Wat doet een gemiddelde Nederlander op een dag als deze.Lekker binnen blijven, kachel aan, warme chocomel.
Wel even met de honden naar buiten, natuurlijk, maar dan weer de kou uit de warmte in.
Dat was tot vorige week ook mijn planning. Met als aanvulling dat ik nog een feestje ging vieren, want ook uw redacteur verjaard één keer per jaar en –precies- dat was vandaag.
Toen kwam vorige week het bericht uit Spanje, dat Lana niet mee kon op de vlucht, en mede doordat Yvonne en Mona op volle stoom zitten, en er alweer honden op een vlucht mee konden, besloten we dat er een extra vlucht gepland moest worden.
Zo gezegd, zo gedaan.
Transavia site na gespit en er bleek ruimte te zijn de vlucht van 15 januari.
Dus ging vandaag om vier uur het wekkertje, -lees- Mona bracht mij samen met de felicitaties een kopje koffie op bed. Hierna wassen aankleden, tas(je) inpakken, auto starten, stukje rijden en auto weer uitzetten in de parkeer garage P1 van Schiphol.
Hierna inchecken, door de douane (nog een relletje en een arrestatie gade geslagen) en richting eerste broodje en kop koffie.
Boarding op tijd, vertrek op tijd, en aankomst 15 minuten eerder als gepland.
Geweldig, maar het mooiste stond me te wachten toen ik naar buiten liep………. Nee, er stond geen ontvangst comité die uit volle borst lang zal ze leven zongen, maar DE ZON SCHEEN, dus mijn dag trip Malaga werd al snel
getransformeerd in een dagje strand.
Aangekomen in Torromolinos, ging nadat eerder het Hollandse sweatertje was ingepakt ook de jas in de rugzak.
Nu is Torromolinos in de “winter” een slaap stad maar dan zijn er altijd toch wel terrasjes te vinden.
En het slenteren langs de boulevard blijft lekker, ook als de strandtenten hun deuren stijf gesloten houden. En bij gebrek aan strandterrasjes ben ik even onder een palmboom op het strand gaan zitten (ondertussen ook de korte broek te voor schijn te gehaald) om te genieten van het kabbelende water van de zee en een paar stoere jetskieërs die het noch steeds te koude water trotseerde.
Na een kleine twee uur de van 20 graden en volle zon genoten te hebben, ben ik op mijn gemak terug gegaan richting treinstation, onderweg nog even gestopt voor een heerlijke burger en friet en het laatste restje zon van mijn verblijf.
Met een gekleurd gezicht de trein naar Malaga Airport genomen.
Om 17:00 uur kwamen Sheila en Bob, Lana, Bandi, Ducky en de kooien brengen en half uur later arriveerden ook Ria en haar opvangouders op de luchthaven.
Hierna begon, mede dankzij het voorwerk van Simone en de hulp van Sheila en Bob, een relaxte airport run.
Eerst bij flightcare papieren ingevuld en daarna in de rij bij de check-in.
Toen het inchecken was geschiet verbaasde Bob zich erover dat ik een vaste stoel nummer had gekregen. Dit omdat hijzelf nog wel eens vliegt met een prijsvechter, alwaar iedereen maar gaat zitten waar hij wil.
Dit gaf zij Bob wel eens problemen. Op een vlucht naar Birmingham resulteerde dit ooit eens in een flinke woordenwisseling met iemand die hem vertelde, dat het zijn stoel was waar hij op zat.
Bob reageerde natuurlijk door te zeggen dat het beleid van de prijsvechter was “zitten is zitten”. Hierop reageerde de man, dat Bob toch op zijn stoel zat. Bob uiteraard ook niet op zijn mondje gevallen, verharde zijn stem en vertelde nogmaals aan de man dat het beleid van prijsvechter inhield dat een lege plaats bezet mocht worden door degene die hem vond.
Hierop werd de man zo boos, hij zette zijn pet op en zij tegen Bob als je hier wilt zitten prima, maar dan zorg je er ook maar voor dat dit vliegtuig in Birmingham terecht komt.
Na het inchecken zijn we, na nog een half uurtje te hebben moeten wachten, samen met iemand van flightcare de kooien gaan scannen. Na het afscheid van de honden door Sheila en Bob en ze een bon voyage te hebben gewenst, gingen de honden in goede handen van de flightcare, richting vliegtuig.
Hierna heb ik Bob en Sheila hartelijk bedank voor hun goede zorgen en zijn zij richting huis gegaan en ik richting de Spaanse douane. Hierna naar de koffiecorner achter de douane.
Een half uurtje later klonk het signaal “boarding please”. Drie uur later zette ik weer voet op Hollandse bodem. Na nog eens een uurtje werden ook Lana, Ducky, Bandi en Ria gebracht en zijn we door de douane gegaan richting adoptanten.
Buiten in de Hollandse kou werden Lana, Ducky, Bandi en Ria aangelijnd en aan hun adoptanten overhandigd.
Na heel veel knuffels, lekkers, water en nog veel meer foto’s hebben we de paspoorten uitgedeeld. Als laatste hebben we nog een groepsfoto genomen en is ieder zijn weegs gegaan.
En zo ook wij.
‘s Nacht in mijn warme bedje, overdacht ik mijn reis van die dag.
En heel stiekem prijsde ik mij wederom een geluksvogel.
