediately came to the rescue by calling someone and withing a short period the cages with the dogs arrived. But than the customs officer had to do a mandatory control of the passes, so the cages and myself disappeared out of sight of the adopters. They didn't understand either what was happening and what took me so long. I wasn't waiting for this check of the passes, I just wanted one thing: to get the dog's out of their cages and give them something to drink.

During my work as HzH volunteer I have learned never to antagonize the airport personnel against me. That's why I gave them my happy and understanding face “I completely understand you madame”.
This worked because after the check of the passes, the customs officer helped this understanding passenger to get the cages through the arrival gate doors and finally my flight mates and me where in Holland.

Jeroen took one of the cages from me where-after we took the adopters with the cages outside to make the transfers. It was great to do another HzH flight but it's even better to see the how happy the dogs are during the first meeting with their new owners.

That it's not just the dogs who are happy is shown by these two pictures. If this isn't love at first sight....
It was a great and sociable arrival. And with such an arrival there's the group-picture at the end.

23 Hours after getting up, I went back to bed. Tired as a dog but feeling great! Despite some small setbacks it was a day I wouldn't have missed for the world!

Aankomst 1 juli 2011

Het was vandaag weer een top aankomst, mede doordat er vandaag 3 honden op weg gingen naar nieuw geluk. Maar ook doordat we vandaag een omgekeerde eendags vlucht hadden.

Een eendags vlucht is normalitair, 's ochtends naar Spanje en 's avonds weer terug.

Maar omdat we een vakantiegangster hadden welke haar vlucht waarop, Pinja, Willy en Honey waren ingeboekt, moest aanpassen vanwege familie omstandigheden, werd de vlucht aan ons cadeau gedaan, mits we ook iemand vonden die kon vliegen.

Aangezien het een vroege vlucht was vanuit Malaga, hebben we een van onze contactpersonen in Spanje (Jo) gevraagt of zij deze reis wou doen voor ons.

Uiteraard vond zij dit een prima idee, wat inhield dat Jo (van Paws for Thoughs Espania), om ongeveer 13:00 uur voet op hollandse bodem zette en een uur later tesamen met Honey, Pinja en Willy de douane passeerde, ongeduldig opgewacht door een drietal adoptanten, en een tweetal adoptie consulentes en "één adoptieconsulent in "opleiding" (Hihi, what's is a name?).

Naast uw redacteur zaten ook Bruno en Koda in de ontvangst comitee.

Uiteraard hebben we de adoptanten en hun nieuwe vriendjes uitgebreid met elkaar kennis laten maken, en de paspoorten weer uitgedeeld Ook zijn er weer een heleboel foto's genomen waarbij iedereen met hun nieuwe huisgenoten op de gevoelige plaat zijn vastgelegd.

Ook Jo is ondanks klein protest enige malen gefotograveerdane.

Nadat alle adoptanten belooft hadden zeer spoedig de eerste foto's en verhalen met ons te delen, is een ieder huiswaarts gegaan en zijn de adoptieconsulent(es) en Jo nog even wat gaan drinken op de luchthaven. Dit was al snel een gezellige boel.

Helaas moest Jo twee uur later alweer richting vertrek en hebben we haar richting douane geloodst.

Hierna zijn ook wij weer huiswaarts gekeerd en kijken terug op een hele leuke aankomst.

En nu maar wachten op de eerst verhalen en foto's

Hieronder alvast weer de groepsfoto, wanneer u op de foto klikt wordt u automatisch door gelinkt naar ons fotoalbum op Picassa.

Met vriendelijke groet (Red).

Hier onder de Engelse vertaling voor Jo en vrienden.

Hereby the translation for Jo and friends,
Today was another top arrivel, partly because today three new dogs made their way to happiness. But also because today we had a reverse one-day flight. On average a one-day flight we fly in the morning to Spain and in the evening back to Holland.
But because we had a holidaymaker that her flight which, Pinja, Willy and Honey had been booked, had to change due to family circumstances, our flight was a present, if we found someone who could fly. Since it was an early flight from Malaga, we have one of our contacts in Spain (Jo) prompted this trip if they wanted to do for us,

Of course she found it a good idea, which meant that Jo (from Paws for Tough Espania), at about 13:00 hours set foot on Dutch soil, and one hour later, along with Honey, Willy and Pinja passed  the custems, greeted by three impatient adopters, two adoption counselors and one adoption coundelor trainnee (Hihi, what's is a name?).
Besides your editor, there were also Bruno and Koda in the welcomcomitee.

Of course we have the adopters and their new friends extensively acquainted with each other, then we handed over paspoorts to the new owners also another lot of pictures were taken with everyone with their new roommates.
Jo Despite of small protests became photographed several times.

After the promises from the adopters that they will send us very soon the first pictures and stories to share with us, everyone is gone home and the adoption consultant (s) and Jo have a little drink at the airport. This was soon a great atmosphere.

Sadly Jo have to leave after three hours, and we brought her to the check-in.
When we went back home, we look back on a very nice day at the airport.

And now we wait until the stories and pictures,

Here again a groupsfoto , when you click on the picture you will be automatically linked to our photo album on Picassa.

With kind regards.