Wie krijgt er nou als verjaardagscadeautje, een dagtrip naar Torromolinos, alwaar de thermometer 20graden aangeeft. Mag als extra presentje 4 honden en een heleboel adoptanten gelukkig maken.
"IK DUS"!!
Dus ging vandaag om vier uur het wekkertje, -lees- Mona bracht mij samen met de felicitaties een kopje koffie op bed. Hierna wassen aankleden, tas(je) inpakken, auto starten, stukje rijden en auto weer uitzetten in de parkeer garage P1 van Schiphol.
Hierna inchecken, door de douane (nog een relletje en een arrestatie gade geslagen) en richting eerste broodje en kop koffie.
Boarding op tijd, vertrek op tijd, en aankomst 15 minuten eerder als gepland.
Geweldig, maar het mooiste stond me te wachten toen ik naar buiten liep………. Nee, er stond geen ontvangst comité die uit volle borst lang zal ze leven zongen, maar DE ZON SCHEEN, dus mijn dag trip Malaga werd al snel
getransformeerd in een dagje strand. Aangekomen in Torromolinos, ging nadat eerder het Hollandse sweatertje was ingepakt ook de jas in de rugzak.
Nu is Torromolinos in de “winter” een slaap stad maar dan zijn er altijd toch wel terrasjes te vinden.
En het slenteren langs de boulevard blijft lekker, ook als de strandtenten hun deuren stijf gesloten houden. En bij gebrek aan strandterrasjes ben ik even onder een palmboom op het strand gaan zitten (ondertussen ook de korte broek te voor schijn te gehaald) om te genieten van het kabbelende water van de zee en een paar stoere jetskieërs die het noch steeds te koude water trotseerde.
Na een kleine twee uur de van 20 graden en volle zon genoten te hebben, ben ik op mijn gemak terug gegaan richting treinstation, onderweg nog even gestopt voor een heerlijke burger en friet en het laatste restje zon van mijn verblijf.
Met een gekleurd gezicht de trein naar Malaga Airport genomen.
Om 17:00 uur kwamen Sheila en Bob, Lana, Bandi, Ducky en de kooien brengen en half uur later arriveerden ook Ria en haar opvangouders op de luchthaven.
Hierna begon, mede dankzij het voorwerk van Simone en de hulp van Sheila en Bob, een relaxte airport run.
Eerst bij flightcare papieren ingevuld en daarna in de rij bij de check-in.
Toen het inchecken was geschiet verbaasde Bob zich erover dat ik een vaste stoel nummer had gekregen. Dit omdat hijzelf nog wel eens vliegt met een prijsvechter, alwaar iedereen maar gaat zitten waar hij wil.
Dit gaf zij Bob wel eens problemen. Op een vlucht naar Birmingham resulteerde dit ooit eens in een flinke woordenwisseling met iemand die hem vertelde, dat het zijn stoel was waar hij op zat.
Bob reageerde natuurlijk door te zeggen dat het beleid van de prijsvechter was “zitten is zitten”. Hierop reageerde de man, dat Bob toch op zijn stoel zat. Bob uiteraard ook niet op zijn mondje gevallen, verharde zijn stem en vertelde nogmaals aan de man dat het beleid van prijsvechter inhield dat een lege plaats bezet mocht worden door degene die hem vond.
Hierop werd de man zo boos, hij zette zijn pet op en zij tegen Bob als je hier wilt zitten prima, maar dan zorg je er ook maar voor dat dit vliegtuig in Birmingham terecht komt.
Na het inchecken zijn we, na nog een half uurtje te hebben moeten wachten, samen met iemand van flightcare de kooien gaan scannen. Na het afscheid van de honden door Sheila en Bob en ze een bon voyage te hebben gewenst, gingen de honden in goede handen van de flightcare, richting vliegtuig.
Hierna heb ik Bob en Sheila hartelijk bedank voor hun goede zorgen en zijn zij richting huis gegaan en ik richting de Spaanse douane. Hierna naar de koffiecorner achter de douane.Een half uurtje later klonk het signaal “boarding please”. Drie uur later zette ik weer voet op Hollandse bodem. Na nog eens een uurtje werden ook Lana, Ducky, Bandi en Ria gebracht en zijn we door de douane gegaan richting adoptanten.
Buiten in de Hollandse kou werden Lana, Ducky, Bandi en Ria aangelijnd en aan hun adoptanten overhandigd.
Na heel veel knuffels, lekkers, water en nog veel meer foto’s hebben we de paspoorten uitgedeeld. Als laatste hebben we nog een groepsfoto genomen en is ieder zijn weegs gegaan.
En zo ook wij.
‘s Nacht in mijn warme bedje, overdacht ik mijn reis van die dag.
En heel stiekem prijsde ik mij wederom een geluksvogel.
Wie krijgt er nou als verjaardagscadeautje, een dagtrip naar Torromolinos, alwaar de thermometer 20graden aangeeft. Mag als extra presentje 4 honden en een heleboel adoptanten gelukkig maken.
"IK DUS"!!
Ik bedank dan ook iedereen die dit cadeautje voor mij mogelijk gemaakt heeft, en wens Lana, Ducky, Bandi en Ria en hun adoptanten heel veel geluk samen.
Ps de foto zijn weer te zien op in ons fotoalbum op http://picasaweb.google.com/hondzoekthuis
